Przez te 14 tomów Mila gdzieś się pojawiała, przeplatała, a w rodzinie Borejków była bardzo ważną osobą- jako kochająca i troskliwa matka. Dopiero jednak w tej części możemy poznać ją bliżej. Kulisy poznania Ignacego i jej przeżycia. Dzięki tej książce dużo bardziej doceniłam Milę, mogłam się z nią utożsamić. W pewnych momentach leżałam i się śmiałam, w niektórych łezka się w oku zakręciła. Sama końcówka książki jest bardzo łamiąca serce, bo przedstawia okres z czasów II wojny światowej.
Bardzo polecam

Przez te 14 tomów Mila gdzieś się pojawiała, przeplatała, a w rodzinie Borejków była bardzo ważną osobą- jako kochająca i troskliwa matka. Dopiero jednak w tej części możemy poznać ją bliżej. Kulisy poznania Ignacego i jej przeżycia. Dzięki tej książce dużo bardziej doceniłam Milę, mogłam się z nią utożsamić. W pewnych momentach leżałam i się śmiałam, w niektórych łezka się...

Czytałam ją najdłużej ze wszystkich dotychczasowych książek z tej serii, bo ciężko było się skupić na odwrotnym biegu zdarzeń, ale później bardzo się wciągnęłam. Polubiłam główne postacie i historię Gizeli Kalemby.

Czytałam ją najdłużej ze wszystkich dotychczasowych książek z tej serii, bo ciężko było się skupić na odwrotnym biegu zdarzeń, ale później bardzo się wciągnęłam. Polubiłam główne postacie i historię Gizeli Kalemby.

Doszłam w końcu do "Kalamburki", tomu, który w swoim czasie wydawał się idealnym zakończeniem serii. Dopóki nie okazało się, że seria wcale się na nim nie kończy :P Jest to tom inny niż wszystkie. Może najlepszy, z pewnością w jakiś sposób najpoważniejszy.
Główną bohaterką tej części jest Melania Borejko, a cały tom jest historią jej życia, tyle że opowiedzianą od tyłu.
Wybór takiego sposobu narracji jest moim zdaniem raczej dyskusyjny. Może wielu osobom się podobać, może i ma jakiś tam swój urok, mi osobiście jednak nie za bardzo pasuje, bo jakoś nie lubię braku chronologii w książkach. Przez to mam wrażenie, że nie mogłam jakoś się do końca wciągnąć, bo fabuła urywała się nagle i akcja skakała do tyłu w czasie, przez co brakowało mi ciągłości. Przez to czasem jak przez parę dni nie miałam czasu czytać, to potem nie mogłam sobie przypomnieć, na czym właściwie stanęłam. :/
Mimo wszystko jednak pod wieloma względami ten tom mi się podobał. Autorce udało się ożywić dawne czasy, pokazać trudne momenty historyczne w taki sposób, jakbyśmy patrzyli na nie subiektywnymi oczami zwykłego, szarego człowieka, wrzuconego w wir wydarzeń. Szczególne wrażenie robi opis rozruchów w Poznaniu w 1956 roku, a także lata 40., tuż po wojnie.
Mam wrażenie, że ten tom mocno trzyma się rzeczywistości, nie zauważyłam w nim w sumie takich absurdalnych i kuriozalnych scen, jakie nieraz komentowałam w poprzednich częściach.
Jeśli z całej Jeżycjady miałabym wskazać jedną książkę wartą przeczytania, to będzie "Kalamburka" (chociaż nie czytałam jeszcze większości późniejszych, ale strzelam w ciemno, że podtrzymam to zdanie).

************************
"2023: Powroty do młodości na 40. " - książki z tym oznaczeniem w moim profilu to książki, które czytałam w czasach szkoły podstawowej, średniej i w czasie studiów. W roku 2023, w którym kończę 40 lat, postanowiłam wrócić do lektur z tamtych lat i skonfrontować się z nimi na nowo :)

Doszłam w końcu do "Kalamburki", tomu, który w swoim czasie wydawał się idealnym zakończeniem serii. Dopóki nie okazało się, że seria wcale się na nim nie kończy :P Jest to tom inny niż wszystkie. Może najlepszy, z pewnością w jakiś sposób najpoważniejszy.
Główną bohaterką tej części jest Melania Borejko, a cały tom jest historią jej życia, tyle że opowiedzianą od tyłu....

Książka inna niż wszystkie w serii. Czytałam ją chyba najdłużej. Wynikało to z sytuacji opisanych w niej. Duża część wydarzeń dzieje się podczas wojny. Są to ciężkie i trudne sytuacje. Zwłaszcza w obecnym świecie, w którym historia powtarza się i ludzie doświadczają podobnych tragedii.

Ciekawie było dowiedzieć się skąd wzięła się Mila (oraz Ignacy). Jacy byli w dzieciństwie oraz młodości oraz jak zaczęła się ich miłość.

Książka inna niż wszystkie w serii. Czytałam ją chyba najdłużej. Wynikało to z sytuacji opisanych w niej. Duża część wydarzeń dzieje się podczas wojny. Są to ciężkie i trudne sytuacje. Zwłaszcza w obecnym świecie, w którym historia powtarza się i ludzie doświadczają podobnych tragedii.

Ciekawie było dowiedzieć się skąd wzięła się Mila (oraz Ignacy). Jacy byli w...

Według mnie, jedna z lepszych części Jeżycjady. Historia Mili Borejko niezwykle ciekawa. Specyficzna forma opowiadania też interesująca.

Według mnie, jedna z lepszych części Jeżycjady. Historia Mili Borejko niezwykle ciekawa. Specyficzna forma opowiadania też interesująca.

