Niektóre książki Pani Kasi czyta mi się świetnie i niezwykle mnie wciągają, a innym razem totalnie nie mogę przez nie przebrnąć. Tym razem padło na drugą kategorię. Pomysł na fabułę ciekawy, ale wszystko tak wolno się rozkręca i toczy, że aż momentami się nudziłam. Główna bohaterka niezwykle irytująca - może tak musiało być, nie wnikam. Ogólnie słabiutko.

Niektóre książki Pani Kasi czyta mi się świetnie i niezwykle mnie wciągają, a innym razem totalnie nie mogę przez nie przebrnąć. Tym razem padło na drugą kategorię. Pomysł na fabułę ciekawy, ale wszystko tak wolno się rozkręca i toczy, że aż momentami się nudziłam. Główna bohaterka niezwykle irytująca - może tak musiało być, nie wnikam. Ogólnie słabiutko.

Z książek Kasi Bulicz-Kasprzak najsłabsza jaką do tej pory czytałam, a bardzo lubię jej styl.

Z książek Kasi Bulicz-Kasprzak najsłabsza jaką do tej pory czytałam, a bardzo lubię jej styl.

Ledwo przebrnęłam, ciągnęło się jak flaki z olejem.... Zawsze czytam do końca, miałam wolny dzień sądziłam że szybko ją przeczytam, ale tyle razy przerywałam zajmując się czymś innym ale w końcu dobrnęłam do końca. Średnia na 4

Ledwo przebrnęłam, ciągnęło się jak flaki z olejem.... Zawsze czytam do końca, miałam wolny dzień sądziłam że szybko ją przeczytam, ale tyle razy przerywałam zajmując się czymś innym ale w końcu dobrnęłam do końca. Średnia na 4

„ Prawda jest taka, że emocje odbierają nam rozum. Miłość, nienawiść, złość, namiętność, zazdrość, radość, są jak filtry, które nakładamy na rzeczywistość.” (str.55)

Bohaterką jest młoda kobieta Michalina, która pracuje w Instytucie Botaniki, powoli pnąc się po stopniach kariery naukowej. Jest pracowita i ambitna. Przewrażliwiona na swoim punkcie. Uważała się za osobę inteligentną, błyskotliwą i zabawną kobietę pozbawioną urody, co na każdym kroku podkreślała jej mama i ciotka, nienawidząca mężczyzn.

Mama i jej siostra nieustannie ją krytykowały, zarówno wygląd jak i postępowanie.
„ W naszej rodzinie złośliwość traktujemy jak rodzaj sztuki.” (str.122)
Często podały z ich strony kurtuazyjne pytania- cel maksimum grzeczności, minimum zainteresowania.

Michalina nie była osobą asertywną i godziła się na wszystko, co jej proponowano, mimo, że własne „JA” mówiło coś innego. Była naiwna , nie znała się na ludziach, a ci ją wykorzystywali do swoich celów. Całkowicie oddana pracy, co skutkowało brakiem życia osobistego.

Kiedy w jej życiu pojawia się piękny młodzieniec, hamulce popuszczają i miłość rozkwita. Nie trwało to zresztą długo. Podczas gdy jej ukochany awansuje, ona zostaje odstawiona na boczny tor, mimo wielu, znacznych sukcesów w pracy. Zostaje głęboko zraniona, a terapia psychologiczna odniosła odwrotny skutek do zamierzonego. Popełniła wiele błędów, których uniknęłaby kierując się rozumem, a nie emocjami.

Kiedy ginie jej przełożony, zaczynają się prawdziwe kłopoty. Może gdyby postąpiła zgodnie z pierwszą myślą, jaka jej przyszła do głowy po ujrzeniu zwłok uniknęłaby ich. Niefortunne zdarzenia się mnożą. Bohaterka nienawykła do kłamstwa posługuje się nim na potęgę w obronie koniecznej.

Jej życie coraz bardziej się komplikowało. Wydarzenia, które miały miejsce spowodowały, że zaczęła snuć różne teorie, które rozbudowywała i w wyniku, których zaczęła się obawiać konsekwencji swoich czynów.

Historia opowiedziana z humorem, z mocno naciągniętym wątkiem sensacyjnym. Zwłaszcza ciekawe były dialogi matki z córką. Michalina w starciach z matką nie miała szans, tak zawsze tak stawiała sprawę, że jej było na wierzchu. W trudnych sytuacjach radziła córce „ Weź głęboki wdech, ściągnij łopatki, staw czoło rzeczywistości.” (str.218),co o dziwo stosowała w życiu, mimo negacji wszystkiego , co mama powiedziała.

Różne zbiegi okoliczności utrudniały i komplikowały jej życie. Często była w dole o głębokości Rowu Mariańskiego. Mimo, że stosunki na linii matka- córka nie należały do udanych, to w sytuacji zagrożenia jedna broniła drugą.

