Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubicie literaturę science fiction?
Pół życia trwałam w przekonaniu, że nie lubię, ale ostatnio coraz częściej po nią sięgam.
Tym razem skusiłam się na historię związaną z DNA i próbą jego modyfikacji.
Logan Ramsey stał się ofiarą rekonstrukcji DNA, chociaż „ofiara” może nie jest najszczęśliwszym określeniem - staje się silniejszy, zdecydowanie inteligentniejszy - kolejny szczebel w ewolucji ludzkości.

W tle widzimy zagrożenie upadku cywilizacji, którego przyczyną jest nadmierna eksploatacja planety i związane z tym zmiany klimatyczne. Obserwujemy walkę z genialnymi naukowcami, którzy, mimo zakazu pragną rozwijać eksperymenty genetyczne i zwykłą rywalizację między rodzeństwem.

Świat stworzony przez Autora jest podobny do naszego, ale nowocześniejszy. Samochody są elektryczne, żywność modyfikowana, broń o wiele potężniejsza.

Autor posługuje się krótkimi, żołnierskimi zdaniami, przyszłość opisana jest szczątkowo - trochę mi brakowało rozwinięcia, wytłumaczenia co i jak funkcjonuje, jaki jest ustrój polityczny itd.

Temat bardzo fajny, trochę filozoficznych rozważań i bardzo szybka akcja.

Sami oceńcie.

Lubicie literaturę science fiction?
Pół życia trwałam w przekonaniu, że nie lubię, ale ostatnio coraz częściej po nią sięgam.
Tym razem skusiłam się na historię związaną z DNA i próbą jego modyfikacji.
Logan Ramsey stał się ofiarą rekonstrukcji DNA, chociaż „ofiara” może nie jest najszcz...

Rozwiń

Zwiń

Któż z nas nie marzy czasem o rzuceniu wszystkiego i przeprowadzce na wieś?

Tak postąpił emerytowany detektyw Cal Hooper. Opuścił gwarne i chaotyczne Chicago, kupił zrujnowany dom do remontu w małym miasteczku w Irlandii, gdzie osiedlił się z nadzieją na spokojne życie. Powoli aklimatyzował się w nowym miejscu, nawiązywał znajomości, do czasu gdy w progu jego domu pojawił się dzieciak potrzebujący pomocy.
Gdy postanawia tej pomocy udzielić, przekonuje się, że mała, przytulna wioska skrywa duże tajemnice.

Dobrze się czułam w tej opowieści otulonej zamgloną jesienią, w skradającym się podstępnie chłodzie i wietrznych przestrzeniach. Miejsce było opisane tak sugestywnie, że czasem czułam porywy wiatru i irlandzką wilgoć na karku. To, że dość szybko domyśliłam się rozwiązania, nie zepsuło mi przyjemności, jakby przęstepstwo było tylko tłem dla studium funkcjonowania małych społeczności.

Autorka udowodniła, że można napisać bardzo dobry kryminał bez epatowania przemocą i krwawymi szczegółami. Wydarzenia następują niespiesznie, tak jak niespiesznie do przodu posuwa się remont domu Cala - taka powolność może być męcząca dla amatorów szybkiej akcji - dla mnie była bardzo odprężająca. Nie przeszkadzają mi długie opisy przyrody i wątki obyczajowe, ale wielbiciele dreszczyku emocji mogą być zawiedzeni.

Umiejętnie budowane napięcie, duszny małomiasteczkowy klimat i tajemnice wyciągane na powierzchnię - wszystko co lubię.

To się po prostu dobrze czyta.

Któż z nas nie marzy czasem o rzuceniu wszystkiego i przeprowadzce na wieś?

Tak postąpił emerytowany detektyw Cal Hooper. Opuścił gwarne i chaotyczne Chicago, kupił zrujnowany dom do remontu w małym miasteczku w Irlandii, gdzie osiedlił się z nadzieją na spokojne życie. Powoli aklimatyzow...

