𝐑𝐞𝐜𝐞𝐧𝐳𝐣𝐚:
,, Każdego lata płakałam” jest książką w której się zakochałam. Na początku nie byłam dobrze nastawiona do tej powieści, ponieważ czytałam ,, Let me in” i niezbyt mi się podobało. Jednak ta książka i jej historia jest tak dobra, że jest teraz jedną z moich ulubionych drylogii. Jest to dla mnie jedna z najbardziej comfortowych i przyjemnych książek jakie kiedykolwiek czytałam. Sama historia bohaterów bardzo mi się podobała i wydaje mi się, że jest unikatowa. Zdecydowanie to ta książka przekonała mnie do twórczości Natalki. Jej pismo jest bardzo przyjemne i przepłynęłam przez tą historię. Natalia genialnie pokazuje emocje bohaterów, które przeżywałam razem z nimi. Diana jest dziewczyną z którą niezwykle się zżyłam. Jest ona silną bohaterką, która chcę walczyć o marzenia. Za to Charlie jest pełen zagadek. Uwielbiam ich dwójkę razem. Bardzo podobał mi się wątek teatru, który idealnie wpasował się w tę historię.
Nie jestem nawet w stanie opisać jak bardzo jestem zakochana w tej historii. To ile emocji przeżyłam w raz z bohaterami jest tak niesamowite, że nawet nie jestem w stanie sobie to wyobrazić. Cóż mogę więcej powiedzieć czytajcie ,, Każdego lata płakałam”.

𝐑𝐞𝐜𝐞𝐧𝐳𝐣𝐚:
,, Każdego lata płakałam” jest książką w której się zakochałam. Na początku nie byłam dobrze nastawiona do tej powieści, ponieważ czytałam ,, Let me in” i niezbyt mi się podobało. Jednak ta książka i jej historia jest tak dobra, że jest teraz jedną z moich ulubionych drylogii. Jest to dla mnie jedna z najbardziej comfortowych i przyjemnych książek jakie...

„Każdego lata płakałam” to kolejna książka, która ukazuje jak wiele światła potrafi wnieść pasja w nasze życie. W przypadku naszej głównej bohaterki jest nią teatr i jakże się cieszę, że autorka postanowiła przypisać właśnie takie hobby Dianie. W obecnych czasach teatr zastąpiło kino i mało kto wciąż o nim pamięta. Zastanówcie się, kiedy ostatni raz byliście na jakiejś sztuce? Ta książka sprawi, że poczujecie się jakbyście właśnie na niej byli! Co więcej, zajrzycie również za kulisy - zobaczycie jak przebiega proces przydzielania ról, jakie trudności spotykają aktorów podczas prób, a także poczujecie tremę, która towarzyszy im przed występem. Przed nami otwiera się całkiem nowy świat, a towarzyszyć nam będzie kolejna silna bohaterka - Diana Sparks. Podziwiałam jej upór w dążeniu do celu, cierpliwość, a także opiekuńczość. Były momenty, kiedy swoim pesymizmem, nieco zrażała mnie do siebie, lecz gdy zobaczyłam co dzieje się u niej w domu, to szybko zrozumiałam z czego to wynika. Wydawałoby się, że „Każdego lata płakałam” to głównie opowieść o teatrze, ale niesamowicie ważnym wątkiem są tutaj także relacje międzyludzkie oraz przemoc psychiczna, której nastolatka doświadczała w swoim rodzinnym domu. Byłam tak zdenerwowana na rodziców Diany i nie mogłam uwierzyć, że są oni w stanie mówić takie okropne rzeczy do własnego dziecka. Miałam ochotę płakać za każdym razem, gdy ojciec dziewczyny tylko się odezwał. Na szczęście tutaj wkracza jej siostra, Melanie, której jestem fanką numer jeden. Swoimi słowami potrafiła ona rozjaśnić nie tylko każdy dzień Diany, ale także i mój. Jest ona takim słoneczkiem, wśród tej ciemności, która zapanowała w domu Sparksów. Lecz nie tylko ona potrafiła wywołać uśmiech na ustach nastolatki, gdyż te umiejętność posiadał również Charlie. Pod przykrywką obojętności, krył się chłopak o wielkim sercu. Moment, gdy zabiera on Dianę wraz z jej siostrami do ich ulubionego miejsca, rozgrzał moje serce i pozostanie w mojej pamięci na długo. Jego rozmowy z główną bohaterką na zmianę rozczulały mnie, a także smuciły. Ta historia to prawdziwy rollercoaster emocji! Kiedy tylko wszystko powoli zaczynało się układać, zaraz następował krach i cały czar pryskał. Ukazane nam myśli Diany są dość pesymistyczne, ale to właśnie one sprawiają, że ta historia jest niesamowicie szczera i prawdziwa. Zakończenie wywierciło dziurę w moim sercu i pozostawiło z uczuciem pustki, dlatego czym prędzej zamówiłam kolejny tom i wprost nie mogę się doczekać, aż poznam kontynuację tej historii, tym razem dziejącej się poza sceną sztuki i z perspektywy Charliego.

