Zaczynając czytać, zupełnie nie spodziewałam się, że ta książka będzie aż tak dobra. Już na samym początku uderzył mnie realizm sytuacji, w jakiej znalazła się główna bohaterka. Opisane tu problemy, z którymi niejednemu przychodzi(ło) się mierzyć, są wyjątkowo trafne. Fabuła jest bardzo wciągająca, sporą część powieści stanowi wątek romantyczny, jednak nie tylko o tym traktuje ta książka. W dużej mierze powieść skupia się na pogoni za bogactwem i konsekwencjach wyborów podejmowanych pod wpływem chwili, opisuje też kontrast między życiem wystawnym a nędznym. Mimo, że zachowania bohaterów niejednokrotnie wydawały mi się bezmyślne, irytujące lub przykre, fabuła wcale na tym nie cierpiała, wręcz przeciwnie - dzięki temu toczyła się z jednej strony nieprzewidywalnie, z drugiej można było domyślić się jej dalszego w dłuższej perspektywie biegu i przez to z tym większym napięciem wyglądało się nadejścia owego momentu.
Bez zdradzania fabuły i dalszego zbędnego przeciągania: mogę ,, Siostrę Carrie" tylko polecić. Uważam, że jest to lektura jak najbardziej warta poświęcenia czasu.

Zaczynając czytać, zupełnie nie spodziewałam się, że ta książka będzie aż tak dobra. Już na samym początku uderzył mnie realizm sytuacji, w jakiej znalazła się główna bohaterka. Opisane tu problemy, z którymi niejednemu przychodzi(ło) się mierzyć, są wyjątkowo trafne. Fabuła jest bardzo wciągająca, sporą część powieści stanowi wątek romantyczny, jednak nie tylko o tym...

Wydana pierwszy raz w 1900 roku "Siostra Carrie" kontynuuje tradycje dziewiętnastowiecznej prozy anglosaskiej, więc może przypaść do gustu miłośnikom klasyki.
Nie jest to jednak powieść wysokich lotów, głównie za przyczyną przewidywalności wielu wątków i wykorzystania mocno oklepanego w literaturze motywu Kopciuszka. Autor, co prawda, urozmaicił ten motyw kilkoma fabularnymi niespodziankami, które na pewno podnoszą wartość całości, jednak nie ustrzegł się przed szablonowością.

Mimo wspomnianych wad, czyta się z przyjemnością, bo to lekka i wciągająca lektura.
Udało się Dreiserowi stworzyć postacie, które wzbudzają w czytelniku emocje. Ciekawe są ich perypetie, zwłaszcza upadek jednego z drugoplanowych bohaterów, który - moim zdaniem - jest największym atutem fabuły. Śledzenie powolnej degrengolady tej postaci może pasjonować, zwłaszcza, że akurat ten wątek nie jest do końca przewidywalny i zaskakuje swym finałem.

Za plus uważam też zacięcie psychologiczne, z jakim autor podchodzi o swych postaci, oddając w początkach wielu rozdziałów znaczący głos narratorowi. Momentami fragmenty te przypominały mi prozę Henry'ego Jamesa.
Niewątpliwą zaletą jest też wiarygodnie pokazane tło społeczne, zwłaszcza problemy związane z kryzysem gospodarczym, bezrobociem, strajkami robotników.

Całość napisana jest stylem, który dziś już może trącić myszką, ale ma to swój urok, który na pewno doceniają miłośnicy klasyki.

Wydana pierwszy raz w 1900 roku "Siostra Carrie" kontynuuje tradycje dziewiętnastowiecznej prozy anglosaskiej, więc może przypaść do gustu miłośnikom klasyki.
Nie jest to jednak powieść wysokich lotów, głównie za przyczyną przewidywalności wielu wątków i wykorzystania mocno oklepanego w literaturze motywu Kopciuszka. Autor, co prawda, urozmaicił ten motyw kilkoma...

Mam mieszane uczucia dotyczące tej książki, która pod koniec zaczęła się dłużyć. Na dodatek nie lubię też takich zagrywek, gdy autor opisując jakąś postać lub jej zachowanie wybiega z interpretacją w przyszłość określając czyjś charakter przez pryzmat tego co się jeszcze nie zdarzyło...

Mam mieszane uczucia dotyczące tej książki, która pod koniec zaczęła się dłużyć. Na dodatek nie lubię też takich zagrywek, gdy autor opisując jakąś postać lub jej zachowanie wybiega z interpretacją w przyszłość określając czyjś charakter przez pryzmat tego co się jeszcze nie zdarzyło...

Dobra książka obyczajowa. Bardzo gorzka. Sens jej jest taki, że bez pieniędzy źle, ale czy pieniądze szczęście dają?... Historia toczy się w latach 20-tych XXw. Osiemnastoletnia Carrie przyjeżdża do swojej starszej, zamężnej siostry do Chicago. W drodze, w pociągu poznaje młodego, przystojnego komiwojażera Droueta. Minnie, siostra Carrie żyje bardzo skromnie, jej mąż jest ponury i oboje uważają rozrywkę za niepotrzebny wydatek. Chcą także aby Carrie pracowała i oddawała im swoje zarobki. Carrie wstydzi się tego i stwierdza, że w tych warunkach nie może się spotykać z Drouetem. Dziewczyna szuka pracy, bezskutecznie, ponieważ nie ma w niczym doświadczenia. W końcu udaje jej się znaleźć marnie płatną pracę w fabryce obuwia. Praca jest fizycznie ciężka i ją wyczerpuje. Choruje i traci pracę. Jest załamana. Przypadkiem spotyka Droueta i ten zaprasza ją do restauracji. Tam zauroczony dziewczyną postanawia jej pomóc i pożycza jej 20$ (równowartość jej 5-cio tygodniowych zarobków). Wieczorem Carrie ma skrupuły, wie że zrobiła źle i postanawia oddać pieniądze. Nazajutrz spotyka się z Drouetem ale ten namawia ją do kupna ubrania. Namawia ją także do porzucenia siostry i do zamieszkania z nim...Carrie marzy się dostatnie życie i piękne stroje. Jest bardzo naiwna. Ucieka od siostry. Wierzy, że Drouet daje jej to wszystko bo jest miły i współczujący (on naprawdę jest miły, ale także niestety, czarujący, egoistyczny uwodziciel) i że nie będzie chciał nic w zamian...Carrie nie ma szans przy tak doświadczonym uwodzicielu, ulega mu. Żyją udając małżeństwo, więc Carrie nie jest kobietą upadłą. Wiedzie im się nieźle, mają ładnie urządzone mieszkanko a Carrie sporo nowych ciuszków. Pewnego dnia Drouet zaprasza do domu znajomego - bogatego, wpływowego dyrektora Hurstwooda. Hurstwood jest zauroczony Carrie, jej młodością, świeżością i skromnością. Stwierdza, że jest w niej zakochany...

Dobra książka obyczajowa. Bardzo gorzka. Sens jej jest taki, że bez pieniędzy źle, ale czy pieniądze szczęście dają?... Historia toczy się w latach 20-tych XXw. Osiemnastoletnia Carrie przyjeżdża do swojej starszej, zamężnej siostry do Chicago. W drodze, w pociągu poznaje młodego, przystojnego komiwojażera Droueta. Minnie, siostra Carrie żyje bardzo skromnie, jej mąż jest...

czytam powtórnie - pamiętam ,że kiedyś mi się podobała...

czytam powtórnie - pamiętam ,że kiedyś mi się podobała...