Autorka stworzyła cudowny świat, który wciąga w swój magiczny wielowarstwowy klimat już od pierwszych stron.
Bardzo dużo wydarzyło się w tym tomie.
I nie będę się rozpisywać o konkretnych wydarzeniach, bo myślę, że każdy chce poznać je osobiście. A uwierzcie to był totalny rollercoaster wrażeń.
Całą serię uwielbiam, zresztą jak każdą książkę od Saryh J. Mass. Razem z bohaterami przeżywałam wszystkie upadki oraz te drobne i większe zwycięstwa.
Postać Aelin jest genialnie napisana. Już od pierwszej części możemy podziwiać jej spryt i odwagę, ale to w królestwie popiołów widzimy jej przemianę. Dziewczyna dźwiga na swoich barkach los poddanych i jest gotowa poświęcić dla nich bardzo dużo.
Wiele emocji towarzyszyło mi podczas czytania, było dużo łez, ale również ogromnej radości. Niektóre wydarzenia sprawiły, że musiałam odłożyć książkę i ochłonąć po dawce wrażeń.

Jestem zachwycona jak autorka zakończyła tę serię. Wszystkie wątki połączyły się ze sobą by wybuchnąć nam w twarz podczas finału. Ciężko było pożegnać się z bohaterami, każdy z nich ma szczególne miejsce w moim sercu i jeszcze długo to się nie zmieni.

Zdecydowanie polecam!
Współpraca reklamowa z @wydawnictwo_uroboros

Autorka stworzyła cudowny świat, który wciąga w swój magiczny wielowarstwowy klimat już od pierwszych stron.
Bardzo dużo wydarzyło się w tym tomie.
I nie będę się rozpisywać o konkretnych wydarzeniach, bo myślę, że każdy chce poznać je osobiście. A uwierzcie to był totalny rollercoaster wrażeń.
Całą serię uwielbiam, zresztą jak każdą książkę od Saryh J. Mass. Razem z...

Kocham tę serię, ona przyciąga czytelników w wir magicznych przygód i niebezpieczeństw. Sarah J. Maas w mistrzowski sposób rozwija postacie, wprowadza nowe wątki fabularne i zaskakujące zwroty akcji. Zostałam wciągnięta w świat pełen emocji, magii i tajemnic, gdzie każda strona historii odsłania kolejne sekrety. Książka doskonale balansuje pomiędzy akcją a głębszymi, emocjonalnymi momentami, co sprawia, że trudno się od niej oderwać. Każdy szczegół się ze sobą łączy i jest dopracowany, ukazując na samym końcu sprytny plan Aelin, którego nikt się nie spodziewał. Rozwój Doriana od królewskiego następcy do niezależnego i silnego lidera totalnie mnie poruszyła. Natomiast Manon i jej trzynastka spowodowała morze łez, dawno się tak nie przejmowałam książką. Mimo że czytałam ją drugi raz, takie samie emocje towarzyszyły mi jak za pierwszym razem. Niesamowicie przywiązałam się do głównych bohaterów, więc ciężko mi było zakończyć serię. Nie wspomnę, ile łez ta historia zdążyła ze mnie wycisnąć.

Kocham tę serię, ona przyciąga czytelników w wir magicznych przygód i niebezpieczeństw. Sarah J. Maas w mistrzowski sposób rozwija postacie, wprowadza nowe wątki fabularne i zaskakujące zwroty akcji. Zostałam wciągnięta w świat pełen emocji, magii i tajemnic, gdzie każda strona historii odsłania kolejne sekrety. Książka doskonale balansuje pomiędzy akcją a głębszymi,...

Zakończenie serii to zawsze jest coś wielkiego. Bitwy, które zmieniają świat, bohaterowie, którzy są na wyżynach swoich umiejętności, to jest ten moment kiedy wiesz, że wszystko zmierza ku dobremu.

„Królestwo popiołów” nie jest wyjątkiem, a może tak pisze tylko dlatego, że to był reread i wiedziałam czego się spodziewać? Jednak ostatni tom „Szklanego tronu” przy okazji rozjedzie was jeszcze bardziej niż miało to miejsce w poprzednich częściach.
Głównie dlatego, że musimy doświadczyć próby uwolnienia Aelin z niewoli, zobaczyć jak ostatni raz wciela się w Cealene i stracić kilku bohaterów.

