Niestety nie mamy takiej gumki aby wszystkie złe wspomnienia nią wymazać i żyć dalej tak jakby nic się nie wydarzyło. Nie mamy również w głowie "szufladek zapomnienia" chowamy, zamykamy na kluczyć i zapominamy. To zło, które nas spotkało, zostaje na zawsze w sercu, kalecząc duszę. Z czasem uczymy się z nim żyć, ale nie zapominamy.
Julię wychowuje tylko mama, ojca nie poznała. Było im według dziewczynki bardzo dobrze, mama poświęcała jej dużo czasu i miała ją tylko dla siebie. Kiedy w ich życiu pojawia się Jerzy wszystko diametralnie się zmienia. Julia traktuje partnera a później męża Joanny jako intruza, kogoś kto zabrał jej dzieciństwo, szczęście, uśmiech a przede wszystkim bezpieczeństwo. Matka nie rozumie jej zachowania, przecież wszystko ma, niczego jej nie brakuje... czy na pewno? Jednak odsuwa od siebie cały niepokój o starszą córkę, kiedy rodzi się jej druga córka Agnieszka, siostra Julki.
Dzień po swoich 18 urodzinach nasza bohaterka wyprowadza się z domu. Przeprowadza się do Pani Rozalii, która otacza ją opieką i traktuje jak swoją wnuczkę. Studiuje, pracuje w barze i wszystko zaczyna powoli się układać. Poznaje Rafała, później Artura jednak nie potrafi zaufać im do końca i okazać uczuć. Traktuje ich jak przyjaciół. Jest jeszcze jeden mężczyzna to Jakub cioteczny wnuk Pani Rozalii. Hulaka i bawidamek, któremu matka kazała przegonić Julię z mieszkania. Bo mieszkanie ma zostać przepisane na niego. Jednak przewrotny bywa los i pisze dla nich inny scenariusz. Niestety przeszłość powraca do Julii jak bumerang i będzie musiała się z nią rozliczyć. Jerzy umiera i zostawia list. Tajemnica zostaje odkryta.
Z tą tajemnicą nie może pogodzić się Joanna, która szuka pocieszenia w alkoholu, zaniedbuje Agnieszkę i to Julia musi to wszystko uporządkować.
Wzruszająca książka, pełna emocji. Do końca czytelnik nie wie co spotkało Julkę, bo ona sama nie chce zdradzić swojej tajemnicy, chce o niej zapomnieć jednak nie może. Bo jak można zapomnieć krzywdę, którą wyrządza dorosły człowiek dziecku. Traktuje je śmieć, by w następnej chwili stać się kochającym ojcem i mężem. Nie umiem odpowiedzieć sobie na pytanie co kierowało Jerzym, zresztą on sam chyba nie umiał odpowiedzieć sobie na to pytanie. Nawet na łożu śmieci prosi Julkę aby to, co się wydarzyło zostało między nimi i żeby nie mówiła nic nikomu zwłaszcza Joannie. Bo to zburzy wizerunek jakie o nim sobie stworzyła, czyli w skrócie ja jestem najważniejszy ty się nie liczysz. Nie podobało mi się również zachowanie matki Julii. Ślepa miłość do mężczyzny, u boku którego wiodła beztroskie i spokojne życie zasłoniło miłość do starszej córki. Nie rozumie zachowania Julki, przecież mieszka w pięknym domu, ma pieniądze i jeszcze jej źle. No tak materializm ponad wszystko. Fantastyczna książka mimo, że autorka poruszyła bardzo trudny temat. Wspaniała Babcia Rozalia, która sama nie wie ile ma lat oraz ludzie, którzy pomagają Julce odnaleźć siebie, uporać się z przeszłością, aby mogła zacząć żyć na nowo tak jak chce. POLECAM!!!

Niestety nie mamy takiej gumki aby wszystkie złe wspomnienia nią wymazać i żyć dalej tak jakby nic się nie wydarzyło. Nie mamy również w głowie "szufladek zapomnienia" chowamy, zamykamy na kluczyć i zapominamy. To zło, które nas spotkało, zostaje na zawsze w sercu, kalecząc duszę. Z czasem uczymy się z nim żyć, ale nie zapominamy.
Julię wychowuje tylko mama, ojca nie...