Dunin jako literaturoznawczyni, a nie Dunin jako feministka. Jeśli będzie się to wiedzieć przed zabraniem się do czytania, to na pewno się spodoba. Dosyć osobisty i wybiórczy przekrój literatury polskiej z okresu od powojnia do współczesności w ujęciu istoty społeczeństwa oraz poczucia narodowości. Nie wszystkie książki z przywoływanych czytałam, ale dla tych, które czytałam, zgadzam się z proponowanym ujęciem. Choć najbardziej zastanowiło mnie wskazanie na powiązania patriotyzmu romantycznego z antysemityzmem. Bo że z antyfeminizmem ma powiązanie, to było widać już w innych książkach tej autorki. Na pewno jest to lektura do przemyślenia niektórych książek, lub jako wskazówka dla półki "chcę przeczytać".

Dunin jako literaturoznawczyni, a nie Dunin jako feministka. Jeśli będzie się to wiedzieć przed zabraniem się do czytania, to na pewno się spodoba. Dosyć osobisty i wybiórczy przekrój literatury polskiej z okresu od powojnia do współczesności w ujęciu istoty społeczeństwa oraz poczucia narodowości. Nie wszystkie książki z przywoływanych czytałam, ale dla tych, które...

Trudna i wymagająca wędrówka poprzez literaturę polską ilustrującą i nawiązującą do kolejnych epok naszej historii - od przedwojnia, poprzez okres II Wojny Światowej, czas PRL-u, okres transformacji i czasy współczesne. Mówiąc szczerze, nie spodziewałem się tak konkretnej i bardzo akademickiej serii rozpraw z polską literaturą. Na pewno nie jest to lektura, którą określić można jako przystępną, co wcale nie umniejsza jej wartości.

Z drugiej strony z pewnością raczej nie znajdziecie bardziej rzetelnej i pełnej interesujących i zaskakujących refleksji publicystyki dotyczącej ojczystej literatury współczesnej - przy czym aby wyciągnąć wszystko, co wartościowe z książki Kingi Dunin trzeba chociaż wybiórczo znać - albo zapoznać się po lekturze "Czytając Polskę" - wszystkich tych Liberów, Stasiuków, Masłowskie, Hwinów, Lubkiewiczowe-Urbanowicz i Musierowiczowe, o których dziełach mowa. Dla każdego zainteresowanego interpretacjami i teorią literatury - jak to nazywa autorka, "profesjonalnych czytelników" - pozycja obowiązkowa!

Trudna i wymagająca wędrówka poprzez literaturę polską ilustrującą i nawiązującą do kolejnych epok naszej historii - od przedwojnia, poprzez okres II Wojny Światowej, czas PRL-u, okres transformacji i czasy współczesne. Mówiąc szczerze, nie spodziewałem się tak konkretnej i bardzo akademickiej serii rozpraw z polską literaturą. Na pewno nie jest to lektura, którą określić...

Z jednej strony jest to książka, która porusza problemy już nieaktualne. Wydana w 2004 roku dotyka spraw, które dzisiaj mają już swoją wyraźną kontynuację i dywagacje autorki wyglądają raczej pociesznie. Jednak jest to po prostu brutalne prawo czasu i perspektywy.
Z drugiej strony obserwowanie samego toku myślenia Kingi Dunin bywa pouczające.

Za szczególnie wartościowy uważam wstęp do tej pracy. Jest on poświęcony tematom bardzo ogólnym, które mają wyjaśnić nam używane w dalszej części pojęcia, nastroić nas intelektualnie na odbiór lektury. Delektowałam się tym ogólnikowym wstępem. Dunin bezpardonowo operuje w nim pojęciami z zakresu teorii literatury, których smaku już dawno nie czułam tak intensywnie i wyraziście. Autorka mądrze dobiera słowa, konteksty i teorie, tworząc spójny, spokojny i interesujący fundament pojęciowo-myślowy dla dalszej części pracy. Równocześnie zmuszając czytelnika do wielu ogólnych refleksji.

Kinga Dunin jest publicystką lewicową, o czym należy pamiętać sięgając po tę książkę. Nawet jeśli nie manifestuje swoich poglądów w sposób nachalny i agresywny (co jest domeną dzisiejszego dyskursu...),to nie pozostawia wątpliwości dotyczących jej orientacji społeczno-politycznej. Chociaż mój światopogląd pokrywa się ze światopoglądem autorki tylko częściowo, to ani razu nie odczułam dyskomfortu podczas lektury.

W większości, wnioski jakie wyciąga badaczka nie są rewolucyjne, jednak to wielka wygoda je sobie uporządkować w głowie. Poza tym, osobiście trafiłam na kilka bardzo interesujących refleksji, na które wcześniej nie wpadłam i cieszę się, że mogłam się z nimi zetknąć.

Dunin opowiada o dzisiejszej Polsce bardzo rzetelnie szukając jej podstaw w przeszłości. O tym, że nasza historia nie należy do łatwych nikomu nie trzeba przypominać. Pisarka podjęła próbę wyłuskania tych zdarzeń i zjawisk, które ukształtowały nasze dzisiejsze oczekiwania, rozczarowania i sposób myślenia. Poza tym stara się przedefiniować niektóre pojęcia, które w aktualnym świecie uległy przedawnieniu i m.in. przy ich pomocy określić kondycję moralną, psychiczną, światopoglądową i intelektualną dzisiejszego Polaka jak i Europejczyka.

