The Call of the Wild

Przejmująca opowieść o dojrzewaniu i hartowaniu ducha. London stawia odwieczne pytanie ukierunkowania naszego rozwoju na podstawie wrodzonych cech charakteru lub nabytych umiejętności i wpływu otoczenia.
Przez historię Bucka niejednokrotnie przewija się tęsknota za wolnością, nostalgia która towarzyszy psom może być porównana w przypadku ludzi do pojęcia archetypu przypisanego według Junga odgórnie.
Co najbardziej poruszyło mnie w książce to wspomnienie mojej ukochanej bajki "Biały kieł", która przedstawiała historię Bucka. Niezwykła lojalność psa, jego miłość do przyjaciela, odebrana mu tak okrutnie zabijająca w nim ostatnie więzi łączące go z ludźmi chwyta mnie za serce. Nie tylko jako miłośnika psów ale przede wszystkim ludzi.

Przejmująca opowieść o dojrzewaniu i hartowaniu ducha. London stawia odwieczne pytanie ukierunkowania naszego rozwoju na podstawie wrodzonych cech charakteru lub nabytych umiejętności i wpływu otoczenia.
Przez historię Bucka niejednokrotnie przewija się tęsknota za wolnością, nostalgia która towarzyszy psom może być porównana w przypadku ludzi do pojęcia archetypu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Brak mi słów.

To jest jedna z tych książek, które mogą początkowo nie porywać i odpychać brutalnością, ale posiadają ten niesamowity przekaz i uczucie, którego nie da się opisać słowami.

Nie czuję ani smutku, ani radości, ani rozczarowania, ani zachwytu.

Tylko zew.

Zew natury.

Zew krwi.

Brak mi słów.

To jest jedna z tych książek, które mogą początkowo nie porywać i odpychać brutalnością, ale posiadają ten niesamowity przekaz i uczucie, którego nie da się opisać słowami.

Nie czuję ani smutku, ani radości, ani rozczarowania, ani zachwytu.

Tylko zew.

Zew natury.

Zew krwi.

Pokaż mimo to

Jestem i zawsze byłam psiarą i zawsze wolałam psy od kotów, dlatego dostałam na święta tą książkę. Przyznam się bez bicia, że na początku byłam nieco zawiedziona, bo nie miałam wogule ochoty na literaturę dziecięcą, jednak poczytałam opinie, które mnie zachęciły do tej książki.
Książka piękna, serce mnie bolało jak czytałam o tych silnych, wiernych jak cholera i oddanych psach,które musiały tak ciężko pracować, ale oprócz tego książka była często brutalna a autor nie owijała niczego w bawełnę. Stąd nie rozumiem dlaczego ta książka jest poświęcona dla dzieci od 7 lat wzwyż. Książka napewno uświadomiła mi jakie psy są tak naprawdę, że nie muszę być kulkami futra siedzącymi z nami na kanapie i domagającymi się głaskania a jak spóźnimy się ze spacerem to się obrażają, tam psy walczą o przetrwanie ciągną ładunki o wadze nawet 200kg a i tak są wierne opiekunom. Piękna książka, napewno jeszcze do niej wrócę.

Jestem i zawsze byłam psiarą i zawsze wolałam psy od kotów, dlatego dostałam na święta tą książkę. Przyznam się bez bicia, że na początku byłam nieco zawiedziona, bo nie miałam wogule ochoty na literaturę dziecięcą, jednak poczytałam opinie, które mnie zachęciły do tej książki.
Książka piękna, serce mnie bolało jak czytałam o tych silnych, wiernych jak cholera i oddanych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ostatnio mam fazę na literaturę dziecięcą :) Książką niestety odrobinę się zawiodłam. Ja rozumiem, że jest to pozycja skierowana do młodszych, ale mimo wszystko... Trochę ciągnąca się fabuła, a przede wszystkim - bardzo mała ilość dialogów!

Ostatnio mam fazę na literaturę dziecięcą :) Książką niestety odrobinę się zawiodłam. Ja rozumiem, że jest to pozycja skierowana do młodszych, ale mimo wszystko... Trochę ciągnąca się fabuła, a przede wszystkim - bardzo mała ilość dialogów!

Pokaż mimo to

"Zew krwi" to nie jest jakaś tam bajeczka dla dzieci o psie, lecz coś zdecydowanie więcej. To opowieść o pokonywaniu własnych słabości, przystosowywaniu się do nawet najtrudniejszych warunków oraz sile, która w każdym żywym stworzeniu głęboko ukryta i przyczajona czeka, aby zawalczyć o życie swojego właściciela. Jest to również historia o prawdziwej miłość, która sprawia, iż porzucamy własny egoizm w imię kogoś nam bliskiego. Książka jest brutalna tak, jak brutalne jest życie.

