Aubert ponownie wprowadza nas do małej zamkniętej społeczności – rodziny, która spotyka się na przyjęciu z okazji konfirmacji jednego z najmłodszych członków. Otworzą się stare rany, odżyją dawno zakopane urazy. Kojarzycie tę napiętą atmosferę, która zawsze towarzyszyła wszelkim rodzinnym spotkaniom, gdy do domu zjeżdżali dawno niewidziani członkowie rodzin? Aubert oddaje to uczucie doskonale. Napięcia można wręcz dotknąć.

Hanne wraca w rodzinne strony po gwałtownej przemianie. Dzięki operacji mocno schudła. Razem z nią przyjeżdża Julia, jej nowa partnerka. Już dłuższy czas temu zauważyła, że jej zmiana wyglądu wywołała również zmianę w zachowaniu jej otoczenia. Jest ciekawa, czy to samo zauważy u członków swojej rodziny. Bard zaczyna być wypalony. Zawsze był podporą rodziny, najpierw matki, potem żony i dzieciaków. Zawsze uważał się za człowieka godnego naśladowania. Wszystko zmienia jedna osoba z pracy, która może całkowicie zniszczyć jego otoczenie. Jedno zdanie, jedna wypowiedziana prawda zadziała niczym ładunek wybuchowy umieszczony na podwalinach jego rodziny. Linnea przygotowuje się do konfirmacji, a przynajmniej powinna, ale jej głowę zaprząta przyjaciółka, która nagle się od niej odsunęła. A na to wszystko spogląda senior rodu – Nils.

Aubert znowu to zrobiła. Wprowadziła czytelnika do prawdziwego rodzinnego życia i odarła je z różowej farby i brokatu. Tutaj każdy ma każdemu coś do zarzucenia, a spojrzenia są jak nieme wyrzuty, których nikt nie wypowiada na głos. Bo przecież nie wypada, bo ten zawsze trzyma stronę drugiego, więc znowu weźmie jego stronę. Bo przecież to było tak dawno temu. Bohaterowie Aubert jak prawdziwi ludzie ruszają ze swoim życiem dalej, ale nie zapominają starych krzywd. Chowają je w sobie, cierpliwie podlewają, by te wydały owoce w odpowiednim czasie. Najlepiej w trakcie jakiegoś rodzinnego obiadu.

Jeśli czytaliście już cokolwiek tej autorki, to na pewno się nie rozczarujecie. A jeśli jeszcze nie sięgnęliście po żadną książkę z Pauzy, to ta będzie idealna na rozpoczęcie tej przygody. Piszę rozpoczęcie, bo Aubert wręcz uzależnia i to na pewno nie skończy się na jednej książce.

Kinga Kolenda