Po śmierci dzierżawcy Birds Acre Farm niedaleko Abbeymead właściciel majątku, Sir Fredrick Neville, zawiera wstępną umowę na jego sprzedaż z Percym Milburnem, któremu marzy się urządzenie tam schroniska dla mniej zamożnych gości. Na wiejskim zebraniu, zwołanym przez byłą dyrektorkę szkoły, wydaje się, że jedynie Flora Steele gotowa jest bronić pomysłu Milburna, ale wszyscy z niecierpliwoscią czekają na jego autora. Nadaremnie. Zaniepokojona Flora jedzie na Ptasie Pole ze swym wiernym partnerem, Jackiem Carringtonem, i w piwnicy głównego budynku odkrywają zwłoki Milburna.

Jest kilka powodów, dla których szósty tom serii Merryn Allingham z parą detektywów-amatorów wydał mi się szczególnie godny uwagi, nawet jeśli rozwiązanie zagadki kryminalnej tym razem jest łatwiejsze dla czytelników niż dla Flory i Jacka. Przede wszystkim w obrazie społeczności lokalnej wychodzą na jaw rozmaite, trudne do pogodzenia podziały. Przeżycia wojenne sprowadziły do Abbeymead nowych mieszkańców, którzy przez minione lata się zadomowili, znaleźli w pięknym krajobrazie kredowych wzgórz - Downs of Sussex - swoją życiową przystań. Jednak przez wielu rdzennych lokalsów nadal traktowani są jak obcy. Szczególnie jeśli próbują wcielić w życie swoje pomysły, wpuścić trochę świeżego powietrza, na przykład uatrakcyjnić wioskę i jej okolice dla turystów. Dość powiedzieć, że w ocenie Milburna Flora nie jest w stanie znaleźć wspólny język nawet ze swoją najserdeczniejszą przyjaciółką.

Inna linia podziałów sięga przeszłości, statusu majątkowego i pochodzenia rodowego. Już w poprzednich tomach sporo dowiedzieliśmy się o perturbacjach z posiadłością Templetonów, która wreszcie zaczyna jako tako funkcjonować jako Priory Hotel dla bogaczy. Tutaj obserwujemy zmierzch innej rodziny arystokratycznej, kłótnie między Nevillem seniorem i jego bratankiem, ich kłopoty finansowe, poważne zadłużenie i podatność na wpływy rozmaitych doradców i pośredników w dysponowaniu odziedziczonym majątkiem, co doprowadza do pojawienia się na prowincji szemranych typów z wielkiego miasta, łącznie z gangsterami. Staje się to naturalnie głównym obszarem działalności detektywistycznej zarówno policji, jak i Flory i Jacka.

O konserwatyzmie obyczajowym, przejawiającym się choćby w powszechnej językowej tytułomanii, także w stosunku do osób cieszących się nie najlepszą opinią, zbyt dużo pisać nie będę. Nie wiem, w jakim stopniu była to cecha angielskiej prowincji w tamtej epoce, a w jakim styl pisarstwa autorki.

W Abbeymead, jak w innych powojennych społecznościach, żyje wiele samotnych kobiet. Na ogół jakoś sobie radzą w trudnych czasach i są doceniane, szczególnie przez inne kobiety. Bo z mężczyznami różnie bywa. Znamienne jest rozżalenie Flory na udzielanie - przy kuflu piwa w pubie - informacji na temat śledztwa przez inspektora Alana Ridleya Jackowi, nie jej, choć wszyscy wiedzą, źe to ona jest inspiratorką działań ich dwójki. Natomiast również u przyjaciółek nie znajduje Flora zrozumienia dla swojego trwania w panieństwie i wyczuwalne jest bagatelizowanie najczęstszych przyczyn rozpadu damsko-męskich związków.

Akcja siódmego tomu serii dość niespodzianie przenosi się do Francji, ale trzeba nań poczekać do końca października.

Po śmierci dzierżawcy Birds Acre Farm niedaleko Abbeymead właściciel majątku, Sir Fredrick Neville, zawiera wstępną umowę na jego sprzedaż z Percym Milburnem, któremu marzy się urządzenie tam schroniska dla mniej zamożnych gości. Na wiejskim zebraniu, zwołanym przez byłą dyrektorkę szkoły, wydaje się, że jedynie Flora Steele gotowa jest bronić pomysłu Milburna, ale wszyscy...