Wspaniała książka. Bardzo spodobał mi się styl pisania autorki. Czytało się szybko i lekko ale nie chciało się jej w ogóle odkładać. Główna bohaterka o wyjątkowym imieniu - Koralia - była tak sympatyczna że od razu ją polubiłam. Forma opowiadania historii mimo tego, że jak to sama Koralia przyznała, jest dość chaotyczna, w ogóle mi nie przeszkadzała. Lubię historię o rzeczach, nazwijmy to poniekąd zakazanych, ale ta powieść pozwoliła mi spojrzeć na tą zakazaną rzecz zupełnie inaczej, a nawet bardziej ją zrozumieć. Powieść przyjemna, wartościowa, napewno nie zapomnę dylematu Koralii, Aurelii i Tytusa, tej huśtawki na którą razem nieświadomie wsiedli :)

Wspaniała książka. Bardzo spodobał mi się styl pisania autorki. Czytało się szybko i lekko ale nie chciało się jej w ogóle odkładać. Główna bohaterka o wyjątkowym imieniu - Koralia - była tak sympatyczna że od razu ją polubiłam. Forma opowiadania historii mimo tego, że jak to sama Koralia przyznała, jest dość chaotyczna, w ogóle mi nie przeszkadzała. Lubię historię o...

Rzadko siadam do ksiazek napisanych przez polskich autorów, bo zawsze mi czegoś brakuje. I tak bylo tym razem, liczylam na ciekawsze zakończenie, czytało się w miarę gładko, może bez jakiś porywających rewelacji, ale dało radę. Postacie słabo wykreowane, słabe aby zapamiętać je na dlużej. Za pewne nie sięgnę po następną książkę tej autorki.

Rzadko siadam do ksiazek napisanych przez polskich autorów, bo zawsze mi czegoś brakuje. I tak bylo tym razem, liczylam na ciekawsze zakończenie, czytało się w miarę gładko, może bez jakiś porywających rewelacji, ale dało radę. Postacie słabo wykreowane, słabe aby zapamiętać je na dlużej. Za pewne nie sięgnę po następną książkę tej autorki.

Nie przepadam za książkami traktującymi głównie o czyjejś miłości, ale ta mi się podobała. Początkowo byłam zniesmaczona motywem zakochania się w kimś, komu się zmieniało pieluchy, ale potem zmieniłam zdanie. A zakończenie równocześnie mi się podobało i nie podobało - ci, którzy je znają, wiedzą, co mam na myśli.

Nie przepadam za książkami traktującymi głównie o czyjejś miłości, ale ta mi się podobała. Początkowo byłam zniesmaczona motywem zakochania się w kimś, komu się zmieniało pieluchy, ale potem zmieniłam zdanie. A zakończenie równocześnie mi się podobało i nie podobało - ci, którzy je znają, wiedzą, co mam na myśli.

Romans starszej kobiety z młodszym mężczyzną, na dodatek który jest synem najlepszej przyjaciółki... przedstawiony w luźny humorystyczny sposób. Duży plus za dystans i poczucie humoru wobec trudnej miłości i beznadziejnej sytuacji w jakiej znalazła się główna bohaterka. Minus za słabą akcję i zbyt długie i monotematyczne monologi. A i zakończenie... ja chciałabym jednak poznać finał tej historii więc dla mnie brakuje wielkiego Wow na koniec. Więc kolejny niestety Minus.

Romans starszej kobiety z młodszym mężczyzną, na dodatek który jest synem najlepszej przyjaciółki... przedstawiony w luźny humorystyczny sposób. Duży plus za dystans i poczucie humoru wobec trudnej miłości i beznadziejnej sytuacji w jakiej znalazła się główna bohaterka. Minus za słabą akcję i zbyt długie i monotematyczne monologi. A i zakończenie... ja chciałabym jednak...

Główną bohaterką książki jest czterdziestodwuletnia Koralia, która zakochuje się w młodszym od niej o 18 lat, Tytusie. Na domiar wszystkich nieszczęść młody mężczyzna jest synem jej najlepszej przyjaciółki… Co w życiu jest ważniejsze, przyjaźń czy miłość?
Powieść czytało mi się bardzo przyjemnie, podoba mi się to, że jest pisana w formie pamiętnika. Przeszłość i teraźniejszość dość mocno się mieszają, czasem brakuje konkretnych dat, ale w niczym mi to nie przeszkadzało, ponieważ ten zabieg sprawił, że wszystko było bardziej płynne. W tekście pojawia się dużo monologów i przemyśleń, dzięki temu bardziej utożsamiamy się z bohaterką i z tym, co przeżywała pisząc te słowa. Autorka świetnie ukazała dylematy moralne Korali i jej rozterki, co jest ważniejsze: miłość do Tytusa czy przyjaźń z Aurelią. Ponadto podjęła ważny temat, jakim są różnice wiekowe między partnerami, choć obecnie dziwią one coraz mniej, nawet jeśli to kobieta jest starsza od mężczyzny (dość często w fabule powoływana jest historia prezydenta Francji Emmanuela Macrona). Podczas czytania towarzyszyły mi różne emocje, ale bardzo cieszę się, że wreszcie sięgnęłam po tę książkę, bo bardzo długo leżała na stosiku do przeczytania. Najmniej jestem zadowolona z zakończenia, bo miałam swój typ i liczyłam na to, że bohaterka dokona takiego wyboru, jakiego ja bym dokonała. Mimo to, zakończenie jest fascynujące i musicie przekonać się sami, jak (albo czy w ogóle) ta historia się skończyła!

