Książkę czyta się lekko. Choć serce się kraja jak wyobrażam sobie ta biedna dziewczyne. Na początku bylam zla na matkę zstepcza dziewczynki jak można tak postąpić z dzieckiem. Ale końcówka pokazała mi że nie można osądzać ludzi zbyt szybko.

Książkę czyta się lekko. Choć serce się kraja jak wyobrażam sobie ta biedna dziewczyne. Na początku bylam zla na matkę zstepcza dziewczynki jak można tak postąpić z dzieckiem. Ale końcówka pokazała mi że nie można osądzać ludzi zbyt szybko.

Historia ma w sobie pewną równowagę między uczuciem porzuconego dziecka, które szuka uznania w oczach matki a uczuciem obojętności wobec tej sytuacji samej rodzicielki. Ten dysonans buduje narrację i momentami kłuje niespodziewanie jak niezauważona szpilka.
Nie na tyle głęboko, aby zapamiętać historię na lata, ale na tyle istotnie by życzyć każdemu dziecku uczucia bycia kochanym i chcianym.

Historia ma w sobie pewną równowagę między uczuciem porzuconego dziecka, które szuka uznania w oczach matki a uczuciem obojętności wobec tej sytuacji samej rodzicielki. Ten dysonans buduje narrację i momentami kłuje niespodziewanie jak niezauważona szpilka.
Nie na tyle głęboko, aby zapamiętać historię na lata, ale na tyle istotnie by życzyć każdemu dziecku uczucia bycia...

IG: @strazniczka_ksiazekx

Trzynastoletnia dziewczyna w wieku 6 miesięcy zostaje oddana na wychowanie dalekiemu wujostwu. Jednak nagle jej życie zmienia się o 180 stopni, bohaterka zostaje postawiona przed faktem, iż musi wróci do swoich biologicznych rodziców, których de facto nie zna i nigdy wcześniej nie poznała. Dziewczynka dostaje przydomek Arminuta - ta, która wróciła. Arminuta nie rozumie dlaczego jej adopcyjni rodzice z dnia na dzień tak po prostu ją oddali. Ponadto w domu biologicznych rodziców nie ma miłości i czułości, których zaznawała wcześniej. Pozostałe dzieci chodzą brudne i głodne. Dziewczynka przyzwyczajona do wygód musi spać w jednym łóżku z młodszą siostrą i wytrzymać wzrok starszego brata, Vincenza, który patrzy na nią jakby była już dorosłą kobietą.
Jak ukształtuje ją nowa rzeczywistość i czy będzie potrafiła zrozumieć, dlaczego tak potraktowały ją obie matki?

"Byłam sierotą z dwoma żyjącymi matkami. Jedna oddała mnie, gdy jeszcze jej mleko nie wyschło na moim języku, druga – gdy miałam trzynaście lat. Byłam córką rozstań, fałszywego, a może przemilczanego pokrewieństwa, odległości".

Nie potrafię wytłumaczyć, co tak bardzo urzekło mnie w tej książce. Może to ta cudowna narracja pierwszoosobowa, która sprawiła iż miałam wrażenie, że naprawdę została napisana przez trzynastoletnią dziewczynkę? Powieść sama w sobie jest po prostu niesamowita, historią małej dziewczynki, która jest przerzucana z domu do domu niczym paczka. Dramat rodziny żyjącej na skraju ubóstwa, "zdziczałych" dzieci, które od najmłodszych lat muszą radzić sobie same i tej biednej Arminuty, która znalazła się w zupełnie innym świecie, niż w którym dotychczas przyszło jej dorastać.

"Porzucona córka" to piękna, ale i smutna opowieść o trudnościach związanych z dorastaniem w różnych warunkach, o uczuciu bycia porzuconym i niechcianym, o relacjach między dziećmi, rodzeństwem i między matką a córką. Przyjemnie się czyta, a opowieść o Arminucie wzrusza do łez.
Na HBO MAX możecie zobaczyć również film, który uważam, że jest bardzo wierną ekranizacją tej książki i porusza równie mocno, co sama powieść.

