Książka ,, W górę rzeki" autorstwa Barbary Kosmoskiej. Nie jest to lekka powieść obyczajowa. Przepełniona samotnością, tęsknotą. Potrafi przygnębić czytelnika . Książka opowiada historie matki i córki, które po utracie kochającego męża i ojca próbują na nowo ułożyć swoje skaplikowane relacje. Ta książka choc nie jest zbyt obszerna przekazuje bardzo dużo emocji. Autorka bardzo trafnie ukazuje jak utrata jednej osoby potrafi zmienić relacje w rodzinie. Lena jest lekarka i ciężko jej pogodzić się z odejściem męża , którym się opiekowała w ciężkiej chorobie. Przez to staje się nadopiekuńcza w stosunku do córki, która ma już dość zmiennych nastrojów nastrojów matki. Próbuje jej pomóc i organizuje wycieczkę do Paryża, która ma być jej ostatnią szansą na pogodzenie sie z przeszłością i zaznanie szczęścia. Czy się im uda? Przeczytajcie sami

Książka ,, W górę rzeki" autorstwa Barbary Kosmoskiej. Nie jest to lekka powieść obyczajowa. Przepełniona samotnością, tęsknotą. Potrafi przygnębić czytelnika . Książka opowiada historie matki i córki, które po utracie kochającego męża i ojca próbują na nowo ułożyć swoje skaplikowane relacje. Ta książka choc nie jest zbyt obszerna przekazuje bardzo dużo emocji. Autorka...

Wielowątkowość książki, liczne retrospekcje, zbyt wielu bohaterów, którzy niewiele do akcji wnoszą, utrudniają czytanie tej książki. Choć niedługa, nie czyta się zbyt szybko.

Język ładny, ale styl tak zwany gęsty. Mnóstwo ozdobników, metafor nie zawsze potrzebnych. Świat przedstawiony zbliżony do rzeczywistości, bardzo prawdopodobny, ale ginie w natłoku słów. Najczęściej jesteśmy gośćmi w myślach bohaterów, bo akcji tam niewiele.

Na koniec jednak dostajemy powieść otwartą, ale zaskakującą. I tego nie dało się przewidzieć, gdy się czytało. I pozostawia to nas z pewnym niedosytem.

Wielowątkowość książki, liczne retrospekcje, zbyt wielu bohaterów, którzy niewiele do akcji wnoszą, utrudniają czytanie tej książki. Choć niedługa, nie czyta się zbyt szybko.

Język ładny, ale styl tak zwany gęsty. Mnóstwo ozdobników, metafor nie zawsze potrzebnych. Świat przedstawiony zbliżony do rzeczywistości, bardzo prawdopodobny, ale ginie w natłoku słów. Najczęściej...

Matka i corka buduja na nowo swoje relacje po smierci ojca. Lena jest lekarka i ciezko jej pogodzic sie z odejsciem meza ktorym sie zajmowala. Przez ta tragedie staje sie dla corki nadopiekuncza. Corka nie mogac juz tego zniesc organizuje matce wycieczke do Paryza gdzie kiedys juz byla i sie jej podobalo. Podroz ta pozwoli jej uporac sie z demonami przeszlosci.

Matka i corka buduja na nowo swoje relacje po smierci ojca. Lena jest lekarka i ciezko jej pogodzic sie z odejsciem meza ktorym sie zajmowala. Przez ta tragedie staje sie dla corki nadopiekuncza. Corka nie mogac juz tego zniesc organizuje matce wycieczke do Paryza gdzie kiedys juz byla i sie jej podobalo. Podroz ta pozwoli jej uporac sie z demonami przeszlosci.

