Szklany Szpon jest zbiorem opowiadań Eugeniusza Dębskiego jednego z bardziej zasłużonych polskich autorów fantasy/science-fiction. Dębski urodził się w 1952 roku, ukończył rusycystykę we Wrocławiu i tam pracował jako lektor. Ba, kierował nawet Centrum Języków Obcych na wrocławskim AWF-ie. W latach 80. debiutował jako pisarz w miesięczniku Fantastyka. Wydał ponad 20 książek i wiele opowiadań, napisał scenariusz do Crime Cities, recenzował gry w CD Action, a od niedawna pisuje też kryminały.

W Szklanym Szponie z 2004 roku znajdziemy osiemnaście jego tekstów. I to tekstów bardzo różnych. Krótkich, długich, zabawnych, poważnych, oryginalnych i wtórnych. Takich, w których uwagę zwraca zaskakująca puenta, ale też takich, których atutem ma być niecodzienny świat czy niecodzienna postać. Stąd też poziom opowiadań jest bardzo różny. Obok tych autentycznie ciekawych pojawiają się przegadane bądź po prostu nudne. Albo takie, które ciężko się czyta bądź kwituje słowami „I co z tego?”.

Tytułowy Szklany Szpon to historia z życia kotów. Magicbox z podwójnie zwertfikowaną powierzchnią roboczą przybliża wynalazek biurowy, który w magiczny sposób materializuje zamówienia osób z niego korzystających. Króciuchna Tragifarsa dla bezrobotnych pokazuje świat, w którym w ramach walki z bezrobociem rząd postanowił opłacać proste zawody, takie jak ekspresser czy windziarz blokowy. Z kolei w Smoczym duchu grupka doświadczonych łowców smoków wyrusza na polowanie, z którego nie wszyscy wrócą cało.

Trochę szkoda, że te teksty nie zapadają w pamięć. Przeczytałem Szklany Szpon tydzień temu i dziś nie jestem w stanie streścić ani jednego opowiadania. Wyleciały mi z głowy, uciekły, niczym się w niej nie zapisały. Cóż, niby człowiek nie słoń, nie musi wszystkiego pamiętać… Ale niektóre teksty takiego Sapkowskiego czy Martina pamiętam do dziś.

Więcej recencji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/
Zapraszam do współpracy autorów i wydawców!

Szklany Szpon jest zbiorem opowiadań Eugeniusza Dębskiego jednego z bardziej zasłużonych polskich autorów fantasy/science-fiction. Dębski urodził się w 1952 roku, ukończył rusycystykę we Wrocławiu i tam pracował jako lektor. Ba, kierował nawet Centrum Języków Obcych na wrocławskim AWF-ie. W latach 80. debiutował jako pisarz w miesięczniku Fantastyka. Wydał ponad 20 książek...

Nie mogę zgodzić się z opinią na okładce - "to książka, do której będziemy powracać wielokrotnie". Po czwartym opowiadaniu chciałoby się ją cisnąć w kąt. Jednak w końcu drgnęło, w postaci jakościowej sinusoidy, przy czym najlepsze opowiadania to dwa ostatnie napisane jako Pierce O.OTooley Sr. Szkoda, że nie spotkałam ich ciągu dalszego.

Nie mogę zgodzić się z opinią na okładce - "to książka, do której będziemy powracać wielokrotnie". Po czwartym opowiadaniu chciałoby się ją cisnąć w kąt. Jednak w końcu drgnęło, w postaci jakościowej sinusoidy, przy czym najlepsze opowiadania to dwa ostatnie napisane jako Pierce O.OTooley Sr. Szkoda, że nie spotkałam ich ciągu dalszego.

„Szklany szpon” to zbiór zróżnicowanych tematycznie opowiadań, które mają wspólny przekaz podprogowy: „Lepiej to już było, a jak ci się wydaje, że jest nieźle, to tylko dlatego, że jeszcze nie wiesz, jak bardzo jesteś w czarnej dupie”. No dobrze, może troszkę przesadzam - tytułowe opowiadanie jest w nienachalny sposób urocze (to nie jest dobre słowo, by je określić, ale innego znaleźć nie mogę),a trzy ostatnie historie: „Mizerna dola jaszczurki bojowej, czyli moja zepsuta wojna”, „Kumaryn” i „Anioły ujemne”, w porównaniu do pozostałych, są przekomiczne.

Wizje innych rzeczywistości EuGeniusza Dębskiego wcale nie zachęcają, by je lepiej poznać. Ja przynajmniej w większości przypadków, dochodząc do zakończenia, czułam się jakbym zarobiła od autora niezłą fangę w nos. Ogólnie za happy endami nie przepadam, ale autor poszedł krok dalej – u niego historie nie kończą się źle, one kończą się gorzej. I jest w tym coś przewrotnie fascynującego, że fantazja pisarza właśnie w smugę cienia podąża. Czytanie tych opowiadań uwiera i nie pozostawia obojętnym.

Czy mi się „Szklany szpon” podobał? Nie. Ale zostawi on trwały ślad w mojej pamięci. A przecież o to chodzi w dobrej książce.

„Szklany szpon” to zbiór zróżnicowanych tematycznie opowiadań, które mają wspólny przekaz podprogowy: „Lepiej to już było, a jak ci się wydaje, że jest nieźle, to tylko dlatego, że jeszcze nie wiesz, jak bardzo jesteś w czarnej dupie”. No dobrze, może troszkę przesadzam - tytułowe opowiadanie jest w nienachalny sposób urocze (to nie jest dobre słowo, by je określić, ale...

Porządne opowiadania. Są słabsze i lepsze, tych drugich zdecydowanie więcej. Jest parę zaskakujących.
Brak mi jednak trochę perełek, takich jakie możemy znaleźć np. u Sapkowskiego czy Kinga. Dlatego oceniam na 7 a nie wyżej.

Porządne opowiadania. Są słabsze i lepsze, tych drugich zdecydowanie więcej. Jest parę zaskakujących.
Brak mi jednak trochę perełek, takich jakie możemy znaleźć np. u Sapkowskiego czy Kinga. Dlatego oceniam na 7 a nie wyżej.

Zawsze w zbiorach opowiadań trafiają się te lepsze i te gorsze, te ciekawsze i te już mniej, te pozostawiające po sobie ślad i te przemijające bez echa. "Szklany szpon" natomiast to zbiór samych "tych dobrych". Każde opowiadanie wciąga, zaskakuje, daje do myślenia. Są smoki, są koty, są obcy i wreszcie "zwykli" ludzie. Jest świat teraźniejszy, przyszły i przeszły. Są opowiadania grzeczne i te trochę mniej. Każdy znajdzie coś dla siebie :)

Zawsze w zbiorach opowiadań trafiają się te lepsze i te gorsze, te ciekawsze i te już mniej, te pozostawiające po sobie ślad i te przemijające bez echa. "Szklany szpon" natomiast to zbiór samych "tych dobrych". Każde opowiadanie wciąga, zaskakuje, daje do myślenia. Są smoki, są koty, są obcy i wreszcie "zwykli" ludzie. Jest świat teraźniejszy, przyszły i przeszły. Są...

Wspaniałe opowiadania, właściwie każde z innej beczki. Przyjemnie i lekko się czyta, a dają do myślenia.

Wspaniałe opowiadania, właściwie każde z innej beczki. Przyjemnie i lekko się czyta, a dają do myślenia.