„Każdego lata płakałam” to kolejna książka, która ukazuje jak wiele światła potrafi wnieść pasja w nasze życie. W przypadku naszej głównej bohaterki jest nią teatr i jakże się cieszę, że autorka postanowiła przypisać właśnie takie hobby Dianie. W obecnych czasach teatr zastąpiło kino i mało kto wciąż o nim pamięta. Zastanówcie się, kiedy ostatni raz byliście na jakiejś...

Już od pierwszych stron wiedziałam że ta książka będzie arcydziełem !
Na pewno plusa dodawało to że ja też osobiście kocham teatr i te wszystkie uczucia opisane w książce np. chaos przed występem.... to wszystko jest takie prawdziwe i jeszcze kiedy do tego wpleciona jest miłość.. no po prostu cudo.
Mam jednak jedno ALE : w książce bardzo często pojawia się sformułowanie ułożyła usta w cienką linię.
Po pewnym czasie zaczyna to irytować.
W każdym razie każdy kto kocha teatr i nie, powinien przeczytać tę książkę !

Już od pierwszych stron wiedziałam że ta książka będzie arcydziełem !
Na pewno plusa dodawało to że ja też osobiście kocham teatr i te wszystkie uczucia opisane w książce np. chaos przed występem.... to wszystko jest takie prawdziwe i jeszcze kiedy do tego wpleciona jest miłość.. no po prostu cudo.
Mam jednak jedno ALE : w książce bardzo często pojawia się sformułowanie...

Całkowicie zakochałam się w tej książce. Jest taka...komfortowa, przyjemna... Bardzo polubiłam styl pisania Natalii, jej sposób opowiadania historii i wyrażanie emocji bohaterów. Jest to książka gdzie mamy powoli i spokojnie rozwijająca się relacje. Nic nie dzieje się szybko i nagle. Diana i Charlie poznają się powoli, budują zaufanie i coraz głębszą relacje. Bardzo mi się to podobało. Charlie na prawdę mnie oczarował, był taki niewinny i uroczy. Mamy tutaj też bohaterów do nie lubiania: rodzice Diany. Oraz bardzo wesołą i dodająca czegoś innego do książki: siostry Diany. Uwielbiam sceny z Poppy, Melanie i Charliem. Są przeurocze. Jak cała książka, która bardzo wam polecam. Nie mogę się doczekać drugiej części!

Całkowicie zakochałam się w tej książce. Jest taka...komfortowa, przyjemna... Bardzo polubiłam styl pisania Natalii, jej sposób opowiadania historii i wyrażanie emocji bohaterów. Jest to książka gdzie mamy powoli i spokojnie rozwijająca się relacje. Nic nie dzieje się szybko i nagle. Diana i Charlie poznają się powoli, budują zaufanie i coraz głębszą relacje. Bardzo mi się...