Nie jest to lekka powieść obyczajowa. Zdecydowanie nie zalicza się do lekkich. Tak jak pisałam, kompletnie nie pasuje do paskudnej pogody za oknem, bo do końcu przesiąknie Was monotonia i smutek. Sporo w niej samotności, choć czasami może się wydawać, że tej obecności jest wystarczająco dużo. Jednak jeżeli ludzie ze sobą nie rozmawiają, to i także człowiek będę fizycznie obok, może być bardzo samotny. Nawet bardziej, niżby nie miał obok siebie nikogo. Relacji między bohaterami jest sporo, jednym w sumie z najważniejszych jest stosunek matka - córka, najważniejsze to brak rozmowy.. przyszła teściowa, a zięć [brak akceptacji], brak szczerości między przyjaciółmi.. no jest tutaj tego naprawdę dużo, a nie chcę zacząć spojlerować, więc najlepiej przejdę do zakończenia.

Recenzja dostępna na: http://tylkomagiaslowa.blogspot.com/

Nie jest to lekka powieść obyczajowa. Zdecydowanie nie zalicza się do lekkich. Tak jak pisałam, kompletnie nie pasuje do paskudnej pogody za oknem, bo do końcu przesiąknie Was monotonia i smutek. Sporo w niej samotności, choć czasami może się wydawać, że tej obecności jest wystarczająco dużo. Jednak jeżeli ludzie ze sobą nie rozmawiają, to i także człowiek będę fizycznie...

Już mało ją pamiętam. Drażniła mnie.

Już mało ją pamiętam. Drażniła mnie.

Przypadła mi do gustu ta powieść wielowątkowa. Spotykamy bardzo zróżnicowanych bohaterów. Świetnie nadaje się o poranku czy wieczorami , raczej nostalgiczna brak humoru z którym się spodlałem w przednim dziele. Natomiast widzimy skryte uczucia poszczególnych bohaterów wraz z wyborami i problemami ich egzystencji .

Przypadła mi do gustu ta powieść wielowątkowa. Spotykamy bardzo zróżnicowanych bohaterów. Świetnie nadaje się o poranku czy wieczorami , raczej nostalgiczna brak humoru z którym się spodlałem w przednim dziele. Natomiast widzimy skryte uczucia poszczególnych bohaterów wraz z wyborami i problemami ich egzystencji .

Książkę czytałam z dużym zaangażowaniem i sporą przyjemnością. Jednakże po zakończeniu czułam , że coś jest nie tak, uczucie niedosytu, ale na pewno niezamierzone przez autorkę.
Generalnie najbardziej twórczy wydaje mi się monolog chłopaka narkomana.

Książkę czytałam z dużym zaangażowaniem i sporą przyjemnością. Jednakże po zakończeniu czułam , że coś jest nie tak, uczucie niedosytu, ale na pewno niezamierzone przez autorkę.
Generalnie najbardziej twórczy wydaje mi się monolog chłopaka narkomana.

Bardzo lubię czytać książki Pani Barbary Kosmowskiej, ta jest czwarta jaką przeczytałam, do połowy byłam zawiedziona, było trochę nudno, ale nie odłożyłam i nie zawiodłam się. Autorka tym razem też opisuje zagmatwane ludzkie losy, jakże czasem trudne. Mnie książka skłoniła do wielu przemyśleń, mimo nudy wiejącej z pierwszej części powieści - polecam.

Bardzo lubię czytać książki Pani Barbary Kosmowskiej, ta jest czwarta jaką przeczytałam, do połowy byłam zawiedziona, było trochę nudno, ale nie odłożyłam i nie zawiodłam się. Autorka tym razem też opisuje zagmatwane ludzkie losy, jakże czasem trudne. Mnie książka skłoniła do wielu przemyśleń, mimo nudy wiejącej z pierwszej części powieści - polecam.

Po odłożeniu książki poczułam duży niedostyt...

Po odłożeniu książki poczułam duży niedostyt...

Smutny, depresyjny i zupełnie niewciągający początek powieści. Niestety utknęłam w środku i nie zdołałam dokończyć tej książki. A oczekiwałam zdecydowanie więcej o wcześniejszym przeczytaniu "Terenu prywatnego". Szkoda.

Smutny, depresyjny i zupełnie niewciągający początek powieści. Niestety utknęłam w środku i nie zdołałam dokończyć tej książki. A oczekiwałam zdecydowanie więcej o wcześniejszym przeczytaniu "Terenu prywatnego". Szkoda.