strasznie mnie zmęczyła ta książka swoją pretensjonalnością.

pamiętam, że Słownik chazarski i Papierowy teatr bardzo mi się podobały, ale czytałam już ładne kilka lat temu. I teraz nie wiem, czy ten styl już jest nie dla mnie, czy ta książka po prostu Pavicovi nie wyszła.

strasznie mnie zmęczyła ta książka swoją pretensjonalnością.

pamiętam, że Słownik chazarski i Papierowy teatr bardzo mi się podobały, ale czytałam już ładne kilka lat temu. I teraz nie wiem, czy ten styl już jest nie dla mnie, czy ta książka po prostu Pavicovi nie wyszła.

Oceniam ją na dobrą, ponieważ książka ta bardzo mnie zaintrygowała. Natomiast pojawiło się w niej wiele "z nie wiadomo skąd" wziętych wątków, w których ciężko było odnaleźć jakikolwiek sens, a pojawiał się brak logicznego myślenia. Mimo to, dochodząc do ostatniego opowiadania nagle wszystko zaczyna układać się w całość. Moim zdaniem jest to książka, na której trzeba się skupić i zastanowić po kilku zdaniach. Przystanąć na moment i pomyśleć.

Oceniam ją na dobrą, ponieważ książka ta bardzo mnie zaintrygowała. Natomiast pojawiło się w niej wiele "z nie wiadomo skąd" wziętych wątków, w których ciężko było odnaleźć jakikolwiek sens, a pojawiał się brak logicznego myślenia. Mimo to, dochodząc do ostatniego opowiadania nagle wszystko zaczyna układać się w całość. Moim zdaniem jest to książka, na której trzeba się...

Siedem grzechów głównych to moje pierwsze spotkanie z Miloradem Pavićem, któremu niemalże udało się mnie do siebie przekonać - głównie za sprawą dwóch ostatnich utworów, wyraźnie wybijających się ponad swoich poprzedników.

Dostajemy siedem opowiadań - w zamyśle odpowiadających siedmiu grzechom głównym. Te pojawiają się tutaj jednak jako luźne wtrącenia, tło opowiadań, nie wywierając niestety znacznego wpływu na ich treść. Po przeczytaniu opisu, nastawiłem się na głęboką podróż, mistyczną i magiczną, pełną symboli i ukrytych znaczeń, te jednak znikają już w pierwszych zdaniach, pierwszego z opowiadań: "...otworzyła swoją jedwabną wieczorową torebkę i wyjęła z niej członek męski z różowego kauczuku" - mowa o piętnastoletniej bohaterce, chwalącej się swymi DOKONANIAMI przed dziesięcioletnią siostrą. Dalszych fragmentów cytował nie będę - po prostu mi wstyd. Niesmak odczuwałem przez kilka kolejnych tekstów. Tekstów, nie niosących z sobą ciekawej i odkrywczej treści - magia pojawiała się od czasu do czasu, w ilościach jednak niewystarczających do wzbudzenia pozytywnych odczuć.

No i na koniec - dwa ostatnie opowiadania. Ciekawe, głównie ze względu na pewną grę, którą czytelnikowi proponuje autor, wciągając go w pewną interakcję, czyniąc go - poniekąd - bohaterem swoich opowiadań. Obydwa teksty są ciekawe i zaskakujące. Do książki zajrzeć można choćby po to, by właśnie z nimi się zaznajomić.

Podsumowując moje wrażenia z lektury Siedmiu grzechów głównych - dwa ostatnie opowiadania nie zdołały pokryć rozczarowania i niesmaku, wywołanych przez lekturę ich poprzedników. Całość nazwałbym przeciętną, a moje podejście do Pavića niech pozostanie takim, jakie było przed lekturą - czysta karta, neutralność. Kiedyś pewnie do niego powrócę, by przekonać się czy stosunek do niego mam bardziej dodatni, czy ujemny. A książki ani nie polecam, ani nie odradzam - nawet jeśli się komuś nie spodoba, to tylko 130 stron - wiele czasu nie ukradnie.

Siedem grzechów głównych to moje pierwsze spotkanie z Miloradem Pavićem, któremu niemalże udało się mnie do siebie przekonać - głównie za sprawą dwóch ostatnich utworów, wyraźnie wybijających się ponad swoich poprzedników.

Dostajemy siedem opowiadań - w zamyśle odpowiadających siedmiu grzechom głównym. Te pojawiają się tutaj jednak jako luźne wtrącenia, tło opowiadań, nie...

nie porywa. nie trzyma w napięciu. zawiewa nudą.
autor miesza przedmioty współczesne z jakimiś średniowiecznymi (np. komputer z kałamarzem) przez co czytelnik kompletnie nie jest w stanie stwierdzić w której czasoprzestrzeni rozgrywa się akcja. są poruszone tematy np. dziecka z próbówki! (w sam raz na czasie tematyka ;) ).
fabuła jest kompletnie nielogiczna i nie ma nic wspólnego z grzechami głównymi. jeśli ktoś pożyczył/kupił tę książkę licząc, że poczyta mądrości dotyczące tej tematyki lub opowiadań, które będą krzyczały tymi grzechami to niestety się zawiedzie.

ja daję dużego minusa i cieszę się, że książka jest dość krótka, bo dzięki temu nie zmarnowałam na nią zbyt wiele czasu. wychodzę z założenia, że sumiennie i rzetelnie można ocenić książkę tylko wtedy, gdy przeczyta się ją od pierwszej do ostatniej strony.

nie porywa. nie trzyma w napięciu. zawiewa nudą.
autor miesza przedmioty współczesne z jakimiś średniowiecznymi (np. komputer z kałamarzem) przez co czytelnik kompletnie nie jest w stanie stwierdzić w której czasoprzestrzeni rozgrywa się akcja. są poruszone tematy np. dziecka z próbówki! (w sam raz na czasie tematyka ;) ).
fabuła jest kompletnie nielogiczna i nie ma nic...

Książka, która pozwala przenieść się w zupełnie inną, cudowną rzeczywistość. Wspaniały styl, czytając zupełnie zapominałam, że jadę tramwajem, a wokół mnie szaro i ponuro.
Dziękuję Panie Miloradzie, chcę więcej!

Książka, która pozwala przenieść się w zupełnie inną, cudowną rzeczywistość. Wspaniały styl, czytając zupełnie zapominałam, że jadę tramwajem, a wokół mnie szaro i ponuro.
Dziękuję Panie Miloradzie, chcę więcej!