"Czasy Kopernika stanowiły jeszcze w Polsce epokę rozwiniętych wszechstronnie swobód w zakresie wiary i przekonań, swobód nieznanych gdzie indziej" (15).

"[...] w początkach XVI w. młody szlachcic portugalski, Ferdynand Magellan, potwierdził empirycznie kulistość Ziemi, fakt uznawany dotąd jedynie przez grupę uczonych, a z trudem torujący sobie drogę ku świadomości społecznej" (21).

"Właśnie te czasy wydały znakomitego poetę o międzynarodowej sławie, urodzonego w chłopskiej chacie Klemensa Janickiego. Jego kariera dowodzi, że wieś nie została zupełnie odcięta od kultury" (35).
"Wojciech z Brudzewa [...] Przypuszcza się, że to on pierwszy stwierdził, analizując plamy pokrywające powierzchnię księżyca, iż nasz satelita jest zwrócony do Ziemi zawsze w tę samą stronę oraz że porusza się zawsze po linii owalnej" (140).

"Tu, w Krakowie, zapoczątkowany został bez wątpienia proces krytyki, pojawiły się pierwsze wątpliwości na temat logicznej zawartości obu królujących ówcześnie systemów astronomicznych: arystotelesowskiej teorii sfer homocentrycznych i ptolemejskiego mechanizmu ekscentryków i epicykli. Ich zakwestionowanie, początkowo nieśmiałe i czysto teoretyczne, skierowało dociekliwy umysł młodego badacza na drogę wieloletnich, konstruktywnych już poszukiwań w zakresie nowego rozwiązania modelu budowy wszechświata" (141-142).

"Wystarczy wspomnieć, że ludzie tej epoki wyobrażali sobie istnienie jednego wielkiego oceanu, oblewającego zewsząd bryłę trzech kontynentów, zagubionych w tej masie wód bez kresu" (176).

"Najtęższe umysły epoki [Odrodzenia], włącznie z Kopernikiem, godziły swą wiedzę i odkrycia naukowe z wiarą w istnienie najwyższej istoty Boga. Ale ów Bóg nie był już wówczas tak wszechobecny, nie dominował nad wszystkimi przejawami życia, jak w średniowieczu. Dużą rolę odegrała tu Reformacja, która podkopała autorytet Kościoła i niweczyła jego monopol w wielu dziedzinach. Gorset wiary, narzucony przez Kościół społeczeństwu średniowiecznemu, zaczęły pękać" (157).

"[...] stanowiły punkt docelowy licznych peregrynacji [...]".

"W XII. szeroką krytykę odziedziczonego ze starożytności systemu ptolemejskiego, geocentrycznego, dał znakomity filozof arabski Awerroes" (211).

"[...] Jan Regimontanus [...] wykorzystujący do refleksji astronomicznych swe studia trygonometryczne, budowniczy licznych przyrządów ułatwiających śledzenie planet" (211).

"Lektury Cicerona i Plutarcha [raczej Pseudo-Plutarcha] zwróciły następnie uwagę Kopernika na zapomniane i odrzucone teorie pitagorejczyków (Hiketas, Ekfantos, po części także Heraklides),którzy byli zdania, że Ziemia się porusza" (213).

"Najtęższe umysły epoki nie potrafiły pogodzić się z detronizacją ziemi (a więc pośrednio i człowieka),nie umiały akceptować heliocentryzmu. Był to problem nie tyle ściśle naukowy, astronomiczny, lecz przede wszystkim filozoficzny, z ogromnymi konsekwencjami światopoglądowymi, jakie pociągnąć musiało za sobą opowiedzenie się po stronie Kopernika" (216).

"Jakże trafnie ocenił te szamotania się współczesnych Kopernikowi wielki poeta dziewiętnastowieczny Goethe, pisząc: 'Może nigdy nie żądano od ludzkości czegokolwiek bardziej wielkiego; przez przyjęcie bowiem tego poglądu [o niecentralnym położeniu Ziemi] tak wiele rzeczy znikło w prochu i dymie'" (217).

"Czasy Kopernika stanowiły jeszcze w Polsce epokę rozwiniętych wszechstronnie swobód w zakresie wiary i przekonań, swobód nieznanych gdzie indziej" (15).

"[...] w początkach XVI w. młody szlachcic portugalski, Ferdynand Magellan, potwierdził empirycznie kulistość Ziemi, fakt uznawany dotąd jedynie przez grupę uczonych, a z trudem torujący sobie drogę ku świadomości...