„WYSPA MIŁOŚCI”

Wiersze Maksymiliana Tchonia układają się w pewien logiczny ciąg tworząc poemat, choć oczywiście każdy utwór ma swoją samodzielną egzystencję. Już kiedyś wspominałem, że ta poezja jest nieujarzmiona jak rzeka i potrafi unieść wiele znaczeń oraz metafor. Każdy czytelnik może w niej odnaleźć swoje własne, osobiste inspiracje. Poeta dokonuje swoistego rozrachunku sumienia, ale umiejętnie ubiera je w poetyckie słowa przez co nabiera on waloru uniwersalnego. Można pokusić się jednak o stwierdzenie, że zbiorek ten poświęcony jest miłości.
Trudno jest czytelnikowi rozstrzygnąć czy poeta jest zakochany, czy zamknął się na wyspie samotności i obserwuje rzeczywistość ze swojej pustelni, ale jakie to piękne. (…)
Wydaje się, że podmiot liryczny tych wierszy cierpi na pewien duchowy dualizm. Z jednej strony chciałby zaangażować się w rzeczywistość, a z drugiej strony odpowiada mu postawa bezstronnego obserwatora. W dodatku ten samotny poeta, na kształt romantycznych wieszczów lubi zwracać się do sił wyższych, dlatego w jego wierszach pojawia się Demiurg, Kreator i Pan (w czym można domyślać się Pana Boga). (…)
Widzimy więc, że mimo awangardowej poetyki poezja Maksymiliana Tchonia doskonale mieści się w polskiej tradycji literackiej. W omawianym zbiorku temat miłości jest tylko przykrywką dla podstawowych problemów filozoficznych z jakimi musi się mierzyć każdy człowiek. Warto więc zapoznać się z tymi wierszami aby odnaleźć w nich siebie i swoją miłość. I nieważne czy jest to miłość spełniona czy nie. Ważne, że jest częścią naszego życia i tradycji.


ZDZISŁAW ANTOLSKI, Wyspa miłości (recenzja) – pisarz, poeta, krytyk

(Recenzja z okładki książki)

„WYSPA MIŁOŚCI”

Wiersze Maksymiliana Tchonia układają się w pewien logiczny ciąg tworząc poemat, choć oczywiście każdy utwór ma swoją samodzielną egzystencję. Już kiedyś wspominałem, że ta poezja jest nieujarzmiona jak rzeka i potrafi unieść wiele znaczeń oraz metafor. Każdy czytelnik może w niej odnaleźć swoje własne, osobiste inspiracje. Poeta dokonuje swoistego...

„Zakazaną miłością” Tchoń prowokuje. Przede wszystkim pyta nas (między wierszami) o istotę poezji. Czym ona jest tak naprawdę i kto ma prawo ją tworzyć. Jak ma wyglądać i czemu ma służyć. Co stanowi o poezji – co przyjmie do siebie, a czego absolutnie nie wypada do wiersza wkładać? I czy, jak u poprzedników, pisanie to "służba, prawo, przyjemność, przywilej czy obowiązek"? Być może nawet nie tylko o poezję autorowi chodzi, ale o samo pisanie w sensie szerszym – czy można wierzyć w to co zapisane? Idźmy jeszcze dalej, bo jeśli nie tylko o pisanie chodzi, to może też o nasze życiowe postawy?

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2021/02/zakazana-miosc-maksymilian-tchon.html

„Zakazaną miłością” Tchoń prowokuje. Przede wszystkim pyta nas (między wierszami) o istotę poezji. Czym ona jest tak naprawdę i kto ma prawo ją tworzyć. Jak ma wyglądać i czemu ma służyć. Co stanowi o poezji – co przyjmie do siebie, a czego absolutnie nie wypada do wiersza wkładać? I czy, jak u poprzedników, pisanie to "służba, prawo, przyjemność, przywilej czy...