Kolejnym komiksem od Gaimana, który mnie nie zachwycił zostały „Historie prawdopodobne”. W tym tomiku zostały zilustrowane opowiadania Gaimana z jego zbiorów, nie podam wam dokładnie z których ponieważ musiałabym przegrzebać się przez pół biblioteczki.
Ogólnie podobał mi się sposób ilustracji i najbardziej podobało mi się Studium w emeraldzie, co było do przewidzenia. Niesamowicie spodobał mi się odwrócony Sherlock Holmes i motyw Cthullu, dosłownie moja wyobraźnia aż eksploduje od pomysłów.
Uważam jednak, że historie są źle dobrane. Cały tomik sprawia wrażenie bardzo chaotycznego, opowiadania były wybrane na chybił trafił i nie tworzą ze sobą harmonicznej całości. Przyznaje też, że kilka historii bardzo mi się nie spodobało jak ta o kolesiu z zapaleniem cewki moczowej.
Dla mnie ten komiks był wart zdobycia dla samego zilustrowanego Studium, tylko dla tej historii czuję, że nie zmarnowałam czasu i pieniędzy.
~Idris

Kolejnym komiksem od Gaimana, który mnie nie zachwycił zostały „Historie prawdopodobne”. W tym tomiku zostały zilustrowane opowiadania Gaimana z jego zbiorów, nie podam wam dokładnie z których ponieważ musiałabym przegrzebać się przez pół biblioteczki.
Ogólnie podobał mi się sposób ilustracji i najbardziej podobało mi się Studium w emeraldzie, co było do przewidzenia....

Trochę wymęczył mnie ten zbiorek, miejscami bardzo nierówny.
„Historie prawdopodobne” - dwie historyjki ciekawe, przy innych aż mnie skręcało zażenowania.
„Tylko kolejny koniec świata, nic więcej” - straszliwa nuda.
„Studium w szmaragdzie” - jest okej, ale oczekiwałem o wiele więcej. Do "W głowie Sherlocka Holmesa" od Non Stopów nie ma podskoku.
„Problem Zuzanny i inne opowiadania” - tu ponownie w kratkę, fajna "Zuzanna", nuda, fajny "Październik", i znowu nuda.

Ogólnie - standardy poprzednich Gaimanowych zbiorków zachowane, czyli sinusoida znakomitości i totalnej padaki :D. Ale nie zniechęcam - warto spróbować, bo może akurat znajdziecie tu coś, co Was zachwyci.

https://www.instagram.com/polishpopkulture/

Trochę wymęczył mnie ten zbiorek, miejscami bardzo nierówny.
„Historie prawdopodobne” - dwie historyjki ciekawe, przy innych aż mnie skręcało zażenowania.
„Tylko kolejny koniec świata, nic więcej” - straszliwa nuda.
„Studium w szmaragdzie” - jest okej, ale oczekiwałem o wiele więcej. Do "W głowie Sherlocka Holmesa" od Non Stopów nie ma podskoku.
„Problem Zuzanny i inne...

Kolejne dobre adaptacje opowiadań. Gaiman zdecydowanie bardziej podchodzi mi w komiksowym wydaniu

Kolejne dobre adaptacje opowiadań. Gaiman zdecydowanie bardziej podchodzi mi w komiksowym wydaniu

,,Historie prawdopodobne" to komiks złożony z kilku odrębnych historii. Każda pokazana jest za pomocą innej kreski i jest na swój sposób wyjątkowa. Znajdziemy tutaj wiele nawiązań do innych pozycji z literatury. Nie zabrakło też tutaj morderstw, nadprzyrodzonych stworzeń i wyjątkowych bohaterów. Bardzo podobało mi się, że było dość sporo tekstu na stronach, więc przebieg fabuły był jasny. Wszystko dopełniała piękna kreska wpływająca pozytywnie na odbiór historii.

Natomiast nie jestem fanką wszystkich historii. Uważam, że ta, która zawierała nawiązania do ,,Opowieści z Narnii", mogła zdradzać zakończenie i część fabuły z książki. W niektórych historiach brakowało mi dopracowania świata, stworzonego na ich potrzeby. Mam też podobne wrażenie co do samego przekazu, czegoś mi zabrakło.

