Co można powiedzieć o tej książce? Różni się od wszystkiego co do tej pory czytałam. Nawet pośród japońskiej literatury jest czymś dziwnym. Nie ma w niej typowej japońskiej delikatności i zdystansowania.

Kojiro Serisawa wyrzeka się tej typowej cechy literatury Kraju Kwitnącej Wiśni przerażająco obrazowo opisując okropieństwo wojny. Pokazuje terror, przemoc, zło. Czytając fragmenty opisujące wybuch bomby atomowej w Hiroszimie byłam zdruzgotana, targały mną sprzeczne uczucia. Jak plastycznie nakreślony jest obraz nie tylko samego wybuchu, ale i jego dalszych konsekwencji: obrócenia w gruzy dwustu-tysięcznego miasta, ludzi umierających w agonii, zeszpeconych i kalekich na całe życie zarówno fizycznie jak i duchowo.

Ale "Koniec samuraja" jest nie tylko opisem okrucieństwa wojny, to także wspaniała, poruszająca saga rodzinna ukazująca trzy pokolenia Japończyków, na których losy wpłynęły polityczne i ekonomiczne okoliczności.

I na koniec, poza osobistymi tragediami bohaterów ukazuje portret zbiorowy Japończyków, przekrój pokoleń, niepokoje i zmiany w sferze społeczno-obyczajowej zachodzące na przestrzeni zaledwie kilku lat, pożegnanie z prastarymi obyczajami, tradycjami i honorem samurajów. Koniec tytułowego "samuraja" to nic innego jak upadek pewnej epoki, porzucenie konwenansów, japońskości.

Podsumowując, zdecydowanie polecam tę książkę. To dla mnie naprawdę smutne, że czytało ją tak niewiele osób.

Co można powiedzieć o tej książce? Różni się od wszystkiego co do tej pory czytałam. Nawet pośród japońskiej literatury jest czymś dziwnym. Nie ma w niej typowej japońskiej delikatności i zdystansowania.

Kojiro Serisawa wyrzeka się tej typowej cechy literatury Kraju Kwitnącej Wiśni przerażająco obrazowo opisując okropieństwo wojny. Pokazuje terror, przemoc, zło. Czytając...