Tym razem mocno zagrało mi na sentymentach, bowiem sporo zawartych tutaj historyjek utkwiło mi w pamięci z starych wydań tygodnika Kaczor Donald. Jednak natrafiłem też na opowieści, których nie znałem lub bardzo słabo pamiętałem. Między innymi "Głośny kowboj", gdzie Donald sprzedał swoją piosenkę i tym spowodował lawinę kłopotów, lub "Biedny, stary kaczor" z Wujkiem Sknerusem i Braćmi Be w rolach głównych. Jednak ten tom kryje znacznie więcej niespodzianek.

Chyba najbardziej utkwiła mi w pamięci "Opowieść przedświąteczna", którą bardzo przyjemnie sobie odświeżyłem. Dotyczy ona próby zebrania pieniędzy na zorganizowanie świąt dla ubogich dzieci. Sknerus obiecuje, że dołoży się do całego przedsięwzięcia, o ile Donald najpierw uzbiera 25 dolarów na kolejkę elektryczną. I w tym momencie zaczyna się cała kaskada wypadków, a ich finał jest okazuje się nie tylko komiczny, ale też daje nauczkę staremu centusiowi. Jest to idealna opowieść na święta, ale nawet teraz, gdy zbliża się wiosna, bawiłem się przy niej cudownie.

Inna historyjka, którą dobrze pamiętałem była z udziałem Diodaka. Stworzył on myślące skrzynki rozwijające umysły dzikich zwierząt. Dzięki temu zyskały nie małą inteligencję i, jak się łatwo domyślić, szybko ściągnęły na biedne kaczory kłopoty. Z ciekawszych komiksów, jakie sobie przypomniałem była "Tajemnica szczęścia" zdradzająca pewien sekret Gogusia. Nie pałam miłością do tej postaci, a ma ona w tym albumie sporo wystąpień, choć w większości ostatecznie niekoniecznie szkodzi Donaldowi i jego siostrzeńcom. Wręcz przeciwnie - jego szczęście bywa obosieczne.

I tutaj sporo historyjek nie znałem. Między innymi ta o spadkobiercy Ameryki Północnej, zatrudnienie przez Sknerusa Donalda, aby ten wydawał jego pieniądze, historia pewnego znaczka z Ameryki Łacińskiej i człowieka zwanego El Dorado, albo wspomniane we wstępie opowieści. To było ciekawe doświadczenie przeczytać je po raz pierwszy. Dały mi sporo radości, której w obecnych, porąbanych czasach posiadam zdecydowany deficyt. I własnie za to lubię wracać do Kaczogrodu. Po kolejna dawkę niczym nieskrępowanego humoru.

Tym razem mocno zagrało mi na sentymentach, bowiem sporo zawartych tutaj historyjek utkwiło mi w pamięci z starych wydań tygodnika Kaczor Donald. Jednak natrafiłem też na opowieści, których nie znałem lub bardzo słabo pamiętałem. Między innymi "Głośny kowboj", gdzie Donald sprzedał swoją piosenkę i tym spowodował lawinę kłopotów, lub "Biedny, stary kaczor" z Wujkiem...

Pojawiły się takie fragmenty, które sprawiły we mnie uczucie deja vu. Najwidoczniej Barks lubił powspominać swoje słynne momenty, które przeszły do historii.

https://kulturalnemedia.pl/literatura/kaczor-postawil-sobie-pomnik-recenzja/

Pojawiły się takie fragmenty, które sprawiły we mnie uczucie deja vu. Najwidoczniej Barks lubił powspominać swoje słynne momenty, które przeszły do historii.

https://kulturalnemedia.pl/literatura/kaczor-postawil-sobie-pomnik-recenzja/

Kolekcja Dona Rosy dobiegła końca, ale to jeszcze nie koniec świetnych komiksów o kaczorach - zostało nam jeszcze wiele, wiele tomów Barksa.

Tym razem dostajemy kolekcję komiksów z 1952 roku - i całkiem nieźle się składa, bo wiele z nich znalazło swoją kontynuację w ostatnich tomach Rosy. I chociaż brakuje mi tu pewnej konsekwencji uniwersum (jak np. skarbca na wzgórzu),którą Barks wypracował w późniejszych latach, to wciąż są to świetne, zapewniające masę rozrywki historie.

