Muszę przyznać, że mam bardzo mieszane odczucia odnośnie tej pozycji. Do jakiejś połowy czytało mi się naprawdę fajnie. Styl autorki jest bardzo przyjemny, historia ciekawa i wciągająca, ale niestety już druga część książki straciła swój urok. Zaczęła się robić już zbytnio naciągana, a bohaterowie, których polubiłam zaczęli mnie najzwyczajniej w świecie irytować. Postawa Mileny przelała czarę goryczy. Ingerowanie w życie pacjentów zaczęło przekraczać normy etyki i moralności. Trochę dziwne, że takie zachowanie na podobnych stanowisku tak długo może uchodzić terapeutce na sucho... Motyw Marty również okazał się mocno naciągany, aby tylko zaszokować czytelnika. Jej zachowanie jak i całe uwięzienie terapeutki na wyspie zaczął mnie nawet bawić, ale niekoniecznie w tym pozytywnym sensie. Doceniam przesłanie powieści, lecz autorka z niektórymi wątkami trochę przesadziła. Spokojnie można było pominąć postacie Justyny czy Mikołaja... Ostatecznie jestem na nie, choć szkoda bo zapowiadało się naprawdę nieźle...

Muszę przyznać, że mam bardzo mieszane odczucia odnośnie tej pozycji. Do jakiejś połowy czytało mi się naprawdę fajnie. Styl autorki jest bardzo przyjemny, historia ciekawa i wciągająca, ale niestety już druga część książki straciła swój urok. Zaczęła się robić już zbytnio naciągana, a bohaterowie, których polubiłam zaczęli mnie najzwyczajniej w świecie irytować. Postawa...

Książka po prostu nie w moich guście. Za mało się w niej dzieje. Może jak ktoś lubi dużo psychologicznego podejścia to bardziej by to polubił. No to nie ja.
Jedna rzecz, która mnie naprawdę irytowała to to jak bardzo łatwowierna jest pani psycholog. Usłyszała jedną wersję historii i całkowicie w nią uwierzyła i podporządkowała wszystko to co widzi do tej "prawdy". Bez żadnych dowodów, ani sprawdzenia faktów.

Książka po prostu nie w moich guście. Za mało się w niej dzieje. Może jak ktoś lubi dużo psychologicznego podejścia to bardziej by to polubił. No to nie ja.
Jedna rzecz, która mnie naprawdę irytowała to to jak bardzo łatwowierna jest pani psycholog. Usłyszała jedną wersję historii i całkowicie w nią uwierzyła i podporządkowała wszystko to co widzi do tej "prawdy". Bez...

Ciekawy wątek pani psycholog mającej własne, nierozwiązane problemy, która pomaga swoim pacjentom w dość nietypowy sposób. Intrygująca opowieść, którą umieściłabym pomiędzy obyczajówką a thrillerem. Pomysł bardzo ciekawy i oryginalny, dużo się dzieje i czasami ciężko ogarnąć kto jest kim. Kilka razy musiałam kartkować poprzednie wydarzenia, bo trochę się gubiłam. Trochę mnie to irytowało. Autorka daje nam powoli po jednym puzzelku skomplikowanej układanki, którą czytelnik z trudem składa w całość. Główne postacie mimo pozorów dość mroczne i niebezpieczne. Do pewnego momentu czytałam z zachwytem, ale później trochę się popsuło i to wszystko było zbyt przerysowane i naciągane.
Ale ogólnie polecam :)

Ciekawy wątek pani psycholog mającej własne, nierozwiązane problemy, która pomaga swoim pacjentom w dość nietypowy sposób. Intrygująca opowieść, którą umieściłabym pomiędzy obyczajówką a thrillerem. Pomysł bardzo ciekawy i oryginalny, dużo się dzieje i czasami ciężko ogarnąć kto jest kim. Kilka razy musiałam kartkować poprzednie wydarzenia, bo trochę się gubiłam. Trochę...

Trudno jest mi ocenić książkę, bo niby ciekawa, chce się poznać losy bohaterów, ale jednak mocno zagmatwana, ciężko się skupić i ogarnąć całość. No nie wiem..... mi czegoś zabrakło.

Trudno jest mi ocenić książkę, bo niby ciekawa, chce się poznać losy bohaterów, ale jednak mocno zagmatwana, ciężko się skupić i ogarnąć całość. No nie wiem..... mi czegoś zabrakło.

