The Call of the Wild

Uwielbiam książki o psach, ale jedna cecha drażni mnie w najgłośniejszych tytułach ostatnich lat, takich jak "Był sobie pies" - mianowicie pies jako narrator. Nie znoszę tego. Pies to jednak pies, to nie człowiek, który myśli jak człowiek. To co mnie fascynuje w zwierzętach to fakt, że myślą i przeżywają inaczej niż my. Ubieranie ich myśli w dziwne sentencje, tyle że po prostu bardziej infantylne, odbiera według mnie całą magię.
Jack London w "Zwie krwi" zrobił to bezbłędnie. Narrator jest trzecioosobowy, a Buck to pies. Dzięki temu na prawdę przeżywa się opowiedzianą historię, śledząc losy biednego nieświadomego ludzkiego okrucieństwa zwierzęcia. Język jest prosty i bardzo przystępny, dzięki czemu książkę pochłania się błyskawicznie.

Opowieść wzrusza. Co najmniej kilka razy polały się łzy. Największą wadą jest to, że jest krótka. Prócz tego, nie mam żadnych zarzutów.

Uwielbiam książki o psach, ale jedna cecha drażni mnie w najgłośniejszych tytułach ostatnich lat, takich jak "Był sobie pies" - mianowicie pies jako narrator. Nie znoszę tego. Pies to jednak pies, to nie człowiek, który myśli jak człowiek. To co mnie fascynuje w zwierzętach to fakt, że myślą i przeżywają inaczej niż my. Ubieranie ich myśli w dziwne sentencje, tyle że po...

Świetna książka. Po prostu klasyk

Świetna książka. Po prostu klasyk

Kolejna z rzędu fantastyczna lektura pana Londona. Brutalna, iście pogrążająca w żałobie alegoria za straconym dziewictwem psiej natury. Trafiamy na Alaskę, gdzie panują mroźne chłody, ciężkie wyprawy zaprzęgowe. Bucky, nasz dzielny żołnierz na czterech łapach przechodzi z rąk do rąk przewożąc załadunki, między innymi listy pocztowe. Śledzimy losy z psiej perspektywy - nurzając się w kłębach śniegu, przecinając lasy, strumyki czy przełęcze. Widzimy, jak ze zwierzyny domowej przeobraża się w dzikiego zwierza na kształt wilka, który z posłusznego południowca tworzy się przywódca dzikiej, ostrej północy. Przede wszystkim imponuje język, który sprawia, że odczuwamy groźne temperatury, niebezpieczne szlaki oraz ciężar sań. Jak na powieść, która przeznaczona jest dla dzieci - została przepełniona okrucieństwem natury, twardych, ostrych starć w rywalizacji psów zaprzęgowych.

Opowieść możemy traktować na kilku poziomach: jako wyraz szczerego oddania i lojalności wobec ludzkiej twarzy, ponieważ Bucky nieustannie towarzyszy losom mieszkańcom planety. Jako odwieczny pociąg za wzrastaniem, i stawaniem się lepszym myśliwym - z czasem Bucky zacznie być drapieżcą, którego nie obowiązują sztywne zasady moralne wpojone przez kulturę oraz cywilizację. Ale powód, dlaczego warto znać ,,Zew krwi'' jest prozaiczny. To przepiękna, poruszająca wiara w przetrwanie w najtwardszych warunkach, gdzie bicz nie zmusi do rozkazów, a wrogowie poniosą karę za wyrządzone krzywdy. Imponuje ilość scen, które dosłownie rozebrały mnie, jak dziecko (nie będę ukrywał - płakałem podczas lektury ze dwa, trzy razy). Przygnębiające wydarzenia mnożą się w niespotykanym tempie, a jednocześnie wzmacnia więź człowieka ze zwierzęciem. Życie Bucky'ego to pasmo udręki i przechodzenia z rąk do rąk - mimo to, staje się żywą legendą, wielkim wojownikiem, który pomimo upokorzeń i cierpienia - tkwi przy boku dwunożnych gigantów.

