Pozwala nam dowiedzieć się wielu rzeczy o Prymarsze Dzieci Imperatora, Fulgrimie. Jednak tom z cyklu Herezja Horusa, Fulgrim, zdecydowanie wypada lepiej.

Pozwala nam dowiedzieć się wielu rzeczy o Prymarsze Dzieci Imperatora, Fulgrimie. Jednak tom z cyklu Herezja Horusa, Fulgrim, zdecydowanie wypada lepiej.

Mało o samym Fulgrimie, ot kolejna historia o podboju niezbyt istotnego świata w trakcie Wielkiej Krucjaty, tym razem z perspektywy III Legionu.
Problem tej serii polega moim zdaniem na tym że często więcej dowiadujemy się o samych synach Imperatora z tomów Herezji Horusa, a tutaj dostajemy często opisy nieciekawych potyczek w porównaniu z naprawdę znaczącymi wydarzeniami.
Przydałoby się też więcej konkretnych liczb co do obecnego stanu Legionu, chronologia aby mieć jakieś pojęcie co do umiejscowienia opisanych wydarzeń w czasie, itp.
Jak ktoś nie jest fanem uniwersum to lepiej pominąć i nie tracić czasu.

Mało o samym Fulgrimie, ot kolejna historia o podboju niezbyt istotnego świata w trakcie Wielkiej Krucjaty, tym razem z perspektywy III Legionu.
Problem tej serii polega moim zdaniem na tym że często więcej dowiadujemy się o samych synach Imperatora z tomów Herezji Horusa, a tutaj dostajemy często opisy nieciekawych potyczek w porównaniu z naprawdę znaczącymi...

Książka naprawdę dobra dzięki minimalistycznej narracji możemy się skupić na tym co najważniejsze czyli na Fulgrimie który jako Prymarcha III Legionu Dzieci Imperatora ciągle czuje się niedoceniany i pozostający w cieniu swoich braci. Dostaje szansę by na czele swojej własnej krucjaty może zdobyć następny świat.
Aby go doceniono postanawia dokonać tego tylko z pomocą 7 legionistów i przedstawicieli urzędników Imperium.
Dostajemy dobrą książkę pokazującą rozterki Fulgrima który chce być doceniony i sławny ale także ciągle musi szukać ratunku dla swojego legionu który umiera za sprawą wadliwego genomu.
Akcja rozwija się płynnie, obserwujemy i zakulisowe machinacje i próby zabójstwa (hmm zabicie Prymarchy przecież to łatwizna) po otwarte walki z którymi muszą się zmierzyć nie tylko sam Fulgrim ale także astrates których ze sobą zabrał a tworzą oni grupę złożoną z resztek marines jeszcze z ziemi i świeżej krwi z Chemosa gdzie Prymatcha został odnaleziony przez Imperatora. Obie grupy nie przepadają za sobą a jeszcze dołączony do nich ostatni Konsyliarz przezywany Pająkiem budzi odrazę obu grup.
Dobra książka trochę szkoda, że tak krótka i z tak oczywistym zakończeniem.

Książka naprawdę dobra dzięki minimalistycznej narracji możemy się skupić na tym co najważniejsze czyli na Fulgrimie który jako Prymarcha III Legionu Dzieci Imperatora ciągle czuje się niedoceniany i pozostający w cieniu swoich braci. Dostaje szansę by na czele swojej własnej krucjaty może zdobyć następny świat.
Aby go doceniono postanawia dokonać tego tylko z pomocą 7...