Kolekcja Dona Rosy dobiegła końca, ale to jeszcze nie koniec świetnych komiksów o kaczorach - zostało nam jeszcze wiele, wiele tomów Barksa.

Tym razem dostajemy kolekcję komiksów z 1952 roku - i całkiem nieźle się składa, bo wiele z nich znalazło swoją kontynuację w ostatnich tomach Rosy. I chociaż brakuje mi tu pewnej konsekwencji uniwersum (jak np. skarbca na wzgórzu),...

Chyba mój ulubiony tom do tej pory. Widać, że z czasem komiksy Barksa robiły się coraz lepsze i bardziej ambitne. Dostajemy sporo historyjek tematycznych, związanych chociażby z Bożym Narodzeniem (akurat tom czytałem w grudniu, więc wstrzeliło się idealnie :D ). Opowieści przenoszą nas do innych krajów, snują starożytne legendy i dostarczają mnóstwo zabawy. Rosa miał czym się inspirować.

Chyba mój ulubiony tom do tej pory. Widać, że z czasem komiksy Barksa robiły się coraz lepsze i bardziej ambitne. Dostajemy sporo historyjek tematycznych, związanych chociażby z Bożym Narodzeniem (akurat tom czytałem w grudniu, więc wstrzeliło się idealnie :D ). Opowieści przenoszą nas do innych krajów, snują starożytne legendy i dostarczają mnóstwo zabawy. Rosa miał czym...

To już ostatni w tym roku zbiór komiksów Carla Barksa, w moim odczuciu ukazujący się jako przeciwwaga dla wspaniałych, epickich przygód Sknerusa od Rosy. "Stawiłem sobie pomnik" zawiera 24 komiksy z roku 1952. Z każdym przeczytanym kadrem utwierdzam się w przekonaniu, że Barks nadal pozostaje specjalistą od dziesieciostronicówek - humor wypływający z tych krótkich i intensywnych historii jest niepodrabialny. Wiem, powtarzam się, ale ten wniosek wypływa za każdym razem, gdy sięgam po "Kaczogród". Oczywiście nie należy tego rozpatrywać w kategorii wad i zalet, oraz nie znaczy też, że dłuższe komiksy są słabe - trafimy tu na prawdziwe klasyki, takie jak "Złoty Hełm" czy "Biedny, stary kaczor". Ciągle brakuje mi większego przybliżenia postaci samego autora, ponieważ ze skromnych przypisów i ilustracji dowiedziałem się głównie, że lubił malować. Wiadomo, kto z Donaldem dorastał, ten ma już swój egzemplarz na półce, reszta i tak powinna spróbować - dowiedzą się, jak smakuje dzieciństwo lat 90-tych. A może 50-tych? W każdym razie - warto!

Top 3: "Złoty hełm", "Szał konsumpcji", "Spokojne wakacje".

To już ostatni w tym roku zbiór komiksów Carla Barksa, w moim odczuciu ukazujący się jako przeciwwaga dla wspaniałych, epickich przygód Sknerusa od Rosy. "Stawiłem sobie pomnik" zawiera 24 komiksy z roku 1952. Z każdym przeczytanym kadrem utwierdzam się w przekonaniu, że Barks nadal pozostaje specjalistą od dziesieciostronicówek - humor wypływający z tych krótkich i...

Carl Barks, to amerykański grafik, scenarzysta i animator. Najbardziej znany ze swoich disneyowskich komiksów ukazujących losy chociażby Sknerusa McKwacza - którego był twórcą. Był także „założycielem Kaczogrodu”, czy organizacji Młodych Skautów, do której należeli – jak pamiętamy siostrzeńcy Kaczora Donalda. Jest także „ojcem” Diodaka, czy Gogusia Kwabotyna. I wielu innych. Sam Eisner nazwał go Andersenem komiksów i coś w tym jest.
Nakładem wydawnictwa Egmont ukazuje się kolekcja klasycznych komiksów KACZOGRÓD, napisanych i zilustrowanych przez Barksa w latach 1943 – 1972. Co ważne, będą się ukazywać chronologicznie.

