Holokaust

Holokaust

Józef, Wanda, Różka, Witka i Aba – to młodzi Żydzi, aktywni, kochający, pełni życia i marzeń. Wojna połączyła ich w Wilnie: getto, walka w podziemiu, partyzantka i wędrówka przez zrujnowaną Europę. Oni przeżyli wojnę, ale 6 milionów ludzi zostało zamordowanych przez hitlerowskich oprawców tylko dlatego, że byli Żydami. Koszmar, którego doświadczyli bohaterowie już na zawsze zostanie w ich pamięci: zbiorowe mogiły,egzekucje, tortury, gwałty, Ponary. Po wojnie utworzą grupę Nakam, ich celem będzie zatrucie wodociągów w niemieckich miastach. Śmierć za śmierć, sprawiedliwe?
„Studnie Norynbergi” to powieść oparta na prawdziwych wydarzeniach, gdzie bohaterom tamtych czasów towarzyszą postacie fikcyjne. Autor prowadzi nas przez koszmar wojny, we wspomnieniach i wypowiedziach świadków tamtych czasów. Niezwykły język, momentami poetycki, pełen metafor i pytań retorycznych, podparty oryginalnymi słowami tych, którzy przeżyli. Wiernie oddane tło historyczne, wojna przedstawiona na tle wydarzeń społecznych i politycznych podkreśla do czego zdolni są ludzie pod wpływem ideologii nienawiści. To powieść przepełniona cierpieniem, poczuciem straty i bezsilności jednostki wobec wojny, gdzie teraźniejszość zlewa się z przeszłością. To także powieść o bohaterach, o Jerozolimie Północy i poezji jidysz...

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/KsiazkaZamiastKwiatka/photos/a.418885991470850/8093056757387030/

Józef, Wanda, Różka, Witka i Aba – to młodzi Żydzi, aktywni, kochający, pełni życia i marzeń. Wojna połączyła ich w Wilnie: getto, walka w podziemiu, partyzantka i wędrówka przez zrujnowaną Europę. Oni przeżyli wojnę, ale 6 milionów ludzi zostało zamordowanych przez hitlerowskich oprawców tylko dlatego, że byli Żydami. Koszmar, którego doświadczyli bohaterowie już na zawsze...

Ponary. Obóz. Śmierci.
Młodzi Żydzi niczym pionki w grze postawieni w sercu wojny, ale zaraz, czy wojna ma serce? A może stosowniej jest powiedzieć, że ona to serce rozrywa? Na strzępy. I nawet gdy się kończy to nigdy nie ma jej kresu.
Zjawiają się tu postaci znane - Hanna Krall, Tadeusz Konwicki, bo okrucieństwo jest takie samo dla wszystkich. I każdy w jego zawierusze może być człowiekiem lub nim nie być. Czasoprzestrzenie przeplatają się, przenikają wzajemnie i wciskają między siebie. Tu się nie płynie w jednym rytmie, ale biegnie, by za moment zrobić unik, skryć się w przyszłości lub paść na ziemię. Język, ach ten język. Dla tych, którzy doceniają prozatorski kunszt i nieoczywiste zdania, które padają tu jak dżdżysty deszcz. Gratuluję autorowi, że tak trudne, kamieniste i wielokrotnie przytaczane w literackich przestrzeniach wspomnienia przedstawił w sposób inny, wspinając się na wyżyny. Do niektórych nie przemawia ta stylistyka, do mnie mówi bardzo. Trafia i zapada, jak ciężkie grudy ziemi.
Tytułowa studnia pojawia się tu już na finiszu lektury. Józef, Wanda, Róża, Witka i Aba przeżyli. Jednak czy to wystarczy, by zamilknąć? Podnieść głowę? Iść dalej? Czują jakby stali w miejscu. Czuję, że muszą pomścić śmierć sześciu milionów swoich rodaków, którzy stali się szarym pyłem. Planują zatrucie wody.
Czy jednak najlepszą reakcją na zło jest zło? Czy wypełniając studnię smołą wydobędziemy kiedyś wodę? Pytanie o sens zemsty zdaje się nie tracić na aktualności. Ono rośnie i domaga się odpowiedzi. Jaka jest Twoja?