Palatine Phoenix to powieść równie ambitna jak jej bohater.
Fulgrim stara się podbić świat, w którym towarzyszy mu tylko siedmiu wojowników. Prowadzi to do cudownie minimalistycznej narracji, która wykorzystuje mocne strony Reynoldsa, gdzie budowanie świata, charakter i intryga odgrywają znacznie większą rolę niż toczenie wojny.
To, co naprawdę napędza tę narrację, to poczucie nieadekwatności Fulgrima. Znaleziony tylko jeden świat rządzi w galaktyce, w której znalezione pierwotniaki mają na początku więcej zasobów. Walki jego własnego Legionu z genem, który prawie je zniszczył, pozostawił swój ślad, a on stale zastanawiał się nad tym, co by było, gdyby był obecny. To niewielka część refrenu w tle, ale wpływa na wystarczającą liczbę postaci, aby posmakować historii w miarę jej rozwoju.
Fulgrim chce pokazać się jako zdolny nie tylko do stania na własnych nogach, poza cieniem Horusa, ale także do bycia lepszym niż postawa „krwi i ognia”, jaką jego bracia utrzymują wobec postępu Krucjaty. Wydaje się szczególnie wkurzony przez Russa, którego fochy zmusiły go do uderzenia samotnie wcześniej niż niektórzy się spodziewali.
Wojownicy, których zabiera ze sobą, to mieszanka weteranów i świerzaków. Abdemon jest surowym, ale uczciwym dowódcą, ujmującym, choć stosunkowo tępym; rozważając wojnę jako swoją sztukę, a więc odsunięcie się od bardziej kulturalnej normy Trzeciego. W żadnym wypadku nie jest głupi, ani nijaki, ani jednowymiarowy, ale jest przekonujący w swojej prezentacji. Narvo Quin jest podobnie nowy, bardziej awanturniczy niż jego towarzysze, ale chwalebnym toporem. Terranin, który wścieka się na starych i nowych braci, jest ognistą obecnością. Flavius ​​Alkenex jest wyniosły i osądzający, „tylko po znośnej stronie arogancji”. Grythan Thorn jest podobny, Chemosianin z ambicjami.
Znajome twarze lub znane ilości są interesujące same w sobie. Kasperos Telmar, daleko od wysokości, które osiągnie w „Primogenitor”, jest bardziej kłótliwą stroną arogancji, pewną swojej opinii i lekceważącą nawet jego lepszych braci. Jest niesamowitą obecnością, nieustannie wyzwalając innych wokół niego, co działa w narracji. Co najważniejsze, interakcje i pogawędki między wojownikami nigdy nie są wymuszone, ale mają naturalny przepływ dla żołnierzy / braci / rywali.
Cyrius jest utalentowanym szermierzem (no cóż, musiałby być),daleko mu do rozkazu, który będzie pełnił, i wciąż uczy się lekcji, które go przeprowadzą. I oczywiście przychodzi Fabius. Fabius ma duże znaczenie w historii i przyszłości Trzeciego, ale Reynolds nigdy nie pozwala mu przyćmić prymarchy. Tutaj Fabius wciąż znajduje swoje stopy, ociera się o hierarchię legionów i jest bardziej zaniepokojony swoimi eksperymentami po zarazie. Przez swoich kolegów, nazywany „Pająkiem”, spędza dużo czasu, ciągnąc smakołyki z powrotem na środek sieci, choć zmuszanie go do opuszczenia go i zaangażowania może być większym problemem niż jest to warte. Uzupełnieniem imperialnego kontyngentu jest Herodot Frazer, dowódca armii imperialnej i sceptyczny wobec planów Fulgrima, o wiele chętniej pragnący padaniu deszczu ognia i krwi. Jest wojowniczą obecnością, choć przyjemną w miarę postępu.
A potem jest Golconda Pyke. Niewiele można powiedzieć o Golconda Pyke. Pierwotnie Iterator, dyplomata, szpiegostwo i generał z jajami ;). Choć od lat jest zaawansowana, wciąż potrafi rozmawiać prosto z Fulgrimem i jego udziałem. Stara szkoła Iterator, niemal nieuczciwa Handlarka w zachowaniu (i dzięki jej umiejętnościom słownym i wprowadzaniu światów do Imperium, jest prawie uważana za jednego z jego watażków),gardzi umiarkowanymi, którzy pójdą za nią, zmuszona do roli sprzątającej i edukacyjnej, ponieważ obowiązek wojny staje się prawie wyłącznie domeną pierwotnych władców i legionów.
Te postacie są rzucane w dosłownie bizantyjską sieć, choć taki, który nigdy nie wydaje się przesadny ani zbyt okrojony. Raczej masz wrażenie, że planeta ludzi jest bardzo dobra w robieniu rzeczy bardzo źle. Gdzie nawet ich działki skorodowały do ​​niemal bezużyteczności. Historyczne pomniki i rozkwity wystarczą, aby zapewnić smak, ale nigdy nie przytłoczyć, gniazdo trucicieli, spiskowców i rewolucjonistów, z odpowiednio barokowymi karami czekającymi na skrzydłach.
Krótka akcja i skupienie się na intrydze, poruszaniu się i przeciwdziałaniu służą powieści bardzo dobrze. Samo nałożone ograniczenie, zamiast być sztuczką, pozwala powolnemu spaleniu powieści i zadowalającemu zakończeniu. Ostatecznie staje się niemal przestrogą, o niebezpiecznej lekkomyślności nadziei, niemożliwości utopii i kosztach, jakie wróg może udaremnić, pomimo twoich najlepszych starań.

Tak na marginesie: na początku jest wiele ciekawych ciekawostek, zwłaszcza dotyczących liczby prymarchów znalezionych w punkcie powieści (i co ciekawe, kto był wśród nich),a także szczególnie interesującego wykrzyknika jednego z nich. Nie powiem nic więcej ;)
Powieść, która jest przykładem łask i wad Fulgrima, pozostając jednak całkowitą prawdę (i być może bardziej wyrazistą niż wcześniej),co kształtuje Trzeci Legion.

Palatine Phoenix to powieść równie ambitna jak jej bohater.
Fulgrim stara się podbić świat, w którym towarzyszy mu tylko siedmiu wojowników. Prowadzi to do cudownie minimalistycznej narracji, która wykorzystuje mocne strony Reynoldsa, gdzie budowanie świata, charakter i intryga odgrywają znacznie większą rolę niż toczenie wojny.
To, co naprawdę napędza tę narrację, to...