Aspektem, który mnie urzekł było pokazanie pierwotnych szkiców do każdej opowieści na końcu książki, bardzo ciekawy zabieg! Myślę, że komiks ten powinien trafić do fanów Neila Gaimana i do osób, które już mają za sobą pewien staż z tym gatunkiem. Mam wrażenie, że mogłam pewnych rzeczy dobrze nie zrozumieć. Jeśli interesuje was taka tematyka, to polecam się z nim zapoznać.

,,Historie prawdopodobne" to komiks złożony z kilku odrębnych historii. Każda pokazana jest za pomocą innej kreski i jest na swój sposób wyjątkowa. Znajdziemy tutaj wiele nawiązań do innych pozycji z literatury. Nie zabrakło też tutaj morderstw, nadprzyrodzonych stworzeń i wyjątkowych bohaterów. Bardzo podobało mi się, że było dość sporo tekstu na stronach, więc przebieg...

Neil Gaiman to pisarz niezwykle utalentowany, ale też, nie da się ukryć, specyficzny. Nie każdemu jego styl przypadnie do gustu – niektórzy czytelnicy zachwycą się kolejnymi dziełami Brytyjczyka, zaś inni owszem, docenią sam warsztat, ale z miejsca odrzucą sposób prowadzenia opowieści – miejscami nieco abstrakcyjny a często wręcz oderwany od świata realnego. Mnie na przykład nie do końca „leży” Gaiman książkowy, za to jego komiksy wchodzą mi już najczęściej bez tak zwanej popity. Dlatego też do lektury „Historii prawdopodobnych” zasiadałem z dość dużymi oczekiwaniami.

Gdzieś obok nas, tuż za granicą postrzegania, mogą istnieć rzeczy niecodzienne. Takie, które wydają się niesamowite, ale których zaistnienie w naszym świecie wcale nie jest tak nieprawdopodobne, jak mogłoby się wydawać. Odkryć je, to zanurzyć się w kotle osobliwości, w którym na porządku dziennym jest starsza kobieta żywiąca się surowym mięsem różnego pochodzenia czy też arystokracja wiktoriańskiego Londynu złożona z panteonu Wielkich Przedwiecznych...

Bardzo cenię sobie w pisarstwie Gaimana (zwłaszcza tym komiksowym) doskonałe wyczucie, które pozwala Brytyjczykowi płynnie poruszać się między różnymi gatunkami oraz łączyć charakterystyczne dla nich elementy w ramach jednej fabuły. „Historie prawdopodobne” wypełnione są takimi właśnie opowiadaniami. Trochę horroru spod znaku Wielkiego Cthulhu w parze z historią alternatywną, z wyraźnymi nawiązaniami do przygód Sherlocka Holmesa? Proszę bardzo – oto „Studium w Szmaragdzie”. A może macie ochotę na opowieść o obsesji, w której ważną rolę odgrywają motywy wiecznej młodości i seksualnej ewolucji jednostki? O tym opowiada z kolei jeden z odcinków pierwszego segmentu albumu. A takich ciekawych połączeń jest tu dużo więcej – wydaje mi się, że wielu miłośników bardziej subtelnego, klimatycznego oblicza grozy i niesamowitości znajdzie tu coś dla siebie.

Bardzo dobrym zabiegiem jest to, że opowiadania, które przeczytamy w tym albumie, nie są do końca określone. Innymi słowy – żadne z nich nie ma puenty walącej w oczy z ogromną mocą. Ich siłą jest raczej niedopowiedzenie, pozostawienie pewnych rzeczy tuż za granicą percepcji czytelnika tak, by mógł sobie to i owo dopowiedzieć. Kolejne smaczki nie są jednak szczególnie trudne do wychwycenia, co pozwala na uniknięcie przedzierania się przez morze nawiązań dostępnych jedynie dla „wtajemniczonych”. Wystarczą nieco większa niż przeciętna orientacja w popkulturze i inteligencja, by lektura przyniosła satysfakcję.