Przeżyłam to ogromnie, jeszcze raz czytanie o tym wszystkim sprawiło mi o wiele większy ból. Wiem, że będzie szczęśliwe zakończenie, ale jestem tak bardzo przywiązana do tych bohaterów, że czytanie o ich upadku, cierpieniu nie było dla mnie łatwe.

Za każdym razem jak sięgam po książki Maas to nie mogę uwierzyć w to jak ona pisze. Wszystko jest zaplanowane, elementy, które myślałam, że nie będą się łączyć nagle takie się stają, a ja nie mogę uwierzyć jak mogłam się nie domyślić. Bohaterowie, którzy mimo magii i mocy Fae ciągle są dość prawdziwi, żebym mogła się utożsamić, żebym mogła być jedną z nich.

Kocham „Królestwo popiołów” - każdą stronę, każdego bohatera. Takie zakończenia serii są najbardziej satysfakcjonujące i chyba ta część należy do moich ulubionych.

Zakończenie serii to zawsze jest coś wielkiego. Bitwy, które zmieniają świat, bohaterowie, którzy są na wyżynach swoich umiejętności, to jest ten moment kiedy wiesz, że wszystko zmierza ku dobremu.

„Królestwo popiołów” nie jest wyjątkiem, a może tak pisze tylko dlatego, że to był reread i wiedziałam czego się spodziewać? Jednak ostatni tom „Szklanego tronu” przy okazji...

Współpraca reklamowa @wydawnictwo_uroboros

Dzisiaj swoją premierę mają między innymi książki od @sarahjmaas 😍 Jedną z nich jest właśnie „Królestwo popiołów” 🤩

❗️JEST TO OSTATNIA CZĘŚĆ SERII „SZKLANY TRON”

Cała seria to historia o miłości, przyjaźni, stracie, bólu, cierpieniu i poświęceniu. To emocjonalny rollercoaster, to zakochanie i przywiązanie czytelnika do postaci, przeżywanie wszystkiego razem z nimi. Wszystko było spójne, wartkie i aż nie chciało się odkładać książek na bok 🤩

Było wzruszająco, emocjonalnie.

Napewno będzie reread, uwielbiam książki Sarah J Maas 😍😭🥰

Współpraca reklamowa @wydawnictwo_uroboros

Dzisiaj swoją premierę mają między innymi książki od @sarahjmaas 😍 Jedną z nich jest właśnie „Królestwo popiołów” 🤩

❗️JEST TO OSTATNIA CZĘŚĆ SERII „SZKLANY TRON”

Cała seria to historia o miłości, przyjaźni, stracie, bólu, cierpieniu i poświęceniu. To emocjonalny rollercoaster, to zakochanie i przywiązanie czytelnika do postaci,...

Wszyscy potrzebowaliśmy takiego zakończenia!
Pani Maas nie zwiodła - dała wszystkim bohaterom Szklanego Tronu zakończenie pełne pompy, wielkich emocji i wielkich miłości, które w obliczu wojny z Erawanem i Maeve wybuchały jedna po drugiej. Od początku ich wątku byłam największą fanką Elide i Lorcana - ich historia była i jest źródłem największej możliwej czytelniczej satysfakcji wokół tematu rozwoju postaci. Elide to jak dla mnie był nawet materiał na osobną powieść, a w zetnięciu z takimi postaciami jak Aelin i Manon cała seria książek staje się naprawdę czymś wielkim. Pisarze szczycą się wykreowaniem jednej, genialnej postaci, na której opierają serie. Tutaj zetknęło się ich tak wiele i do końca pozostali indywidualnymi, niesamowitymi jednostkami. Manon do ostatniego rozdziału nosi ślady po stuleciu bycia ślepą maszyną do zabijania. Dorian do samego końca jest beznadziejnym czarusiem. Nie wszyscy stali się dobrzy i mili, nawet gdy stanęli po właściwej stronie na wojnie. Cały świat w Szklanym Tronie chyba dlatego właśnie wydaje się tak rzeczywisty, namacalny.
Cieszę się, że mogłam przeżyć tę długaśną przygodę - przeczytanie całej serii zajęło mi wiele tygodni i choć czasami miałam już ochotę zrobić sobie przerwę i „wpaść” do jakiegoś innego świata z zupełnie innej powieści, to jednak z tyłu głowy ciągle napędzała mnie ciekawość tego, co u Aelin. Mam nadzieję, że z czasem zapomnę o tym, co tu się podziało i za kilka lat będę mogła przeżyć to wszystko jeszcze raz.

