Opowieści niepokojące. Od Gogola do Bułgakowa

Zbiory opowiadań mają to do siebie, że jedne podobają nam się bardziej, inne mniej. Znalazłam w tej książce kilka świetnych historii. Najbardziej zapadła mi w pamięci historia opisana przez Gogola „Wij”. Przerażające opowiadanie. Kiedyś jeszcze do niego wrócę ☺️

Zbiory opowiadań mają to do siebie, że jedne podobają nam się bardziej, inne mniej. Znalazłam w tej książce kilka świetnych historii. Najbardziej zapadła mi w pamięci historia opisana przez Gogola „Wij”. Przerażające opowiadanie. Kiedyś jeszcze do niego wrócę ☺️

Zbiór utworów stanowiących przekrój rosyjskich 19 i 20 wiecznych pisarzy. Na kartach kilkunastu opowiadań, fatalistyczne losy bohaterów splatają się tu z nagłą śmiercią, nocnymi przygodami na odludziu, czy niepokojąco realistycznymi a jednak nadprzyrodzonymi epizodami. W niektórych utworach wyraźnie pobrzmiewają echa ludowych podań, w innych postawiono na turpistyczne opisy i intensywniejszy nastrój grozy, summa summarum jest nieźle.
Jeśli miałbym wyróżnić jednego autora, to postawię na mniej znanego z bardzo zacnego grona rosyjskich pisarzy a mianowicie na Michała Arcybaszewa i jego pomysłowe, pełne dystansu i ironii, ale i świadczące o wprawnym piórze, opowiadanie ''Z dzienników pewnego nieboszczyka"
Dla fanów gatunku i pisarstwa zza wschodniej miedzy, pozycja z pewnością godna polecenia.

Zbiór utworów stanowiących przekrój rosyjskich 19 i 20 wiecznych pisarzy. Na kartach kilkunastu opowiadań, fatalistyczne losy bohaterów splatają się tu z nagłą śmiercią, nocnymi przygodami na odludziu, czy niepokojąco realistycznymi a jednak nadprzyrodzonymi epizodami. W niektórych utworach wyraźnie pobrzmiewają echa ludowych podań, w innych postawiono na turpistyczne opisy...

Dobry wybór, bo oprócz pozycji od dawna znanych (i to nie tylko dla znawców kanonu literatury rosyjskiej) takich jak "Wij", czy "Bobok", znalazły się tam opowiadania i nowele twórców utytułowanych (i swego czasu kontrowersyjnych - jak Arcybaszew), ale rzadziej publikowanych. Oprócz w miarę klasycznego horroru (bo Rosja tradycję horroru dopiero buduje), mamy przede wszystkim doskonałe psychologiczne pióro Czechowa, mrocznego i okrutnego "Diabła" (wreszcie!) Amfiteatrowa, no i (też: wreszcie!) fragmenty "Powieści o diable" - Bułhakowa (czyli to, co legło u podstaw słynnego "Mistrza i Małgorzaty"). Niesamowitość i groza w Rosji - to przede wszystkim gotyk i jego tradycje oraz nawiązania do rodzimego folkloru (ale w wersji kanonicznej, czyli okrutnej, a nie wygładzonej dla potrzeb współczesnego czytelnika). Dlaczego tak? Bo wcześniej Rosja "nie miała głowy" do irracjonalności (długo by opowiadać), a potem 1917 rok sztucznie przerwał peregrynacje autorów w labiryncie nadnaturalnego. Reasumując, to co tym razem znalazło się w zbiorze, jest doskonałym uzupełnieniem poprzednich publikacji - mam na myśli "Opowieści niesamowite z prozy rosyjskiej" i "Straszna wróżba". Fakt, zawsze w tego typu wydaniach część opowiadań się powtarza (taka prawidłowość i "taki mamy klimat"), ale naprawdę warto sięgnąć po tę książkę, bo (jak to mówią w reklamach): "satysfakcja gwarantowana". I ręczę, że nie trzeba się będzie ubiegać o zwrot pieniędzy ;) . Rodacy, czytajcie, nie zawiedziecie się. To naprawdę literatur z najwyższej półki (a wstęp Krzysztofa Tura jest po prostu... genialny! :)

Dobry wybór, bo oprócz pozycji od dawna znanych (i to nie tylko dla znawców kanonu literatury rosyjskiej) takich jak "Wij", czy "Bobok", znalazły się tam opowiadania i nowele twórców utytułowanych (i swego czasu kontrowersyjnych - jak Arcybaszew), ale rzadziej publikowanych. Oprócz w miarę klasycznego horroru (bo Rosja tradycję horroru dopiero buduje), mamy przede...

Opowieści niepokojące to zbiór opowiadań wybitnych rosyjskich pisarzy. Jak wskazuje tytuł, opowiadania zawierają pewien niepokojący pierwiastek, choć nie wszystkie. Jak to zwykle bywa w takich zbiorach, jedne utwory są lepsze od innych, ale według mnie ta konkretna pozycja zawiera same wspaniałe dzieła. Książka jest dowodem na to, że co by nie mówić o Rosji, pisarzy rodziła niezwykłych, wybitnych, prawdziwych mistrzów pióra.