Ponary. Obóz. Śmierci.
Młodzi Żydzi niczym pionki w grze postawieni w sercu wojny, ale zaraz, czy wojna ma serce? A może stosowniej jest powiedzieć, że ona to serce rozrywa? Na strzępy. I nawet gdy się kończy to nigdy nie ma jej kresu.
Zjawiają się tu postaci znane - Hanna Krall, Tadeusz Konwicki, bo okrucieństwo jest takie samo dla wszystkich. I każdy w jego zawierusze...

"Sześć milionów. Zabijmy sześć milionów Niemców, by pomścić miliony Żydów- powtarzają E 1945 roku członkowie grupy Nakam."

Józef, Wanda, Róża, Witka i Aba. Przeżyli wojnę, ale walczą o sprawiedliwość. Chcą pomścić śmierć sześciu milionów swoich rodaków. Wszyscy należą do Nakam, grupy ocalałych Żydów. Mają plan, zatruć wodociągi arszenikiem i w ten sposób pozbyć się wrogów, którzy zamienili życie narodu żydowskiego w piekło.

"Studnie Norymbergii" jest powieścią fikcyjną, jednak autor opowiada w niej o prawdziwych wydarzeniach, a niektóre z postaci są prawdziwe. Historie głównych bohaterów przepełnione są bólem, cierpieniem i smutkiem, młode osoby, które chciały żyć, bawić się, studiować, zmuszone były walczyć o swój przyszly los. W powieści autor zamieścił również wypowiedzi osób, ich wspomnienia. Myślę, że pomysl na fabułę jest dosyć oryginalny i podziwiam autora za pracę jaką wykonał, żeby tę książkę napisać. Powieść nie należy do łatwych i przyjemnych, jednak uważam, że każdy kto choć w niewielkim stopniu interesuje się historią, powinien ją przeczytać.
"Studie Norymbergii" to kolejna książka z gatunku literatury wojennej, która zasługuje na uwagę. Dowiedziałam się z tej książki o wielu rzeczach, o których nie miałam pojęcia, choć temat drugiej wojny światowej nie jest mi obcy.

Dziękuję wydawnictwu za egzemplarz do recenzji ♥️

"Sześć milionów. Zabijmy sześć milionów Niemców, by pomścić miliony Żydów- powtarzają E 1945 roku członkowie grupy Nakam."

Józef, Wanda, Róża, Witka i Aba. Przeżyli wojnę, ale walczą o sprawiedliwość. Chcą pomścić śmierć sześciu milionów swoich rodaków. Wszyscy należą do Nakam, grupy ocalałych Żydów. Mają plan, zatruć wodociągi arszenikiem i w ten sposób pozbyć się...

"Studnie Norymbergi" to oparta na faktach historia wileńskich Żydów. To książka o ludziach, którym została odebrana wolność, młodość, prawo do wszystkiego czego człowiek potrzebuje do normalnego życia.
Nakam to znaczy mściciel.
"Zabijamy szesc milionów Niemców, by pomścić sześć milionów Żydów". Te słowa powtarzają członkowie tej grupy w 1945 roku.
Mają plan zatrucia wodociągów w największych niemieckich miastach.
Losy naszych bohaterów przeplatają się czasowo.
Tak naprawdę to książka o tym jak jesteśmy bezradni w obliczu zła i chorej ideologii.
Autor wprowadził różne przestrzenie czasowe, które miały wprowadzić nas bardziej w ten czas.
Autor poprzez swoją książkę chciał złożyć hołd żydowskiemu Wilnu. Jerozolinie Północy i poezji języka jidysz.
Napewno znajdzie wielu zwolenników i wielu osobom przypadnie do gustu.
Autor świetnie opisuje ból, cierpienie, wprowadza nas w tamten czas, wydarzenia.
Niestety trudno mi się ją czytało, nie mogłam wgryźć się w nią.
Mimo, że tematyka nie jest mi obca to tutaj coś nie zagrało. Sami musicie to ocenić czytając.

