Nie będę rozpisywał się pod każdym tomem z tej serii. Napiszę jedną recenzję tutaj, ponieważ wszystkie części tworzą niesamowitą przygodę która „pożarła” mnie w całości. Jako dzieciak w szkole podstawowej oraz gimnazjum razem z kolegami pokochaliśmy Diablo II. Czytając Szamana jako dorosły facet poczułem się jakbym cofnął się w czasie. Nie spodziewałem się, że tak dobrze będzie mi się czytać książkę o grze zamiast w nią zagrać. To uczucie które polecam wszystkim zagorzałym graczom konsoli albo PC. Cieszę, że czytając te tomy nie miałem jeszcze dziecka, bo żona chyba by mnie wyrzuciła z mieszkania. Absolutnie wciągająca przygoda.

Nie będę rozpisywał się pod każdym tomem z tej serii. Napiszę jedną recenzję tutaj, ponieważ wszystkie części tworzą niesamowitą przygodę która „pożarła” mnie w całości. Jako dzieciak w szkole podstawowej oraz gimnazjum razem z kolegami pokochaliśmy Diablo II. Czytając Szamana jako dorosły facet poczułem się jakbym cofnął się w czasie. Nie spodziewałem się, że tak dobrze...

Ta książka to prawdziwy labirynt - na pierwszy rzut oka wygląda jak instrukcja obsługi do gry MMORPG z dodatkiem suchych statystyk i analiz rodem z biurowego raportu. Ale nie dajcie się zwieść, drodzy czytelnicy! Ta pozornie nudna biurokracja szybko ujawnia się jako smaczek, który dodaje książce pikanterii i pozwala poczuć się jak bohater gier komputerowych, bez ryzyka zarażenia wirtualnymi pchłami.

Jeśli jesteś geekiem komputerowym, to jak w domu poczujesz się wśród tych wszystkich "level-up'ów" i questów. Ale spokojnie, nawet jeśli twój jedyny kontakt z komputerem to przeglądanie Facebooka, autor troskliwie wyjaśnia każdy gamingowy żargon, jakby tłumaczył gry komputerowe swojej babci.

Początkowe wrażenie z lektury? Trochę jakby patrzeć komuś przez ramię, kiedy gra w "World of Warcraft", z tym całym frustrującym uczuciem "daj, ja też chcę!". Ale, o zgrozo, musisz tylko obserwować. Na szczęście, jak w każdej dobrej grze, poziom trudności rośnie, a wraz z nim rośnie nasze zaangażowanie. Szybko zaczynasz kibicować bohaterom, nawet jeśli czasem ich wybory są tak przewidywalne, jak zakończenie filmu o superbohaterach.

Nie zapominajmy o tajemniczych wątkach, które zasiewają nasiona ciekawości niczym NPC z misją "znajdź zaginiony artefakt". To tylko potęguje chęć sięgnięcia po kolejne tomy. Podsumowując, jeśli lubisz książki z domieszką pikseli, ta powieść to jak znalezienie skrzyni ze skarbami w grze - trochę przewidywalna, ale niezwykle satysfakcjonująca.

Ta książka to prawdziwy labirynt - na pierwszy rzut oka wygląda jak instrukcja obsługi do gry MMORPG z dodatkiem suchych statystyk i analiz rodem z biurowego raportu. Ale nie dajcie się zwieść, drodzy czytelnicy! Ta pozornie nudna biurokracja szybko ujawnia się jako smaczek, który dodaje książce pikanterii i pozwala poczuć się jak bohater gier komputerowych, bez ryzyka...

Otrzymałem te książkę jako prezent i początkowo odłożyłem na półkę z myślą o przeczytaniu kiedyś. Jednak gdy już weźmie się ją do ręki, człowiek nie jest w stanie się oderwać, chyba tylko po to by odpalić jakieś MMO RPG. To jedna z najlepszych rzeczy jakie ujrzała światowa fantastyka w ciągu ostatnich kilku lat.

Otrzymałem te książkę jako prezent i początkowo odłożyłem na półkę z myślą o przeczytaniu kiedyś. Jednak gdy już weźmie się ją do ręki, człowiek nie jest w stanie się oderwać, chyba tylko po to by odpalić jakieś MMO RPG. To jedna z najlepszych rzeczy jakie ujrzała światowa fantastyka w ciągu ostatnich kilku lat.

Takiego odkrycia w dziedzinie fantastyki nie miałem od dawna! Sam bym sobie piwo postawił. Ale może mam solidnie wylevelowane szczęścia i/lub intuicję i o tym nie wiem? Zdarzają się takie sensacje; zdarzyli mi się np. Kevin Hearne albo Adrian Tchaikovsky. Ale to są dość wyjątkowe momenty, Machanienko się w ten wyjątek wpisuje. Jestem totalnie zachwycony!

Dwie istotne sprawy. Pierwsza to skojarzenia z 'Player one' Cline'a / Spielberga. Początek 'Początku' brzmi niemal jak plagiat: zamknięte kapsuły, uniwersum świata gry, itp. Ale Machan poszedł w zupełnie inną stronę i tym sposobem... Nie, nie zyskał oryginalności, o czym później. Zyskał własną, niezależną od 'Player one' jakość. Cline oparł się na grach, ale jego książka to jednak nie jest GRA sensu stricto, a zabawa w ejtisowe easter eggi. Cudne, ale jednak zdystansowane.