Ciekawie napisana książka. Forma przekazu i styl tej części jest unikatowy. Poznajemy historię związku rodziców - Ignacego i Melani Borejko. Polecam fanatykom tej serii.

Ciekawie napisana książka. Forma przekazu i styl tej części jest unikatowy. Poznajemy historię związku rodziców - Ignacego i Melani Borejko. Polecam fanatykom tej serii.

152/2023 (A)
czyta autorka

152/2023 (A)
czyta autorka

"Życie odbija się w baśniach."

Książka pokazująca retro-historię życia części bohaterów Jeżycjady.

"Życie odbija się w baśniach."

Książka pokazująca retro-historię życia części bohaterów Jeżycjady.

Tę część Jeżycjady w całości poświęcono jednej osobie - Melanii Borejko (pseudonim Mila) czyli mamie wszystkich Borejkówien. Przy okazji możemy poznać historię jej małżeństwa z Ignacym jak również jego samego.

Dziwnym zabiegiem jak dla mnie okazała się retrospekcja wsteczna czyli od 2000 roku do 1935 roku. Nie wiem dlaczego autorka zdecydowała się na taki zabiegam. Dla mnie osobiście był on nieco męczący. Wolałabym odwrotną kolejność wydarzeń czyli od przeszłości do teraźniejszości.

Książka zaczyna się obchodami hucznego Sylwestra 2000, organizowanego w domu Borejków. I od tego momentu cofamy się coraz bardziej wstecz, poznając ważne i przełomowe wydarzenia w życiu zarówno Borejków jak i kraju czyli przemiany ustrojowe, strajki, powojenna rzeczywistość itp. Pojawia się tu również przyjaciółka Mili - Monika, która wyemigrowała do Ameryki, a potem wróciła i złączyła w pewien sposób swoje losy z rodziną Borejków.

Ignacy przy bliższym poznaniu okazał się człowiekiem poczciwym, ale równocześnie totalnie niezaradnym życiowo czyli taką pierdołą. Zawsze roztargniony, gapowaty, żyjący w swoim świecie, w moim odczuciu dosyć denerwujący. Te fragmenty, które poświęcono właśnie jego osobie były dla mnie nudne, gdyż prowadził te swoje filozoficzne wywody przeplatane łaciną. Aczkolwiek trzeba przyznać, że dobrali się z Milą jak w korcu maku i stanowili przez całe życie niezwykle zgodne i uzupełniające się wzajemnie małżeństwo.

Zaskoczyło mnie pojawienie się nowej postaci jaką była Gizela, przybrana mama Mili. Dlaczego nie pojawiła się w ogóle w poprzednich częściach Jeżycjady?! Okazała się osobą ciepła, serdeczną o ogromnym sercu i z wielkimi pokładami miłości. Byłam zachwycona tą postacią.

Zdecydowanie jeden z lepszych tomów serii, gdyż mocno taki rodzinny, emocjonalny, pokazujący różne odcienie wcale nieidealnej rodziny, ale bardzo kochającej się i w spierającej. A wszystko osadzone na tle przełomowych dla Polski wydarzeń historycznych. Zrobiło się niezwykle nostalgicznie. I chociaż bywały nudnawe momenty, to jednak całość bardzo wysmakowana, wyważona, opisująca w ciekawy sposób kluczowe dla tej sagi postacie. Polecam, szczególnie wiernym fanom serii.

Tę część Jeżycjady w całości poświęcono jednej osobie - Melanii Borejko (pseudonim Mila) czyli mamie wszystkich Borejkówien. Przy okazji możemy poznać historię jej małżeństwa z Ignacym jak również jego samego.

Dziwnym zabiegiem jak dla mnie okazała się retrospekcja wsteczna czyli od 2000 roku do 1935 roku. Nie wiem dlaczego autorka zdecydowała się na taki zabiegam. Dla...

Jak Melania Makowska stała się Milą Borejko, albo raczej, jak Mila Borejko stałą się Melanią Makowską.
Początkowo wszystko było ok. Cofaliśmy się, by poznać minione wydarzenia życia Mili osadzone na tle wielkiej historii. Kolejne lata odkrywały przed nami kolejne karty. Poznawaliśmy Melanię już nie tylko jako matkę i babcię, ale jako młodą, pełną energii dziewczynę otoczoną przyjaciółmi i wielbicielami, mierzącą się z kolejami losu. I może czasem zbyt ją idealizowano, ale tłumaczyło się to spojrzeniem Ignacego lub innych bliskich osób.
Ale to, co pani Musierowicz zrobiła w rozdziale 1945 to już przesada. Mila okazuje się nagle cudownym dzieckiem, symbolicznie przekraczającym mury powojennej szkoły, piszącej głębokie wypracowania w wieku 9 lat, dostrzegającej wewnętrzne piękno i smutek, oraz dające otuchę, złamanym przez wojnę, dorosłym.
Jak można było ciekawą, żywą postać tak rozmemłać w symbolicznej świętości. W tym kontekście już nawet data jej urodzin staje się nie do zniesienia (urodzona w Sylwestra, z nią nadchodzi nowe :).

Jak Melania Makowska stała się Milą Borejko, albo raczej, jak Mila Borejko stałą się Melanią Makowską.
Początkowo wszystko było ok. Cofaliśmy się, by poznać minione wydarzenia życia Mili osadzone na tle wielkiej historii. Kolejne lata odkrywały przed nami kolejne karty. Poznawaliśmy Melanię już nie tylko jako matkę i babcię, ale jako młodą, pełną energii dziewczynę...