Solidny i godny rekomendacji zbiór dla wszystkich wielbicieli prozy pana Wiesława!

Solidny i godny rekomendacji zbiór dla wszystkich wielbicieli prozy pana Wiesława!

Pierwsza część -- koniecznie! Dużo wartościowych myśli, refleksji, komentarzy. Część druga -- z rozmowami -- niestety niemiłosiernie się dłuży. Myśliwski nie jest za nadto skory do rozprawiania o swojej twórczości, więc od dziesiątek lat powtarza te same zdania, powiela te same myśli i refleksje. To nie zarzut do niego, bo świadczy o jego intelektualnej uczciwości i jest godne szacunku. Niestety zbiór kilkudziesięciu rozmów z nim bez większej redakcji kończy się tym, że czytamy w kółko dwie lub trzy rozmowy. Zmieniają się tylko dyskutanci Myśliwskiego i dekady...

Mimo to warto sięgnąć do książki, zwłaszcza jeśli ktoś nie zna jeszcze Myśliwskiego od strony jego eseistyki czy nie słyszał/nie czytał jego wywiadów. W gąszczu powtórzeń można czasem wyłowić wartościowe zdania.

Pierwsza część -- koniecznie! Dużo wartościowych myśli, refleksji, komentarzy. Część druga -- z rozmowami -- niestety niemiłosiernie się dłuży. Myśliwski nie jest za nadto skory do rozprawiania o swojej twórczości, więc od dziesiątek lat powtarza te same zdania, powiela te same myśli i refleksje. To nie zarzut do niego, bo świadczy o jego intelektualnej uczciwości i jest...

Nawet jeśli nie zgadzam się z niektórymi stwierdzeniami, zawartymi w tym tomie wystąpień i wywiadów, to lektura stanowi prawdziwą ucztę językową. Taką polszczyzną obecnie mało kto pisze.

Nawet jeśli nie zgadzam się z niektórymi stwierdzeniami, zawartymi w tym tomie wystąpień i wywiadów, to lektura stanowi prawdziwą ucztę językową. Taką polszczyzną obecnie mało kto pisze.

doskonała, by poznać mistrza, Myśliwskiego...

doskonała, by poznać mistrza, Myśliwskiego...

Mam mieszane uczucia. O ile pierwsza część "Mowy" mnie zachwyciła, wczułam się w autora, poznałam jego spojrzenie na świat, to druga "Rozmowy" całkowicie mnie rozczarowała. Chyba najbardziej denerwowali mnie rozmówcy Myśliwskiego. Część z nich w ogóle go nie zrozumiała, podważała jego wypowiedzi. To było przykre doświadczenie. Z "Rozmów" cenie chyba tylko tę że Stanisławem Bajem, tam autentycznie było czuć nic porozumienia pomiędzy rozmówcami.

Mam mieszane uczucia. O ile pierwsza część "Mowy" mnie zachwyciła, wczułam się w autora, poznałam jego spojrzenie na świat, to druga "Rozmowy" całkowicie mnie rozczarowała. Chyba najbardziej denerwowali mnie rozmówcy Myśliwskiego. Część z nich w ogóle go nie zrozumiała, podważała jego wypowiedzi. To było przykre doświadczenie. Z "Rozmów" cenie chyba tylko tę że...

Fantastyczna lektura, która pozwala pełniej przeżywać powieści Myśliwskiego i ponownie skonfrontować się ze "sztandarowymi" (jakkolwiek to słowo źle brzmi) tematami jego twórczości: językiem, który jest nośnikiem wszystkiego, pamięcią, która jest od wspomnień nie od pamiętania i miłością, która spaja wszystko.

Fantastyczna lektura, która pozwala pełniej przeżywać powieści Myśliwskiego i ponownie skonfrontować się ze "sztandarowymi" (jakkolwiek to słowo źle brzmi) tematami jego twórczości: językiem, który jest nośnikiem wszystkiego, pamięcią, która jest od wspomnień nie od pamiętania i miłością, która spaja wszystko.

Książka jest zbiorem wywiadów i mów okolicznościowych dlatego poszczególne myśli, idee powtarzają się. Niezmienia to faktu że książkę należy przeczytać. Wiesław Myśliwski jest niezależny w swoim myśleniu, są tam perły.

Książka jest zbiorem wywiadów i mów okolicznościowych dlatego poszczególne myśli, idee powtarzają się. Niezmienia to faktu że książkę należy przeczytać. Wiesław Myśliwski jest niezależny w swoim myśleniu, są tam perły.

