"Zawsze tak jest (...). Zawsze jest za szybko i za wcześnie."

Utrata najbliższej osoby niesamowicie boli, dokucza, nie potrafi się zabliźnić. Przez długi czas (niekiedy całą wieczność) człowiek czuje, jakby wyrwano mu serce, zdeptano i wyrzucono daleko, gdzie nie sięga wzrok. Ból potrafi rozrywać na strzępy, a ten, który został na tym świecie z uczuciem porzucenia, pragnie tylko, aby zmarła mama była z niego dumna...

Bywają chwile, kiedy człowieka przepełnia szczęście, a owa osoba mogłaby obdarzyć swoją radością wszystkich dookoła. Cieszy się każdym dniem spędzonym u boku bliskich, z których jest niesamowicie dumna i pragnie, aby oni byli dumni z niej...

Inni od zawsze czują się niechciani, niekochani, przestraszeni, spragnieni miłości, a tym, o czym marzą jest przytulenie, dobre słowo, wsparcie i utwierdzenie w przekonaniu, że są dla kogoś ważni. Niektórzy są pozbawieni tego wszystkiego, a jedyne, co chcieliby usłyszeć, to: "jestem z ciebie dumna/-y...".

Trzy osoby z różnymi przeżyciami, których losy łączą się dużo bardziej niż można byłoby przypuszczać. Każdy radzi sobie ze swoją sytuacją jak potrafi, ale główne cele mają takie same - pragną być kochani i rozumiani.

"A ty będziesz dumna" to debiut, który językowo i emocjonalnie jest tak dopracowany, że aż ciężko uwierzyć, iż to pierwsza wydana książka Moniki Sygo. Autorka doskonale wie, jak trafić do czytelniczego serca i robi to w sposób fenomenalny. Nie twierdzę, że ten tytuł jest pozbawiony wad, bo zawsze do wszystkiego można się przyczepić, ale tutaj nie chcę tego robić, gdyż w tego typu dziele najważniejsze są dla mnie emocje, więc jakiekolwiek słabsze punkty odpływają w niebyt.

Potrzebowałam tak wzruszającej historii, trafiającej prosto w serducho. Takie powieści obyczajowe mogłabym czytać bez przerwy. Z niecierpliwością wyczekuję kontynuacji, bo pierwszy tom pozostawił po sobie ogrom niedopowiedzeń i otwartych wątków... Moniko, czekam już w kolejce po drugą część!

"Zawsze tak jest (...). Zawsze jest za szybko i za wcześnie."

Utrata najbliższej osoby niesamowicie boli, dokucza, nie potrafi się zabliźnić. Przez długi czas (niekiedy całą wieczność) człowiek czuje, jakby wyrwano mu serce, zdeptano i wyrzucono daleko, gdzie nie sięga wzrok. Ból potrafi rozrywać na strzępy, a ten, który został na tym świecie z uczuciem porzucenia, pragnie...