„No, ciekawam ja wiedzieć, pomyślała, patrząc za odchodzącym, jak się to wszystko skończy. Dałby Pan Bóg pożyć i zobaczyć.
Spojrzała na świat, który przypominał budzące się dziecko. I podobnie jak ono pachniał snem, marzeniami i życiem.
- Cudnie jest – westchnęła”.

Wreszcie jest! Jestem pewien, że wszyscy czytelnicy znają to uczucie, gdy mogą wziąć do ręki kolejny tom ulubionej sagi i po raz kolejny zanurzyć się w świecie znanych im bohaterów. Mogą wraz z nimi przeżywać radości i smutki, nadzieje i zawody, wraz z nimi płakać i śmiać się. Nic nadzwyczajnego – powie ktoś – wszak takie jest życie.

Jednak gdy czytelnik z niecierpliwością czeka na kolejny tom cyklu i gdy bierze go do ręki, targają nim liczne emocje. Chce i nie chce czytać jednocześnie. Czy autorka sprostała zadaniu? Czy utrzymała wysoki poziom? Czy życie bohaterów potoczyło się tak, jak sobie sami wyobrażaliśmy?

Właśnie tak było ze mną i książką Kasi Bulicz-Kasprzak pod tytułem „Gościniec”. Jest to drugi tom „Sagi wiejskiej”, który ukazał się nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka. Okładka wyraźnie nawiązuje do pierwszej części. Recenzując „Skrawek pola” wystawiłem autorce niemal laurkę. Jednak wszystko to pisałem szczerze – powieść rzeczywiście mnie urzekła. Sam nie wiem, jak to się dzieje, że o zwykłym codziennym życiu Kasia Bulicz–Kasprzak potrafi tak pięknie pisać.

W drugim tomie sagi znajdujemy wszystko, co najlepsze. Autorka przyzwyczaiła już swoich czytelników do pięknego stylu i wspaniałego, literackiego języka. Owszem, czasem jest on dosadny i wulgarny – tym bardziej jednak oddaje realia życia. „Gościniec” to kontynuacja losów bohaterów, znanych nam ze „Skrawka pola”. Śledzimy dalsze losy chłopskich rodzin. Akcja powieści biegnie od roku 1922. Jest więc już wolne i niepodległe państwo polskie. Czy jednak dola chłopów w II RP uległa poprawie? Czy nie musieli oni pracować ponad siły cały rok? Czy na dodatek nie musieli cierpieć głodu i nędzy? Czy wiejskie dzieci otrzymały szansę na edukację? Czy wiedziały, co to kakao czy czekolada? Uważna lektura powieści przynosi odpowiedź na te i wiele innych pytań. Każdy, kto zna historię Polski, zdaje sobie sprawę z tego, że są to odpowiedzi dość gorzkie. Przepaść między chłopem a panem była ogromna. Właściwie funkcjonowali oni w dwóch równoległych światach – tak bliskich, a jednocześnie tak dalekich. Dziś niemal trudno nam coś takiego sobie wyobrazić. Nie chodziło bowiem tylko o majątek – wszak takie różnice i dziś są na porządku dziennym. Chodziło o coś o wiele ważniejszego – o pochodzenie.

Wróćmy jednak do naszych bohaterów. Jak potoczyły się dalsze losy Anieli Hubowej i Antka? Jakie wydarzenia stały się udziałem Ksawerego Huba? Czy Natala Dołęgówna i jej brat Wojtek poradzili sobie w tych niełatwych czasach? Co słychać reszty rodziny Połajów? Co wolna Polska przyniosła rodzinie Lipczewskich? Losy naszych bohaterów bywają skomplikowane. Autorka po raz kolejny pokazuje prawdziwą wieś. Wieś nie z obrazka czy z ckliwych przysłów. W jej powieści wieś jest bardzo trudnym i wymagającym miejscem do życia. Poplątane losy bohaterów „Gościńca” tylko to potwierdzają.

Jednak Kasia Bulicz–Kasprzak wprowadza do sagi także nowych bohaterów. Bez wątpienia postacią tragiczną jest Krystyna Malicka. Jej życie to właściwie osobna opowieść, rozgrywająca się od 1892 roku. Oj, ciężkie miała życie Krystyna, bardzo ciężkie. Bez wątpienia współczujemy tej kobiecie, tak doświadczonej przez los. Czy jednak akceptujemy wszystkie jej wybory i decyzje? Czy rzeczywiście wszystko można usprawiedliwić okolicznościami?

„Gościniec” to barwna, wielowątkowa kontynuacja „Skrawka pola”. Kasia Bulicz–Kasprzak stworzyła wspaniałą wiejską sagę, która przenosi każdego czytelnika w czasie. Autorka umiejętnie prowadzi fabułę, mocno angażując w opisywaną historię. Podczas lektury powieści wręcz żyjemy życiem jej bohaterów. Jaką decyzję podejmą w danej chwili? Jak wybrną z trudnej sytuacji? Czy wieś zawsze jest taka „spokojna i wesoła” jak w pieśni Kochanowskiego? Wszystkich zachęcam do lektury, ja już z niecierpliwością czekam na trzeci tom. Jest to naprawdę rewelacyjna saga.

Wojciech Sobański