Martwe dusze

Czy można kupić człowieka?
Czy można kupić człowieka żywego?
A jeśli można żywego (a w XIX wieku nie było to nic niezwykłego) to czy można kupić martwego .....i skąd konsternacja tym pytaniem?

Książka Mikołaja Gogola porusza ważny temat epoki, ale jeśli się zastanowić to ... każdej epoki. Co sprawia , że jeden rodzaj występku jest prawem , a drugi już nas brzydzi i wpadamy w zakłopotanie na samą myśl? Czy można wykorzystać pracę dziecka np na drugim końcu świata , a nie można dziecka sąsiada? To pierwsze jest budulcem naszego świata , drugie przywodzi na mysl najwyższe (i słusznie ) zwyrodnienie godne pogardy. Pytanie jest przypadkowe bo można zapytać w ten sposób o wiele rzeczy.

Jak bardzo nasz świat bez dwulicowy i jak głębokie są w nas podwójne standardy.... I czy można kogoś winić że żeruje na zercach?

Z takimi refleksjami zostawił mnie autor "Martwych Dusz"... Wcale prawdę mówiąc nie miałam ochoty na te refleksje.

Czy można kupić człowieka?
Czy można kupić człowieka żywego?
A jeśli można żywego (a w XIX wieku nie było to nic niezwykłego) to czy można kupić martwego .....i skąd konsternacja tym pytaniem?

Książka Mikołaja Gogola porusza ważny temat epoki, ale jeśli się zastanowić to ... każdej epoki. Co sprawia , że jeden rodzaj występku jest prawem , a drugi już nas brzydzi i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Choć to książka o "martwych duszach" (zmarłych pracownikach folwarków, z których wciąż można czerpać profity), to jednak zdradza wyjątkowo żywą duszę Rosji.

Choć to książka o "martwych duszach" (zmarłych pracownikach folwarków, z których wciąż można czerpać profity), to jednak zdradza wyjątkowo żywą duszę Rosji.

Pokaż mimo to

Martwe Dusze, czyli Historia rosyjskiego kombinowania.

Martwe Dusze, czyli Historia rosyjskiego kombinowania.

Pokaż mimo to

Przepysznie narysowana literacką kreską galeria postaci, włącznie z głównym bohaterem Cziczikowem. Wszystko rezonuje, współgra gdzie trzeba, błyszczy, bawi, zaskakuje. Warto.

Przepysznie narysowana literacką kreską galeria postaci, włącznie z głównym bohaterem Cziczikowem. Wszystko rezonuje, współgra gdzie trzeba, błyszczy, bawi, zaskakuje. Warto.

Pokaż mimo to

Gogol prowadzi czytelnika wraz z Cziczikowem przez rosyjską prowincję. W trakcie tej podróży obserwujemy zmagania głównego bohatera, który chcę kupić martwe dusze chłopów pańszczyźnianych. Jednocześnie odkrywamy, że prawdziwe martwe dusze mają żywi mieszkańcy. Na próżno szukać tu choć jednej żywej duszy, bo każdy uśmiercił swoją własnymi grzechami, ułomnościami, zepsuciem, przywarami i upadkiem wartości moralnych. Gogol przeniknął duszę ludzką aż do ostatka.

"Martwe dusze" to książka wyjątkowa. Witać to już po samym sposobie narracji. Narrator bezpośrednio zwraca się do czytelnika, dzięki czemu miałam wrażenie, że siedzę obok samego Gogola, a on opowiada tę historię specjalnie dla mnie.
Podobają mi się również niezwykle plastyczne oraz drobiazgowe opisy ludzi i miejsc. Pomimo przerysowania wyłania się z nich autentyczność. Mimo nie zbyt porywającej fabuły książka jest ciekawa. Dzieje się tak za sprawą właśnie tych urokliwych opisów oraz momentami wręcz poetyckich refleksji autora. Styl pisania zabarwiony satyrą również działa na korzyść. Gogol miał niezwykły zmysł obserwacji, a w dodatku potrafił w pasjonujący sposób przedstawić to, co dostrzegał.

