Pisanie biografii ludzi w dość młodym jeszcze wieku (tak, 36 latek to dla mnie względnie młody wiek) może rodzić u czytelników różne pytania. Czy to nie za wcześnie na podsumowywanie życia? Może warto poczekać?
Będąc całkiem szczerym, mimo tego, że cenię Dawida Ogrodnika jako aktora i uważam, że jest cholernie uzdolniony, to miałem wątpliwości zanim sięgnąłem po "Koniec gry". Już po lekturze, stwierdzam, że warto było. Przede wszystkim nie jest to laurka i dzięki temu, że nie ma formy klasycznego wywiadu, możemy spojrzeć na Ogrodnika z nieznanej szerzej strony. Opowiada o dzieciństwie, historiach ze szkoły muzycznej i tego, jak to wpłynęło na jego późniejsze życie. Tłumaczy, jak to się stało, że został aktorem i jak nieoczywista była to droga. Porusza wątek tego, co po kilkunastu latach w zawodzie go frustruje a nawet zniechęca do grania. Nie gryzie się w język i wbija personalnie kilka szpilek ludziom, z którymi miał burzliwe zawodowe relacje. Nie próbuje wybielać swojego zachowania w sytuacjach, w których to on zachował się w sposób godny krytyki. Opowiada o stawianiu granic w pracy i w życiu. Dawid Ogrodnik był wielokrotnie nagradzany i nie można odmówić mu poświęcania się dla pracy. Zdradza kulisy wcielania się w rolę, które przyniosły mu rozgłos i sprawiły, że ma opinię jednego z najbardziej utalentowanych polskich aktorów. Ta książka to nie tylko wspomnienia. Nie brakuje tu głębszych przemyśleń i refleksji odnośnie wiary czy filozofii. Nie zawsze osoby tak znane szerokiej publiczności wykorzystują możliwość przybliżenia swojej przeszłości i podzielenia się osobistymi rozważaniami na temat życia i przyznania się do porażek. Na uwagę zasługuję Damian Jankowski przeprowadzający tę rozmowę. Robi to w sposób nienachalny, bardzo wyważony i sam wydaje się być ciekawą osobą.
Polecam sprawdzić tę książkę, a jeśli lubicie Dawida Ogrodnika to wręcz namawiam, bo znajdziecie w niej coś więcej niż tylko wspomnienia i anegdoty.

Pisanie biografii ludzi w dość młodym jeszcze wieku (tak, 36 latek to dla mnie względnie młody wiek) może rodzić u czytelników różne pytania. Czy to nie za wcześnie na podsumowywanie życia? Może warto poczekać?
Będąc całkiem szczerym, mimo tego, że cenię Dawida Ogrodnika jako aktora i uważam, że jest cholernie uzdolniony, to miałem wątpliwości zanim sięgnąłem po...

Jak Dawida się dobrze czyta! O pracy w teatrze, w filmie, używkach, terapii, pracy nad sobą, Bogu, przygotowaniach do roli, tremie, zwykłych ludzkich problemach. Ciekawe przemyślenia. Dobrze opowiedziane życie. Między pytającym a rozmówcą ewidentnie zaiskrzyło i powstała z tego świetna rozmowa. Momentami również mocno wzruszająca, bo dotyka tego, co w jakimś stopniu przeżywamy wszyscy. Tak. Tak. Tak. I przypominam o filmie "Johnny", który za każdym razem mnie rozmiękcza, jednoczesnie ustawiajac w życiu odpowiednie proporcje.

" Wielkich ludzi definiuje delikatność, subtelność i wszystko, co kruche i drżące. Mądrość pozwala im przetrwać, a wrażliwość coraz głębiej rozumieć życie".

Jak Dawida się dobrze czyta! O pracy w teatrze, w filmie, używkach, terapii, pracy nad sobą, Bogu, przygotowaniach do roli, tremie, zwykłych ludzkich problemach. Ciekawe przemyślenia. Dobrze opowiedziane życie. Między pytającym a rozmówcą ewidentnie zaiskrzyło i powstała z tego świetna rozmowa. Momentami również mocno wzruszająca, bo dotyka tego, co w jakimś stopniu...

Świetna biografia.

Świetna biografia.

Kiedy czyta się długą rozmowę dwóch względnie młodych (bo przecież jeszcze przed "czterdziestką") ludzi, to można dostrzec kilka naprawdę mądrych rzeczy i górę frazesów.

Odniosłem wrażenie, że z "Końca gry" wyszedł trochę dziwny i, wydaje się, przedwczesny moralitet - oczywiście zwłaszcza za przyczyną Dawida Ogrodnika, Damian Jankowski głównie odpytywał.

