Znakomita relacja z wytropienia w Argentynie SS-obersturmbannfuehrera Adolfa Eichmanna, szefa wydziału żydowskiego w Głównym Urzędzie Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA),zorganizowania akcji, porwania go i wywiezienia z Argentyny przez izraelski wywiad.

W 1945 r. Eichmann trafił do amerykańskiego obozu, gdzie jednak nie ujawniono jego prawdziwej tożsamości. Według Autora to "świadczy o zbyt małej liczbie i nadmiernym obciążeniu śledczych tropiących zbrodnie wojenne". "Amerykańska agencja szpiegowska była zainteresowana aresztowaniem oficerów SS, choć raczej dla celów kontrwywiadowczych niż ze względu na ich zbrodnie" - dodaje. A i dopiero co powstałe państwo Izrael nie ścigało wtedy aktywnie zbrodniarzy - w Mossadzie zajmowała się tym jedna osoba. "Ocaleni z Holokaustu musieli przecież budować państwo, a społeczeństwo nie było wtedy zainteresowane konfrontacją ze zbrodniami Hitlera”.

I tylko szczęśliwy przypadek pozwolił na ustalenie, że Eichmann spokojnie żyje z fałszywą tożsamością w Argentynie. Zbiegł tam w 1950 r. przy pomocy dawnych hitlerowców, którym – jak wiadomo – pomagał Kościół katolicki i Watykan.

Bascomb opisuje, jak to żyjąca pod Buenos Aires Sylvia Hermann, córka uchodźcy z Trzeciej Rzeszy, poznała młodego Niemca Nicka Eichmanna. Opowiadał on jej ojcu Lotharowi , że byłoby lepiej, gdyby Zagłada Żydów się udała się i wspominał o swym ojcu w tym kontekście. Hermann (socjalista i pół-Żyd) zaczął podejrzewać, czy nie chodzi o opisywanego w gazetach zbrodniarza. O swych podejrzeniach napisał do Fritza Bauera, prokuratora generalnego landu Hesja. Prowadził on śledztwa wobec zbrodni hitlerowców. Były one dość niemrawe, bo nie były do tego zbyt skore elity prawnicze odrodzonych Niemiec, wśród których liczni byli niedawni naziści.

Bauer wysłał Hermannowi zdjęcie Eichmanna. Wiele ryzykując, Sylvia poszła wtedy do skromnego domku Eichmanna. Obecnego starszego człowieka spytała: "Pan Eichmann, ojciec Nicka?", "Jestem jego wujem" – wycedził tamten, ale chłopak Sylvii mówił do niego: "Tato". Hermann opisał to Bauerowi. Ten miał jednak związane ręce. Ryzykując zatem jeszcze więcej niż Sylvia, przekazał dyskretną informacje przedstawicielowi Izraela w Niemczech.

W Izraelu nie dowierzano tej informacji. A priorytetem wywiadu było zagrożenie arabskie dla bytu państwa. Gdyby nie nalegania Bauera, być może władze Izraela nie podjęłyby działań. Inna rzecz, ze znały one proniemieckie sympatie Argentyny. Wobec tego i braku szans na ekstradycję zdecydowano się na kolejne już w tej historii ryzyko: złamanie argentyńskiego prawa i uprowadzenie Eichmanna, aby na oczach świata osądzić go u siebie.

Autor szczegółowo odtworzył akcję wywiadowców, którzy do końca nie mieli pewności, czy tropią właściwą osobę - nawet gdy w uliczce pod Buenos Aires obezwładnili robotnika zakładów Mercedesa "Ricardo Klementa".

Domyślając się, kto go porwał, niegłupi Eichmann wydusił w aucie: "Pogodziłem się już z moim losem", a wkrótce potem podał prawdziwe nazwisko. Według Autora agenci, którzy stracili bliskich w Holokauście, musieli wtedy tłumić emocje, "by nie zaatakować więźnia", a kilkudniowy pobyt w kryjówce z hitlerowcem "wyrządził spustoszenia w ich duszach".

Ostatnim etapem akcji było wprowadzenie odurzonego narkotykiem Eichmanna na pokład izraelskiego samolotu. Dla zmylenia służb lotniska, przebrano go za pilota izraelskich linii El Al. – okazją był inauguracyjny lot tych linii do Argentyny. Agenci liczyli się nawet z odlotem bez zgody władz, ryzykując pościgiem argentyńskich myśliwców. Lotniskowej kontroli podano nieprawdziwą trasę lotu - do Recife w Brazylii, a faktycznie samolot El Al poleciał od razu za Atlantyk.