Z perspektywy współczesnej literatury jest to książka prostolinijna. Jednak ta prostota i ten czar dawnej literatury, który niekoniecznie wiąże się z emocjonującą fabułą ma w sobie pewną lekkość. To właśnie dzięki tej subtelnej lekkości książka okazała się nie być wcale tak ciężka, jak na początku mi się wydawało.

"Martwe dusze"nie zostały dokończone, otacza je więc pewna tajemniczość, a czytelnik ma dzięki temu większe pole dla wyobraźni. Autor był rozdarty pomiędzy własnymi przemyśleniami a opinią publiczną więc może i dobrze, iż powieści nie udało się skończyć.

Na pewno za jakiś czas jeszcze raz zmierzę się z lekturą "martwych dusz" . Wydaję mi się, że za słabo skupiłam się podczas czytania, przez co wiele spostrzeżeń po prostu do mnie nie darło. Jestem też ciekawa, jak odbiorę tę pozycję za kilka lat. Może wtedy lepiej uda mi się zrozumieć co autor chciał przekazać.

Gogol prowadzi czytelnika wraz z Cziczikowem przez rosyjską prowincję. W trakcie tej podróży obserwujemy zmagania głównego bohatera, który chcę kupić martwe dusze chłopów pańszczyźnianych. Jednocześnie odkrywamy, że prawdziwe martwe dusze mają żywi mieszkańcy. Na próżno szukać tu choć jednej żywej duszy, bo każdy uśmiercił swoją własnymi grzechami, ułomnościami, zepsuciem,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

https://vod.tvp.pl/video/martwe-dusze,martwe-dusze,47728562

https://vod.tvp.pl/video/martwe-dusze,martwe-dusze,47728562

Pokaż mimo to

“Martwe dusze” były moją lekturą ostatnich dni i muszę przyznać, że wybrałam na nią naprawdę dobry czas. Zawsze uważałam, że zima to doskonały moment na nieco cięższe powieści. Smakują one wtedy inaczej – przecież “Martwe dusze” byłyby zupełnie inną książką, gdybym czytała je w lato, gdy zewsząd otacza nas słońce i radość, a zupełnie inną jest teraz – w środku zimy, czytaną pod kocem, z kubkiem aromatycznej herbaty w dłoni i śniegiem za oknem.

Muszę jednak przyznać, że to nie jest moje pierwsze spotkanie z tą książką. Otóż po raz pierwszy czytałam ją w liceum. Nosiłam się wtedy z ambicjami, by zgłębiać klasykę – zaczytywałam się wtedy w Dostojewskim, Puszkinie, więc i Gogol był naturalnym wyborem. Wtedy jednak odebrałam tę lekturę jako ciężką i chyba nie do końca ją rozumiałam. Sami rozumiecie, dlaczego bałam się wrócić do niej teraz, po latach i dlaczego “swoje” na półce musiała odleżeć… Myliłam się! Nasyciła ona pączkującą we mnie tęsknotę za klasyką rosyjską, dostarczyła nie tylko wielu rozmyślań, ale i wspaniałą rozrywkę!

“Martwe dusze” to powieść niewielka objętościowa. Jest jednak bardzo wyjątkowa, co czytelnicy mogą dostrzec już po paru stronach czytania. Nie często spotykamy się z tak bezpośrednią narracją i zwrotami narratora do czytelnika. Te wtrącenia powodują, że czytając odnosimy wrażenie, że jest to historia specjalnie dla nas opowiadania.