Rozwiń

Zwiń

Z opowiadaniami mam problem - są zazwyczaj krótkie, powierzchowne i jakby wyrwane z kontekstu. Nie mamy szans poznać bohaterów, wyrobić sobie gruntownej opinii, jest na to zbyt mało czasu. Zaczynamy opowiadanie, próbujemy zrozumieć o co chodzi, a ono zaraz się kończy i przechodzimy do następnego. Czasem zupełnie bez ostrzeżenia.
Dlatego do opowiadań Małeckiego podchodziłam nieśmiało i z wahaniem. I zupełnie tego nie żałuję. Mimo, że nie była to jedna zwarta historia z jednym bohaterem, można je spiąć klamrą w jedną całość – wszystkie traktują o przemijaniu, żałobie, pożegnaniach. I są napisane w sposób dla Małeckiego typowy, z ogromną wrażliwością, lirycznie i delikatnie. Autor nie wchodzi do naszej duszy ciężkimi buciorami, sączy się raczej subtelnie, ale nieustępliwie.
 
Wśród kilku opowiadań zachwyciły mnie szczególnie dwa. Pierwsze dotyczyło powolnego odchodzenia ojca, który potrafił zamieniać syna w króla, drugie pisane było w formie kartek urodzinowych wysyłanych do nieżyjącego ojca przez całe życie pewnej kobiety.
 
Autor nie bał się bawić formą, dwa opowiadania napisane zostały w formie dramatu. Było to dla mnie odrobinę męczące, ale jak to w zbiorach opowiadań bywa, jedne podobają nam się bardziej inne mniej.
 
Warto poświęcić chwilę na tę pozycję.

Z opowiadaniami mam problem - są zazwyczaj krótkie, powierzchowne i jakby wyrwane z kontekstu. Nie mamy szans poznać bohaterów, wyrobić sobie gruntownej opinii, jest na to zbyt mało czasu. Zaczynamy opowiadanie, próbujemy zrozumieć o co chodzi, a ono zaraz się kończy i przechodzimy do nast...

Rozwiń

Zwiń

Juniper nie osiągnęła sukcesu literackiego, jej debiut przeszedł właściwie bez echa, nie podpisała lukratywnych kontraktów, nikt nie chce zekranizować jej powieści. To wszystko przypadło w udziale jej koleżance - genialnej Athenie Liu. Juniper nie radzi sobie z zawiścią, w czym nie pomaga jej megalomaństwo i dość słaby charakter. Gdy nadarza się okazja kradnie rękopis i wydaje go pod własnym nazwiskiem. Karygodny czyn przynosi jej sławę, ale czy prawda wyjeździe kiedyś na jaw?

Przez tę historię możemy podejrzeć mechanizm działania branży wydawniczej, co dla mnie było bardzo ciekawe. Widzimy też jak bardzo niebezpieczne są media społecznościowe - w jaki destrukcyjny sposób mogą wpłynąć na człowieka, jego karierę i całe życie. Ważny w tej historii jest również rasizm i jego różne aspekty.

Historia opowiedziana jest z punktu widzenia Juniper, dzięki czemu możemy ją poznać i znielubić (w moim przypadku tak było). I tak jak na początku książki bawiły mniej jej przemyślenia i irytujące zachowanie, tak środek lektury dłużył się i męczył, a zakończenie rozczarowało. Na plus można uznać niejednoznaczne usytuowanie bohaterów w roli zły-dobry- trudno tu rozstrzygnąć kto był prawdziwą ofiarą.

Zastanawiam się, czy historia nie narodziła się w głowie Autorki po tym jak zderzyła się z rynkiem wydawniczym przy „Wojnach makowych”.

Nie porwała mnie ta książka, mimo bardzo ciekawego opisu rynku wydawniczego, będzie jednak doskonałą lekturą jeśli potrzebujecie czegoś lekkiego.

Juniper nie osiągnęła sukcesu literackiego, jej debiut przeszedł właściwie bez echa, nie podpisała lukratywnych kontraktów, nikt nie chce zekranizować jej powieści. To wszystko przypadło w udziale jej koleżance - genialnej Athenie Liu. Juniper nie radzi sobie z zawiścią, w czym nie pomaga ...

Rozwiń

Zwiń

Jak może się czuć jedyny przedstawiciel obcej cywilizacji na Ziemi?
 
Thomas Jerome Newton opuścił swoją planetę (Anteę) i przybył na Ziemię. Dźwiga na barkach ogromną odpowiedzialność – musi samodzielnie zorganizować miejsce do życia dla reszty swoich współplemieńców – na jego planecie kończą się zasoby wody.
Newton jest niewyobrażalnie inteligentny, jego wiedza o dekady wyprzedza możliwości Ziemian. Wykorzystuje ten potencjał do zdobycia ogromnego majątku, a pieniądze przeznacza na wielki projekt dla mieszkańców Antei.