„Historie prawdopodobne” nie są albumem na jeden wieczór. Jasne, jeśli chcemy, przeczytamy ten zbiór w godzinę, dwie, ale chyba większy sens ma tym razem podejście innego typu. Rozłożenie lektury na, powiedzmy, trzy lub cztery wieczory, powinno być optymalne. Dlaczego? Otóż pewien rozrzut stylistyczny jest jednak widoczny. Pierwszemu segmentowi blisko na przykład do świata realnego, a kolejne są już opowieściami innego typu. Dobrze jest więc nie mieszać zbytnio tego wszystkiego, zwolnić, dać tekstom czas, żeby odpowiednio wybrzmiały. Warto, bo jest w nich dużo do znalezienia. Subtelne kwestie samookreślenia, dominującej nad codziennym życiem obsesji, przemijania, a obok tego pełna szalonych wizji opowieść o wilkołaku w niesławnym Innsmouth. Klimat, artyzm, a obok pulpa. Wyszło świetnie.

Rozpiętość graficzna kolejnych epizodów jest dość duża, bo każdy segment tego komiksu to inny artysta. Najważniejsze jednak, że nikt z tej stawki nie odstaje in minus. Kto jest najlepszy, to kwestia względna. Jeśli oczekujemy pewnej dozy abstrakcji i artystycznej niechlujności, wtedy warto zawiesić oko na pracach Troya Nixeya. Fani wizualnej warstwy „Amerykańskiego wampira” znajdą coś znajomego w „Studium w szmaragdzie” rysowanym przez Rafaela Albuquerque. Mark Buckingham jest z kolei dość konwencjonalny, ale niezwykle staranny. Dobrym podsumowaniem warstwy ilustracyjnej całego albumu powinno być stwierdzenie, że jest ona różnorodna, ale nader solidna.

Czy warto poznać „Historie prawdopodobne”? Prawdopodobnie tak, zwłaszcza jeśli ceni się opowieści nieszablonowe i niedające czytelnikowi wszystkich odpowiedzi wyłożonych bezpośrednio na tacy. Obok wspaniałego „Sandmana” „Historie prawdopodobne” są najpewniej jednym z większych highlightów Gaimana (choć w tym momencie warto chyba dodać, że Brytyjczyk do większości z tych opowiadań dał pomysł, a scenariusze pisali inni twórcy),ale wszystkie są warte uwagi, ja ponadto znalazłem w tym albumie potwierdzenie, że to właśnie komiksowe oblicze tego autora pasuje mi najbardziej, dobrze trafia w moją wrażliwość i moje gusta.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2021/08/historie-prawdopodobne-recenzja.html
oraz na facebookowym profilu serwisu Szortal. Wpis z 15. 06. 2021 - https://www.facebook.com/Szortal/posts/4417509351605091

Neil Gaiman to pisarz niezwykle utalentowany, ale też, nie da się ukryć, specyficzny. Nie każdemu jego styl przypadnie do gustu – niektórzy czytelnicy zachwycą się kolejnymi dziełami Brytyjczyka, zaś inni owszem, docenią sam warsztat, ale z miejsca odrzucą sposób prowadzenia opowieści – miejscami nieco abstrakcyjny a często wręcz oderwany od świata realnego. Mnie na...