Jeśli śledzicie mój profil już dłuższy czas zapewne zdajecie sobie sprawę z tego, jak ogromną miłością darzę książki spod pióra Natalki. W tym przypadku nie jest inaczej.
,,Każdego lata płakałam” to opowieść o niespełnionych marzeniach i pogoni za nimi. W końcu mawiają, że jeśli czegoś bardzo chcesz możesz osiągnąć wszystko.
Dlaczego więc w przypadku Diany miałoby być inaczej?🌹
Zacznijmy sobie standardowo od strony technicznej. Styl pisania autorki jak zwykle jest delikatny i przyjemny w zrozumieniu. Zauważyłam jednak że wyjątkowo przy tym tytule jest on również melancholijny. Uważam to za ogromny plus, ponieważ, dzięki temu książka coraz bardziej wprowadza czytelnika w klimat danej historii i przełamuje bariery między światem fikcyjnym a rzeczywistym tym samym, przybliżając nam historię Diany i Charliego.
Swoją drogą - uwielbiam ich!❤
Przez całą książkę okropnie przeżywałam coraz to nowe myśli, które rodziły się w głowie głównej bohaterki, jak i ogólnie całą sytuację, w jakiej się znalazła. Bo bez owijania w bawełnę… wpadła w niezłe bagno. 🙊
Podczas czytania zwyczajnie nie mogłam usiedzieć w miejscu, co chwila wymyślając nowe teorie, czy to odnośnie zakończenia, czy też innych aspektów fabuły. Moim zdaniem idealnie odzwierciedla to samą koncepcję książki, która w dużym skrócie - była dobrze przemyślana i trzymała w napięciu, aż do ostatniej strony. Czy można chcieć czegoś więcej?
Na sam koniec zostawiłam cytaty, które są nieodłączną częścią książek Natalii. Przysięgam, że czytałam naprawdę wiele pozycji, w których przewijały się opisy depresji/stanów depresyjnych, jednak żaden nie trafił do mnie tak jak ,,ramka bez zdjęcia” czy porównanie nieba do tła. Uważam, że jest to jedno najpiękniejszych zdań, jakie przeczytałam i jestem pewna, że nie jest to tylko moja opinia.
Jak zwykle z całego serca zachęcam was do sięgnięcia po płakajki. Uważam, że jest to książka po którą powinien sięgnąć dosłownie każdy - bez względu na to, czy podobały mu się poprzednie historie autorstwa Natalki, czy też nie.
Kupujcie ,,każdego lata płakałam” i sprawdźcie sami - ,,Czy to lato także skończy się płaczem?”

Jeśli śledzicie mój profil już dłuższy czas zapewne zdajecie sobie sprawę z tego, jak ogromną miłością darzę książki spod pióra Natalki. W tym przypadku nie jest inaczej.
,,Każdego lata płakałam” to opowieść o niespełnionych marzeniach i pogoni za nimi. W końcu mawiają, że jeśli czegoś bardzo chcesz możesz osiągnąć wszystko.
Dlaczego więc w przypadku Diany miałoby być...

Jedna z niewielu książek, o których mogę powiedzieć, że są moimi comfort. Pięknie poprowadzona, poruszająca fabuła i bohaterowie, których nie da się nie uwielbiać. Polecam każdemu, kto potrzebuję chwili wytchnienia, zagłębienie się w tym teatralnym świecie gwarantuje pełną gamę emocji aż do ostatniego aktu <3

Jedna z niewielu książek, o których mogę powiedzieć, że są moimi comfort. Pięknie poprowadzona, poruszająca fabuła i bohaterowie, których nie da się nie uwielbiać. Polecam każdemu, kto potrzebuję chwili wytchnienia, zagłębienie się w tym teatralnym świecie gwarantuje pełną gamę emocji aż do ostatniego aktu <3