Nie jestem osobą, która sięga po polską literaturę. Z jakiegoś powodu mam do niej uraz i uważam, że polskie dzieła zarówno filmowe jak i literackie nie są oryginalne czy ambitne. Tak naprawdę nie wiem, dlaczego nabyłam „Pokrewne dusze”. Książkę kupiłam zbyt dawno temu, by pamiętać, ale zapewne przekonał mnie tytuł. Uwielbiam tematykę pokrewnych dusz zarówno, jeśli chodzi o miłość romantyczną jak i platoniczną. Ta książka podeszła jednak do tego tematu inaczej niż się spodziewałam.
Akcja rozgrywa się głównie w Kielcach, z których swoją drogą pochodzę. Dwoma głównymi bohaterkami są Milena Gajewska i Marta Woźniak, terapeutka i jej pacjentka. Milena, na pozór wzorowana pani doktor i Marta, która pogrążona w rozpaczy próbuje poradzić sobie ze śmiercią siostry i z prowadzeniem odziedziczonego po rodzicach pensjonatu. Z każdym kolejnym rozdziałem dowiadujemy się jednak, że Milena nie jest tak profesjonalna jak się wydaje, a Marta może być zamieszana w śmierć siostry bardziej niż chce to przyznać.
Choć głównymi bohaterami są Milena i Marta, mamy też kilka pobocznych postaci, których wątki mieszają się z historiami Mileny i Marty dzięki czemu cała fabuła nabiera bardziej realistycznego wymiaru.
Dialogi czyta się łatwo, było kilka takich, które brzmiały tak, jakby zostały wygenerowane przez komputer uczący się ludzkiej mowy, ale w dziewięćdziesięciu procentach były płynne i wiarygodne. Opisy fabuły były proste, choć nie banalne, czytało się je szybko i przyjemnie. Poza tym plusem dla mnie było miejsce akcji, miło było zobaczyć nazwy miejsc i ulic w obrębie których dorastałam.
Postacie głównych bohaterek były dobrze wykreowane. Obie na pozór spokojne czy profesjonalne skrywały tajemnice lub drugie życie, o które ich bliscy by je nie podejrzewali. Dzięki swoim tragediom i pokręconym umysłom nawiązały relację, która choć niezdrowa i toksyczna pomogła im odnaleźć siebie i zrozumieć swoje wady.
Minusem dla mnie był po pierwsze opis książki, który wprowadza potencjalnych czytelników w błąd. Milena trafia na wyspę Marty niemal w ponad połowie książki a nie na samym początku, a swoje tajemnice poznają niemal na sam koniec, więc jeśli ktoś liczy na niesamowite próby ucieczki lub silną grę psychologiczną, będzie zawiedziony.
Po drugie (spoiler) uważam, że wiadomość, iż Marta tak naprawdę udawała załamanie nerwowe, by zwabić Milenę na swoją wyspę powinna jak najdłużej zostać w tajemnicy przed czytelnikami, by faktycznie ich zaskoczyć. By pokazać jak naprawdę przebiegła i zdesperowana była właścicielka pensjonatu.
Po trzecie śmierć Klary. A może raczej „śmierć”. Rozumiem załamanie i urojenia, ale tu trochę nie miało to sensu. Zupełnie jakby autorka w ostatniej chwili wpadła na wyjaśnienie sytuacji i chciała raz jeszcze zaskoczyć czytelników. Problem jest taki, że chciała nas zszokować nie tym co powinna.
Koniec końców książka jak na polskie standardy jest dobra. Poleciłabym ją osobom, które dopiero wkręcają się w gatunek thrillera lub tak jak ja, rzadko sięga po polską literaturę i nie chce się zawieść.

Nie jestem osobą, która sięga po polską literaturę. Z jakiegoś powodu mam do niej uraz i uważam, że polskie dzieła zarówno filmowe jak i literackie nie są oryginalne czy ambitne. Tak naprawdę nie wiem, dlaczego nabyłam „Pokrewne dusze”. Książkę kupiłam zbyt dawno temu, by pamiętać, ale zapewne przekonał mnie tytuł. Uwielbiam tematykę pokrewnych dusz zarówno, jeśli chodzi o...