Eseje z początku książki - tak i jeszcze raz tak. Wywiady z autorem - nie. Nie dokończyłam książki i nie zrobię tego - wolę czytać prozę W. Myśliwskiego niż poświęcać czas na odpieranie ataków dziennikarzy, często w stanie zniecierpliwienia. Poza tym autor mocno się powtarza - świadczy to o spójności jego myśli, nie zmienia zdania jak rękawiczek. Jednak za trzecim razem ta sama refleksja nuży. Wywiadów jest tutaj dawka uderzeniowa - nie jest to dobre, bo nudne, niestety. Można by zredukować tę ilość na rzecz kilku.

Lubię nie wiedzieć wszystkiego, cenię sobie tajemnicę twórczą. Nie znoszę sytuacji, w której czytam książkę, a potem autor wychodzi zza kulis i tłumaczy się z siebie. Niech autor pisze, ja chętnie przeczytam, niech autor żyje i myśli swoje - to mnie już nie interesuje. Niech książki będą manifestacją myśli autora. Dlatego nie dokończę tej książki.

Eseje z początku książki - tak i jeszcze raz tak. Wywiady z autorem - nie. Nie dokończyłam książki i nie zrobię tego - wolę czytać prozę W. Myśliwskiego niż poświęcać czas na odpieranie ataków dziennikarzy, często w stanie zniecierpliwienia. Poza tym autor mocno się powtarza - świadczy to o spójności jego myśli, nie zmienia zdania jak rękawiczek. Jednak za trzecim razem ta...

Bardzo ciekawa pozycja, mająca w sobie wiele wywiadów przeprowadzonych z Mysliwskim. Dzięki tej publikacji poznajemy ciekawostki o stworzonych książkach, konteksty ich powstawania jak i wiele ciekawostek o pisarzu i etapie pisania.

Bardzo ciekawa pozycja, mająca w sobie wiele wywiadów przeprowadzonych z Mysliwskim. Dzięki tej publikacji poznajemy ciekawostki o stworzonych książkach, konteksty ich powstawania jak i wiele ciekawostek o pisarzu i etapie pisania.

Wychodzę z założenia, że pisarzy należy poznawać jedynie poprzez ich książki. Dlatego unikam wszelkiego rodzaju spotkań autorskich czy wywiadów z nimi. Już same wypowiedzi w mediach społecznościowych potrafią ten obraz zaburzyć.

Wiesław Myśliwski - mistrz słowa. Pisze tak, że fabuła ma najmniejsze znaczenie, a czytając, chce się co chwilę zatrzymać i zapisać kolejne zdanie, bo jest tak genialne. Mogę czytać kilkanaście stron o kapeluszach i będę zachwycona.

Zatem z pewną trwogą sięgnęłam po tą swoistą autobiografię złożoną z wypowiedzi i wywiadów z autorem. Najbardziej podobały mi się wątki z procesu twórczego. Napisać książkę tak, by warto było dla niej ściąć sosnę - na długo zapadnie mi w pamięć. Podoba mi się improwizacja w pisaniu z nastawieniem, że nic wiem, a piszę po to, by się tego dowiedzieć - o sobie i o świecie. W kwestii literatury zdecydowanie zgadzamy się z panem Wiesławem.

W innych kwestiach? To już różnie. Zaskoczyły mnie niektóre z jego, dosyć skostniałych poglądów. Minusem książki jest powtarzalność tematów i wypowiedzi. Pod koniec zastanawiałam się czy przypadkiem nie czytam po raz kolejny tego samego rozdziału. Myślę, że wycięcie 100 stron wyszło by jej na dobre.

Generalnie jednak była to dobra lektura i nie żałuję spędzonego z nią czasu. Nie powstrzyma mnie też przed dalszą eksploracją dzieł pana Myśliwskiego. Być może trochę inaczej na nie spojrzę.

Wychodzę z założenia, że pisarzy należy poznawać jedynie poprzez ich książki. Dlatego unikam wszelkiego rodzaju spotkań autorskich czy wywiadów z nimi. Już same wypowiedzi w mediach społecznościowych potrafią ten obraz zaburzyć.

Wiesław Myśliwski - mistrz słowa. Pisze tak, że fabuła ma najmniejsze znaczenie, a czytając, chce się co chwilę zatrzymać i zapisać kolejne...