Diana Sparks kocha teatr. Uwielbia grać, jednak nawet kiedy nie stoi na scenie w świetle reflektorów nie wychodzi z roli.
Całe życie gra w nieistniejącym przedstawieniu zwanym jej życiem.
Aby ukryć za sobą rodzinę z wieloma problemami wchodzi w rolę perfekcyjnej uczennicy, dziewczyny pozbawionej trosk, IDEAŁ.
Kiedy Królewski Teatr Narodowy w Londynie oferuje jej szansę na wystawienie własnej sztuki, życie Diany Sparks nabiera kolorów i od samego początku jest przekonana, że zrobi wszystko aby spełnić swoje największe marzenie.
Tak właśnie poznaje Charlesa, który staje się pierwszą przeszkodą na drodze do osiągnięcia jej wielkiego celu. Może wcale nie muszą stanowić dla siebie przeszkody, może będą w stanie pomóc sobie nawzajem?

Dziewczyna, która nie ufa nikomu i chłopak, który za fasadą obojętnego na wszystko, skrywa swoje prawdziwe oblicze. Razem stworzą duet, w którym zakochacie się już od pierwszych stron.

Chyba jest to moja ulubiona historia napisana przez autorkę, jejku jak ja ją uwielbiam! Cudowni bohaterowie, których pokochałam już na samym początku, fabuła, walka o marzenia, wszystko w tej książce zagrało tak idealnie, że czułam się jakbym sama dostała miejsce w pierwszym rzędzie wspaniałego przedstawienia.
Nie chcę teraz zdradzać wam motywów książki, bo niektóre bardzo mnie zaskoczyły i nie chciałabym odbierać wam radości z ich odkrywania. Mogę jedynie zdradzić, że dostaniecie tu znacznie więcej niż kolejną historię miłosną.

Z całego serducha polecam wam sięgnąć po „Każdego lata płakałam” i dać się oczarować tej pięknej książce.

Diana Sparks kocha teatr. Uwielbia grać, jednak nawet kiedy nie stoi na scenie w świetle reflektorów nie wychodzi z roli.
Całe życie gra w nieistniejącym przedstawieniu zwanym jej życiem.
Aby ukryć za sobą rodzinę z wieloma problemami wchodzi w rolę perfekcyjnej uczennicy, dziewczyny pozbawionej trosk, IDEAŁ.
Kiedy Królewski Teatr Narodowy w Londynie oferuje jej szansę na...

"Jakbym był pustką. Jakby wszyscy byli pełnym obrazem, a ja tylko ramką. Jakby wszyscy byli pędzącymi chmurami, a ja tylko tłem, niebem, które rozjaśnia się i ciemnieje, nie mając innego, głębszego celu."
Sądzę, że ten cytat jest idealnym podsumowaniem tego co czuję po przeczytaniu "Każdego Lata płakałam". Pozwólcie, że użyję długiej metafory. Jestem szklanką, okej?
Ta książka rozbiła szklankę na małe kawałki, później skleiła to rozbite szkło plasterkami, a na koniec nalała do tej szklanki gorzkiego soku, licząc na to, że będzie szło z niej pić.
Rozumiecie??? Aktualnie jestem tak cholernie rozbita i cholernie mocno boję się sięgnąć po drugą część. Książki Natalii Fromuth jeszcze nigdy mnie nie zawiodły i ta jest kolejną która nie miała szans tego zrobić. To jak cudownie opisane są w niej emocje Diany i listy Charliego jest piękne. Mimo, że do bólu przepełniona jest smutkiem i bólem jest czymś wyjątkowym. Naprawdę, mimo, że widzę ile już napisałam, nie potrafię pozbierać myśli. Przez kilka dni zdecydowanie nie będę w stanie ich pozbierać. Czuję jak coś niesamowicie mocno we mnię pękło (może to, że w niektórych momentach dokładnie rozumiałam co czują bohaterowie i dzisiaj odkryłam, że czasami przeżywam coś podobnego?) i jeszcze długo nie będę w stanie się pozbierać.