Kolejna z rzędu fantastyczna lektura pana Londona. Brutalna, iście pogrążająca w żałobie alegoria za straconym dziewictwem psiej natury. Trafiamy na Alaskę, gdzie panują mroźne chłody, ciężkie wyprawy zaprzęgowe. Bucky, nasz dzielny żołnierz na czterech łapach przechodzi z rąk do rąk przewożąc załadunki, między innymi listy pocztowe. Śledzimy losy z psiej perspektywy -...

Super.
Żałuje ze nie przeczytałem jej kilka lat temu

Super.
Żałuje ze nie przeczytałem jej kilka lat temu

Buck zostaje porwany z posiadłości, w której prowadzi leniwe i spokojne życie. Zostaje sprzedany poszukiwaczom złota. Będzie musiał odnaleźć się w środowisku dotąd mu nieznanym, gdzie obowiązują zupełnie inne reguły. Nasunęło mi się takie skojarzenie z ludźmi, którzy potrafią się diametralnie zmienić w zależności od środowiska. Żeby przeżyć, można posunąć się do rzeczy, o których w normalnych okolicznościach nigdy byśmy nie pomyśleli. W Bucku również odradzają się pierwotne instynkty, które do tej pory były mu obce, ale bez nich sobie nie poradzi.

W książce nie brakuje brutalniejszych opisów, krzywdy zwierząt, prawa silniejszego, ale też miłości, prawdziwego oddania i przyjaźni. Można to odnieść do życia. Czasem trzeba przejść trudną drogę, by znaleźć szczęście i zrozumieć swoją naturę. Chociaż domyślam się, że historia Bucka może być interpretowana na różne sposoby. Autor stworzył bardzo dobrą historię z odpowiednim klimatem i piękną choć bezwzględną przyrodą. Również przyłączę się do stanowiska, że „Zew krwi” nie do końca jest książką dla dzieci.

Buck zostaje porwany z posiadłości, w której prowadzi leniwe i spokojne życie. Zostaje sprzedany poszukiwaczom złota. Będzie musiał odnaleźć się w środowisku dotąd mu nieznanym, gdzie obowiązują zupełnie inne reguły. Nasunęło mi się takie skojarzenie z ludźmi, którzy potrafią się diametralnie zmienić w zależności od środowiska. Żeby przeżyć, można posunąć się do rzeczy, o...

Obok Martina Edena moja ulubiona książka autorstwa Jacka Londona.
Wydanie Świata Książki i Muzy, które ostatnio czytałam ma jedną wielką zaletę: przypisy oraz poglądowe ilustracje na marginesach. Pozwala to na rozumienie realiów epoki, co zwłaszcza dla młodego czytelnika może być problemem.

Obok Martina Edena moja ulubiona książka autorstwa Jacka Londona.
Wydanie Świata Książki i Muzy, które ostatnio czytałam ma jedną wielką zaletę: przypisy oraz poglądowe ilustracje na marginesach. Pozwala to na rozumienie realiów epoki, co zwłaszcza dla młodego czytelnika może być problemem.

Klasyk...

Klasyk...

Ładna, krótka książeczka. Ciekawie wcielić w głównego bohatera, który nie jest człowiekiem.

Ładna, krótka książeczka. Ciekawie wcielić w głównego bohatera, który nie jest człowiekiem.

zobacz więcej na: http://elzbietarogalska.blogspot.com/2021/09/ksiazka-zew-krwi-jacka-londona-elzbieta.html

Talent Jacka Londona zawsze zachwyca. Pozornie książka o psie ale tak naprawdę zawiera wiele walorów edukacyjnych. Waleczność, braterstwo, miłość, odwaga...

zobacz więcej na: http://elzbietarogalska.blogspot.com/2021/09/ksiazka-zew-krwi-jacka-londona-elzbieta.html

Talent Jacka Londona zawsze zachwyca. Pozornie książka o psie ale tak naprawdę zawiera wiele walorów edukacyjnych. Waleczność, braterstwo, miłość, odwaga...

