Carlotta Mercedes dorasta jako Dustin i właśnie jako Dustin trafia za kraty. Administracja więzienia odmawia jej prawa do decydowania o sobie, w związku z czym Carrlotta siedzi na bloku z facetami, którzy ją maltretują. Po przeszło dwóch dekadach dostaje zgodę na opuszczenie zakładu. Po wyjściu czeka na nią nieznane miasto.

To jedna z tych książek, które patrzą ci głęboko w oczy. Zaciekawiona/y spoglądasz na nią, by już po chwili trzymać egzemplarz w ręce. Nie bardzo wiesz, jak to się stało i postanawiasz, że tylko rzucisz okiem na pierwsze zdanie. Wkrótce okazuje się, że po raz dwudziesty powtarzasz sobie, że to już ostania strona. Nic ci nie przeszkadza. Historia jest przejmująca. Autor nie patyczkuje się z czytelnikami. Nie zważa na słowa, nie bajeruje, pisze ostro i momentami tak, że szczęka opada.

Poczytajcie o pobycie Carlotty w więzieniu, o depresji i przybiciu, które dopadły ją podczas pobytu w izolacji, o gwałtach i braku zrozumienia oraz o trudnym powrocie do „normalnego” życia. Kilkukrotnie miałam ciarki na plecach, wstrząsające, jak okrutny jest więzienny świat. Chociaż ten drugi - za murami więzienia - bywa jeszcze gorszy, bo nie potrafi wyciągnąć ręki do zagubionego człowieka.

Doskonała książka. Polecam!

Carlotta Mercedes dorasta jako Dustin i właśnie jako Dustin trafia za kraty. Administracja więzienia odmawia jej prawa do decydowania o sobie, w związku z czym Carrlotta siedzi na bloku z facetami, którzy ją maltretują. Po przeszło dwóch dekadach dostaje zgodę na opuszczenie zakładu. Po wyjściu czeka na nią nieznane miasto.

To jedna z tych książek, które patrzą ci głęboko...

Co to była za szalona przygoda, ktorej nie chciałam kończyć! To była jazda bez trzymanki, a tych wrażeń dostarczyła mi książka Wszyscy mieli w dupie co się stało z Carlottą.
Fabuła to kosmos, jakiego wcześniej nie poznałam.
Dustin, czarnoskóry Latynos trafia do więzienia na ponad dwadzieścia lat, za przestępstwo, którego tak naprawdę nie popełnił.
Ląduje w więzieniu, w którym jest gwałcony przez strażnika i innych współwięźniów, a przebywa na ogół w ciasnej izolatce, czy jednoosobowej celi, w której można chyba tylko oszaleć. Ale on, a właściwie ONA się nie poddaje.
Podczas odsiadki jego tożsamość ewoluuje i staje się Carlottą Mercedes. Już w dzieciństwie podbierał ciuchy mamie i przebierał się za kobietę, ale dopiero w więzieniu, pozostaniony sam sobie, stał się na dobre Carlottą.
I ta nasza pyskata kobieta wychodzi w końcu na warunkowe, gdzie dzieją się rzeczy tragikomiczne, a wszystko pędzi tak szybko, że ciężko nadążyć za naszą bohaterką.
Zdradzę Wam tylko tyle, że momentami jest poważnie, gdy widzimy jak traktuje się w więzieniu osoby trans, a do tego czarnoskóre- i to w męskim więzieniu oczywiście.
Jest też śmiesznie, gdy widzimy jak Carlotta stara się sobie poradzić na wolności, a jej monologi, w których nie brakuje ostrego jak brzytwa języka, są naprawdę w dychę.
Do tego splot różnych okoliczności niekoniecznie sprzyja kobiecie, ale czy sobie poradzi na warunkowym, o tym musicie się przekonać sami. Warto!

Co to była za szalona przygoda, ktorej nie chciałam kończyć! To była jazda bez trzymanki, a tych wrażeń dostarczyła mi książka Wszyscy mieli w dupie co się stało z Carlottą.
Fabuła to kosmos, jakiego wcześniej nie poznałam.
Dustin, czarnoskóry Latynos trafia do więzienia na ponad dwadzieścia lat, za przestępstwo, którego tak naprawdę nie popełnił.
Ląduje w więzieniu, w...

Po dwudziestu latach odsiadki, Carlotte warunkowo opuszcza mury więzienia. Przez ten czas zmieniło się wszystko. Zmienił się świat dookoła, zmienił się Brooklyn, zmieniła się ona sama. Wraca do swojego rodzinnego domu, gdzie musi odbudować więzi rodzinne i na nowo określić swoje miejsce wśród bliskich i swoje miejsce w świecie. Pojawia się też kwestia rodzicielstwa. Carlotte ma syna, który dorastał bez niej. Mimo, że wiążą ich więzi krwi, między nimi jest przepaść, która wydaje się nie do pokonania.