"Zew krwi" pokazuje niesamowity, a nawet niezapomniany obraz północy. Autor przenosi czytelnika do Jukonu oraz na Alaskę. Mimo iż jest to podróż książkowa, to przez cały czas ma się wrażenia rzeczywistego pobytu w tych jakże odległych miejscach. Krajobraz wyczarowany przez Londona w mojej wyobraźni po zakończeniu lektury jest równie żywy i barwny co w trakcie jej czytania.

Owa opowieść jest dość krótka, jednak zostanie ona ze mną jeszcze na długi czas, ponieważ pokazała mi coś pięknego, odkrywając przede mną uczucia, które od dawna w sobie trzymałam. Wywoła u mnie przemyślenia dotyczące tego, co sprawia, że ludzie uciekają od cywilizacji w sam środek niezbadanej dziczy. Nie chodzi tu o pieniądze czy złoto, lecz właśnie o zew natury. To on sprawia, że czujemy, iż społeczeństwo, cywilizacja nie są prawdziwe. Możemy być szczęśliwi, możemy mieć rodzinę, dom, prace i najlepszy samochód jednak ta odległa dzika kraina przyciąga nas swoją niezależnością. Co prawda jej wołania nie słyszy każdy z tym samym natężeniem i natarczywością. Choć ci, którzy je usłyszą w pełni swej okazałości, nie mają wyboru jak tylko się mu poddać. Mimo mrozu i mimo trudnych warunków z całego serca i z całej duszy pragniemy dzikości zewnętrznego świata, bo to on tak doskonale dopełnia się z naszym niespokojnym wnętrzem.

Pragnę jeszcze dodać, że London to prawdziwy mistrz.

"Zew krwi" to nie jest jakaś tam bajeczka dla dzieci o psie, lecz coś zdecydowanie więcej. To opowieść o pokonywaniu własnych słabości, przystosowywaniu się do nawet najtrudniejszych warunków oraz sile, która w każdym żywym stworzeniu głęboko ukryta i przyczajona czeka, aby zawalczyć o życie swojego właściciela. Jest to również historia o prawdziwej miłość, która sprawia,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie spodziewałam się, że książka będzie nasączona taką ilością brutalności, szczególnie gdy w obecnych czasach została przeznaczona dzieciom między 7-12 lat. Oryginalnie tytuł ten został napisany w 1903r. dla dorosłych i przez nich był czytany. Mając ten fakt na uwadze, dziwi mnie, że została zmieniona kategoria wiekowa w taki drastyczny sposób, ale, jak wiadomo, w literaturze jest jeszcze wiele innych podobnych przypadków.

Wstęp książki opisuje podejście autora do życia jakim było, że życie to walka o przetrwanie, w której zwycięża tylko ten, który jest najlepiej przygotowany i agresywny. Moim zdaniem opowieść świetnie odzwierciedla filozofię życia autora poprzez główną postać jakim był pies Buck, tylko że jego zachowanie pod pewnymi względami było nierównomierne. Walczył o przetrwanie do upadłego, walcząc i, nazywając po imieniu, stał się maszyną do zabijania i tym samym zabójczym potworem. Tylko mnie zastanawia, dlaczego on nigdy nie spróbował uciec, biorąc pod uwagę, że w swoim życiu doznał spokoju? Z drugiej strony czy bardziej czy mniej miał ludzkie cechy, ale czy naprawdę ekstremalnie krótki czas pełen traum spowodowany przez parę osób wystarczył by wymazać z pamięci jego przeszłość i tego, co jest dobre, a co nie? Zachowanie psa przypominał mi jakby był czystą białą kartką na której można było wszystko zapisać, a on wszystko do siebie przyjął, pozwalając na gruntowną zmianę jego osobowości, o ile w ogóle ją posiadał, w co wątpię. W dodatku jego postępowanie zupełnie się nie kleiło, ponieważ odciął się zupełnie od swojej przeszłości, a przecież dla psa 4 lata życia to ok. 40 ludzkich lat życia... Nie wiem, czy w tamtych czasach tak liczono psi wiek, ale jeżeli średnio zwierzę żyje 14 lat, to logicznie 4 lata życia dla niego jest naprawdę wiele.

Skoro to jest książka dla dzieci, nasuwa mi się pytanie, czego by one z tej lektury wyniosły? Że życie to tylko ciągła walka o przetrwanie i że trzeba się z każdym bić? Że żeby się bić i zwyciężać, trzeba mieć mięśnie ze stali i szeroką klatę, tak jak ten pies? Że trzeba gryźć innych słownie, bo ostatecznie pies może, a człowiek nie? Że szacunek jest wtedy kiedy wzbudza się u wszystkich strach? Że trzeba korzystać z inteligencji by tylko się bronić i walczyć? Że życie jest jednym wielkim zagrożeniem i że każdy to psychopatyczny sadysta?

