W Blaszkach przyglądamy się cofającym się wojskom okupanta. Ich ucieczka wygląda znacznie gorzej niż cofanie się naszych wojsk we wrześniu 1939 roku. Teraz uciekającym towarzyszy mroźna zima. A więc doczekaliśmy się chwili, na którą z niezłomną wiarą czekaliśmy przez prawie sześć długich lat. (...)

Jeden z niemieckich samochodów wojskowych podjechał pod mój sklep. Wszedł żołnierz i zapytał, czy jest cukier. Odpowiedziałem, że jest na kartki. Żołnierz odsunął mnie brutalnie, wszedł na zaplecze sklepu i zobaczywszy leżące worki z cukrem, zawołał swojego towarzysza. Bez pytania zabrali jeden stukilowy worek i zanieśli do stojącego przed sklepem samochodu.

A więc to już tak się dzieje, pomyślałem. Oznaczało to bowiem, że w wojsku niemieckim nastąpiło już rozprzężenie dyscypliny. Postanowiłem od tej pory wydawać błaszkowskiej ludności towar bez kartek. W razie kontroli powołam się na rabunek żołnierzy. Inne sklepy, w których pracują Polacy, czynią podobnie. Niemieccy właściciele sklepów nie reagują. Są wystraszeni.

Niemcy, którzy przybyli tutaj z Reichu, są zabierani przez wojskowe samochody, a nawet przez czołgi. Dużo pośród nich jest mieszkanek Berlina z dziećmi. Przed kilkoma miesiącami - po zapowiedzi aliantów o dywanowych nalotach bombowych na Berlin - ewakuowano ze stolicy Niemiec matki z dziećmi. Pewną liczbę przywieziono do Błaszek i rozlokowano po rodzinach niemieckich. Teraz ze strachem w oczach prosiły wojsko o za branie ich na zachód. (...)

Moje szefowe są w popłochu. Pakują co cenniejsze rzeczy i artykuły żywnościowe, by zabrać je do domu rodzinnego w Brończynie. Z zakłopotaniem patrzą na wiszący na ścianie portret Hitlera.
- Co z tym zrobimy? - pyta Elza, spoglądając na portret wodza.
W milczeniu zdejmuję portret i wrzucam do pieca, w którym palił się ogień. Wyczułem ulgę w oczach moich szefowych.

(Fragment książki)