Neil Gaiman to jeden z tych autorów, którzy zachwycili mnie przy pierwszym spotkaniu. Później bywało różnie, ale zawsze wracałem do książek autora z nadzieją, że historia mnie porwie. Pierwszy kontakt z komiksowym Gaimanem miałem poprzez pierwszy tom Sandmana (notabene nie mogę doczekać się wznowień serii). Historie prawdopodobne to moje kolejne spotkanie z autorem romansującym z komiksem. Dostajemy tutaj kilka opowiadań (nie można nazwać tego inaczej),które swoją konstrukcją bardzo przypominają powieściowe dokonania autora. Mamy więc narratora, mamy bardzo dobrze podbudowane postaci, mamy dużo tekstu i dość ciekawe rozwiązania fabularne. Oczywiście nie mogło się obejść bez słabych zakończeń czy pokazaniu swojego uwielbienia do Lovecrafta (powrót przedwiecznych),ale zbiór opowiadań graficznych całościowo wychodzi dobrze. Do moich faworytów należą niewątpliwie opowiadania 'Studium w szmaragdzie' - parafraza opowieści o Sherlocku Holmesie i ' Październik w fotelu'. Fabularnie są to bardzo przemyślane opowiadania. To co wprowadza dodatkowe smaczki do 'Historii prawdopodobnych' to różnorodność rysunków i mieszanka stylów graficznych. Nie jest to wybitne dzieło Gaimana, ale trzyma solidny poziom, a różnorodność treści sprawia, że komiks czyta się dobrze. Polecam dla fanów fantasy.

Neil Gaiman to jeden z tych autorów, którzy zachwycili mnie przy pierwszym spotkaniu. Później bywało różnie, ale zawsze wracałem do książek autora z nadzieją, że historia mnie porwie. Pierwszy kontakt z komiksowym Gaimanem miałem poprzez pierwszy tom Sandmana (notabene nie mogę doczekać się wznowień serii). Historie prawdopodobne to moje kolejne spotkanie z autorem...

Ciekawy i przyjemny zbior opowiadan.
Prawie wszystkie mnie zainteresowaly i czytalam je z przyjemnoscia.
Kreska jest rozna, ale ladna.
Polecam.

Ciekawy i przyjemny zbior opowiadan.
Prawie wszystkie mnie zainteresowaly i czytalam je z przyjemnoscia.
Kreska jest rozna, ale ladna.
Polecam.

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-komiksu-historie-prawdopodobne/

Album składa się z czterech opowieści (Historie prawdopodobne; Tylko kolejny koniec świata, nic więcej; Studium w szmaragdzie; Problem Zuzanny i inne opowiadania). Każda z historii jest różna i nie są one ze sobą powiązane fabularnie. Jedynym ich wspólnym mianownikiem jest ich mocna nietuzinkowość. Wspomniany już Neil Gaiman jest tutaj co prawda autorem wszystkich historii, za scenariusze poszczególnych opowieści są jednak odpowiedzialni różni twórcy (Mark Buckingham, Philip Craig Russell, Rafael Albuquerque, Rafael Scavone). Mamy więc tutaj do czynienia z plejadą różnych nazwisk, które jednak mają już spore doświadczenie w tworzeniu komiksowych tytułów wartych uwagi.

Jak to zwykle w przypadku zbioru kilku opowieści bywa, ich poziom jest bardzo zróżnicowany. Tak jak zostało to już wspomniane, poszczególne rozdziały różnią się od siebie fabułą, klimatem, stylem prowadzenia opowieści, mniej lub bardziej oczywistymi nawiązaniami popkulturowymi, ogólną koncepcją historii czy samą oprawą graficzną. Każdy powinien więc znaleźć tutaj coś dla siebie, co mocniej przykuje jego uwagę. Na pewno jednak każda z historii jest na tyle „nietuzinkowa”, że warto im wszystkim dać szansę i podejść do nich bardzo indywidualnie.

Z całego albumu należy jednak mocniej wyróżnić dwie opowieści, które zdecydowanie wybijają się na tle całej treści. Pierwszą z nich jest Tylko kolejny koniec świata, nic więcej. Opowieść o morderczym wilkołaku przepełniona niesamowitym klimatem, groteskową kreską i protagonistami, którzy na długo zapadną w pamięć. Jeśli to dla kogoś mało, to całość historii toczy się w Innsmouth, co na pewno docenią miłośnicy Lovecrafta.

Cała recenzja na stronie.

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-komiksu-historie-prawdopodobne/

Album składa się z czterech opowieści (Historie prawdopodobne; Tylko kolejny koniec świata, nic więcej; Studium w szmaragdzie; Problem Zuzanny i inne opowiadania). Każda z historii jest różna i nie są one ze sobą powiązane fabularnie. Jedynym ich wspólnym mianownikiem jest ich mocna nietuzinkowość....