"Studnie Norymbergi" to oparta na faktach historia wileńskich Żydów. To książka o ludziach, którym została odebrana wolność, młodość, prawo do wszystkiego czego człowiek potrzebuje do normalnego życia.
Nakam to znaczy mściciel.
"Zabijamy szesc milionów Niemców, by pomścić sześć milionów Żydów". Te słowa powtarzają członkowie tej grupy w 1945 roku.
Mają plan zatrucia...

„Dziś rosną ruiny tam, gdzie ściany rosły,
A ciernie zmieniły mych braci i siostry.
Lecz wciąż nie pojmuje i nie znam przyczyny,
Dlaczego, miast zwykłej udzielić gościny,
Przywitać sąsiadów, jak szlachta przez wieki,
Dziś Polak z odrazą przymyka powieki.
Czy mniemać należy, że wieszcza widzenie
Nie było proroctwem, lecz zwykłym bredzeniem,
Gdy pisał o wielkim żydowskim legionie,
Za Polskę walczącym pod orłem w koronie?
Więc czemu wnuk jego tak myśleć nie może ?
Smutno mi, Boże!
.
Do Polski. Suckewer / z książki Studnie Norymbergii. Emil Marat
.
Choć jest lato i niektórzy z Was nie sięgają po trudniejsze książki ta zdecydowanie zasługuje na uwagę. Jest to książka, która ma wiele do zaoferowania, nie należy do łatwych i przyjemnych ale jest z tych książek niezwykle potrzebnych. Znajdziecie w niej dużą dawkę wiedzy podaną we wciągającej powieści, wiedzy której nawet ja czytająca literaturę tego typu nie miałam pojęcia. Zaskoczyła mnie niejednokrotnie, zbulwersowała i zasmuciła. Pomiędzy fabułę wplecione są wypowiedzi bohaterów, którzy żyli w koszmarze holokaustu i wojny. Cierpienie, żal i smutek wybrzmiewają ze stron tej powieści, dotykają i budzą emocje, których przez dłuższy czas nie można uciszyć. Autor rzetelnie przedstawia fakty zagłady narodu żydowskiego, na tle społecznym i politycznym. I właśnie ta rzetelność faktów, często mi nie znanych sprawiła, że nie potrafię opisać wszystkich emocji towarzyszących mi podczas jak i po lekturze. Dylematy moralne tamtych dni dalej krążą w mojej głowie a ból jaki czuję po przeczytaniu tej powieści jest nie do opisania. I nie do oceny. Napiszę tylko, czytajcie!

„Dziś rosną ruiny tam, gdzie ściany rosły,
A ciernie zmieniły mych braci i siostry.
Lecz wciąż nie pojmuje i nie znam przyczyny,
Dlaczego, miast zwykłej udzielić gościny,
Przywitać sąsiadów, jak szlachta przez wieki,
Dziś Polak z odrazą przymyka powieki.
Czy mniemać należy, że wieszcza widzenie
Nie było proroctwem, lecz zwykłym bredzeniem,
Gdy pisał o wielkim...

