Cóż, Dunin pisze świetnie - jak dla mnie lepiej od Pilcha. To akurat jest bezdyskusyjne. Książka już właściwie historyczna, sięgnąłem jednak z ciekawością, bo pierwsze z tych felietonów pochodzą z czasów, kiedy ja przestałem czytać GW (już się nie dało, nie mogłem dłużej - a czytałem od pierwszego numeru, latami od deski do deski). Cóż, szkoda tej Dunin. Z błyskotliwej, ironicznej, inspirującej intelektualistki jaką poznałem w "Karocy z dyni" zrobił się młot pneumatyczny.

Cóż, Dunin pisze świetnie - jak dla mnie lepiej od Pilcha. To akurat jest bezdyskusyjne. Książka już właściwie historyczna, sięgnąłem jednak z ciekawością, bo pierwsze z tych felietonów pochodzą z czasów, kiedy ja przestałem czytać GW (już się nie dało, nie mogłem dłużej - a czytałem od pierwszego numeru, latami od deski do deski). Cóż, szkoda tej Dunin. Z błyskotliwej,...

„Zadyma“ Kingi Dunin to poprzedzony wstępem zbiór ponad 50 tekstów publikowanych wcześniej w „Wysokich obcasach“. Tytułowa „Zadyma“ to – jak pisze Dunin – ruch, coś, co jest detonatorem kolejnych zdarzeń. Zadyma to też permanentny element intelektualnego życia Kingi Dunin – od studenckiej działalności w Komitecie Obrony Robotników i zaangażowania się w życie polityczne PRL-owskiej opozycji demokratycznej, po działalność w ruchach feministycznych i obronie praw mniejszości seksualnej.

„Nadal uważam, że zadymy są niezbędne. Zadyma zawsze jest dla biorących w niej udział ryzykowna. Grozi śmiesznością, marginalizacją, zostaniem wariatem. Nie zawsze można ukryć się w wielotysięcznym tłumie. Przynajmniej na chwilę trzeba podporządkować się prostym, niekiedy zbyt prostym hasłom. A jednak jest to nie tylko szkoła walki, ale i myślenia. Czucia. I jedyna okazja, żeby choć na chwilę znaleźć się poza systemem i zobaczyć go z zewnątrz“ – pisze autorka.

Po lekturze książki znów szykuje się zadyma. I nie będzie to niewielka „zadymka“, ale prawdziwe poruszenie. Bo co innego oczekiwać od książki, która zaczyna się od polemiki z Jerzym Pilchem w obronnie postmodernistycznej pisarki Susan Sontag, a kończy zajadłą krytyką posła LPR, a po drodze mamy analizę nacjonalistycznej piosenki Maanamu. Cała książka aż kipi od niezgody autorki na zastaną rzeczywistość społeczną, polityczną i kulturową. „Zadyma“ zawiera to, co najlepsze w pisarstwie Kingi Dunin. W wyborze tekstów znalazły się m.in. „Piana zamiast jaj“, „Pismo dla Filipiak“, „To nasz cyrk i nasze cioty“, „Promocja futbolizmu“, „Krzyż pański ze zgorszeniem“ czy – niepublikowany wcześniej – „Żyd w moherowym berecie“.

(Krzysztof Tomasik, nr 7)

„Zadyma“ Kingi Dunin to poprzedzony wstępem zbiór ponad 50 tekstów publikowanych wcześniej w „Wysokich obcasach“. Tytułowa „Zadyma“ to – jak pisze Dunin – ruch, coś, co jest detonatorem kolejnych zdarzeń. Zadyma to też permanentny element intelektualnego życia Kingi Dunin – od studenckiej działalności w Komitecie Obrony Robotników i zaangażowania się w życie polityczne...

W zasadzie początek - wstęp z własnych wspomnień był dla mnie ciekawszy niż felietony. Choć oczywiście bywały różne - jedne bardziej interesujące, inne mniej. Jak to często w takich zbiorach. Nie zawsze zgadzałam się z poglądami autorki, ale niektóre kwestie były pokazane w ciekawy sposób. No i trochę czuć już historię, bo na szczęście co nieco się od czasu pisania felietonów pozmieniało - na lepsze oczywiście :).

