Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) za łzy nigdy nie powinno się przepraszać.

(...) w życiu nie chodziło o to, by musieć żyć, ale by móc.

(...) gdy się kogoś kocha, to tęskni się za nim całe życie. I smuci się całe życie. Ale mimo temu smutku, który trzymasz w sercu, w końcu przyjdzie taki moment, kiedy pozwolisz sobie na bycie szczęśliwym. Dzisiaj, za dzień, może dwa.
A może za kilka miesięcy? Ale to wcale nie będzie znaczyło, że zapomniałeś, że się pogodziłeś. Że żałoba minęła. Bo przecież tęsknić będziesz całe życie. Wspominać będziesz całe życie, kochać... Kochać będziesz całe życie. A smutek nauczy się żyć z tym szczęściem. I będą sobie tak trwać obok siebie i ze sobą.

Żyj i ciesz się życiem, nie trać czasu i rozglądaj się uważnie, bo dzisiaj tak łatwo przeoczyć maleńki przecinek, który na pierwszy rzut oka nic nie znaczy…
A jest tak naprawdę wszystkim.

Czujesz te promienie słońca? Zauważyłaś, że padają już w inny sposób niż jeszcze kilka dni temu? Lato ustępuje miejsca nadchodzącej jesieni. Zanim się obejrzymy, liście opadną z drzew i przykryją ziemię kolorowym dywanem.

Sto osiemdziesiąt dwa dni. Bez niej. Bez mamy. Czy można kogoś przygotować na swoją śmierć? Ona to robiła. Każdego dnia przyzwyczajała mnie do myśli, że w końcu nadejdzie taki moment, w którym jej zabraknie.

Chodzi mi o ten moment, w którym będę sobie na ciebie patrzyła z góry, a w twoim życiu stanie się coś, co sprawi, że ze wszystkich sił będziesz chciał, abym cię przytuliła.

Kochali mnie inną miłością, której doszukiwała się w każdym wypowiedzianym przez nich słowie. I doceniałem. Bo tyle mogłam.

Czas nie leczył ran, nie zmniejszał bólu, nie sprawiał, że zapominałem. On uczył mnie tego, jak żyć z tymi wszystkimi emocjami, tęsknotą i żalem. To już zawsze miało być ze mną. Żałoba nie znika, nie mija, ona trwa. Przychodzi okres, w którym ustępuje miejsca czemuś innemu, zawsze jednak wraca w najmniej oczekiwanym momencie.