Ciekawa odmiana od zwykłych obyczajówek, w których wplątane są dialogi - w tej książce dialogi (chociaż zdawkowe) zlewają się z częścią opisową, która trwa przez prawie 190 stron. Bo tak, ta książka posiada tylko jeden akapit, na początku, a później strumień słów wychodzi spod pióra autora, a narrator przechodzi płynnie z tematu do tematu, jednocześnie wracając do wcześniejszych scen i rozbijając je na części pierwsze. Treść brzmi jak rozmyślania overthinkera, który popełnił kilka błędów w swoim życiu i te myśli tak mocno oraz często do niego wracały, obijając ściany jego umysłu, że aż musiał sięgnąć po pióro i je spisać. Zakończenie niezbyt satysfakcjonujące, spodziewałam się czegoś mocniejszego. Podczas czytania czytelnik może się pogubić w rozmyślaniach narratora, który rozwija jakąś myśl, później zmienia temat i za kilka stron znowu do niej wraca, aby ponownie ją maltretować przez kilkanaście linijek, zmienia temat i potem i tak czy siak wraca do tej myśli. Książkę zapewne dałoby się skrócić, gdyby rozwinął jeden wątek raz a porządnie i już o nim więcej nie wspominał, lecz myślę, że wtedy lektura straciłaby swój urok, nie byłaby już wywodem overthinkera, który właśnie charakteryzuje się tym, że wraca do jakieś sceny w swojej głowie nieskończenie wiele razy, aby na nowo ją rozważyć, tym razem z innej strony, a czasem nawet z tej samej, bo tak to już czasem bywa. Pierwszy raz się spotkałam z takim prowadzeniem narracji, dlatego przyznaję 6 gwiazdek - za ten powiew świeżości, a jednocześnie za poruszenie kilku kwestii, które w tym momencie mojego życia szczególnie mnie dotknęły i skłoniły do namysłu.

Ciekawa odmiana od zwykłych obyczajówek, w których wplątane są dialogi - w tej książce dialogi (chociaż zdawkowe) zlewają się z częścią opisową, która trwa przez prawie 190 stron. Bo tak, ta książka posiada tylko jeden akapit, na początku, a później strumień słów wychodzi spod pióra autora, a narrator przechodzi płynnie z tematu do tematu, jednocześnie wracając do...

Zastanawiałem się jaką ocenę wystawić. Trochę zmieszałem się dwiema ósemkami, bo mnie jednak ta książka znudziła, więc oceniam dużo niżej. Nie do przyjęcia jest dla mnie dziwny trójkąt niby-niemiłosny, a może jednak miłosny? Relacje między bohaterami przypominają psychiczne sado-maso, a to też mnie nie pociąga. Z plusów wymienię to, że dość szybko mi się czytało tę książkę, momentami nawet z zainteresowaniem; przerost formy nad treścią jednak na dłuższą metę męczy. Rasowi humaniści pewnie będą zachwyceni lekturą.

Zastanawiałem się jaką ocenę wystawić. Trochę zmieszałem się dwiema ósemkami, bo mnie jednak ta książka znudziła, więc oceniam dużo niżej. Nie do przyjęcia jest dla mnie dziwny trójkąt niby-niemiłosny, a może jednak miłosny? Relacje między bohaterami przypominają psychiczne sado-maso, a to też mnie nie pociąga. Z plusów wymienię to, że dość szybko mi się czytało tę książkę,...

W księgarni sięgnąłem po książkę ponieważ spodobała mi się okładka - dla mnie intrygująco wieloznaczna, a do tego uwidoczniony na niej mężczyzna, zupełnie przypadkowo, był łudząco do mnie podobny, gdy byłem na drugim roku studiów; zmotywowany skojarzeniem - kupiłem książkę... Otworzyłem ją i zaintrygowało mnie, a i wkurzało, że Autor nader rzadko używa kropek, a zdania ciągną się czasami na pól strony, dzielone jedynie przecinkami... Wszystko było pisane jednym ciągiem, bez akapitów i dialogów. Początkowo trudno mi było przedzierać się przez tekst. Po pewnym czasie ta forma narracji już mi nie przeszkadzała, a pod koniec czytania odbierałem ją wręcz jako walor książki.

Całość jest właściwie monologiem znanego pisarza S. opisującego relacje z młodszym , ale też już znanym literatem L. (Ludwigiem). Relacje dziwne, bo choć S. sam żonaty, częściej przebywał w domu L. niż własnym, nocował u niego... „kiedy przypomnę sobie to wszystko...gdy ja w innej łazience podawałem Ludwigowi solidnie posłodzoną lemoniadę i szykowałem się do wymasowania mu karku, ramion i całej reszty” (Sic! – moje),a w innym miejscu S. pisze: „...siedzieliśmy sobie w łazience pełnej pary i rozmawialiśmy o znaczeniu postmodernizmu dla rozwoju sztuki współczesnej, co, nawiasem mówiąc, jest śmiertelnie nudnym tematem...” Takich opisów i „wyznań” jest w książce jest sporo; hmmm... czy S i L. byli przyjaciółmi czy łączyło ich może coś więcej – tego, po lekturze książki jednoznacznie powiedzieć się nie da.

