Ta książka mnie rozczarowała. Po pierwsze, jest absurdalnie krótka jak na swoją cenę - nie licząc przedmowy i zdjęć bawiących się dzieci, samego tekstu jest ok. 50 stron. A przede wszystkim zawiera niewiele informacji. Jedyną jej treścią jest powtarzane w kółko zdanie, że dorosły powinien pozwolić dziecku na samodzielny rozwój.
Nie podobają mi się oceniające określenia autorki, np. "niemądrzy rodzice" a zwłaszcza kontekst, w jakim zostały zastosowane. Oto cytat: "nieświadoma albo niemądra matka podnosi swoje dziecko za każdym razem, gdy ono zapłacze, przez co niemowlę nabiera nawyku płakania dla uzyskania czułości". Jest to powielanie szkodliwego mitu, który obaliła współczesna nauka. Niemowlę nie manipuluje płaczem, a gdy płacze - potrzebuje bliskości. Na początku XX w. autorka mogła o tym nie wiedzieć, ale moim zdaniem publikowanie przestarzałych, sprzecznych z nauką poglądów w niedawno wydanej książce jest nie na miejscu.

Ta książka mnie rozczarowała. Po pierwsze, jest absurdalnie krótka jak na swoją cenę - nie licząc przedmowy i zdjęć bawiących się dzieci, samego tekstu jest ok. 50 stron. A przede wszystkim zawiera niewiele informacji. Jedyną jej treścią jest powtarzane w kółko zdanie, że dorosły powinien pozwolić dziecku na samodzielny rozwój.
Nie podobają mi się oceniające określenia...