„To nie była zwykła zbrodnia, taka, o której gazety piszą w rubrykach kryminalnych, jak pisały o Urke Nachalniku. Przypomnij sobie Ponary! Ciała dzieci skulone jak ciała szczeniąt. Kara za to nie może być zwykła. Bo jeśli wymierzy im się sprawiedliwość na ludzką miarę, to będzie znaczyć, że i zbrodnia będzie zwykła, do pomyślenia i do objęcia, a więc i do powtórzenia. Rozumiesz?
-Nie jesteśmy bogami.
-Nie ma żadnych bogów! Jesteśmy sami.”
Emil Marat we wciągającej prozie opisuje historię kilku młodych Żydów wileńskich. Niektórzy z nich istnieli naprawdę, niektórzy są fikcyjnymi bohaterami. Poprzez przeplatający się czas, pomiędzy teraźniejszością i przyszłością, autor wprowadza nas w plan zemszczenia się na Niemcach za wojenne zbrodnie na Żydach.
Aba Kovner i kilkudziesięciu pozostałych członków grupy Nakam, decydują się na zatrucie wodociągów w Norymbergi, co w rezultacie doprowadziłoby do zamordowania sześciu milionów Niemców. Chcą w ten sposób pomścić taką samą liczbę straconych w czasie wojny Żydów. Historia ta wydarzyła się naprawdę, jeżeli jej nie znacie, Marat fantastycznie opisał ją w „Studniach Norymbergi”.
Prozę autora czyta się wyśmienicie. W wielu miejscach jest ona mocno liryczna, ale też i pełna dramatu. Historie tych młodych ludzi to historie utraconej młodości i utraconych miłości. To przejmujące dylematy, młodych, gniewnych ludzi, którzy w wojnie stracili swe rodziny, dom i marzenia. Jak bardzo zemsta oczyści ich umysły i przyniesie ulgę? To również opowieść o bezradności wobec zagłady, która przetoczyła się przez wojenną Europę jak miażdżący, nasączony nienawiścią głaz.
Polecam nie tylko ze względu na fascynującą historię, ale również ze względu na piękną prozę Marata.

„To nie była zwykła zbrodnia, taka, o której gazety piszą w rubrykach kryminalnych, jak pisały o Urke Nachalniku. Przypomnij sobie Ponary! Ciała dzieci skulone jak ciała szczeniąt. Kara za to nie może być zwykła. Bo jeśli wymierzy im się sprawiedliwość na ludzką miarę, to będzie znaczyć, że i zbrodnia będzie zwykła, do pomyślenia i do objęcia, a więc i do powtórzenia....

Wstrząsająca i prawdziwie poruszająca wojenna epopeja grupy młodych Żydów z Wilna. Niestety, niemal w stu procentach prawdziwa. Powieść dostarcza wiedzy, wzruszeń i - pomijając tematykę - prawdziwej czytelniczej przyjemności. Koniecznie.

Wstrząsająca i prawdziwie poruszająca wojenna epopeja grupy młodych Żydów z Wilna. Niestety, niemal w stu procentach prawdziwa. Powieść dostarcza wiedzy, wzruszeń i - pomijając tematykę - prawdziwej czytelniczej przyjemności. Koniecznie.

Józef, Wanda, Różka, Witka i Aba walczą o przetrwanie - o przetrwanie w czasie wojny. Przeżyli, ale chcą pomścić śmierć 6 milionów Żydów. Czy zabicie 6 milionów Niemców to zemsta, sprawiedliwość czy spłata długu wobec zmarłych?

Bohaterów powieści poznajemy na początku wojny. Wszyscy są Żydami, a ich losy łączą się w Wilnie. Walczą w podziemiu, ukrywają się, dołączają do partyzantki. Chcą żyć, lecz nie wiedzą jak żyć z wiedzą o tym co się wydarzyło.

Dowiedziałam się z tej książki wielu rzeczy, o których nie miałam pojęcia.

Czy słyszeliście kiedyś o Nakam? Nakam to grupa ocalałych Żydów (do której należą bohaterowie książki) chcąca zemścić się na Niemcach za zbrodnie, które popełnili. Plan A - zabić 6 milionów Niemców poprzez zatrucie arszenikiem wodociągów. Jak możecie się domyślić plan nie doszedł do skutku.

Ponary. To tam przeprowadzano egzekucje Żydów - pochodzących głównie z Wilna. Szacuje się, że w Ponarach zginęło 100 tysięcy ludzi. Opisy wydarzeń były wstrząsające.

