Łódź, przełom lat 60-tych i 70-tych. Zośka uczy się, pracuje i dąży do spełnienia marzeń o projektowaniu mody. Leczy rany po ostatnich przeżyciach. Kobieta napotyka na swojej drodze przeszkody, ale dzielnie walczy o swoją miłość i przyszłość z człowiekiem, którego kocha. Na tle losów Zosi autorka pokazuje nam lata PRL-u strajki studentów, protesty, działalność ZOMO, aresztowania. Bardzo fajnie się to czytało.

Łódź, przełom lat 60-tych i 70-tych. Zośka uczy się, pracuje i dąży do spełnienia marzeń o projektowaniu mody. Leczy rany po ostatnich przeżyciach. Kobieta napotyka na swojej drodze przeszkody, ale dzielnie walczy o swoją miłość i przyszłość z człowiekiem, którego kocha. Na tle losów Zosi autorka pokazuje nam lata PRL-u strajki studentów, protesty, działalność ZOMO,...

Uwielbiam wyzwania. Wtedy budzi się fantazja, krew szybciej krąży, pojawia się błysk w oku. Często wtedy chochlik przekornie szepce do ucha: Poczekaj, zastanów się, masz jeszcze czas.

„Bierz życie za rogi, a nie trać czasu na kreowanie kolejnej wizji”

A co z talentem? Zaniedbany pokryje się kurzem rezygnacji, niechęci. A przecież trzeba o niego dbać.

„A to dar dany od Boga, to klejnot, który trzeba szlifować, aby się mienił”

Kiedy Zośka zostawiła za sobą nieszczęśliwą, w jej mniemaniu, przeszłość, weszła na nową drogę. Szybko zaczęła przemieniać się ze szwaczki, żmudnie szyjącej kołnierzyki i patki, w krawcową. Los może się odmienić niespodziewanie. Jeśli jeszcze, zupełnie nieprzypadkowo, jak promień światła pojawi się obok mężczyzna wciąż niezapomniany, wszystko może się wydarzyć.

„Swoją obecnością zburzył jej dotychczasowy, ledwie uporządkowany świat”

Wtedy wyrastają skrzydła u ramion. Przyjaciele pokazali Zośce inny, niesamowity, buńczuczny styl życia, oparty na przekonaniach i ideach. Zapomnieli uprzedzić ją, że ludzie, władza i SB pamiętają twarze. Kiedy obolałe ciało pragnie ulgi, rodzi się STRACH.

„Czasem przeistacza się w piękną dziewczynę w białej, powłóczystej sukni, zanim znów zamieni w strzygę lub zmorę, która z pokrwawionymi dziąsłami rzuci się na nasze ciała, aby zatopić w nich swoje zęby”

Ciało tak piękne jeszcze, które wibruje, dotykane dłońmi kochanka. Wszechświat wiruje wokół głowy, jak wiatr unoszący płatki kwiatów. SPOTKANIE Zosi i Szymona było jak aureola, jak most westchnień.

„Tęcza rozpostarła się nad wodą i objęła łukiem, tworząc nad nimi wspaniały barwny most”

Młodzi ludzie zapatrzeni w siebie, żyją bieżącą chwilą. Gorzka prawda wydaje się niemożliwa i krzywdząca. Doświadczona kobieta powiedziała prawdę:

„Ale wy też kiedyś zwiędniecie, a skóra wam zwiotczeje. Taka jest kolej rzeczy. Może wtedy choć jedna z was zrozumie, czym jest starość i samotność.”

Wtedy budzi się GNIEW. Reakcja jest spontaniczna.

„Krzyk oczyszcza organizm i daje ulgę. Po nim jest już tylko cisza.”

Po przeczytaniu „Przepustki do życia” pozostaje niedosyt emocji, obrazów, wspomnień o ludziach najbliższych. Nikt nie wymaże z pamięci miłości do taty. Jedno słowo „Córeczko” wbija w serce odłamek szkła. W nim odbija się przeszłość. Przyszłość jest niepewna jak aura. Pani Anna Stryjewska w pięknym literackim stylu napisała o emocjach silnych jak erupcja wulkanu. Nim opadnie dymna zasłona uczuć, czytelnik nieśmiało oczekuje pozornie pewnej kontynuacji wydarzeń. Słodycz miłości przeplata się z goryczą bólu. Teraz jest łatwiej pojechać do Paryża na Fashion Week, ale przygotujcie się na to wydarzenie z drugą częścią opowieści o dzielnej młodej kobiecie. „Zośka. Przepustka do szczęścia” to wspaniała powieść nie tylko dla ludzi upartych, zdolnych i odważnych. To książka dla Was.

Uwielbiam wyzwania. Wtedy budzi się fantazja, krew szybciej krąży, pojawia się błysk w oku. Często wtedy chochlik przekornie szepce do ucha: Poczekaj, zastanów się, masz jeszcze czas.

„Bierz życie za rogi, a nie trać czasu na kreowanie kolejnej wizji”

A co z talentem? Zaniedbany pokryje się kurzem rezygnacji, niechęci. A przecież trzeba o niego dbać.