Opowieści niepokojące to zbiór opowiadań wybitnych rosyjskich pisarzy. Jak wskazuje tytuł, opowiadania zawierają pewien niepokojący pierwiastek, choć nie wszystkie. Jak to zwykle bywa w takich zbiorach, jedne utwory są lepsze od innych, ale według mnie ta konkretna pozycja zawiera same wspaniałe dzieła. Książka jest dowodem na to, że co by nie mówić o Rosji, pisarzy rodziła...

Książka jak to w przypadku zbioru opowiadań kilku autorów dość nierówna. Są w niej opowiadania rewelacyjne i kilka słabszych pozycji.
Mnie szczególnie podobały się: Bobok, Katakumby, Z dzienników pewnego nieboszczyka, Wij i fragmenty Powieści o Diable.

Książka jak to w przypadku zbioru opowiadań kilku autorów dość nierówna. Są w niej opowiadania rewelacyjne i kilka słabszych pozycji.
Mnie szczególnie podobały się: Bobok, Katakumby, Z dzienników pewnego nieboszczyka, Wij i fragmenty Powieści o Diable.

GOTYCKIE PRZESŁANIE PISARZY ROSYJSKICH

Nigdy nie byłam fanką literatury rosyjskiej, więc z wyjątkiem Fiodora Dostojewskiego i Lwa Tołstoja, nie mogłam poszczycić się wiedzą w zakresie ich twórczości. Ostatnio natknęłam się na „Opowieści niepokojące” i muszę przyznać, że zwabiona głównie okładką, zaczęłam czytać opis wydawcy. Gogol, Amfiteatrow, Arcybaszew – nie miałam zielonego pojęcia, kogo tak zachwala pan Krzysztof Tur. Przyszła pora na zmianę.

„Opowieści niepokojące” to mieszanka budzących grozę, krótkich historii.
„Wij” Gogola przeraził mnie do tego stopnia, że miałam koszmary. Zainspirowany opowieściami z kołyski, Mikołaj Gogol, napisał wstrząsającą opowieść o filozofie, czarnej trumnie i pośmiertnych egzorcyzmach.
Gotycka „Spotkanie po trzystu latach” opowieść Aleksego Konstantynowicza Tołstoja wciągnęła mnie w swój mroczny klimat. Pisarz lekko tworzy fikcyjny świat arystokracji, wampirów i opuszczonego zamku.
Natomiast najbardziej podobały mi się krótkie dzieła Antoniego Czechowa i Aleksandra Amfiteatrowa. Doskonałe, przerażające, klimatyczne i mroczne, ukazują w nowym świetle obraz: zła, przemocy, głodu i zemsty.

Książka zawiera liczne przerażające, gotyckie, niekiedy brutalne opowiadania, które skłaniają czytelnika do refleksji. Rosyjscy pisarze każą postawić granicę między rzeczywistym a nierzeczywistym światem. Każdy element tej antologii stanowił nie lada wyzwanie dla moich nerwów i umysłu. W tym cyklu znajdziemy również polski wątek, więc niekoniecznie tak całkowicie po rosyjsku.

Wybrani rosyjscy pisarze słynęli z dużego talentu jasnowidzenia, przepowiedni; znajdziemy wiele utworów nawiązujących do wydarzeń carskiej Rosji, które się spełniły. Rosyjskich pisarzy fascynowała sfera duchowa własnych rodaków, jednak oni wcale nie ułatwiali im życia we własnym kraju, stąd wielu pisarzy wyemigrowało lub zbuntowało się przeciwko władzy i żyło w niesławie. Na zakończenie jeszcze napiszę wzmiankę o zaginionej głowie Gogola.
Mikołaj Gogol – nazwany ojcem nowoczesnej rosyjskiej prozy, miewał różnorakie problemy ze zdrowiem. Autor mawiał, że zdarzały mu się zapaści kilkuminutowe, po których ktoś mógłby uznać go za zmarłego. Więc nic dziwnego, że pisarz obawiał się swojego pochówku. Tutaj sprawa również wydaje się interesująca. Wieść głosi, że Gogol został pochowany bez głowy. Sprawa do dzisiaj budzi kontrowersję.

Polecam tę niezwykłą antologię nie tylko fanom horroru.

GOTYCKIE PRZESŁANIE PISARZY ROSYJSKICH

Nigdy nie byłam fanką literatury rosyjskiej, więc z wyjątkiem Fiodora Dostojewskiego i Lwa Tołstoja, nie mogłam poszczycić się wiedzą w zakresie ich twórczości. Ostatnio natknęłam się na „Opowieści niepokojące” i muszę przyznać, że zwabiona głównie okładką, zaczęłam czytać opis wydawcy. Gogol, Amfiteatrow, Arcybaszew – nie miałam...