W "Marcjannie…" jakby ścierały się dwa nurty o silnych prądach – z jednej strony jest to, co rzeczowe, naukowe, fizyczne, oparte na faktach i doświadczeniach (dodatkowo obrazowane świetnymi zdjęciami Palowskiej). Z drugiej zaś są wiersze, a więc poezja, sfera pewnego rodzaju magii, emocji i przeczuć; tu również wpisuje się to, co metafizyczne, co kryje się w zjawiskach, w snach czy intuicji. To, co jest realnie (albo tylko w domyśle czy pragnieniu) jest tak samo ważne jak to, czego nie ma. Ta podwójność (z naczelną opozycją dobra i zła) jest też wpisana w biografię Marcjanny.

Bardzo udany to debiut poetycki. Wielką przyjemność sprawia obserwowanie Marcjanny oraz jej „wojen” (często nieuświadomionych) z sobą, z otoczeniem i światem – „zawsze jest jakaś wojna”. Do tego Lena Pelowska pisze świadomie, spójnie spinając całą konstrukcję. Z przyjemnością odkrywamy także wszelkie odniesienia, m.in. do Gdańska, do historii w ogóle, do tekstów kultury (w tym do Biblii) czy choćby do… tradycji lub przesądów. Lektura, w której przy każdym kolejnym odczytaniu wydobywa się więcej!

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/01/marcjanna-idzie-na-wojne-lena-pelowska.html

W "Marcjannie…" jakby ścierały się dwa nurty o silnych prądach – z jednej strony jest to, co rzeczowe, naukowe, fizyczne, oparte na faktach i doświadczeniach (dodatkowo obrazowane świetnymi zdjęciami Palowskiej). Z drugiej zaś są wiersze, a więc poezja, sfera pewnego rodzaju magii, emocji i przeczuć; tu również wpisuje się to, co metafizyczne, co kryje się w zjawiskach, w...