Głównym bohaterem powieści jest Paweł Iwanowicz Cziczikow –zadbany i porządny mężczyzna. Właściwie tyle konkretnie można o nim powiedzieć, bo jest to jednocześnie człowiek dość przeciętny lub wręcz bezbarwny – ani bogaty, ani biedny; ani gruby, ani chudy; ani popularny, ani nieznany. Bardzo dobrze umie stwarzać pozory, poznając się z miejscowymi, wzbudza ich zaufanie oraz zainteresowanie. Wydaje się im kimś ważniejszym, aniżeli rzeczywiście jest.
Poznajemy go, kiedy wraz ze swoim stangretem Selifanem i lokajem Pietrkiem przyjeżdża do miasta gubernialnego N. Podróży Cziczikowa przyświeca jeden del – kupno tytułowych martwych dusz. To nie metafora – zdanie to należy odczytywać dosłownie. Cziczikow wraz ze swoją świtą objeżdża pobliskie majątki, by kupować od właścicieli martwe dusze chłopów. Postępuje inaczej, niż zwykło się przyjmować, czym zasiewa ziarno niepokoju. Cziczikow zna jednak doskonale karty, którymi grają inni i potrafi się tą wiedzą sprawnie posługiwać. Argumentując kupno martwych dusz jako wybawienie od kłopotu, w końcu udaje mu się przekonać właścicieli ziemskich do transakcji. Początkowo wszystko idzie jak po maśle, a nasz bohater realizuje swój cel krok po kroku, jednak wkrótce zaczynają krążyć o nim plotki…

Po co naszemu bohaterowi martwe dusze? W jakim celu skupuje nieżywych, zamiast zająć się nabywaniem chłopów zdolnych do pracy? Czy w całym tym przedsięwzięciu należy dopatrywać się czegoś nieuczciwego lub wręcz szatańskiego? Tego wszystkiego dowiecie się z lektury!

“Martwe dusze” to wspaniała książka, po którą warto sięgnąć. Wyjątkowa narracja wciąga czytelnika pomiędzy karty powieści i tworzy go jej częścią. Klasykę zawsze warto poznawać, a ta książka jest tego najlepszym przykładem!

“Martwe dusze” były moją lekturą ostatnich dni i muszę przyznać, że wybrałam na nią naprawdę dobry czas. Zawsze uważałam, że zima to doskonały moment na nieco cięższe powieści. Smakują one wtedy inaczej – przecież “Martwe dusze” byłyby zupełnie inną książką, gdybym czytała je w lato, gdy zewsząd otacza nas słońce i radość, a zupełnie inną jest teraz – w środku zimy, czytaną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyjemna lektura na zimowe wieczory i nie tylko. Sama fabuła książki nie jest zbyt porywająca, nieprzewidywalna, ale urozmaicają ją ciekawe refleksje autora i wręcz poetyckie, urokliwe opisy świata przedstawionego. Styl pisania okraszony szczyptą satyry także jest atutem, który sprawiał, że książka ani przez chwilę nie przynudzała ;)

Przyjemna lektura na zimowe wieczory i nie tylko. Sama fabuła książki nie jest zbyt porywająca, nieprzewidywalna, ale urozmaicają ją ciekawe refleksje autora i wręcz poetyckie, urokliwe opisy świata przedstawionego. Styl pisania okraszony szczyptą satyry także jest atutem, który sprawiał, że książka ani przez chwilę nie przynudzała ;)

Pokaż mimo to

Nie jest to lektura najłatwiejsza, bo w końcu to powieść z około 1852 roku. Jednak jest też zaskakująco zabawna, pełna spostrzeżeń na temat ludzkiej natury. Dłuży się i nie czyta szybko, a jednak nie żałuję, że wzbogaciłam swoją literacką przygodę o tę pozycję.

Nie jest to lektura najłatwiejsza, bo w końcu to powieść z około 1852 roku. Jednak jest też zaskakująco zabawna, pełna spostrzeżeń na temat ludzkiej natury. Dłuży się i nie czyta szybko, a jednak nie żałuję, że wzbogaciłam swoją literacką przygodę o tę pozycję.

Pokaż mimo to

Bardzo, bardzo zabawna. Bezlitosne portrety rosyjskich ziemian zapadają w pamięć. Na wspomnienie chorobliwego zbieracza przechodzi dreszcz.

Bardzo, bardzo zabawna. Bezlitosne portrety rosyjskich ziemian zapadają w pamięć. Na wspomnienie chorobliwego zbieracza przechodzi dreszcz.

Pokaż mimo to