„Ludwig” wciąga - jest napisany z pasją i werwą. Wywołał u mnie jednak odruch gniewu i sprzeciwu wobec poddańczych zachowań S., który sprzedał się emocjonalnie L., całkowicie i bez reszty, po to tylko, żeby zwyczajnie być z „przyjacielem” i liczyć na jego łaskawy podziw. Jak daleko można się posunąć i zatracić, żeby się dowartościować? A może to tzw. ślepa miłość? A wtedy... gdy dopadają nas emocje trudno włączyć rozum. Czasami jest to wręcz niemożliwe.

Polecam lekturę tej książki!

W księgarni sięgnąłem po książkę ponieważ spodobała mi się okładka - dla mnie intrygująco wieloznaczna, a do tego uwidoczniony na niej mężczyzna, zupełnie przypadkowo, był łudząco do mnie podobny, gdy byłem na drugim roku studiów; zmotywowany skojarzeniem - kupiłem książkę... Otworzyłem ją i zaintrygowało mnie, a i wkurzało, że Autor nader rzadko używa kropek, a zdania...

Książka na wskroś bernhardowska, łudząco podobna do "Wycinki" (bez sensu wyliczać podobieństwa),ale w sposób, który nie nasuwa na myśl słowa plagiat albo naśladownictwo, jak np pisarstwo Vargi (przebrzydłe i nudne Trociny, których się czytać nie dało). Ludwig napisany jest żywym, szybkim i ekspresyjnym piórem, spod którego wylewa się złość, gniew, żal, sarkazm ze szczyptą złośliwego dowcipu. Wszystko to jest wytworem umysłu wrażliwego, utalentowanego i skromnego człowieka, na wskroś naiwnego i dobrego. Człowieka, którego skrzywdził ktoś niemal mu najbliższy. Majstersztyk prozatorski: gniewny, emocjonalny, dowcipny, sarkastyczny i... mądry. Życiowo mądry.

Książka na wskroś bernhardowska, łudząco podobna do "Wycinki" (bez sensu wyliczać podobieństwa),ale w sposób, który nie nasuwa na myśl słowa plagiat albo naśladownictwo, jak np pisarstwo Vargi (przebrzydłe i nudne Trociny, których się czytać nie dało). Ludwig napisany jest żywym, szybkim i ekspresyjnym piórem, spod którego wylewa się złość, gniew, żal, sarkazm ze szczyptą...

Znakomita, dysząca frustracją, neurozą, żalem do świata i samego siebie proza. Tylko piętnowany wciąż na jej łamach Belgrad i nazwiska kilku serbskich literatów przekonują mnie, że nie wyszła ona spod pióra Thomasa Bernharda, bo rzecz jest pisana wyraźnie "pod niego". Co - zważywszy, że książka traktuje o skradzionym pomyśle na formę i treść powieści - wydaje się dodatkowym literackim "smaczkiem".

Znakomita, dysząca frustracją, neurozą, żalem do świata i samego siebie proza. Tylko piętnowany wciąż na jej łamach Belgrad i nazwiska kilku serbskich literatów przekonują mnie, że nie wyszła ona spod pióra Thomasa Bernharda, bo rzecz jest pisana wyraźnie "pod niego". Co - zważywszy, że książka traktuje o skradzionym pomyśle na formę i treść powieści - wydaje się dodatkowym...

"Czy czerwona róża jest nadal czerwona w ciemności"?
Ta książka to jeden wielki cytat, niektóre są całkiem niezłe, inne to oczywistości, aż głupio je czytać. Część z nich to rzeczy, które doskonale wiemy, ale nie potrafimy ich nazwać.
Wielkim minusem, dla mnie, jest brak akapitów. "Ludwig" to 182 małe strony, napisane jednym ciągiem. Trochę mnie to męczyło. Nie ma tu też żadnych dialogów, ale to już nie jest duży problem.
Tak właściwie, to chyba nie wiem co autor chciał przekazać i po co. To książka, o której bardzo szybko zapomnę...

"Czy czerwona róża jest nadal czerwona w ciemności"?
Ta książka to jeden wielki cytat, niektóre są całkiem niezłe, inne to oczywistości, aż głupio je czytać. Część z nich to rzeczy, które doskonale wiemy, ale nie potrafimy ich nazwać.
Wielkim minusem, dla mnie, jest brak akapitów. "Ludwig" to 182 małe strony, napisane jednym ciągiem. Trochę mnie to męczyło. Nie ma tu też...