Serdecznie polecam!

IG: @strazniczka_ksiazekx

Trzynastoletnia dziewczyna w wieku 6 miesięcy zostaje oddana na wychowanie dalekiemu wujostwu. Jednak nagle jej życie zmienia się o 180 stopni, bohaterka zostaje postawiona przed faktem, iż musi wróci do swoich biologicznych rodziców, których de facto nie zna i nigdy wcześniej nie poznała. Dziewczynka dostaje przydomek Arminuta - ta, która...

Co może czuć dziecko - nastoletnia dziewczyna - gdy rodzice, którzy najpierw ją przygarnęli, kochali, rozpieszczali, nagle oddają ją do biologicznych rodziców? Gdy biologiczna matka nie jest ani czuła ani wspierająca i jej dom różni się diametralnie od tego który zna?

Trafiła do ludzi niepracujących, niedbających o dzieci ani o dom, szorstkich. Skończyła się prywatność, plażowanie i czyste ubrania.
Nikt jej nie wytłumaczył skąd to porzucenie, zostawienie na pastwę losu i poszturchiwań nieznanych dotąd braci. Starała się odnaleźć, nie było to jednak łatwe - przerzucana z rąk do rąk jak lalka, musiała wywalczyć dla siebie kawałek świata.
Już nigdy nie będzie wiedziała kto jest jej matką, została z pustką w duszy.

Jest to krótka opowieść, trochę ponad sto stron. Tempo narracji jest bardzo wolne, brakowało mi w niej głębi i jakiegoś drgnięcia w duszy. Mimo bardzo ciekawej historii, która powinna łamać serce, czytałam ją raczej obojętnie - jakby Autorka nie potrafiła wyzwolić u mnie głębszych uczuć. Jej książki porównywane są do twórczości Eleny Ferrante, myślę że słusznie. Książki Ferrante też mnie nie wzruszają.

Co może czuć dziecko - nastoletnia dziewczyna - gdy rodzice, którzy najpierw ją przygarnęli, kochali, rozpieszczali, nagle oddają ją do biologicznych rodziców? Gdy biologiczna matka nie jest ani czuła ani wspierająca i jej dom różni się diametralnie od tego który zna?

Trafiła do ludzi niepracujących, niedbających o dzieci ani o dom, szorstkich. Skończyła się prywatność,...

Bardzo interesująca książka, momentami ciężka, ale ciekawa.

Bardzo interesująca książka, momentami ciężka, ale ciekawa.

Nie umiem określić, czym ta książka wywarła na mnie tak duże wrażenie, ale bez wątpienia to zrobiła.

Nie wiem, czy to świetnie prowadzona narracja, czy bardzo trudna historia, czy jeszcze coś innego, ale "Porzuconą córkę" Donatelli Di Pietrantonio bez wątpienia mogę polecić 😉

I bardzo czekam na kontynuację.

Nie umiem określić, czym ta książka wywarła na mnie tak duże wrażenie, ale bez wątpienia to zrobiła.

Nie wiem, czy to świetnie prowadzona narracja, czy bardzo trudna historia, czy jeszcze coś innego, ale "Porzuconą córkę" Donatelli Di Pietrantonio bez wątpienia mogę polecić 😉

I bardzo czekam na kontynuację.

Książka opowiada o bardzo młodej dziewczynie, która posiada dwie matki - ta, która ją wychowała i ta, która ją urodziła. Próbuje zrozumieć dlaczego tak potraktowały ją obie z nich, czym zawiniła. Nowa rzeczywistość spada na nią gwałtownie i nie pozwala jej nawet zaczerpnąć tchu. Ta historia jest poruszająca, autorka porusza bardzo ważne tematy, takie jak dojrzewanie, relacje rodzinne, macierzyństwo, odrzucenie i wiele innych. Książka jest naładowana emocjami bohaterki. Ukazuje jej drogę do odkrycia, co jest dla niej najważniejsze i gdzie jest jej miejsce. Miejsce dziecka, które ma rodzinę, ale jest samotne i odrzucone.