Nie ma żadnego pozytywnego morału. Agresja i siła fizyczna psa zatuszowały jego słabość jakim było brak własnej osobowości, brak umiejętności porównywania z tym, co było, a tym co jest obecne, oraz uległość przed tym, co się dzieje złego, pozwalając by go te rzeczy zmieniły. Do tego stopnia pozwolił się zmienić, że nawet jeżeli doznał miłości i ją odwzajemnił pewnej postaci, nie potrafił do końca ukazać swojego uczucia.

Jedynym plusem z tego wszystkiego był fantazyjny wątek o tym, jak się w nim wzbudzały dawne doświadczenia przodków, a nawet ich cienie. Tylko że tu także ukazał swoją słabość, bo w ogóle się przed tym nie bronił, zamiast tego, zupełnie się temu poddawał, zmieniając się.

Język jakim posługiwał się autor był bardzo prosty, z minimalną ilością opisów, co mi się nie podobało.

Warto przeczytać by wyrobić sobie własne zdanie i żeby się zastanowić czy oby na pewno zmiana kategorii wiekowej jak w tym przypadku jest dobrą sprawą.

Nie spodziewałam się, że książka będzie nasączona taką ilością brutalności, szczególnie gdy w obecnych czasach została przeznaczona dzieciom między 7-12 lat. Oryginalnie tytuł ten został napisany w 1903r. dla dorosłych i przez nich był czytany. Mając ten fakt na uwadze, dziwi mnie, że została zmieniona kategoria wiekowa w taki drastyczny sposób, ale, jak wiadomo, w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytałam ją w środku nocy i przeczytałam w mgnieniu oka. Historia głównego czworonożnego przyjaciela dostarczyła mi wzruszeń, uśmiechu, zadumy. Może i nie jest to dzieło wybitne, ale ta książka ma coś w sobie, specyficzny klimat, który przenosi w opisane w niej czasy i miejsca co powoduje, że czytelnik czuje się jakby był bezpośrednim świadkiem wydarzeń. Zdarzyło się, że podczas lektury miałam łzy w oczach. Za piękną i przyciągającą uwagę okładkę dodaję punkt. Ode mnie 8/10.

Czytałam ją w środku nocy i przeczytałam w mgnieniu oka. Historia głównego czworonożnego przyjaciela dostarczyła mi wzruszeń, uśmiechu, zadumy. Może i nie jest to dzieło wybitne, ale ta książka ma coś w sobie, specyficzny klimat, który przenosi w opisane w niej czasy i miejsca co powoduje, że czytelnik czuje się jakby był bezpośrednim świadkiem wydarzeń. Zdarzyło się, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pies Buck co jakiś czas wyrywa się do lasu.

Pies Buck co jakiś czas wyrywa się do lasu.

Pokaż mimo to

“Zew krwi” Jacka Londona nie był moją lekturą. Po prostu nie ten rocznik, nie te lata. Czy ominęło mnie zatem coś niebywałego? Niebywałe jest to, że tak dużo o tej książce słyszałam, a dopiero teraz ją przeczytałam. Nie łudźmy się, nie da się przeczytać wszystkiego, co się chce w trakcie swojego krótkiego żywota. Natomiast łudziłam się, że książka mnie oczaruje. Ani mnie nie oczarowała, ani rozczarowała. Ot dobre 6 w punktach oceny.

...

Więcej na:
https://nakanapie.pl/recenzje/wolalabym-zew-natury-zew-krwi

#klubrecenzentank

“Zew krwi” Jacka Londona nie był moją lekturą. Po prostu nie ten rocznik, nie te lata. Czy ominęło mnie zatem coś niebywałego? Niebywałe jest to, że tak dużo o tej książce słyszałam, a dopiero teraz ją przeczytałam. Nie łudźmy się, nie da się przeczytać wszystkiego, co się chce w trakcie swojego krótkiego żywota. Natomiast łudziłam się, że książka mnie oczaruje. Ani mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sympatyczna, choć niełatwa i nieraz drastyczna psia przygoda osadzona w klimatycznej, zimowej Alasce. W sam raz do wchłonięcia w jeden dzień :)

Sympatyczna, choć niełatwa i nieraz drastyczna psia przygoda osadzona w klimatycznej, zimowej Alasce. W sam raz do wchłonięcia w jeden dzień :)

Pokaż mimo to