W zasadzie początek - wstęp z własnych wspomnień był dla mnie ciekawszy niż felietony. Choć oczywiście bywały różne - jedne bardziej interesujące, inne mniej. Jak to często w takich zbiorach. Nie zawsze zgadzałam się z poglądami autorki, ale niektóre kwestie były pokazane w ciekawy sposób. No i trochę czuć już historię, bo na szczęście co nieco się od czasu pisania...

Felietony napisane przez uosobienie złośliwej feministycznej zajadłości jak uroczo opisała Kingę Dunin pewna dziennikarka. Zamieszczone w "Zadymie" teksty można było przeczytać w Wysokich Obcasach w latach 2002-2006. A jaki jest cel i sens wydawania artykułów raz już opublikowanych? Aby przedłużyć krótki żywot wycinka w gazecie? Zarobić przy tym? A może po to, by pokazać te artykuły sprzed lat i pogrozić palcem- latka lecą, a moim tekstom nie minął termin przydatności?
Czytelniku, pochyl się nad nimi i zastanów, czy faktycznie coś się zmieniło w naszej rzeczywistości? Co z zalewaniem świeckiego skądinąd państwa religią? Co z dyskryminacją kobiet? Co z mniejszościami wszelakimi? Odpowiem, niewiele się zmieniło, stąd z lekkim rozgoryczeniem czytam niektóre z tekstów. Kinga Dunin świetnie nas prowokuje, świetnie pokazuje tę drugą stronę. Momentami bawi, momentami straszy. Celnie wychwytuje wycieranie się (pseudo) religią przez polityków, gdzie kandydaci na rozmaite stanowiska reklamowali nam się lub byli reklamowani jako katolicy od stu pokoleń. Okazywali się liczbą dzieci, a także pasem, którym ich lano, by wyrośli na porządnych Polaków. Ech... Nawet jeśli nie zgadzam się ze wszystkimi jej postulatami i przekonaniami, nawet jeśli jedne felietony są słabsze od innych- warto po nie sięgnąć. Chętnie przytoczyłabym tutaj kilka felietonów w całości. Między innymi Tylko kurczaczki?, zwłaszcza, że coraz bliżej do Wielkanocy, a tak czy inaczej, Wielkanoc jest dobrym momentem na to, aby ludzie wierzący przez chwilę pomyśleli o swoich ateistycznych bliźnich, przekonanych, że umrą całkiem. Jak jest naprawdę dowiemy się lub nie dowiemy po śmierci. Prawda!

Felietony napisane przez uosobienie złośliwej feministycznej zajadłości jak uroczo opisała Kingę Dunin pewna dziennikarka. Zamieszczone w "Zadymie" teksty można było przeczytać w Wysokich Obcasach w latach 2002-2006. A jaki jest cel i sens wydawania artykułów raz już opublikowanych? Aby przedłużyć krótki żywot wycinka w gazecie? Zarobić przy tym? A może po to, by pokazać te...

Znakomite felietony, a jeszcze lepszy wstęp w którym autorka ironicznie opowiada w skrócie swoje życie poprzez kolejne ważne daty polskiej historii: rok '68, '76, '80, stan wojenny... Z dystansem i poczuciem humoru opisana działalność w opozycji, a także kontakty z takimi osobami jak Michnik, Macierewicz, Dorn. Panowie pokazani zdecydowanie z innej strony. Prywatne jest polityczne, a polityczne prywatne. Zdecydowanie warto.

Znakomite felietony, a jeszcze lepszy wstęp w którym autorka ironicznie opowiada w skrócie swoje życie poprzez kolejne ważne daty polskiej historii: rok '68, '76, '80, stan wojenny... Z dystansem i poczuciem humoru opisana działalność w opozycji, a także kontakty z takimi osobami jak Michnik, Macierewicz, Dorn. Panowie pokazani zdecydowanie z innej strony. Prywatne jest...