W procesie Eichmanna orzeczono karę śmierci – jedyną wykonaną w Izraelu. A świat dopiero wtedy poznał szczegóły Zagłady. Do historii przeszło zaś określenie "banalność zła", bo - jak napisała obserwatorka procesu Hannah Arendt - nie był on żadnym zwyrodniałym sadystą, lecz niezdolnym do refleksji szarym urzędnikiem, nudnym jak flaki z olejem mieszczaninem, oburzonym na „Lolitę” Nabokowa za „niemoralność”.

Jedynym zgrzytem w tej książce jest mocno ”amerykański” absurdalny podtytuł "Pościg za największym zbrodniarzem w historii". Największym? W historii? Mocno to nadmiarowe, bo nawet wśród zbrodniarzy III Rzeszy nie mieści sie on pewnie w pierwszej dziesiątce, a może nie tylko. To raczej biurokrata Zagłady, szary urzędnik, szczerze zdziwiony własną obecnością wśród elity III Rzeszy na pamiętnej konferencji w Wansee – etiudzie do Holokaustu - której był chyba najmniej znaczącą figurą . Bascomb także podkreśla, że ten "morderca zza biurka" wyolbrzymiał swoją rolę w elitach III Rzeszy, bo - jak sam mówił - "wykonywał tylko rozkazy”…

Znakomita relacja z wytropienia w Argentynie SS-obersturmbannfuehrera Adolfa Eichmanna, szefa wydziału żydowskiego w Głównym Urzędzie Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA),zorganizowania akcji, porwania go i wywiezienia z Argentyny przez izraelski wywiad.

W 1945 r. Eichmann trafił do amerykańskiego obozu, gdzie jednak nie ujawniono jego prawdziwej tożsamości. Według Autora to...

Pochłonęłam jednym tchem, jak "Akta Odessy"

Pochłonęłam jednym tchem, jak "Akta Odessy"

Bardzo dobra ksiazka, trzyma w napieciu. Polecam kazdemu kto interesuje sie historia II wojny swiatowej.

Bardzo dobra ksiazka, trzyma w napieciu. Polecam kazdemu kto interesuje sie historia II wojny swiatowej.

Przerażające, że to nie fikcja literacka...

Przerażające, że to nie fikcja literacka...

Dobra , bardzo ciekawa nawet trzymająca w napięciu. Polecam

Dobra , bardzo ciekawa nawet trzymająca w napięciu. Polecam

Oglądałem kiedyś film o wytropieniu Eichmanna. Książka jest znacznie lepsza, bardziej szczegółowa i lepiej udokumentowana. Warto przeczytać.

Oglądałem kiedyś film o wytropieniu Eichmanna. Książka jest znacznie lepsza, bardziej szczegółowa i lepiej udokumentowana. Warto przeczytać.

Idealna dla osób interesujących się historią , w szczególności historią tuż po II Wojnie Światowej.

Idealna dla osób interesujących się historią , w szczególności historią tuż po II Wojnie Światowej.

Lepsze niż niejeden thriller. To się naprawdę rewelacyjnie czyta. Następne tytuły autora biorę w ciemno.

Lepsze niż niejeden thriller. To się naprawdę rewelacyjnie czyta. Następne tytuły autora biorę w ciemno.

Początkowe fragmenty nieco mnie zawiodły. Pomyślałem o opiniach z LC i nie znajdowałem tam obiecanych emocji i akcji.
Jednak druga część powieści zdecydowanie wciąga! I co najważniejsze, napisana jest rzetelnie, autor podaje w kilku miejscach, że opiera się na relacji najbardziej prawdopodobnej, jednak nie jedynej.

Podsumowując, nazwałabym tą książkę nieco bardziej ambitną pozycją do poczytania.

Początkowe fragmenty nieco mnie zawiodły. Pomyślałem o opiniach z LC i nie znajdowałem tam obiecanych emocji i akcji.
Jednak druga część powieści zdecydowanie wciąga! I co najważniejsze, napisana jest rzetelnie, autor podaje w kilku miejscach, że opiera się na relacji najbardziej prawdopodobnej, jednak nie jedynej.

Podsumowując, nazwałabym tą książkę nieco bardziej ambitną...

Petarda! Bardzo dokładnie opisana historia tropienia jednego z ważniejszych nazistowskich zbrodniarzy. Dokument, który czyta się jak kryminał.

Petarda! Bardzo dokładnie opisana historia tropienia jednego z ważniejszych nazistowskich zbrodniarzy. Dokument, który czyta się jak kryminał.