Jeśli szukacie czegoś w klimacie "Jądra ciemności" Conrada, to zachęcam do przeczytania.

Jeśli szukacie czegoś w klimacie "Jądra ciemności" Conrada, to zachęcam do przeczytania.

Tytułowa "Onitsza" to afrykańskie miasto położone nad rzeką Niger w państwie o tej samej nazwie. Położona na sawannie jest celem morskiej podróży Maou i jej syna Fintana Allena. Płyną tam by spotkać się z Geoffroyem Allenem, ojcem chłopca i mężem Maou. Do Onitszy towarzyszy im oficer Gerald Simpson. Jak matka i synek poradzą sobie w zetknięciu z morderczym klimatem i obcymi kulturami? Czy angielski mąż Francuzki Maou, będzie wystarczającym wsparciem dla niej i syna?

Powieść posiada unikatowy, nostalgiczny klimat. Podobnie jest z prowadzeniem pióra, które z lekkością tworzy oryginalne, pełne zachwytu nad afrykańską przyrodą obrazy.
"Onitsza" jest powieścią autobiograficzną, gdyż autor jako siedmioletni chłopiec odbył podróż do Nigerii, by spotkać się z ojcem.
Le Clezio jest francuskim pisarzem, laureatem Literackiej Nagrody Nobla.

Powieść mówi o bolesnym zetknięciu się z afrykańską rzeczywistością. O konfrontacji marzeń i wyobrażeń wspomnianych bohaterów z obcym światem. Gdzie cierpienie i niebezpieczeństwa są na porządku dziennym.

Polecam tę wymagającą, trudną w odbiorze powieść. Stawiam mocne 8/10.

Tytułowa "Onitsza" to afrykańskie miasto położone nad rzeką Niger w państwie o tej samej nazwie. Położona na sawannie jest celem morskiej podróży Maou i jej syna Fintana Allena. Płyną tam by spotkać się z Geoffroyem Allenem, ojcem chłopca i mężem Maou. Do Onitszy towarzyszy im oficer Gerald Simpson. Jak matka i synek poradzą sobie w zetknięciu z morderczym klimatem i obcymi...

Nie udało mi się uchwycić idei opowieści, celu i jej wymowy. Akcja w zasadzie nie postępuje, toczy się wokół kilku osób, miejsc i - najprawdopodobniej - idei, ale są one dla mnie niezrozumiałe i nieuchwytne. Potraktowałem w formie roztrenowania między kolejnymi G. G. Marquezami, ale strata czasu. Ostatnio sporo u mnie noblistów (a także przyszłych noblistów),ale ten autor to inna półka.

Nie udało mi się uchwycić idei opowieści, celu i jej wymowy. Akcja w zasadzie nie postępuje, toczy się wokół kilku osób, miejsc i - najprawdopodobniej - idei, ale są one dla mnie niezrozumiałe i nieuchwytne. Potraktowałem w formie roztrenowania między kolejnymi G. G. Marquezami, ale strata czasu. Ostatnio sporo u mnie noblistów (a także przyszłych noblistów),ale ten autor...

Autor powieści w dzieciństwie przebywał w Nigerii i właśnie swoje spotkanie i dziecięcą fascynacje tym krajem przekazuje nam w tej opowieści. Głównym bohaterem jest dwunastoletni Fintan, który ze swoją matką Maou przybywa na ten kontynent aby połączyć się z mężem i ojcem, Allenem, który tam żyje. Matka poznała Allena tuż przed wojną, pobrali się i on wyruszył do Afryki spełniać swoje marzenia. Wojna ich rozdzieliła i dopiero po zakończeniu dołączyć do męża. Maou ma bardzo romantyczne i sielskie wyobrażenie o Afryce, zderzenie z rzeczywistością jest okrutne. Allan pracuje dla brutalnej kolonizatorskiej organizacji United Africa. On ani jego rodzina nie potrafią się pogodzić ze światem który kreują Anglicy w tym kraju i zostają odrzuceni. Zresztą Allan żyje w swoim własnym świecie i próbuje odkryć tajemnicę Afryki, że lud tutaj zamieszkujący przybył przed wiekami z nad Nilu. Ta opowieść o wędrującym ludzie pod wodzą królowej Arsinoe przewija się przez całą książkę. Fintan i Maou próbują się zbliżyć do rdzennej ludności. Wydaje się, że najlepiej sobie radzi Fintan, który zdobywa przyjaciół i tan kraj staje się jego domem. Czy jednak będą w stanie pojąć i zrozumieć tę przebogatą kulturą Afryki, tak różną od ich kultury. Czy są w stanie wtopić się w Afrykę, czy jednak pozostaną z boku. Bohater razem z rodziną musi opuścić Afrykę, jednak ona zostaje w jego sercu. Niestety nie ma już powrotu, gdyż ta Afryka z jego dziecinnych wspomnień już nie istnieje. Wraca do niej w myślach i tęsknotach i ten obraz z dzieciństwa przekazuje nam w tej książce. Dzięki tej opowieści możemy wtopić się w przyrodę Afryki i poczuć ją wszystkimi zmysłami. A także przybliżyć się do Ducha Afryki, do ludzi tam żyjących, ich kultury i wierzeń. Jednak czy będziemy mogli ją pojąć, czy pozostanie nieuchwytna.
Wspaniała barwna historia niezwykłego dzieciństwa i dorastania. Napisana pięknym, plastycznym językiem, pełną ciekawych obserwacji. Droga jaką musieli przebyć Fintan i Maou od zejścia na ląd do uznania tego miejsca za swoje jest fascynująca Widzimy to z dwóch perspektyw Fintana i Maou. Przeżywamy razem z nimi wszystkie rozterki. Jest to jeden z tych Noblistów, po których warto sięgnąć.