Neil Gaiman to pisarz którego powieści, a szczególnie zbiory opowiadań bardzo lubię i cenię. A raczej doceniam jego niezwykłą wyobraźnię i umiejętność wciągania czytelnika do swoich historii. „Gwiezdny pył”, „Amerykańscy bogowie”, „Koralina” to tylko niektóre z jego powieści, które niezwykle mi się podobały. A zbiory krótkich opowieści? „Rzeczy ulotne”, „Dym i lustra”, czy inne.
Autor ten zawsze chodzi ubrany na czarno i jak sam żartuje jego ciemną naturę oddają komiksy, do których również pisze scenariusze. Nie tak dawno zapoznałem się z jego kolejnym komiksem, który można nazwać zbiorem opowiadań, a nosie on tytuł „Historie prawdopodobne”.

O tym albumie możemy przeczytać, że:
Upiorne staruszki żywiące się surowym mięsem, mężczyzna cierpiący na obsesję na punkcie modelki pozującej do aktów, profesorka wspominająca dzieciństwo spędzone w Narnii – to tylko niektórzy z bohaterów scenariuszy Gaimana. Do tego historia kryminalna, której akcja rozgrywa się w świecie Sherlocka Holmesa i Lovecraftowskiej mitologii Cthulhu. Skomplikowane dochodzenie w sprawie makabrycznego morderstwa poprowadzi śledczych z Baker Street przez slumsy Whitechapel, aż do pałacu królowej. W innej historii Lawrence’a Talbota, dla którego comiesięczne przemiany w wilkołaka stały się drugą naturą, odwiedza nietypowy gość i oznajmia mu, że zbliża się koniec świata. Lawrence puszcza to mimo uszu... lecz seria dziwnych przypadków wciąga go w nadchodzącą apokalipsę głębiej, niżby chciał.

Gaiman zasłynął przede wszystkim pisaniem Sandmana. To wielkie dzieło komiksu - nie do końca udane, ale warte poznania i swojego miejsca w historii - ale oprócz niego stworzył wiele opowieści krótkich. Od czasu do czasu pojawiają się tomy zbierające je i takim właśnie jest i ten.
Jak na komiks Gaimana przystało, mamy tu fantastykę, popisy wyobraźni, ciekawy klimat i nutę grozy. Czyta się to dobrze, lekko i przyjemnie. Głębia? Nie ma jej zbyt wiele, ale fani autora chyba nie szukają jej w jego dziełach. Jest za to lekkość i udany klimat, co w połączeniu z dobrymi rysunkami daje udany komiksów dla fanów. To niezły przykład dokonań tego pisarza – całkiem dobry dla tych, którzy dopiero zaczynają przygodę z jego twórczością.

Neil Gaiman to pisarz którego powieści, a szczególnie zbiory opowiadań bardzo lubię i cenię. A raczej doceniam jego niezwykłą wyobraźnię i umiejętność wciągania czytelnika do swoich historii. „Gwiezdny pył”, „Amerykańscy bogowie”, „Koralina” to tylko niektóre z jego powieści, które niezwykle mi się podobały. A zbiory krótkich opowieści? „Rzeczy ulotne”, „Dym i lustra”, czy...

Moją recenzję znajdziecie na moim blogu, na który was zapraszam :)
Link -> https://bit.ly/2S3xiDH
Tu jedynie krótko napiszę, że cały album bez dwóch zdań zasługuje na uwagę czytelników, a już miłośników twórczości Neila Gaimana w szczególności. A jako że sama do nich należę, album ten znaleźć się musiał w mojej biblioteczce.

Moją recenzję znajdziecie na moim blogu, na który was zapraszam :)
Link -> https://bit.ly/2S3xiDH
Tu jedynie krótko napiszę, że cały album bez dwóch zdań zasługuje na uwagę czytelników, a już miłośników twórczości Neila Gaimana w szczególności. A jako że sama do nich należę, album ten znaleźć się musiał w mojej biblioteczce.