6/10

6/10

Książka była fajna, nie jakaś super, ale ok.

Książka była fajna, nie jakaś super, ale ok.

Ale to było nudne. Bardzo przeciętna młodzieżówka. Nie było tu nic pozytywnego. Strasznie się męczyłam. Dialogi momentami mocno cringowe, fabuła nijaka a bohaterów nie sposób polubić.

Ale to było nudne. Bardzo przeciętna młodzieżówka. Nie było tu nic pozytywnego. Strasznie się męczyłam. Dialogi momentami mocno cringowe, fabuła nijaka a bohaterów nie sposób polubić.

Początek był nudny, przez dwa pierwsze rozdziały ciągnęła się ta sama impreza. W następnych rozdziałach wreszcie się coś działo. Było w tej książce trochę namiętności, śmiechu i niedowierzeń. Nadal nie rozumiem, dlaczego Gideon płakał , przez to ,że Noah chciał pojeździć kogardami z dziewczyną. Rozumiem ,że Noah ma padaczkę, ale mógł inaczej zaragować.
Końcówka była nawet, nawet , mogli jeszcze napisać pare scen z nimi gdy są parą. Ogólnie książka mi się podobała i wyrwała mnie z zastoju czytelniczego.

Początek był nudny, przez dwa pierwsze rozdziały ciągnęła się ta sama impreza. W następnych rozdziałach wreszcie się coś działo. Było w tej książce trochę namiętności, śmiechu i niedowierzeń. Nadal nie rozumiem, dlaczego Gideon płakał , przez to ,że Noah chciał pojeździć kogardami z dziewczyną. Rozumiem ,że Noah ma padaczkę, ale mógł inaczej zaragować.
Końcówka była nawet,...

Lekka, ładna, o miłości, przyjaźni, poszukiwaniu siebie. Z dużym tłem szkolnym, czy nawet szekspirowskim.

Lekka, ładna, o miłości, przyjaźni, poszukiwaniu siebie. Z dużym tłem szkolnym, czy nawet szekspirowskim.

Tytuł książki, o jakiej dziś będziemy rozmawiać to - ,,Niemożliwa para”. Nie jestem pewna, czy stwierdzenie, którego zaraz użyję jest ,,na miejscu” jednak nie umiem wytłumaczyć tego w inny sposób. Niemożliwym w tej historii nie była tytułowa para, a dotrwanie do końca.
Nie żartuję.
Jest to pozycja, która po kilku beznadziejnie głupich i niepotrzebnych zwrotach trafiła na moją listę DNF już ponad rok temu. Wydawało mi się wtedy, że jest ona zbyt infantylna i stereotypowa. Dopiero dwa dni temu, robiąc porządki na biblioteczce wpadła mi w ręce jej wersja papierowa i z jakiegoś dziwnego powodu nie mogła mi wyjść z głowy.
Dlatego spotykamy się tu dziś, gdy jestem już po lekturze i z czystym sumieniem mogę zakończyć moją historię z powieścią autorstwa Emmy Mills.
Zacznijmy może od tego, że było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Decydując się na zakup tej pozycji nie miałam żadnych wymagań ani sama do końca nie wiedziałam, czego chcę, bo (myślę, że warto to zaznaczyć) było to na początku mojej drogi w book mediach i wcześniej nie traktowałam czytania jako większej pasji.
Sam styl pisania autorki był prosty. Z biegiem czasu stwierdzam, że jest on idealny dla młodszych czytelników, którzy mają ochotę przeczytać jakąś słodką komedie dostosowaną właśnie do ich wieku. Bo to, co warto zaznaczyć to fakt, że na okładce nie ma żadnego konkretnego przedziału wiekowego i szczerze? Uważam, że jest to okej, bo pomimo swojej infantylności książka nie posiada żadnych brutalnych scen, przekleństw czy krzywdzących poglądów.
Wracając do tematu. Pierwsze 150 stron było dla mnie naprawdę trudne. Nie zliczę, ile razy miałam ochotę rzucić książkę w kąt i nigdy więcej do niej nie wracać. Było to spowodowane moim rosnącym zażenowaniem, którego momentami nie mogłam już znieść. Do tej pory mam w oczach tzw. łzy cringu gdy przypominam sobie o sformułowaniu: abso-róż-lutnie, czy opis tego że główna bohaterka ,,sika jak wodospad niagara". Rozumiecie mnie prawda?
Dodatkowo masa niepotrzebnych opisów, scen, nazwisk i przede wszystkim wątku związanego z grą, w jaką gra główna bohaterka. O ile były momenty, które dość fajnie wiązały fabułę i po prostu miały sens tak cały opis tego: co, jak, gdzie przynosił za sobą wrażenie, jakby książka została stworzona przy współpracy właśnie z nimi.
Zrozumiałam już, że lubisz w to grać proszę nie dawajcie znowu tego samego…
Jednak, jak się okazało druga połowa książki była naprawdę w porządku. Coraz rzadziej pojawiały się cringowe momenty, a fabuła się rozkręciła. Sama historia skupiała się bardziej na relacjach międzyludzkich, a o dziwo udało mi się znaleźć też kilka naprawdę ładnych zdań i cytatów. Mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że ostatnie 80 stron było dla mnie naprawdę dobrą rozrywką! Wiem… dla mnie to też jest szokujące.
Przejdźmy może do podsumowania, bo mam wrażenie, że I tak jest to już najdłuższa recenzja, jaką udało mi się do tej pory napisać.
Czy przeczytałabym ją ponownie? Raczej nie.
Czy rozumiem fenomen tej książki? Myślę, że po dokładnym przemyśleniu całej sprawy potrafię zrozumieć czemu ma ona aż tylu fanów.
Czy polecam? Nie jest to książka mojego życia jednak uważam, że jest to dość dobry wybór dla młodszych osób, które dopiero zaczynają swoją przygodę z czytaniem. Jednak czy polecam do stricte wam? Raczej nie. Jeśli ktoś chce przeczytać to z czystej ciekawości, to jak najbardziej zachęcam jednak proszę - nie oczekujcie cudów, bo (moim zdaniem) w tej pozycji ich nie znajdziecie…

