Doskonały esej Nadredaktora zamieszczony w posłowiu pierwszej antologii jasno wskazywał, że druga i dalsze pokatastroficzne odsłony fantastyki trafią do naszych rąk z prawdopodobieństwem dążącym do jedności.

Druga antologia opowieści pokatastroficznych z roku 2023 miała być rozwinięciem pierwszej z roku 2019, a jest ledwie suplementem chyba. W podanym nam zestawie katastrofizm mamy tu zasadniczo tylko w opowiadaniach autorów zachodnich, a i to nie we wszystkich. Opowiadań autorów radzieckich nie deprecjonuję jako takich, ale w połowie z nich (2) postkatastrofizm jest przyszywany na grubo. Trafieniem w punkt natomiast są: "Agonia" (Francuz, 1810!) i "Omega - ostatni człowiek" (Anglosas, 1933). Łyżką dziegciu widzę "Nasze miasto", które świetną PoKato opowieścią jest. Tylko, że to dublet do świeżutkiego wydania tego opowiadania w 12 tomie "Złotego wieku SF" (2022).

Poza konkurencją są rzecz jasna klasyki Wellsa, Poe i Doyle'a. Wielką, smakowitą wiśnią na torcie drugiej antologii PoKato była mi otwierająca "Ciemność" Lorda Byrona.

Uwagę moją zanęcił także wstęp Nadredaktora, ale okazał się tylko rodzajem spoilera poklejonego ze streszczeń tego, za co miałem się zabrać w czytaniu. Nic o przyszłości chociaż... jest zapowiedź obszernego przedstawienia PostApo/PoKato w "Popularnej historii Science Fiction" i to chyba tłumaczy lichotę antologii, nad którą się tu pastwię.

A już na samkoniec, to tylko polemicznie do jednej z tez wstępu dopowiem, że Cli SF ma z fantastyką naukową jak najbardziej wiele wspólnego wbrew tezie postawionej przez Nadredaktora.

Doskonały esej Nadredaktora zamieszczony w posłowiu pierwszej antologii jasno wskazywał, że druga i dalsze pokatastroficzne odsłony fantastyki trafią do naszych rąk z prawdopodobieństwem dążącym do jedności.

Druga antologia opowieści pokatastroficznych z roku 2023 miała być rozwinięciem pierwszej z roku 2019, a jest ledwie suplementem chyba. W podanym nam zestawie...