Po książce, pełnej wyznań i ocen, w tym często ocen samego siebie, Ogrodnik maluje mi się jako mądry, wrażliwy człowiek, ale jednocześnie osoba patrząca na świat ze zbytnim przekonaniem, że "dziś już wie" i ta wiedza przyjęła formę poniekąd ostateczną. Jak jest naprawdę, zobaczymy.

Kiedy czyta się długą rozmowę dwóch względnie młodych (bo przecież jeszcze przed "czterdziestką") ludzi, to można dostrzec kilka naprawdę mądrych rzeczy i górę frazesów.

Odniosłem wrażenie, że z "Końca gry" wyszedł trochę dziwny i, wydaje się, przedwczesny moralitet - oczywiście zwłaszcza za przyczyną Dawida Ogrodnika, Damian Jankowski głównie odpytywał.

Po książce,...

Jeden z moich ulubionych aktorów, moje pokolenie, dobrze się czyta o tym co przeżył zarówno prywatnie jak i zawodowo.

Jeden z moich ulubionych aktorów, moje pokolenie, dobrze się czyta o tym co przeżył zarówno prywatnie jak i zawodowo.

Bardzo fajna książka, ciekawie poprowadzona rozmowa - szacunek do autora, naprawdę dobrze się przygotował. Dawid Ogrodnik ma dużo interesujących przemyśleń. Czytało mi się świetnie i polecam. 🙂

Bardzo fajna książka, ciekawie poprowadzona rozmowa - szacunek do autora, naprawdę dobrze się przygotował. Dawid Ogrodnik ma dużo interesujących przemyśleń. Czytało mi się świetnie i polecam. 🙂

Można spojrzeć z zupełniej innej perspektywy na pewne aspekty zawodu i osoby

Można spojrzeć z zupełniej innej perspektywy na pewne aspekty zawodu i osoby

Kiedy ją czytałam, to nawet mi sie podobała, niestety po tygodniu już prawie nic z niej nie pamiętam.

Kiedy ją czytałam, to nawet mi sie podobała, niestety po tygodniu już prawie nic z niej nie pamiętam.

"Koniec gry" to wywiad-rzeka z jednym z najlepszych polskich aktorów Dawidem Ogrodnikiem. Jego role w świecie filmowym są wyjątkowe. Wszyscy pamiętamy go jako: ks. Jana Kaczkowskiego z filmu „Johnny”, Tomka Beksińskiego z „Ostatniej rodziny” czy niepełnosprawnego chłopaka z „Chce się żyć”. Aktor stroni od medialnego życia, więc byłam ciekawa jego historii. Nie ukrywam, że nieco się rozczarowałam. Po pierwsze trochę to książka o "wszystkim i niczym", brak mi jakiejś głównej myśli, przesłania. Po drugie za dużo polityki. Uważam, że w takich osobistych publikacjach powinno się od tego uciekać. Za mało anegdotek czy ciekawostek z filmowego świata.
Z pewnością porusza fakt mobbingu, przemocy czy uzależnień aktora. Dawid Ogrodnik to mężczyzna po przejściach. Ma wiele do powiedzenia i przekazania. Może bywa trudny, kapryśny, chwilami toksyczny, ale to aktor z krwi i kości.
Moje spostrzeżenie? Wolę go oglądać niż czytać.. :)

"Koniec gry" to wywiad-rzeka z jednym z najlepszych polskich aktorów Dawidem Ogrodnikiem. Jego role w świecie filmowym są wyjątkowe. Wszyscy pamiętamy go jako: ks. Jana Kaczkowskiego z filmu „Johnny”, Tomka Beksińskiego z „Ostatniej rodziny” czy niepełnosprawnego chłopaka z „Chce się żyć”. Aktor stroni od medialnego życia, więc byłam ciekawa jego historii. Nie ukrywam, że...

Poza, oprócz ataków na pewną profesorkę oraz pewnego reżysera a i pewnych, niektórych kolegów ze szkoły aktorskiej....: " ...to takie bla-bla-bla". Zdecydowanie, wolę Dawida Ogrodnika oglądać niż czytać. Myślę , jeżeli, książka miała być elementem terapii, czy czegoś podobnego, to o ile jest jej udanym fragmentem i pomogła: bardzo proszę. tak poza tym :..."to tylko bla-bla-bla".

Poza, oprócz ataków na pewną profesorkę oraz pewnego reżysera a i pewnych, niektórych kolegów ze szkoły aktorskiej....: " ...to takie bla-bla-bla". Zdecydowanie, wolę Dawida Ogrodnika oglądać niż czytać. Myślę , jeżeli, książka miała być elementem terapii, czy czegoś podobnego, to o ile jest jej udanym fragmentem i pomogła: bardzo proszę. tak poza tym :..."to tylko...