Jest rok 1859. Dwaj młodzi paryżanie Jacques i Jonathan zyskują szansę podróży na Wyspy Brytyjskie parowcem przewożącym towary pomiędzy Saint-Nazaire i Liverpoolem. Okazuje się jednak, że statek, którym mieli popłynąć, nie zawinie do Saint-Nazaire, tylko do Bordeaux. Nim więc postawią nogę na brytyjskiej ziemi, zwiedzają najpierw Nantes, gdzie na próżno oczekują na swój parowiec, a potem Bordeaux, dokąd udają się drogą morską. Oddalają się w ten sposób od celu swojej podróży, ale nie to jest głównym powodem, dla którego podróż dwóch przyjaciół autor określił mianem wstecznej. Eskapada bowiem, którą zaplanowali młodzi Francuzi, ma wieść tropem historii – zwłaszcza zaś śladami romantycznych bohaterów podziwianych przez Jacques’a i Jonathana powieści Waltera Scotta. Kiedy wreszcie ich statek zacumuje w porcie Liverpoolu, na zwiedzanie Anglii i Szkocji pozostanie im zaledwie tydzień. Ich wędrówka zaczyna więc przypominać współczesne wycieczki Japończyków, mknących od jednej atrakcji turystycznej do drugiej, choć przynajmniej bez nieustannych błysków aparatów fotograficznych. Paryżanie mają za mało czasu, aby dogłębnie poznać zwiedzane miejsca, dość jednak, by powziąć ogólne wrażenie. Czy raczej skonfrontować wrażenia z podróży ze swymi wcześniejszymi mniemaniami, złożonymi tyleż z fascynacji szkocką historią, ile z typowych dla Francuzów stereotypów na temat współczesnych im Anglików. Podróż wsteczna…, napisana przez Verne’a w latach 1859-1860, należy do wczesnych utworów pisarza i za jego życia nie była publikowana. Ten fabularyzowany reportaż z podróży zawiera niezwykle interesujące dla dzisiejszego czytelnika informacje na temat życia, obyczajów, upodobań kulinarnych, mody, środków transportu, bazy hotelowej w Wielkiej Brytanii czasów wiktoriańskich, a także na temat ówczesnej turystyki. Choć bowiem ludzie żyjący w połowie XIX wieku zdziwiliby się pewnie, słysząc termin „przemysł turystyczny”, podróżowanie dla przyjemności jak najbardziej jedni wówczas uprawiali, inni zaś czerpali z niego dochody.