Pomysł pierwsza klasa. Gorzej z realizacją. Postaci są płaskie, bez wyrazu. Książce brakuje emocji. Podczas czytania nie buduje się żadne napięcie. Płasko i bez życia. Doczytałam do końca tylko z ciekawości jak to się skończy. Szkoda bo, powtarzam, pomysł na książkę świetny

Pomysł pierwsza klasa. Gorzej z realizacją. Postaci są płaskie, bez wyrazu. Książce brakuje emocji. Podczas czytania nie buduje się żadne napięcie. Płasko i bez życia. Doczytałam do końca tylko z ciekawości jak to się skończy. Szkoda bo, powtarzam, pomysł na książkę świetny

5/52/19 „Pokrewne dusze” Agata Kołakowska. W pewnym momencie musiałam się cofnąć o parę stron, bo się pogubiłam- w wątkach, osobach, zdarzeniach. Książka naszpikowana psychologią ludzkiego umysłu- daje dużo do myślenia. Pokazuje, jak bardzo na nasze relacje w życiu ma wpływ dzieciństwo. Mam jedno pytanie: Dlaczego ....?- dobra, dobra nie spamię. Dużo więcej pytań się nasuwa po przeczytaniu. Warto przeczytać i trochę namieszać sobie w głowie🤪.

5/52/19 „Pokrewne dusze” Agata Kołakowska. W pewnym momencie musiałam się cofnąć o parę stron, bo się pogubiłam- w wątkach, osobach, zdarzeniach. Książka naszpikowana psychologią ludzkiego umysłu- daje dużo do myślenia. Pokazuje, jak bardzo na nasze relacje w życiu ma wpływ dzieciństwo. Mam jedno pytanie: Dlaczego ....?- dobra, dobra nie spamię. Dużo więcej pytań się nasuwa...

Wciągająca historia kobiety, psychologa, zagubionej w życiu po stracie

Wciągająca historia kobiety, psychologa, zagubionej w życiu po stracie

Sposób w jaki prowadzona jest książka sprawia, że trudno się od niej oderwać. Fabuła jest niesamowicie wciągająca.

Zakończenie wybiło mnie z narzuconego rytmu. Książka poszła w innym kierunki niż się spodziewałam. Miałam też wrażenie jakby fabuła nagle się urwała. Mimo to bardzo polecam zapoznanie się z tą książką.

Sposób w jaki prowadzona jest książka sprawia, że trudno się od niej oderwać. Fabuła jest niesamowicie wciągająca.

Zakończenie wybiło mnie z narzuconego rytmu. Książka poszła w innym kierunki niż się spodziewałam. Miałam też wrażenie jakby fabuła nagle się urwała. Mimo to bardzo polecam zapoznanie się z tą książką.

Ilu czytelników tyle opinii. Większość osób ocenia tę książkę jako dzieło wybitne. Naprawdę?! Nigdy nie potrafiłam zrozumieć, jak zwykłą poczytajkę można oceniać tak wysoko. Dzieło wybitne to takie, które zostaje w pamięci na zawsze, które wnosi do życia nowe wartości, które jest ponadczasowe, i do którego się wraca. Niezbyt często zdarza się, żebym aż tak wysoko oceniła jakąś książkę, pomijając wybitnych klasyków rzecz jasna.
Pokrewne dusze na pewno nie jest pozycją wybitną. Jest to bardzo przeciętna książka, miła w odbiorze, to fakt. Czyta się szybciutko, chociaż nierealność wydarzeń i zachowań bohaterów czasami bardzo razi. To nie jest książka dla wymagających czytelników, ci odłożą ją pewnie po kilku rozdziałach. Ja nie jestem czytelnikiem bardzo wymagającym, mnie książka ma się po prostu podobać i wzbudzić jakieś emocje. Pokrewne dusze spełniły te warunki, tego od niej oczekiwałam i to dostałam. Wiem też, że za kilka dni o niej zapomnę. Jakże więc mogłabym ocenić tę książkę wyżej niż "przeciętna"?

Ilu czytelników tyle opinii. Większość osób ocenia tę książkę jako dzieło wybitne. Naprawdę?! Nigdy nie potrafiłam zrozumieć, jak zwykłą poczytajkę można oceniać tak wysoko. Dzieło wybitne to takie, które zostaje w pamięci na zawsze, które wnosi do życia nowe wartości, które jest ponadczasowe, i do którego się wraca. Niezbyt często zdarza się, żebym aż tak wysoko oceniła...