Przy okazji przypisy to źródło wielu ciekawych książek, które myślę, że warto przeczytać.

Bardzo polecam!

Z jednej strony jest to książka, która porusza problemy już nieaktualne. Wydana w 2004 roku dotyka spraw, które dzisiaj mają już swoją wyraźną kontynuację i dywagacje autorki wyglądają raczej pociesznie. Jednak jest to po prostu brutalne prawo czasu i perspektywy.
Z drugiej strony obserwowanie samego toku myślenia Kingi Dunin bywa pouczające.

Za szczególnie wartościowy...

Kinga Dunin proponuje odbiorcy subiektywny przewodnik po piętnastoleciu 1989-2004 polskiej literatury. Więcej – traktuje literaturę jako narzędzie poznania społeczeństwa ją wytwarzającego. Problemy, które są w niej obecne, są tymi samymi, które nękają zwykłych ludzi. Takie jest przynajmniej założenie badaczki, o której należy pamiętać, że jest socjologiem związanym z Krytyką Polityczną. Jest jednak także wytwórcą literatury – zarówno tej z pogranicza dziennikarstwa (pamiętam jej felietony jako jedne z najtrudniejszych dla mnie tekstów omawianych na gimnazjalnym kole polonistycznym),jak i tej w czystej postaci.

Zatem literatura. Ta najnowsza, zebrana w pigułce bez starań o obiektywizm. Poza tym wszelkie starania w tej kwestii są z góry skazane na niepowodzenie. Dunin zestawia obserwacje dotyczące nutów obecnych w tekstach napisanych po 1989 roku,

szuka przyczyn społecznych, gospodarczych i politycznych, które mogą leżeć u ich podłoża.

Szczególnie dużo miejsca poświęca tym tekstom literackim, które stanowią próbę rozliczenia z poprzednim systemem. Zmierzenie się z minioną epoką bardzo często jest włożone w formę „powieści z młodości”. Przykładem realizacji tego motywu jest np. Madame Antoniego Libery. Mimo że nie jest to powieść biograficzna, główny bohater i narrator zarazem patrzy na świat z perspektywy lat 90., chociaż czas opowiadania o owej młodości jest ustalony przez autora na okres stanu wojennego. Literatura wokół PRL-u to także opowieści o ludziach, którzy się nawrócili, i o tych którzy zawsze byli „po dobrej stronie”.

Innym wyraźnym nurtem, którego opisania podjęła się Dunin, to zmiany, jakie nastąpiły w literaturze dla młodzieży. Jest to jedyna część Czytając Polskę, która wykracza poza literaturę polską. Wynika to z tego, że autorka nie widzi w literaturze polskiej fenomenu na miarę Harry’ego Pottera. Ponadto przyjmuje bliską sobie perspektywę feministyczną, gdy mówi o tym, jak zmieniło się postrzeganie kobiety i dlaczego książki Małgorzaty Musierowicz, ukazujące niezamężne kobiety w negatywny sposób, są źle odbierane. (To już drugi tekst na temat M. Musierowicz i jej skrajnie prawicowej wizji świata, z którym się zetknęłam w ostatnim czasie. Szczerze: nie wiem, w czym tkwi problem, może dlatego, że swojego czasu zaczytywałam się w Jeżycjadzie z wielką przyjemnością.)

Istnieją też inne tematy, które często znajdują odzwierciedlenie w polskiej literaturze. O antysemityzmie, o prywatnym życiu, które zostało zniszczone przez system, a także o małych ojczyznach. Tu Dunin omawia fragmenty z Tokarczuk, ale warto też może wskazać Duklę Stasiuka – autorka, jeśli chodzi o to nazwisko, omawia przede wszystkim doświadczenie więzienne, którego odbicie znajduje się w jego twórczości.

Podsumowanie – niezbyt pozytywne – za dużo w literaturze polskiej polityki, za mało równoważącej ją religii. Za dużo patrzenia w przeszłość, za mało obserwacji bieżącej. W ogóle za mało czegoś świeżego (Dunin mówi owszem o Masłowskiej – omawia jej Wojnę polsko-ruską w ciekawy sposób, odnosząc się niejednokrotnie do doświadczeń religijnych Silnego). Z dwóch powodów nie dziwi zatem zachwyt Dunin nad Tokarczuk. Pierwszy jest ściśle literacki – bo przecież Tokarczuk naprawdę robi coś, czego jeszcze w Polsce nie było. Drugi – bardziej prozaiczny. Środowisko obydwóch pań jest przecież tym samym środowiskiem. Nie należy o tym zapominać nawet w przypadku najbardziej szanowanych krytyków.

zapraszam na mój blog: magdalenamisztela.blogspot.com

Kinga Dunin proponuje odbiorcy subiektywny przewodnik po piętnastoleciu 1989-2004 polskiej literatury. Więcej – traktuje literaturę jako narzędzie poznania społeczeństwa ją wytwarzającego. Problemy, które są w niej obecne, są tymi samymi, które nękają zwykłych ludzi. Takie jest przynajmniej założenie badaczki, o której należy pamiętać, że jest socjologiem związanym z...

Kingę Dunin warto czytać, bo pisze rzetelnie i komunikatywnie. O kulturze, o literaturze... o Polsce.

Kingę Dunin warto czytać, bo pisze rzetelnie i komunikatywnie. O kulturze, o literaturze... o Polsce.