Czy jest sens czytania felietonów po latach? Zebrane w tomie zatytułowanym nieco buntowniczo i prowokacyjnie (jak na Wydawnictwo Literackie) Zadyma teksty mają to coś, co pozwala odpowiedzieć twierdząco na postawione wyżej pytanie. Dobrze to czy źle nie wiadomo, wiadomo zaś, że czytać Dunin można. Choć może nawet trzeba.

Tytułowy tekst wprowadza nas w postać autorki, która ujawnia swoją osobistą historię uczestniczenia w opozycji. Nie udaje, że była kimś ważnym, raczej podkreśla swoją podrzędną w gruncie rzeczy rolę. Jakież to inne od puszących się na ekranach naszych telewizorów mężczyzn, wciąż kłócących się o dawne zasługi.

Dunin pisze o wszystkim – o feminizmie, sztuce, śmierci Jana Pawła II, aferze z Dorotą Nieznalską, futbolowym szaleństwie roku podczas MŚ 2006, aborcji, rządzie, obchodach rocznic „Solidarności” i Manifach, o gejach i o książkach. Teksty pochodzą z lat 2002 – 2006, więc o niektórych sprawach mogliśmy już nieco zapomnieć, inne nadal są wyraźniejsze w naszej pamięci. Te teksty są ważne w tym sensie, że choć poszczególne wydarzenia mogą się zatrzeć w naszych głowach, tematy poruszane przez autorkę są wciąż aktualne. Kwestia aborcji i równouprawnienia kobiet nie drgnęła przecież od tamtego czasu choćby o milimetr w kierunku zmian postulowanych przez Dunin, raczej nawet są w odwrocie. Pikiety przeciw przedstawieniom, brutalne zakłócanie wykładów i debat akademickich stały się normą, przy której dawne problemy stają się mniej istotne. Gorączka kibicowania sprawiła, że wydaliśmy – i nadal wydajemy – miliardy na organizację Euro2012.

Przykłady te można mnożyć w nieskończoność, wystarczy otworzyć pierwszą z brzegu gazetę. Dużo prościej jest zatem wziąć książkę Dunin do ręki. Jej lektura pomaga uświadomić sobie jedną ważną rzecz – za to, co się dzieje, odpowiadamy my wszyscy. Swoją biernością.

Czy jest sens czytania felietonów po latach? Zebrane w tomie zatytułowanym nieco buntowniczo i prowokacyjnie (jak na Wydawnictwo Literackie) Zadyma teksty mają to coś, co pozwala odpowiedzieć twierdząco na postawione wyżej pytanie. Dobrze to czy źle nie wiadomo, wiadomo zaś, że czytać Dunin można. Choć może nawet trzeba.

Tytułowy tekst wprowadza nas w postać autorki, która...

Polecam. Nie dlatego, żeby kogoś nawrócić na feminizm. Sama z wieloma felietonami bym polemizowała, niektóre argumentacje są bardzo stronnicze, cyniczne, a nawet nieco naciągane - żeby tylko pasowało do "właściwego" światopoglądu. Ale szacunek dla stylu Autorki - błyskotliwość, ironia i inteligencja. Nawet jak się nie zgadzasz z głoszonymi przez nią poglądami - przeczytaj. Nie omijaj szerokim łukiem, tylko spróbuj znaleźć odpowiedź na Jej zarzuty.

Polecam. Nie dlatego, żeby kogoś nawrócić na feminizm. Sama z wieloma felietonami bym polemizowała, niektóre argumentacje są bardzo stronnicze, cyniczne, a nawet nieco naciągane - żeby tylko pasowało do "właściwego" światopoglądu. Ale szacunek dla stylu Autorki - błyskotliwość, ironia i inteligencja. Nawet jak się nie zgadzasz z głoszonymi przez nią poglądami - przeczytaj....