Przez całą opowieść przewija się motyw upadku Ikara – Autor wprost nawiązuje do dzieła Bruegla „Pejzaż z upadkiem Ikara”. Newton również upada, a jego obecność na Ziemi pozostaje niezauważona, ukrywana. Upada po cichu i w samotności. I o tym moim zdaniem jest ta historia – o potwornej samotności nie tylko kosmity, ale również ludzi. I o przemianie jakiej każdy z nas może ulec, gdy nasze wyobrażenia o sobie i innych okazują się niezgodne z prawdą.
 
Książka wydana została pierwszy raz w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku i czuć w niej klimat zimnej wojny, biurokratyzacji i nietransparentności państwa. Jest bardzo krótka (niecałe dwieście stron). Sięgając po nią nie spodziewałam się, że zanurzę się w oparach filozofii i alkoholu (było go rozkosznie dużo) – więcej tu było rozważań o naturze człowieka niż konfliktów międzyplanetarnych. Ale to akurat dobrze – jeszcze nie dojrzałam do twardego SF. Żałuję, że Tevis nie rozbudował tej historii – miałam poczucie niewykorzystania potencjału i odrobiny powierzchowności.
 
Nie wiem czy zapamiętam tę książkę na długo, niemniej uważam, że warto poświęcić na nią wieczór czy dwa. 

Jak może się czuć jedyny przedstawiciel obcej cywilizacji na Ziemi?
 
Thomas Jerome Newton opuścił swoją planetę (Anteę) i przybył na Ziemię. Dźwiga na barkach ogromną odpowiedzialność – musi samodzielnie zorganizować miejsce do życia dla reszty swoich współplemieńców – na jego planecie k...

Rozwiń

Zwiń

Gdy idziesz w wysokie góry dobrze jest mieć przy sobie ludzi, którym można ufać, na których można polegać w sytuacji zagrożenia. Anna od lat spędza urlop w górach z narzeczonym i przyjaciółką - wyprawy w takim składzie pozwalają na odpoczynek i oderwanie się od problemów dnia codziennego. Niechętnie zgadza się na udział w wycieczce nowego chłopaka przyjaciółki. Już po pierwszym dniu w górach wie, że to był błąd - dodatkowa osoba pokazuje nieprzyjemne oblicze, a góry (mimo zachwycających widoków) są nieprzystępne i groźne.

Opowieść łatwo się czyta, jest napisana dość zgrabnym językiem, niemęczącym jak w niektórych thrillerach. Historię poznajemy z punktu widzenia Anny - pod kątem jej doświadczeń obserwujemy zachowanie reszty bohaterów. Autor ciekawie opisał relacje międzyludzkie, sposób zachowania w obliczu zagrożenia związanego nie tylko z niebezpieczeństwem w górach, ale również z osobami o przemocowej osobowości.
I to jest dobra strona tej książki, ale jest też niestety zła. Narratorki nie polubiłam, choć może to był celowy zabieg. Irytowały mnie ciągłe powtórzenia, jakby Autor nie miał pomysłu co jeszcze napisać oprócz marznięcia w górach, przemoczonej odzieży i opisu spożywanych posiłków. Czytałam do końca licząc na zaskakujące zakończenie, ale ono też mnie rozczarowało.
Przeszkadzały mi też błędy redaktorskie, np. powtarzanie tego samego słowa w jednym zdaniu.

Nie jest to najgorsza lektura - jeśli potrzebujecie czegoś lekkiego i niewymagającego, będzie w sam raz. Nie jest to jednak książka, która pozostanie w głowie na dłużej.

Gdy idziesz w wysokie góry dobrze jest mieć przy sobie ludzi, którym można ufać, na których można polegać w sytuacji zagrożenia. Anna od lat spędza urlop w górach z narzeczonym i przyjaciółką - wyprawy w takim składzie pozwalają na odpoczynek i oderwanie się od problemów dnia codziennego. ...