Główną bohaterką książki jest czterdziestodwuletnia Koralia, która zakochuje się w młodszym od niej o 18 lat, Tytusie. Na domiar wszystkich nieszczęść młody mężczyzna jest synem jej najlepszej przyjaciółki… Co w życiu jest ważniejsze, przyjaźń czy miłość?
Powieść czytało mi się bardzo przyjemnie, podoba mi się to, że jest pisana w formie pamiętnika. Przeszłość i...

"Troje na Huśtawce", a ja mam po przeczytaniu tej książki huśtawkę nastrojów i emocji...

W ostatnim czasie to już nawet nie czytałam tej pozycji, a dosłownie męczyłam. O ile na początku fabuła sprawnie wchodziła, to od połowy tylko mnie męczyła. Totalny chaos, przeszłość i teraźniejszość tak pomieszane, że ciężko się zorientować co i kiedy się działo. Forma pamiętnika ok, ale aż tyle monologów, przemyśleń, jałowego pisania i tak mało akcji, dialogów, emocji. Chociaż ogólnie w mojej opini pomysł miał potencjał i temat wydaje się ciekawy, o tyle forma dla mnie nie do przyjęcia. Główna bohaterka jakaś taka irytująca, pomimo wieku niedojrzała...

Piszę tę recenzję na świeżo, zaraz po odłożeniu książki i prawdziwie jestem nią zmęczona. I od razu zaznaczam, potencjał był, książka może nie jest zła, ale nie dla mnie. Jedyne co bardzo mi się w niej podoba to okładka z różowymi piwoniami, które są nawiązaniem do fabuły. I tym miłym akcentem kończę, żeby się dłużej nie znęcać nad tą pozycją. Od razu trafia do pudła z rzeczami na koci charytatywny bazarek, zebym nie musiała więcej na nią patrzeć ;)

"Troje na Huśtawce", a ja mam po przeczytaniu tej książki huśtawkę nastrojów i emocji...

W ostatnim czasie to już nawet nie czytałam tej pozycji, a dosłownie męczyłam. O ile na początku fabuła sprawnie wchodziła, to od połowy tylko mnie męczyła. Totalny chaos, przeszłość i teraźniejszość tak pomieszane, że ciężko się zorientować co i kiedy się działo. Forma pamiętnika ok,...

Szczerze powiem, że ciężko było mi przebrnąć przez tą książkę. Może po prostu jestem jeszcze za młoda na nią. Za duży chaos się pojawia w głowie w trakcie jej czytania. Mimo wszystko bywały gorsze książki.

Szczerze powiem, że ciężko było mi przebrnąć przez tą książkę. Może po prostu jestem jeszcze za młoda na nią. Za duży chaos się pojawia w głowie w trakcie jej czytania. Mimo wszystko bywały gorsze książki.

Ja w ogóle nie chciałam czytać Nataszy Sochy. Bez czytania wrzuciłam ją od razu do jednego worka z innymi polskimi pisarkami od literatury obyczajowej. A tu proszę. Niechcący kupiłam i zachęcona fragmentami na pierwszych stronach, zaczęłam czytać. Świetnie napisana historia. Świetnie nakreślone dylematy moralne bohaterki. Idealne zakończenie. I zdecydowanie moje poczucie humoru.

Ja w ogóle nie chciałam czytać Nataszy Sochy. Bez czytania wrzuciłam ją od razu do jednego worka z innymi polskimi pisarkami od literatury obyczajowej. A tu proszę. Niechcący kupiłam i zachęcona fragmentami na pierwszych stronach, zaczęłam czytać. Świetnie napisana historia. Świetnie nakreślone dylematy moralne bohaterki. Idealne zakończenie. I zdecydowanie moje poczucie...

pierwsza jej książka którą zmęczyłam hmm

pierwsza jej książka którą zmęczyłam hmm

Natasza zabrała mnie w niesamowitą podróż ze swoją bohaterką Koralią i jej rozterkami. Opowieść z trafnymi analizami psychologicznymi, głębokimi przemyśleniami o życiu, przyjaźni, miłości, odkrywaniu i poszukiwaniu siebie, swoich najbardziej ukrytych pragnień. Nie sądziłam, że opowieść w gatunku obyczajowym będzie tak intrygującą zagadką, a jej odkrywanie tak dużą przyjemnością.

Opowieść prowadzona w formie dziennika z odwróconą kolejnością chronologiczną. Bardzo podobał mi się ten zabieg, celowe przeskakiwanie pomiędzy dniami, miesiącami i jednocześnie każda data, wydarzenie są ze sobą połączone i spójne. Dążymy do równowagi, chronologicznie następujących po sobie zdarzeń, boimy się zmian. Czy jednak zmiana jest zła? Czy musimy tkwić w przekonaniach zaszczepionych w nas w dzieciństwie, w stereotypach? Czy człowiek zakochany, poszukujący siebie ma chronologię? Nie sądzę, gdyż w przemianie zawsze musimy wywrócić wszystko do góry nogami, by osiągnąć dobrostan i harmonię.

Nieprzewidywalne, fascynujące zakończenie, a może ta historia się nie zakończyła? Przekonajcie się sami.

Bardzo przyjemnie rozpoczęta przygoda z powieściami Nataszy Sochy. Polecam.

Natasza zabrała mnie w niesamowitą podróż ze swoją bohaterką Koralią i jej rozterkami. Opowieść z trafnymi analizami psychologicznymi, głębokimi przemyśleniami o życiu, przyjaźni, miłości, odkrywaniu i poszukiwaniu siebie, swoich najbardziej ukrytych pragnień. Nie sądziłam, że opowieść w gatunku obyczajowym będzie tak intrygującą zagadką, a jej odkrywanie tak dużą...