Książka opowiada o bardzo młodej dziewczynie, która posiada dwie matki - ta, która ją wychowała i ta, która ją urodziła. Próbuje zrozumieć dlaczego tak potraktowały ją obie z nich, czym zawiniła. Nowa rzeczywistość spada na nią gwałtownie i nie pozwala jej nawet zaczerpnąć tchu. Ta historia jest poruszająca, autorka porusza bardzo ważne tematy, takie jak dojrzewanie,...

Zaczęłam od drugiej części i to właśnie ona zrobiła na mnie większe wrażenie.
Książka na jedne popołudnie, czyta się bardzo dobrze. Rozumiem smutek bohaterki, ale nie potrafię sobie wyobrazić jak ciężko musiało jej być.
Książka mnie poruszyła, zostanie ze mną dłużej.

Zaczęłam od drugiej części i to właśnie ona zrobiła na mnie większe wrażenie.
Książka na jedne popołudnie, czyta się bardzo dobrze. Rozumiem smutek bohaterki, ale nie potrafię sobie wyobrazić jak ciężko musiało jej być.
Książka mnie poruszyła, zostanie ze mną dłużej.

Historia która ma ... niewykorzystany potencjał. Zabrakło tego czegoś. Miałem wrażenie, że autorce chodziło głównie o przepracowanie swojej historii, rozliczenie się z nią.

Historia która ma ... niewykorzystany potencjał. Zabrakło tego czegoś. Miałem wrażenie, że autorce chodziło głównie o przepracowanie swojej historii, rozliczenie się z nią.

„Czasami niewiele trzeba żeby życie uległo nagłej zmianie”.

Poznajemy ją w momencie kiedy opuszcza piękny domek nad morzem i rozstaje się z rodzicami, którzy oddają ją biologicznej matce, o której istnieniu nikt jej nie powiedział. Od niej samej usłyszymy: „Byłam sierotą z dwiema żyjącymi matkami. Jedna oddała mnie, gdy jeszcze jej mleko nie wyschło na moim języku, druga – gdy miałam trzynaście lat”.
To nie tylko poruszająca opowieść porzuconej dziewczynki, ale również opowieść o powrocie. „Byłam tu tą, która wróciła…” Wychowana jako jedynaczka nie wiedziała co to głód. Teraz łóżko dzieli z młodszą siostrą śpiąc na materacu śmierdzącym od sików. W tym samym pokoju śpią chłopcy od piętnastego roku wzwyż i nie widzą w niej siostry, a dorastającą nastolatkę.
Córka rozstań, fałszywego, a może przemilczanego pokrewieństwa, odległości. Jak to jest być dwa razy porzuconą? Jak poradzić sobie z takim rodzajem traumy? Włoska pisarka rzuca nas w sam środek bolesnej rzeczywistości mającej miejsce w latach siedemdziesiątych ub. stulecia. To jedna z takich książek, które zapamiętuje się na długo, to opowieść o dorastaniu, o seksualności, miłości i stracie. Co takiego stało się w tej rodzinie, że ci którzy ją wychowali i kochali nagle porzucili ? Wiele emocji kryje się na kartach tej skromnej w ilość stron powieści, którą szczerze polecam w ten deszczowy weekend.

„Czasami niewiele trzeba żeby życie uległo nagłej zmianie”.

Poznajemy ją w momencie kiedy opuszcza piękny domek nad morzem i rozstaje się z rodzicami, którzy oddają ją biologicznej matce, o której istnieniu nikt jej nie powiedział. Od niej samej usłyszymy: „Byłam sierotą z dwiema żyjącymi matkami. Jedna oddała mnie, gdy jeszcze jej mleko nie wyschło na moim języku, druga –...