Rozwiń

Zwiń

Przyszłość Williama Stonera miała wyglądać inaczej – po studiach z dziedziny rolnictwa, z nowymi umiejętnościami i pomysłami, miał wrócić do gospodarstwa i pomóc rodzicom w pracy na roli. Stoner nie sprzeciwiał się rodzicom, nie przewidział jednak, że rozkocha się w literaturze, gramatyce i poezji. Wykorzystał szansę napisania doktoratu i podjął się roli wykładowcy na swoim ukochanym Uniwersytecie Missouryjskim. Mimo, że wykładowcą nie był najlepszym, nie zdołał również napisać wiekopomnego dzieła.
Wykładał literaturę, ożenił się, przywitał na świecie córkę - jego życie było spokojne, ciche i monotonne, mimo uniwersyteckich potyczek i zawirowań miłosnych.
 
Proza bardzo elegancka, oszczędna w formie, nieprzeładowana. Przepiękny literacki język i dbałość o szczegóły, które składają się na harmonijną całość. Na tle dzisiejszych książek, w których autorzy silą się na maksymalne podgrzanie emocji i bardzo wartką akcję, jest to ostoja spokoju, pokazująca, że życie samo w sobie jest warte przeżycia.
 
Co ciekawe książka ta zyskała przychylność krytyków i szerszej czytelniczej społeczności dopiero czterdzieści lat po pierwszym wydaniu - lepiej późno niż wcale, bo książka jest naprawdę warta przeczytania.

Przyszłość Williama Stonera miała wyglądać inaczej – po studiach z dziedziny rolnictwa, z nowymi umiejętnościami i pomysłami, miał wrócić do gospodarstwa i pomóc rodzicom w pracy na roli. Stoner nie sprzeciwiał się rodzicom, nie przewidział jednak, że rozkocha się w literaturze, gramatyce ...

Rozwiń

Zwiń

Jak zachowałaby się ludzkość w obliczu kontaktu z istotami pozaziemskimi? Czy bylibyśmy zjednoczeni w celu odparcia zagrożenia lub szansy na rozwój, czy raczej konflikty jeszcze by się pogłębiły?
 
Nasza planeta niszczeje, codziennie bezpowrotnie tracimy całe gatunki stworzeń. Człowiek uzurpuje sobie prawo do wyłącznego decydowania o losach Ziemi – dla własnej wygody i rozwoju dewastuje przyrodę bez oglądania się na resztę istot. Część z nas podejmuje wysiłek, by dewastację środowiska chociaż odrobinę ograniczyć, mimo wątpliwości czy w skali światowej decyzje poszczególnych jednostek mają sens. Cixin Liu pokazał, że mają -  punkt widzenia, wrażliwość na środowisko i doświadczenia jednej osoby mogą zdecydować o losach planety.
Przed taką decyzją stanęła córka wybitnego chińskiego fizyka, która była świadkiem brutalnej rewolucji kulturalnej. Po latach naukowiec Wang Miao stara się znaleźć przyczynę niewytłumaczalnych samobójstw wybitnych uczonych. Śledztwo prowadzi do gry komputerowej „Trzy ciała”, która okazuje się grą tylko z nazwy.
 
To jest trudna książka dla laika, który z wyższą matematyką czy fizyką kwantową nie ma wiele wspólnego. Sama fabuła nie jest specjalnie skomplikowana, natomiast nagromadzenie teorii naukowych prawie mnie pokonało - nie jestem pewna czy cała ta teoria była w książce aż tak niezbędna. Samej akcji nie było tu wiele – jakby opowieść była tylko pretekstem do rozważań filozoficzno-naukowych.
Nie jestem pewna czy sięgnę po kolejne tomy, mój humanistyczny umysł może stawiać opór.

Jak zachowałaby się ludzkość w obliczu kontaktu z istotami pozaziemskimi? Czy bylibyśmy zjednoczeni w celu odparcia zagrożenia lub szansy na rozwój, czy raczej konflikty jeszcze by się pogłębiły?
 
Nasza planeta niszczeje, codziennie bezpowrotnie tracimy całe gatunki stworzeń. Człowiek uzu...

Rozwiń

Zwiń

Czy gdybyśmy znali datę naszej śmierci, bylibyśmy szczęśliwsi? Bardziej spokojni i pogodzenie z losem?
Toni postanowił umrzeć równo za rok, a w ostatecznej decyzji mają mu pomóc wracające do kraju po zimie czyżyki.
Przez rok prowadzi dziennik - w codziennych zapisach wspomina swoje życie, porządkuje uczucia i komentuje bieżące wydarzenia.
Poznajemy jego samotność (którą jednak trochę lubi), psa i jedynego przyjaciela, którego w tajemnicy niepochlebnie nazywa Kulasem. W tle widzimy politykę - zamachy terrorystyczne separatystów (ETA), wybory, ostre ścieranie się prawicowych i lewicowych poglądów.
Tony samobójstwo popełnia na raty - powoli pozbywa się dóbr doczesnych. Każda pozostawiona w miejscu publicznym książka, jest porzuconą cząstką jego duszy (wzruszyły mnie te porzucane książki).