"Studnie Norymbergi" to fikcja literacka, ale fikcja ta opowiada o prawdziwych wydarzeniach i prawdziwych postaciach, które w czasie wojny walczyły o życie swoje i swoich bliskich. Książka napisana jest w ciekawy sposób - w fabułę wplecione są słowa bohaterów wypowiadane w tym prawdziwym - naszym świecie. Poznajemy rzeczywiste wspomnienia osób, które niegdyś żyły w koszmarze wojny i holokaustu. Podziwiam autora - Emila Marata za pracę, którą wykonał, żeby napisać tę książkę i zachować wierność prawdziwym wydarzeniom.

Jak już się domyślacie, książka nie należy do łatwych i przyjemnych. Jest trudna, ale i niesamowicie potrzebna. To duża dawka wiedzy podana w formie wciągającej powieści. Cieszę się, że mogłam po nią sięgnąć i zdecydowanie ją polecam.

PS Uwielbiam taki okładkowy minimalizm!

Józef, Wanda, Różka, Witka i Aba walczą o przetrwanie - o przetrwanie w czasie wojny. Przeżyli, ale chcą pomścić śmierć 6 milionów Żydów. Czy zabicie 6 milionów Niemców to zemsta, sprawiedliwość czy spłata długu wobec zmarłych?

Bohaterów powieści poznajemy na początku wojny. Wszyscy są Żydami, a ich losy łączą się w Wilnie. Walczą w podziemiu, ukrywają się, dołączają do...

To opowieść rozgrywająca się na dwóch płaszczyznach czasowych. Mimo, że wszystko dzieje się podczas wojny, przenosimy się do jej początku i końca. Do Zagłady i późniejszej chęci zemsty.

Przede wszystkim jest to książka o bólu utraconej młodości, o tym, jak los okrutnie może pokrzyżować nasze plany. Historie przedstawionych w niej bohaterów przesiąknięte są cierpieniem, smutkiem i żalem. Bo byli to młodzi ludzie, tacy jak ja, jak Wy.
Młodzi ludzie chcący studiować, pracować, żyć jak wszyscy inni. Młodzi ludzie mający plany i ogromny zapał, by czerpać z życia. A to, co się wydarzyło wpływ miało na całe ich późniejsze losy i nie dało o sobie zapomnieć.

Studnie Norymbergi to książka, która do najłatwiejszych nie należy - zarówno ze względu na język, jak i treść. Mnie osobiście bardzo spodobała się ta forma, w jakiej została napisana, a od pierwszych stron zachwycałam się tym niełatwym językiem. Fakt - początkowo czasem się gubiłam, nie mogłam się połapać, bo opowieść „zawierająca granice miedzy przeszłością a teraźniejszością”, rzeczywiście dość mocno je zacierała. Jednak, gdy już poświęciłam jej tyle tylko uwagi ile byłam w stanie, wszystko się rozjaśniło i stało się zrozumiałe.
Tak więc, przede wszystkim, jest to lektura wymagająca ogromnego skupienia, wyciszenia się i poświęcenia 100% uwagi tylko jej. Jeśli sięgniecie po nią z taką świadomością, wciągniecie się w te opowieść, polubicie bohaterów i będziecie o niej długo, długo myśleć.

To książka dla osób, które o tematyce wojennej już trochę wiedzą, które orientują się w owym temacie, a jednocześnie chcą dowiedzieć się czegoś więcej.

Czy to kolejna książka z gatunku literatury wojennej, warta uwagi i przeczytania? Zdecydowanie.
Kolejna, a jednak na swój sposób inna, wyróżniająca się od reszty stylem i przedstawioną historią. Kolejna, a jednak wnosząca pewne fakty, o których wcześniej nie miałam pojęcia.

Ukazuje wiele, budzi emocje, pielęgnuje w nas pamięć i szacunek, do osób które zginęły.

To opowieść rozgrywająca się na dwóch płaszczyznach czasowych. Mimo, że wszystko dzieje się podczas wojny, przenosimy się do jej początku i końca. Do Zagłady i późniejszej chęci zemsty.

Przede wszystkim jest to książka o bólu utraconej młodości, o tym, jak los okrutnie może pokrzyżować nasze plany. Historie przedstawionych w niej bohaterów przesiąknięte są cierpieniem,...