A o czym opowiada tom „Stawiłem sobie pomnik”?
Z okładki możemy się dowiedzieć, że:
W tytułowej historii maharadża Bredniostanu przybywa do Kaczogrodu i zgadza się sfinansować pomnik Korneliusza Kwaczaka, założyciela miasta. Sknerus nie może znieść takiej zniewagi i musi pokazać, kto tu jest bogatszy! Bogactwo można jednak szybko stracić – wystarczy zwykły przypadek, jak w „Opowieści przedświątecznej” – a bez swoich pieniędzy Sknerus to tylko „Biedny stary kaczor”... Na szczęście to przejściowy stan, bo stary kaczor zna stare sztuczki i wie, jak odzyskać majątek. Bogactwo marzy się także Donaldowi, który rusza do Gujany Brytyjskiej na poszukiwanie cennego znaczka pocztowego i tam spotyka Złotego Człowieka. Złoty jest także hełm, po który nasz dzielny kaczor płynie na Labrador, aby zapobiec zagrożeniu dla całej Ameryki. A co zrobi Donald, kiedy wreszcie będzie miał forsy jak lodu? Odpowiedź kryje się już w tytule komiksu „Szał konsumpcji”!


Kolejny tom Kaczogrodu, jak wszystkie pozostałe, to zbiór krótkich historii z kaczkami w rolach głównych. Ale chociaż pochodzące z niego historie powstały w latach 50. XX wieku, nic się nie zestarzały i wciąż są tak samo znakomite, jak dekady temu
Co o tym decyduje? Świetne wykonanie, humor, przygody, dydaktyzm,... Wszystko, co powinna mieć dobra opowieść dla dzieci., Można się czegoś nauczyć, można rozerwać, a zabawa jest udana także dla dorosłych.
Do tego mamy świetne ponadczasowe ilustracje, doskonałe wydanie i... Nic, tylko czytać. Ten tom, jak i całą serię.

Carl Barks, to amerykański grafik, scenarzysta i animator. Najbardziej znany ze swoich disneyowskich komiksów ukazujących losy chociażby Sknerusa McKwacza - którego był twórcą. Był także „założycielem Kaczogrodu”, czy organizacji Młodych Skautów, do której należeli – jak pamiętamy siostrzeńcy Kaczora Donalda. Jest także „ojcem” Diodaka, czy Gogusia Kwabotyna. I wielu...

KACZKI NA TROPIE SKARBÓW

Jak ten czas szybko leci – można by powiedzieć. Pamiętam, jak niedawno jeszcze cieszyłem się na wydanie w Polsce kolekcji komiksów Carla Barksa, a tu proszę, w ręce czytelników trafił już czternasty tom, a kolejne już niedługo zasilą ich kolekcje. A to przecież wcale nie koniec. Co najważniejsze jednak, każdy z tomów trzyma wysoki, rewelacyjny poziom, gwarantując niezapomnianą rozrywkę i dzieciom, i dorosłym.

W tomie znów czeka na nas porcja różnorodnych historii. W tytułowej, maharadża Bredniostanu ma sfinansować pomnik Kwaczaka, założyciela Kaczogrodu. Dla Sknerusa to jednak swoista zniewaga i postanawia udowodnić, że jest lepszy i bogatszy od maharadży!
Co dalej? Sknerus przekonuje się, kim byłby bez pieniędzy. A tymczasem jego siostrzeniec Donald, który marzy o bogactwie, postanawia znaleźć pewien cenny znaczek! A to wiążę się z podróżą i niezwykłymi przygodami. A to tylko jedno z jego szalonych zajęć – i jedna z licznych niezwykłych wypraw, jakie czekają na naszych bohaterów – i na nas – w tym tomie!

https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2021/11/kaczogrod-carla-barksa-stawiem-sobie.html

KACZKI NA TROPIE SKARBÓW

Jak ten czas szybko leci – można by powiedzieć. Pamiętam, jak niedawno jeszcze cieszyłem się na wydanie w Polsce kolekcji komiksów Carla Barksa, a tu proszę, w ręce czytelników trafił już czternasty tom, a kolejne już niedługo zasilą ich kolekcje. A to przecież wcale nie koniec. Co najważniejsze jednak, każdy z tomów trzyma wysoki, rewelacyjny...