Wszyscy potrzebowaliśmy takiego zakończenia!
Pani Maas nie zwiodła - dała wszystkim bohaterom Szklanego Tronu zakończenie pełne pompy, wielkich emocji i wielkich miłości, które w obliczu wojny z Erawanem i Maeve wybuchały jedna po drugiej. Od początku ich wątku byłam największą fanką Elide i Lorcana - ich historia była i jest źródłem największej możliwej czytelniczej...

Dobre zakończenie wszystkich historii, nie ma żadnego ale, wszystko zamknięte na ostatni guzik.
Podziwiam bohaterkę za wszystko co musiała poświęcić w imię swojego królestwa.
Jednak wątek Manon i czarownic skradł moje serce.

Dobre zakończenie wszystkich historii, nie ma żadnego ale, wszystko zamknięte na ostatni guzik.
Podziwiam bohaterkę za wszystko co musiała poświęcić w imię swojego królestwa.
Jednak wątek Manon i czarownic skradł moje serce.

9,5

9,5

Wow, czy ja naprawdę właśnie po tylu latach zakończyłam tą przygodę? Przyznam, że po drodze było różnie - jedne tomy podobały mi się bardziej, inne mniej, ale całość oceniam na dobrą serię. Przy ostatnim tomie trochę się pogubiłam na początku i miałam wrażenie, że coś mnie ominęło, czasem ciężko było przebrać, bo objętościowo to jest straszne (czasem się trochę dłuży). Ale samo zakończenie? Tak bardzo w punkt! Ostatnie strony to taka pełna satysfakcja, a koniec pozostawił mnie w uczuciu spełniania i zadowolenia. Lubię takie zakończenia :)

Wow, czy ja naprawdę właśnie po tylu latach zakończyłam tą przygodę? Przyznam, że po drodze było różnie - jedne tomy podobały mi się bardziej, inne mniej, ale całość oceniam na dobrą serię. Przy ostatnim tomie trochę się pogubiłam na początku i miałam wrażenie, że coś mnie ominęło, czasem ciężko było przebrać, bo objętościowo to jest straszne (czasem się trochę dłuży). Ale...

Bardzo wzruszające zakończenie całej serii Szklany Tron. Czytało się naprawdę dobrze. W porównaniu do poprzednich części, nie było momentu, kiedy wiało nudą i chciałam byle dalej przejść do kolejnego rozdziału książki. Tutaj wszystko było bardzo spójne i cała powieść trzymała taki sam, bardzo wysoki poziom. Jedyne, do czego mogłabym się przyczepić, to brak rozwinięcia niektórych kroków Aelin, dzięki którym ktoś przychodził z pomocą. Chętnie poczytałabym więcej o intrygach i o tym, co działo się w jej umyśle. Rozumiem, że to miało być zaskoczenie dla czytelnika i tak dalej, ale miejscami było tego troszeczkę za dużo. Stąd jedna gwiazdka w dół.
Z czystym sumieniem mogę polecić tę serię każdemu fanowi fantastyki. Myślę, że nikt na pewno nie będzie rozczarowany, bo rzadko zdarzają się książki, gdzie im dalej w las, tym lepiej. Często serie z czasem przysiadają, a tutaj bardziej męczyłam się na pierwszych dwóch tomach, natomiast kolejne pochłaniałam w zawrotnym nawet jak na mnie tempie.

Bardzo wzruszające zakończenie całej serii Szklany Tron. Czytało się naprawdę dobrze. W porównaniu do poprzednich części, nie było momentu, kiedy wiało nudą i chciałam byle dalej przejść do kolejnego rozdziału książki. Tutaj wszystko było bardzo spójne i cała powieść trzymała taki sam, bardzo wysoki poziom. Jedyne, do czego mogłabym się przyczepić, to brak rozwinięcia...

Minęło już sporo czasu odkąd zakończyłam ten cykl i kiedy tylko przypomnę sobie o kierunku, w jakim podążył, zastanawiam się: dlaczego?

Minęło już sporo czasu odkąd zakończyłam ten cykl i kiedy tylko przypomnę sobie o kierunku, w jakim podążył, zastanawiam się: dlaczego?