Bardzo fajny tom! Ten niesłychanie nierówny Sullivan, po dwóch słabszych tomach (jednym bardzo słabym) znowu zaskoczył mnie naprawdę porządną historią. Bohaterowie wreszcie zadziałali tu bardzo fajnie, duże spektrum postaci drugoplanowych wydawało się żywe i barwne, a i intryga była ciekawa i z fajnymi twistami.

Co ciekawe, Sullivan chyba inspirował się tutaj trochę powieściami marynistycznymi, może czymś w stylu C.S. Forestera, gdyż pierwsza połowa książki to w zasadzie głównie żegluga i charakterystyczne dla niej motywy. Pełno tu midszypmenów, żeglarzy, tej specyficznej terminologii i takiego klimatu, do którego poprzez książki wspomnianego przeze mnie autora mam bardzo dużą słabość.

Ale druga połowa też jest bardzo fajna, gdzie bardziej w stylu jakiejś konkwistadorskiej przygody zapuszczamy się w gęstszą dżunglę i świat dzikich plemion oraz stworów. To wszystko spina fajna fabuła, psuta nieco jedynie przez pośpieszne zakończenie i ten równoległy wątek Aristy, w którym nie wiele się działo i który też ponownie bezpośrednio nie zetknął się w żadnym momencie z naszą parą głównych bohaterów.

Nie odbierało mi to jednak frajdy z całości. Do tego kilka wydarzeń miało też nieco donioślejszy wydźwięk, bądź było naprawdę zaskakujacych. Fajnie gdyby Sullivanowi udało się dla odmiany utrzymać tą formę i dojechać już z nią do zbliżającego się finału. A może będzie jeszcze lepiej? Z nim nigdy nie wiadomo.

Solidna rozrywka.

Bardzo fajny tom! Ten niesłychanie nierówny Sullivan, po dwóch słabszych tomach (jednym bardzo słabym) znowu zaskoczył mnie naprawdę porządną historią. Bohaterowie wreszcie zadziałali tu bardzo fajnie, duże spektrum postaci drugoplanowych wydawało się żywe i barwne, a i intryga była ciekawa i z fajnymi twistami.

Co ciekawe, Sullivan chyba inspirował się tutaj trochę...

Ciężko wskazać cykl, który jest pozbawiony części wyraźnie odstającej poziomem od reszty. Często są nimi zakończenia: Dziedzictwo Paoliniego, Oko Jelenia Pilupiuka, Eona Goodmanna. Bywa jednak, że w środku coś się odjaniepawli - Inkwizytor Piekary. Do szanownego pisarza dołącza Sullivan i jego Szmaragdowy sztorm.

Pionki na szachownicy wydają się już być w pełni rozłożone. Imperium rośnie w siłę i zagraża dalszemu bytowi niezależnym królestwom. Royce i Hadrian mają się świetnie. Poznali swoje przeznaczenie, wiedzą co muszą zrobić, aby zachować godność i honor. Zwłaszcza Hadrian, który zostaje wysłany na misję odnalezienia spadkobiercy tronu Novrona. Zadanie jest o tyle ważne, iż jest jego obrońca, osobą, która ma czuwać nad jego życiem i pomóc w odzyskaniu należnego miejsca w Imperium.
Wspaniała Arista doskonale kształtuje swoje umiejętności w zakresie magii i na własną rękę podejmuje się tego samego zadania co Złodzieje, bez ich wiedzy.

Czwarta część Okryć ma niesamowicie mocne otwarcie i zakończenie. Uwierzcie, że na Waszych twarzach pojawi się śliczny karpik. Co z resztą? Suabo. Chociaż nie, inaczej. Wyraźnie gorzej w stosunku do poprzednich części, jednak nadal na poziomie. O! Wątek podróży złodziei, ich podróż przez morze, dżunglę był… nieprzemyślany? Nie pasuje kompletnie świat, który został nam już przedstawiony, a co najgorsze, ich działania i osiągnięcia nie mają większego wpływu na fabułę! Gdyby Sullivan zdecydował się napomknąć w jednym rozdziale o kłopotach w sąsiednich krainach nic by się nie stało, a miałby kilkaset stron na cokolwiek innego.

Szmaragdowy sztorm słuchało się bardzo dobrze. Bardzo podoba mi się narracja, opisy, dialogi między postaciami też są niczego sobie. Z części na część Sullivan doskonali swój warsztat i moje zarzuty pojawiające się przy pierwszych dwóch książkach wydają się być nieaktualne. Daje to świetne podłoże pod kontynuacje. Zostały już tylko dwa tytuły. Wątków nadal sporo, pytań także.

Niezmiennie polecam Odkrycia Riyrii. Jest to kawał solidnego fantasy, który daje mnóstwo frajdy. Niniejsza część mnie nie zachwyciła, fabularnie odstaje na tle poprzedniczek, ale fun jest. A to przecież najważniejsze. :)

Ciężko wskazać cykl, który jest pozbawiony części wyraźnie odstającej poziomem od reszty. Często są nimi zakończenia: Dziedzictwo Paoliniego, Oko Jelenia Pilupiuka, Eona Goodmanna. Bywa jednak, że w środku coś się odjaniepawli - Inkwizytor Piekary. Do szanownego pisarza dołącza Sullivan i jego Szmaragdowy sztorm.

Pionki na szachownicy wydają się już być w pełni rozłożone....

Na samym początku tego tomu ginie potężny mag Esrahaddon. Przed śmiercią próbował przekazać swoją misję następczyni. Ten tom jest poświęcony tej właśnie misji – próbie znalezienia potomka Imperatora i uratowania go. Dużo się dzieje. Z jednej strony księżniczka Melengaru zostawia wszystko i poświęca się tej misji. Z drugiej strony Hadrian i Royce w poszukiwaniu następcy Imperatora wyruszają w podróż jako załoga okrętu „Szmaragdowy Sztorm”. Mnóstwo razy ocierają się o śmierć.
Świetna akcja, świetne opisy różnych światów i ludów, i te dialogi – uwielbiam – dają dodatkowy smaczek. A na zakończenie tomu – wielkie zaskoczenie. Oczywiście pewnie będą komentarze typu „wszystko przewidziałem”. Ja nie przewidziałam.
Lektor – Bartosz Głogowski – bardzo dobrze czyta.

Na samym początku tego tomu ginie potężny mag Esrahaddon. Przed śmiercią próbował przekazać swoją misję następczyni. Ten tom jest poświęcony tej właśnie misji – próbie znalezienia potomka Imperatora i uratowania go. Dużo się dzieje. Z jednej strony księżniczka Melengaru zostawia wszystko i poświęca się tej misji. Z drugiej strony Hadrian i Royce w poszukiwaniu następcy...

Mam do powiedzenia w sumie dwie rzeczy:

1. Royce i Hadrian ♡. Absolutnie kocham ten duet i mogę słuchać nawet dwustu tomach o ich och przygodach.

2. Gdzie ja u licha byłam, jak ta seria wychodziła i czemu ja to słucham dopiero w 2023 roku? :O

Mam do powiedzenia w sumie dwie rzeczy:

1. Royce i Hadrian ♡. Absolutnie kocham ten duet i mogę słuchać nawet dwustu tomach o ich och przygodach.

2. Gdzie ja u licha byłam, jak ta seria wychodziła i czemu ja to słucham dopiero w 2023 roku? :O