Czy Carlotte poradzi sobie z warunkowym zwolnieniem? Czy jest gotowa na to, co czeka na nią poza murami więzienie? Czy jest gotowa na ten nowy świat i czy ten świat jest gotowy na Carlottę? Czy poradzi sobie z wolnością? Czekałam z zapartym tchem i bardzo jej dopingowałam.

To tekst o tożsamości, budowaniu życia na nowo, relacjach i walce o siebie, a także o dyskryminacji, determinizmie, niesprawiedliwości, przemocy, rasizmie, i opresyjnym systemie. Ważne kwestie to też płeć i gender. A na deser wspaniały język.
Plejada kolorowych postaci, zwroty akcji, humor i miejsce na refleksję. Jest tam wszystko.
Musicie wiedzieć, że Carlotte to niezła agentka i bądźcie gotowi na niespodziewane.

„Czas zapewne sprawił, że dojrzała. Między dwudziestką i trzydziestką można się miotać, pyskować urzędnikom i przedstawicielom władz, żywić się kanapkami z majonezem, torpedować wszystkie związki i okazywać ludziom brak szacunku, ale jeśli ktoś zachowuje się tak jeszcze po czterdziestce, to znaczy, że nie wydoroślał albo że nie potrafi wcisnąć hamulców i przestać robić krzywdę sobie samemu, bo doszedł już do punktu, w którym odwracają się od niego wszyscy znajomi, krewni i sojusznicy, i w końcu umiera w biedzie, otoczony pogardą i samotny. Zdaniem Carlotty jest to najgorszy możliwy ludzki los, którego ona już poniekąd zaznała – bo nikt jej nie bronił przed Dave’em, nikt nie mógł jej obronić, nikt nie chciał ani nawet nie wyrażał po temu ochoty. Nigdy nie miała pieniędzy i zawsze musiała radzić sobie z taką pogardą ze strony otoczenia, że nie potrafiła jej nawet przetłumaczyć na swój język, aby opisać ją ludziom, żyjącym własnym, szczęściarskim, normalnym życiem poza murami więzienia. Bywała samotna, długo, nikt nie powinien być tak długo sam, i nie miała wtedy o czym myśleć poza tym, że nachodzą ją autodestrukcyjne myśli, i kropka. Dlaczego więc ni stąd, ni zowąd zaczęła uważać, że śmierć w biedzie, pogardzie i samotności jest gorsza niż takie życie? Może sądziła, że ona zasługuje na ten los, ale nie Doodle. A może nie chciała tak łatwo się od niego uwolnić, bo mimo wszystko był to jednak jej los”. Tamże, s. 195-196.

Po dwudziestu latach odsiadki, Carlotte warunkowo opuszcza mury więzienia. Przez ten czas zmieniło się wszystko. Zmienił się świat dookoła, zmienił się Brooklyn, zmieniła się ona sama. Wraca do swojego rodzinnego domu, gdzie musi odbudować więzi rodzinne i na nowo określić swoje miejsce wśród bliskich i swoje miejsce w świecie. Pojawia się też kwestia rodzicielstwa....

Konstrukcyjnie nawiązująca do wszelakich Wielkich Gatsby, V Pynchona (choć mniej chaotyczne),Gdzie śpiewają raki, może nawet McCammon, ale nie tyle stylistycznie, co koncepcyjnie właśnie - Ameryka, słynne USA, podróż przez jej problemy z barwnie nakreślonym pejzażem w tle.

Konstrukcyjnie nawiązująca do wszelakich Wielkich Gatsby, V Pynchona (choć mniej chaotyczne),Gdzie śpiewają raki, może nawet McCammon, ale nie tyle stylistycznie, co koncepcyjnie właśnie - Ameryka, słynne USA, podróż przez jej problemy z barwnie nakreślonym pejzażem w tle.

dobrze spędzony czas. styl opowieści zapada mi w pamięć. carlotta zasługuje na 5 gwiazdek, to przewybitna postać, sama historia… trochę utyka, dałabym jej może 3 gwiazdki. język jest bardzo charakterystyczny, mocno osadzony, momentami aż zbyt karykaturalny? może to po prostu kwestia bycia spoza targetu, w końcu jestem białą cis osobą z europy, ale momentami czułam się jak w „american fiction”. definitywnie nie miałam w dupie tego, co stało się z carlottą, bardzo jej kibicowałam w stawianiu pierwszych kroków na wolności:)

dobrze spędzony czas. styl opowieści zapada mi w pamięć. carlotta zasługuje na 5 gwiazdek, to przewybitna postać, sama historia… trochę utyka, dałabym jej może 3 gwiazdki. język jest bardzo charakterystyczny, mocno osadzony, momentami aż zbyt karykaturalny? może to po prostu kwestia bycia spoza targetu, w końcu jestem białą cis osobą z europy, ale momentami czułam się jak w...