„A to dar dany od...

Pierwsza część podobała mi się znacznie bardziej. Tutaj trochę się nudziłam podczas czytania...

Pierwsza część podobała mi się znacznie bardziej. Tutaj trochę się nudziłam podczas czytania...

Jestem zauroczona książką, zresztą podobnie jak pierwszą częścią.
Pięknie opisane, codzienne, pełne utrudnień, poniżeń i zmartwień życie Zosi, w końcu się zmienia. Ambitna dziewczyna spełnia swoje największe marzenie zawodowe.
No i oczywiście trafia na miłość swojego życia....

Jestem zauroczona książką, zresztą podobnie jak pierwszą częścią.
Pięknie opisane, codzienne, pełne utrudnień, poniżeń i zmartwień życie Zosi, w końcu się zmienia. Ambitna dziewczyna spełnia swoje największe marzenie zawodowe.
No i oczywiście trafia na miłość swojego życia....

Serce Zośki zostaje złamane. Traci dziecko, a mąż okazuje się draniem. Pakuje więc walizkę i ucieka, zostawiwszy za sobą nieudane małżeństwo i nieprzychylnych ludzi.
Jest schyłek lat 60. Łódź. Dziewczyny noszą mini, w radiu grają big bit, na polskie drogi wjechał pierwszy fiat 125p, a studenci protestują na ulicach miast.
Zośka uczy się, pracuje i dzięki wsparciu przyjaciółki dąży do spełnienia marzeń o projektowaniu mody. Tymczasem w jej życiu pojawia się Szymon – dojrzały mężczyzna z przeszłością. Łączy ich namiętna miłość, która nie robi sobie nic ze zdrowego rozsądku, religijnych przykazań i społecznych konwenansów. Czy okaże się ona przepustką do szczęścia, czy też zmusi ją do kolejnej ucieczki?
Zośka. Przepustka do szczęścia to kontynuacja tomu I: Zośka. Dopóki biło serce, dla której tłem jest polska rzeczywistość przełomu lat 60. i 70. Historia bohaterki zdaje się mówić, że nie da się zaplanować życia krok po kroku, ale kiedy los wywija kozła, warto mieć u boku przyjaciół.

Serce Zośki zostaje złamane. Traci dziecko, a mąż okazuje się draniem. Pakuje więc walizkę i ucieka, zostawiwszy za sobą nieudane małżeństwo i nieprzychylnych ludzi.
Jest schyłek lat 60. Łódź. Dziewczyny noszą mini, w radiu grają big bit, na polskie drogi wjechał pierwszy fiat 125p, a studenci protestują na ulicach miast.
Zośka uczy się, pracuje i dzięki wsparciu...

Pierwsza część bardziej mi się podobała, choć ta też jest dobra.
Rzeczywistość PRL dobrze przedstawiona.
Z pewnością sięgnę po inne książki Pani Stryjewskiej.

Pierwsza część bardziej mi się podobała, choć ta też jest dobra.
Rzeczywistość PRL dobrze przedstawiona.
Z pewnością sięgnę po inne książki Pani Stryjewskiej.

Dzieje się więcej, niż w pierwszej części. Czyta się szybko, bo czcionka duża, a książka raczej cienka.
Co prawda styl pisarski autorki pachnie mi polską literaturą międzywojenną, nie ma jednak dłużyzn opisowych, może z wyjątkiem ubiorów.
Dość dużo mamy pisania listów, ale tak wtedy wyglądał kontakt z rodziną czy znajomymi, telefon był luksusem, a na zamawianą rozmowę na poczcie, trzeba było poświęcić sporo czasu.
Zakończenie klasyczne, może i dobrze.

Dzieje się więcej, niż w pierwszej części. Czyta się szybko, bo czcionka duża, a książka raczej cienka.
Co prawda styl pisarski autorki pachnie mi polską literaturą międzywojenną, nie ma jednak dłużyzn opisowych, może z wyjątkiem ubiorów.
Dość dużo mamy pisania listów, ale tak wtedy wyglądał kontakt z rodziną czy znajomymi, telefon był luksusem, a na zamawianą rozmowę na...

Fajna książka. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Szybko się czyta. Polecam

tak jak 1 tom to tom 2 również mnie ponownie zauroczył

tak jak 1 tom to tom 2 również mnie ponownie zauroczył

Gdy pierwszy tom był w porządku to ten tutaj taki nijaki. Opowiedziana historia Zośki bez emocji. Poboczne wątki byłyby ciekawsze tylko, że zostały zduszone w zarodku. Dalsze losy Zośki były dość dobrze przewidywalne i schematyczne.

Gdy pierwszy tom był w porządku to ten tutaj taki nijaki. Opowiedziana historia Zośki bez emocji. Poboczne wątki byłyby ciekawsze tylko, że zostały zduszone w zarodku. Dalsze losy Zośki były dość dobrze przewidywalne i schematyczne.