Autor powieści w dzieciństwie przebywał w Nigerii i właśnie swoje spotkanie i dziecięcą fascynacje tym krajem przekazuje nam w tej opowieści. Głównym bohaterem jest dwunastoletni Fintan, który ze swoją matką Maou przybywa na ten kontynent aby połączyć się z mężem i ojcem, Allenem, który tam żyje. Matka poznała Allena tuż przed wojną, pobrali się i on wyruszył do Afryki...

Fenomenalna książka. Pozostawia po sobie coś, co można by porównać do wspomnienia najszczęśliwszego dzieciństwa, o którym myśli się z uśmiechem i rozrzewnieniem - mimo że powieść ta nie jest wyłącznie ani nawet przede wszystkim opisem sielanki. Wzruszająca, przejmująca i ciekawa. Ma wszystko, czego oczekiwałem nie tylko od dzieła noblisty, ale i od opowieści relacjonującej - między innymi - historię niezwykłego dzieciństwa. Napisana pięknym językiem, pełnym celnych obserwacji czynionych okiem wrażliwej i szlachetnej duszy, całkowicie pozbawionym pustosłowia; językiem nasyconym, pełnym znaczenia i przenikniętym esencją niezapomnianych przeżyć.

Fenomenalna książka. Pozostawia po sobie coś, co można by porównać do wspomnienia najszczęśliwszego dzieciństwa, o którym myśli się z uśmiechem i rozrzewnieniem - mimo że powieść ta nie jest wyłącznie ani nawet przede wszystkim opisem sielanki. Wzruszająca, przejmująca i ciekawa. Ma wszystko, czego oczekiwałem nie tylko od dzieła noblisty, ale i od opowieści relacjonującej...

"teraz wiedział, że jest w samym sercu swojego snu, w miejscu najbardziej palącym, najsilniej pulsującym, jakby tam gdzie napływa i skąd odpływa cała krew jego ciała."

"teraz wiedział, że jest w samym sercu swojego snu, w miejscu najbardziej palącym, najsilniej pulsującym, jakby tam gdzie napływa i skąd odpływa cała krew jego ciała."

Określiłbym ją jako powieść impresji. Bohaterowie zastygają literacko w pewnych okolicznościach przyrody, po czym w sposób skokowy znajdują się w następnych okolicznościach przyrody. A potem w kolejnych, i kolejnych, i kolejnych. Na każde okoliczności przyrody akapit albo dwa. Jak się właśnie dowiedziałem, zdecydowanie nie odpowiada mi taki styl - wolę, jak powieść mówi przez bohaterów i fabułę, a nie przez fale, daleki śpiew lub chmury.
Niezamierzonym elementem humorystycznym jest Francuz tworzący mocno krytyczny obraz angielskich porządków kolonialnych we wschodniej Nigerii, podczas gdy o rzut kamieniem, w Kamerunie Francuzi właśnie rozpoczynali bardzo krwawe tłumienie lokalnych ruchów antykolonialnych - zawsze to przyjemnie czytać o tym, jacy źli są ci inni.
Daję dodatkową gwiazdkę za to, że krótka.

Określiłbym ją jako powieść impresji. Bohaterowie zastygają literacko w pewnych okolicznościach przyrody, po czym w sposób skokowy znajdują się w następnych okolicznościach przyrody. A potem w kolejnych, i kolejnych, i kolejnych. Na każde okoliczności przyrody akapit albo dwa. Jak się właśnie dowiedziałem, zdecydowanie nie odpowiada mi taki styl - wolę, jak powieść mówi...

Fintan będąc w Onitszy przeszedł naprawdę dużą zmianę.

Fintan będąc w Onitszy przeszedł naprawdę dużą zmianę.