Gdyby nie nazwisko poczytnego autora, który zaskarbił sobie mój podziw powieścią Martin Eden, prawdopodobnie nie popatrzyłbym nawet na nieco sztampową okładkę powieści Zew Krwi, żywcem wziętą ze znanego portalu ze stockowymi zdjęciami. Cóż, siła nazwiska robi swoje, a zachęcająca cena stanowiła ostateczny argument za kupnem kolejnego już klasyka.

Wnioskując po samej grafice i opisie, wysnułem, że przeczytam lekko ckliwą, być może bardzo wzruszającą opowieść o tragedii porwanego zwierzęcia, na wzór Psa który jeździł koleją, czy filmowej serii Beethovena (skojarzenie jak najbardziej słuszne, zważywszy na wielkiego bernardyna z okładki). Pomyliłem się. Nie pierwszy i nie ostatni raz.

Jack London skonstruował bardzo prostą historię Bucka – pół bernardyna, pół owczarka szkockiego, który za sprawą jednej decyzji wplątanego w kłopoty człowieka, zostaje (wbrew właścicielowi) sprzedany handlarzowi psów. Buck szybko odkrywa brutalny świat człowieka nie znającego litości, rządzonego chciwością pieniądza, gdzie jedynym argumentem jest noga i bicz. Mieszaniec szybko adaptuje się do nowej sytuacji i niedługo staje się częścią nowego doświadczenia – zostaje psem zaprzęgowym na dalekiej północy, przykrytej połaciami siarczystego mrozu i spartańskich warunków. Buck będzie musiał szybko odnaleźć się w nowej sytuacji, inaczej stłamsi go dominująca pozycja pobratymców. Czy mu się uda?

London nie szczędzi brutalności i realności w swoich opisach. To nie jest dobranocka dla dzieci, tylko opowieść o tytułowym, atawistycznym zewie krwi, uśpionym od tysięcy lat, lecz nie całkiem pozbawionym mocy. W odpowiednich warunkach, zawsze obudzi się jak niedźwiedź z letargu. Psy walczą między sobą o pozycję lidera, oszukują, kradną, często dochodzi między do nimi potyczek, nierzadko kończących się groteskową śmiercią. Autor nie bawi się tutaj specjalnie w jakieś alegorie, po prostu przedstawia surowość i brutalność świata taką jaką widzi, okraszoną instynktem przetrwania, a jak wiadomo, przetrwają najsilniejsi i najwytrwalsi.

Buck jest rozumnym psem, jak i zresztą jego psi kompani. Gdyby wyjąć z powieści pewne obrazy, nie odróżnilibyśmy zwierząt od ludzi i o to też autorowi chodziło, a zabieg ten doskonale działa, bo możemy utożsamić się z psim protagonistą, poczuć to co on, bać się o jego bezpieczeństwo, walczyć razem z nim w nierównej walce o wolność, spełnienie i perspektywę nowego świtu.

Co prawda Zew Krwi nie wzruszył mnie, ale wzruszył mną. W pewnym momencie musiałem przerwać lekturę, z racji dość tragicznej sceny śmierci jednego z czworonogów. Ciężko też mówić o ckliwym happy-endzie – autor nie przełamuje swojej obietnicy i do samego końca prowadzi całkiem naturalistyczną narrację.

Choć generalnie traktowana jako literatura dziecięca, według mnie Zew Krwi to propozycja dla czytelnika dojrzalszego, lubującego się w pytaniach na temat egzystencjalizmu, porządku świata, umiejącego przyznać się do tego, że człowiek również posiada w sobie zew natury, którego maska urbanizacji nie jest w stanie zniwelować. Ukryć, z pewnością, ale rzeczy utajone często lubią o sobie dawać znać w najmniej odpowiednich momentach.

Gdyby nie nazwisko poczytnego autora, który zaskarbił sobie mój podziw powieścią Martin Eden, prawdopodobnie nie popatrzyłbym nawet na nieco sztampową okładkę powieści Zew Krwi, żywcem wziętą ze znanego portalu ze stockowymi zdjęciami. Cóż, siła nazwiska robi swoje, a zachęcająca cena stanowiła ostateczny argument za kupnem kolejnego już klasyka.

Wnioskując po samej...