Autor bardzo powoli wiedzie nas przez meandry umysłu bohatera. Retrospekcje przeplatają się z codziennością, czasem miałam wrażenie, że dość losowo. Nie było to jednak męczące ani dezorientujące - bohaterów nie było wielu - łatwo było się w tym gąszczu odnaleźć. Chwilami przygniatające było absolutne zgorzknienie Toniego, nieustające powroty do wszystkiego, co mu w życiu nie wyszło, do nieudanego syna, niesatysfakcjonującego małżeństwa. Biorąc jednak pod uwagę, że miał to być swego rodzaju pamiętnik - jest to dość naturalne, że krąży wokół swoich niepowodzeń.

Jak przystało na filozofa, narrator potrzebuje dużo czas (i literek), żeby wszystko opowiedzieć - książka ma ponad tysiąc stron (lubię takie 😊). Nie spodziewajcie się tu szybkich zwrotów akcji i oszałamiających przygód. Raczej niespiesznie będziecie podążać uliczkami Madrytu za przemyśleniami Autora. Ostatnio lubię takie niespieszne opowieści, chociaż końcówka odrobinę mnie już męczyła.

Czy gdybyśmy znali datę naszej śmierci, bylibyśmy szczęśliwsi? Bardziej spokojni i pogodzenie z losem?
Toni postanowił umrzeć równo za rok, a w ostatecznej decyzji mają mu pomóc wracające do kraju po zimie czyżyki.
Przez rok prowadzi dziennik - w codziennych zapisach wspomina swoje życie,...

Rozwiń

Zwiń

W trakcie II wojny światowej z Singapuru starali się wydostać obywatele wielu państw, w tym z Australii, Nowej Zelandii, Wielkiej Brytanii. Pod okrutnym nalotem armii japońskiej wsiadali na okręty, którymi chcieli dostać się w bezpiecznie miejsca. Nie wszystkim się udało – wiele okrętów zostało ostrzelanych i zatopionych. Nielicznej części pasażerów udało się dostać na brzeg, gdzie ich życie miało zamienić się w koszmar - zostali złapani i zamknięci w japońskich obozach jenieckich. Wśród osób, które przeżyły były pielęgniarki pracujące dla armii Australii oraz dwie Angielki, które przed utonięciem uratowały małą dziewczynkę.
 
Brzmi przerażająco, prawda? Niestety to byłoby to na tyle jeśli chodzi o pokazanie koszmaru życia obozowego. Owszem, opisano głód, śmierć z niedożywienia, mało atrakcyjne warunki sanitarne, ale obraz obozu przedstawiony przez Autorkę przypominał raczej obóz harcerski, ze śpiewami, z siostrzaną miłością i zdobywaniem sprawności. Prawie żałowałam, że mnie tam nie było.
 
Opowieść napisana została na podstawie prawdziwych historii opowiedzianych przez potomków tych dzielnych kobiet oraz ich pamiętników. Może przez to powstał tak przeidealizowany portret życia obozowego. Wolałabym jednak poznać historię tych odważnych i pełnych poświęcenia kobiet w wersji nielukrowanej, bez romantyzowania okrutnego życia jeńców. Podobne odczucia miałam po lekturze „Tatuażysty z Auschwitz”.
 
Nie oznacza to, że książka była bardzo zła – zwyczajnie nie lubię słodzenia gorzkiej rzeczywistości.
 
Nie wiem, jak jest w wersji papierowej książki, ale wersja elektroniczna nie była podzielona na części. Często dopiero po kilku zdaniach orientowałam się, że przeszłam do kolejnej historii. Nie uniemożliwiało to czytania, ale irytowało.

W trakcie II wojny światowej z Singapuru starali się wydostać obywatele wielu państw, w tym z Australii, Nowej Zelandii, Wielkiej Brytanii. Pod okrutnym nalotem armii japońskiej wsiadali na okręty, którymi chcieli dostać się w bezpiecznie miejsca. Nie wszystkim się udało – wiele okrętów zo...

Rozwiń

Zwiń