Książka opiera się na wątku realistycznym, kolonizatorskim, a także bardziej onirycznym, związanym z legendą o poddanych królowej Arsinoe. Wydawało się, że brzmi to ciekawie, ale wykonanie mnie nie porwało. Bardziej podobały mi się opisy krajobrazu podczas wypraw Fintana razem z przyjacielem Bonnym.
https://jedenakapit.blogspot.com/2018/07/onitsza-le-clezio.html

Książka opiera się na wątku realistycznym, kolonizatorskim, a także bardziej onirycznym, związanym z legendą o poddanych królowej Arsinoe. Wydawało się, że brzmi to ciekawie, ale wykonanie mnie nie porwało. Bardziej podobały mi się opisy krajobrazu podczas wypraw Fintana razem z przyjacielem Bonnym.
https://jedenakapit.blogspot.com/2018/07/onitsza-le-clezio.html

Afryka fascynuje swoją egzotyką, pierwotnością i niewątpliwie bogatą kulturą. Przyciąga tych, którzy całe życie gonią za przygodami, nieznanymi i niezbadanymi rejonami, gdzie człowiek łączy się ze swoim prawdziwym jestestwem. Gdzie natura i jej rytmy ustalają tok życia. Afryka woła podróżników, rozkochuje ich w sobie i zostawia ze swoim trudnym klimatem i skomplikowanymi zwyczajami. Przede wszystkim -nie pozwala o sobie zapomnieć, nęci swoimi urokami niczym stara przyjaciółka. Sprawia, że jej wady tracą znaczenie przy pięknie i obfitości, które oferuje w zamian. I tak jak Afryka fascynuje podróżników, tak samo kusi literatów.

"Onitsza" to książka francuskiego powieściopisarza, laureata prestiżowej Literackiej Nagrody Nobla z 2008 roku. Nieraz była porównywana do conradowskiego "Jądra ciemności" -według mnie, jak najbardziej słusznie. Główną osią powieści jest bowiem podróż nie tylko do wnętrza Afryki, ale również samego siebie. W obu tych książkach mamy do czynienia z bardzo wyraziście i ciekawie zarysowanym portretem psychologicznym. W "Onitszy" nie zabrakło tego, co najbardziej kuszące w Afryce -barw, zapachów, smaków... Synestezja zastosowana w odpowiednim momencie sprawia, że czytelnik nie tylko obcuje z książką, poznaje jej treść, ale wręcz czuje ją, współodczuwa to, co w danej chwili przeżywają jej bohaterowie.

Przygoda z Afryką opisana w "Onitszy" zaczyna się dość nagle. Dwunastoletni Fintan wraz z matką Maou odpływa statkiem z Europy ku nieznanej dla niego Afryki. Tam czeka na nich Geoffroy Allen -ojciec chłopca i mąż Maou. Czarny Ląd jawi się kobiecie jako swoista Arkadia -w końcu będzie mogła połączyć się z ukochanym mężczyzną i to w pięknym i majestatycznym kraju. Fintan jest bardziej nieufny. Będzie musiał odnaleźć się w zupełnie nowym miejscu, obcym, nieznanym, a także będzie uczył się w ogóle mieć ojca, którego nigdy nie znał. Lęk, który rodzi się w młodzieńczym sercu jest naturalny, szczególnie, że Onitsza, do której docierają wcale nie jest taka jak w wyobrażeniach Maou.

Anglicy kryją się za organizacją United Africa, a w rzeczywistości brutalnie praktykują kolonializm. Maou nie może pogodzić się z nowymi realiami, ale powoli zarówno ona jak i Fintan wtapiają się w życie Afryki. Geoffroy też nie jest taki, jak we wspomnieniach kobiety. Skoncentrowany na szukaniu bóstw i skarbów kultury afrykańskiej, wydaje się być zupełnie obcym mężczyzną.

Wydaje się, że najlepiej radzi sobie Fintan. Uczy się żyć jak chłopiec urodzony w Afryce. Czuje jedność z tym lądem i jego mieszkańcami. Jednocześnie dojrzewa i jest świadkiem zdarzeń, które na zawsze mają odmienić jego życie i pozostać w jego pamięci.

"Onitsza" to książka bogato opisująca tęsknoty, które każdy z nas ma w swoim sercu. Opowiada o gonieniu pragnień i o przyzwyczajaniu się w momencie niedogodności. Mówi o zakochaniu względem miejsc i ludzi, a także o skomplikowanych mechanizmach ludzkiej natury, gdzie słowo 'człowieczeństwo' może utracić swą wartość, a bohaterowie lada chwila mogą krzyknąć, idąc za Conradem, "Zgroza! Zgroza!" tak, jak zrobił do Kurtz, opuszczając ten dziwny i przyciągający kontynent. Jedno jest pewne -o Afryce nie można zapomnieć, gdyż jest obecna w sercu tak wielce, jak wielkie są nasze pragnienia o byciu wolnym i spełnionym.

http://puszokowa.blogspot.com/2015/08/onitsza-onitsha.html#more

Afryka fascynuje swoją egzotyką, pierwotnością i niewątpliwie bogatą kulturą. Przyciąga tych, którzy całe życie gonią za przygodami, nieznanymi i niezbadanymi rejonami, gdzie człowiek łączy się ze swoim prawdziwym jestestwem. Gdzie natura i jej rytmy ustalają tok życia. Afryka woła podróżników, rozkochuje ich w sobie i zostawia ze swoim trudnym klimatem i skomplikowanymi...