Tytuł książki, o jakiej dziś będziemy rozmawiać to - ,,Niemożliwa para”. Nie jestem pewna, czy stwierdzenie, którego zaraz użyję jest ,,na miejscu” jednak nie umiem wytłumaczyć tego w inny sposób. Niemożliwym w tej historii nie była tytułowa para, a dotrwanie do końca.
Nie żartuję.
Jest to pozycja, która po kilku beznadziejnie głupich i niepotrzebnych zwrotach trafiła na...

szczerze mówiąc, dawno się tak nie uśmiałam czytając książkę. była bardzo wciągająca, i ewidentnie się przy niej nie nudziłam. mega polecam!!!

szczerze mówiąc, dawno się tak nie uśmiałam czytając książkę. była bardzo wciągająca, i ewidentnie się przy niej nie nudziłam. mega polecam!!!

Dawno nie czytałam książki z tak świetnym poczuciem humoru. Śmialam się w głos choć nawet filmy rzadko mnie tak rozbawiają. Książkę czyta się bardzo szybko, a bohaterów da się z łatwością polubić. Na ogromny plus teatr, gra Battle Quest i muzyka w tle.

Dawno nie czytałam książki z tak świetnym poczuciem humoru. Śmialam się w głos choć nawet filmy rzadko mnie tak rozbawiają. Książkę czyta się bardzo szybko, a bohaterów da się z łatwością polubić. Na ogromny plus teatr, gra Battle Quest i muzyka w tle.

Niezwykle urocza młodzieżówka, która porusza bardzo dużo ważnych i ciekawych tematów. Ma wszystko czego wymagam od tej książki - świetnych bohaterów, trudnych sytuacji z logicznym ich rozwiązaniem, pasji, która jednoczy, wiele scen, które powodują uśmiech i fajny wątek romantyczny. Bardzo mi się podobała ta książka i jestem mocno zachęcona do sięgnięcia po kolejne powieści autorki. Duży plus za grę komputerową, teatr i szycie kostiumów.

Niezwykle urocza młodzieżówka, która porusza bardzo dużo ważnych i ciekawych tematów. Ma wszystko czego wymagam od tej książki - świetnych bohaterów, trudnych sytuacji z logicznym ich rozwiązaniem, pasji, która jednoczy, wiele scen, które powodują uśmiech i fajny wątek romantyczny. Bardzo mi się podobała ta książka i jestem mocno zachęcona do sięgnięcia po kolejne powieści...

Recenzja może zawierać spoilery!

„Niemożliwa para” jest bardzo wartościową książką pokazująca wątki takie jak przyjaźń i miłość, był wątek pomiędzy Iris a Claudią, które na początku były wrogami a potem przez to że musiały zrobić razem szkolny projekt stały się przyjaciółkami.

Książka jest fajnie napisana lecz nie zasługuje na 10/10.

Recenzja może zawierać spoilery!

„Niemożliwa para” jest bardzo wartościową książką pokazująca wątki takie jak przyjaźń i miłość, był wątek pomiędzy Iris a Claudią, które na początku były wrogami a potem przez to że musiały zrobić razem szkolny projekt stały się przyjaciółkami.

Książka jest fajnie napisana lecz nie zasługuje na 10/10.