"Jakbym był pustką. Jakby wszyscy byli pełnym obrazem, a ja tylko ramką. Jakby wszyscy byli pędzącymi chmurami, a ja tylko tłem, niebem, które rozjaśnia się i ciemnieje, nie mając innego, głębszego celu."
Sądzę, że ten cytat jest idealnym podsumowaniem tego co czuję po przeczytaniu "Każdego Lata płakałam". Pozwólcie, że użyję długiej metafory. Jestem szklanką, okej?
Ta...

5/5 ⭐
Każdego lata płakałam powinno się znaleźć u każdej książkary na półce. Jest to bardzo wartościowa książka. Kocham ją, zwłaszcza dlatego, bo poruszony jest tutaj wątek teatru, a ja kocham teatr. Natalia Fromuth jest genialną autorką i mega komfortową. Jak najbardziej polecam, z niecierpliwością czekam na moment, aż sięgnę po drugi tom, bo pierwszy był niesamowity!

5/5 ⭐
Każdego lata płakałam powinno się znaleźć u każdej książkary na półce. Jest to bardzo wartościowa książka. Kocham ją, zwłaszcza dlatego, bo poruszony jest tutaj wątek teatru, a ja kocham teatr. Natalia Fromuth jest genialną autorką i mega komfortową. Jak najbardziej polecam, z niecierpliwością czekam na moment, aż sięgnę po drugi tom, bo pierwszy był niesamowity!

Ta historia była dla mnie czymś więcej, niż tylko książką. Podczas czytania jej, czułam zrozumienie, oraz niezwykły komfort. Każda książka która wyszła z pod skrzydeł Natalki, była dla mnie wyjątkowa, jednak ta, miała w sobie coś co szczególnie złapało mnie za serce. To jak prawdziwie zostały przedstawione problemy bohaterów, każda ich emocja, odczucia, lęki, postępy. Wszystko było widoczne, i świetnie opisane.
To jak zostały wykreowane postacie, też mnie zachwyciło. Każdy z nich odgrywał jakąś rolę, i nie miałam poczucia że ktoś został pominięty, lub z kolei kogoś było za dużo.
Myślę że już sam tytuł dużo mówi o książce. Jest to niezwykła historia o dwóch zranionych przez świat, niewinnych duszach, która była poruszająca, piękna, smutna, ale też i momentami szczęśliwa, zaskakująca, i do bólu prawdziwa.
Za serce totalnie złapał mnie wątek okropnych rodziców, i to jak główna bohaterka Diana, musiała zajmować się swoimi młodszymi siostrami. Momentami miałam ochotę je wszystkie po prostu mocno przytulić. Diana bała się uczuć, zaufania, i uważała że nie była po prostu do tego zdolna. Charlie pokazał jej że nie wszyscy ludzie są tacy źli. Ich historia zaczęła się od teatru, i na teatrze skończyła. To jaką przemianę wewnętrzną przeszła zarówno Diana, jak i Charlie, było niesamowite. Momentami rozpierała mnie ogromna duma.
Jak już jesteśmy przy Dianie, chciałabym dokładniej omówić jej postać, ponieważ uważam że na to zasługuje. Była ona niezwykle silną, i upartą kobietą, która mimo że na twarz nakładała miliony masek, w końcu polubiła siebie taką jaką jest,  zaczęła spełniać swoje największe marzenia, i co najważniejsze, nie poddała się, mimo że czasem było jej do tego blisko.
Książka wywołała u mnie ogrom emocji, od śmiechu, po płacz i rozpacz (co u mnie jest rzadkie bo nie często płaczę na książkach).  Pokochałam tą historię, i z całego serca mogę wam ją polecić, zwłaszcza jeśli lubicie wątek teatru 🫀.
@hankaaczyta

Ta historia była dla mnie czymś więcej, niż tylko książką. Podczas czytania jej, czułam zrozumienie, oraz niezwykły komfort. Każda książka która wyszła z pod skrzydeł Natalki, była dla mnie wyjątkowa, jednak ta, miała w sobie coś co szczególnie złapało mnie za serce. To jak prawdziwie zostały przedstawione problemy bohaterów, każda ich emocja, odczucia, lęki, postępy....