„ Prawda jest taka, że emocje odbierają nam rozum. Miłość, nienawiść, złość, namiętność, zazdrość, radość, są jak filtry, które nakładamy na rzeczywistość.” (str.55)

Bohaterką jest młoda kobieta Michalina, która pracuje w Instytucie Botaniki, powoli pnąc się po stopniach kariery naukowej. Jest pracowita i ambitna. Przewrażliwiona na swoim punkcie. Uważała się za osobę...

Świetnie opisane zakłamanie i genialnie poprowadzona narracja personalna (czy jakkolwiek się to nazywa - chodzi o myśli głównej bohaterki). I tylko całość fabuły nie bardzo przypadła mi do gustu. Z książek Kasi Bulicz-Kasprzak ta podoba mi się najmniej.

Świetnie opisane zakłamanie i genialnie poprowadzona narracja personalna (czy jakkolwiek się to nazywa - chodzi o myśli głównej bohaterki). I tylko całość fabuły nie bardzo przypadła mi do gustu. Z książek Kasi Bulicz-Kasprzak ta podoba mi się najmniej.

Moje Wewnętrzne JA mówi NIE.
Jedyna postać warta uwagi to matka głównej bohaterki, tak straszna, że aż fajna

Moje Wewnętrzne JA mówi NIE.
Jedyna postać warta uwagi to matka głównej bohaterki, tak straszna, że aż fajna

+

+

Życie bez czytnika nie ma sensu. Oto kolejna perełka przeczytana.Lubię kwiaty,a storczyki uwielbiam.Wątek kryminalny słaby.I prwie go nie było.Ale przyjemnie się czyta .

Życie bez czytnika nie ma sensu. Oto kolejna perełka przeczytana.Lubię kwiaty,a storczyki uwielbiam.Wątek kryminalny słaby.I prwie go nie było.Ale przyjemnie się czyta .

Historia Michaliny udowadnia, że nawet naukowiec może w pewnych okolicznościach zachować się nieracjonalnie, zakochana kobieta zdolna jest do wszystkiego, a pazerność może skłonić do uknucia niesamowitej intrygi…
Dziewczyna jest zdolnym, ambitnym, pracowitym naukowcem – specjalistką od rosiczek, chociaż w niej samej trudno znaleźć coś drapieżnego. Zupełnie zdominowana przez matkę, zakompleksiona, ale pogodzona ze swym losem niezbyt ładnej kobiety, redukująca marzenia do tych związanych z pracą naukową - nagle zakochuje się w niewiarygodnie przystojnym nowym pracowniku instytutu… i to z wzajemnością!
Niestety trudno pogodzić świeżutkie uczucie z decyzją o dołączeniu do wyprawy w malezyjskie lasy…. A kłopotów, przeciwności losu tylko przybywa.
Powieść pokazuje jak skomplikowanym bytem jest człowiek, z ilu wewnętrznych „Ja” się składa – od „Ja Romantycznego” przez „Ja Nieulegające Emocjom”, „Ja Mądre”… po „Ja Błyskawicznie Reagujące” i wiele, wiele innych…
A najważniejsze wydaje się przesłanie, płynące z kart powieści, będące dobrą radą i doskonałą instrukcją jednocześnie:
„Weź głęboki wdech, ściągnij łopatki i staw czoła rzeczywistości.”
„Proszę wziąć głęboki wdech, wybaczyć sobie winę i zacząć cieszyć się życiem. Bo ma ono to do siebie, że nie trwa wiecznie.”

https://kruczypunktwidzenia.blogspot.com/2021/05/wez-geboki-wdech-kasia-bulicz-kasprzak.html

Historia Michaliny udowadnia, że nawet naukowiec może w pewnych okolicznościach zachować się nieracjonalnie, zakochana kobieta zdolna jest do wszystkiego, a pazerność może skłonić do uknucia niesamowitej intrygi…
Dziewczyna jest zdolnym, ambitnym, pracowitym naukowcem – specjalistką od rosiczek, chociaż w niej samej trudno znaleźć coś drapieżnego. Zupełnie zdominowana...

Bardzo wciągająca książka z wątkiem kryminalnym; Michalina, skromna doktorantka biologii, zafascynowana swoim szefem nie zauważa, co się wokół niej dzieje, a im dalej w las tym gorzej... to moja druga książka Kasi Bulicz-Kasprzak, ale myślę, że sięgnę po następne.

Bardzo wciągająca książka z wątkiem kryminalnym; Michalina, skromna doktorantka biologii, zafascynowana swoim szefem nie zauważa, co się wokół niej dzieje, a im dalej w las tym gorzej... to moja druga książka Kasi Bulicz-Kasprzak, ale myślę, że sięgnę po następne.