Druga sprawa to próg wejścia. Aby się zachwycić 'Drogą szamana' trzeba ogarniać RPG- i. Jeśli dla kogoś ten skrót nic nie znaczy albo kojarzy się tylko z wyrzutnią rakietową to będzie miał problem. Czy Machanienko jest niezrozumiały? Dla mnie nie. Ale ja przeszedłem 'Gothica 2' w wersji z dodatkami i bez jakieś 8 razy :) Z 'Drogi szamana' RPG- owy slang wręcz się wylewa! W zwykłej fantasty starczy przeczytać Tolkiena albo Sapkowskiego i już się połowę ogarnia. W przypadku Machanienki to nie wystarczy. A może i starczy, ale będzie uboższe.

Tyle dylematów. Mnie książka totalnie zachwyciła i- gdyby nie powyższe problemiki- byłaby totalna dycha! Już się szykuje na kolejne części, a jest ich bodaj osiem :) Każdy, kto ogarnia RPG, cRPG, D & D, a nawet jRPG-i będzie w niebie! Cudny klimat, kapitalna narracja pierwszoosobowa. Skojarzeń milion. Od 'Gothica' i 'Warcrafta' aż do drużynowych RPG w stylu 'Wrót Baldura'. Skrajnie pogrążenie się w uniwersum, genialne niuanse, masa niespodzianek. To nie jest 'Clinowa' zabawa w skojarzenia, to jest absolutne pogrążenie się w świecie! Zwłaszcza, że Cline przeskakiwał między VR, a realem, a Machanienko w 95% siedzi w tym pierwszym.

Dodatkowo nie traci dramaturgii i cały czas wzbogaca wątki. Nie wiem, od czego zacząć swoje pienia... Questy, przygody, wezwania, boss- wszystko jest. Bohaterowie od drugiego do piątego planu- są. Od Raina po Carta i Erica, obaj genialnie napisanie i pełni realnych emocji. Bogactwo uniwersum niezmierzone! Jeśli Machanienko nie straci klasy w kolejnych tomach, a to dość poważne zagrożenie, to ta opowieść może trwać nawet dłużej niż 8 tomów. Już się jaram na wszystkie!

9/10. Powód braku 10/10 ująłem wcześniej. Poza tym mistrzowskie fantasy. Wielkie i niespodziewane odkrycie. Brak mi słów.

Wersję audio czyta Wojtek Masiak. Czyli ex- amator Majselbaum wg mojej dawniejszej interpretacji. To ciekawostka tylko, nieistotna. Jedna prośba do lektora lub do kogoś z jego znajomych. Może ktoś przeczyta. Panie Wojtku proszę w openingu podawać nazwisko tłumacza / autora przekładu. To dość ważna informacja jest. Sama robota lektorska rewelacyjna! Głos świetny, czytanie jeszcze lepsze. Dodatkowe punkty za różnicę w intonacji. Machan odzywający się do 'Zielonej', grypsera Ciapy, świadomie sztywny głos NPCów i wiele innych podobnych... Mistrzowskie wykonanie.

Takiego odkrycia w dziedzinie fantastyki nie miałem od dawna! Sam bym sobie piwo postawił. Ale może mam solidnie wylevelowane szczęścia i/lub intuicję i o tym nie wiem? Zdarzają się takie sensacje; zdarzyli mi się np. Kevin Hearne albo Adrian Tchaikovsky. Ale to są dość wyjątkowe momenty, Machanienko się w ten wyjątek wpisuje. Jestem totalnie zachwycony!

Dwie istotne...

Pierwszy raz czytałam książkę z tego gatunku, jednak jako namiętną graczkę, bardzo mnie zaintrygowała. Nie sądziłam, że świat gry da się tak dokładnie przenieść na papier i że takie levelowanie w książce będzie sprawiało frajdę. Biorę się od razu za kolejną część.

Pierwszy raz czytałam książkę z tego gatunku, jednak jako namiętną graczkę, bardzo mnie zaintrygowała. Nie sądziłam, że świat gry da się tak dokładnie przenieść na papier i że takie levelowanie w książce będzie sprawiało frajdę. Biorę się od razu za kolejną część.

Czytając ciągle porównywałam do Player One i to nawet nieświadomie (różnica wydania niecały rok). Widać dużą inspirację łącznie z tym, że bohaterowi wszystko się udaję i dostaje te "lepsze" fanty, udoskonalenia.
Szybko się czyta, prosty język, wciąga.
W pewnym momencie ma się wrażenie, że samemu gra się w grę :)

Czytając ciągle porównywałam do Player One i to nawet nieświadomie (różnica wydania niecały rok). Widać dużą inspirację łącznie z tym, że bohaterowi wszystko się udaję i dostaje te "lepsze" fanty, udoskonalenia.
Szybko się czyta, prosty język, wciąga.
W pewnym momencie ma się wrażenie, że samemu gra się w grę :)

Na początku wydawała mi się dziwna ale później wsiaklem całkowicie zwłaszcza że uwielbiam grę Gothic

Na początku wydawała mi się dziwna ale później wsiaklem całkowicie zwłaszcza że uwielbiam grę Gothic

Moja pierwsza pozycja z gatunku litRPG. Trafiłam na nią trochę przypadkiem ale naprawdę się zachwyciłam i wciągnęło mnie potężnie. Wielokrotnie próbowałam grać w komputerowe gry RPG ale zawsze zniechęcało mnie w nich to, że co i rusz musiałam walczyć z potworami, pająkami czy wreszcie innymi wojownikami. I to psuło mi całą zabawę ze zdobywania różnych przedmiotów i samodoskonalenia się na różnych polach. Nieoczekiwanie dla samej siebie zauważyłam, że gdy o tym czytam to jest to pasjonujące. Lektura tego jest naprawdę przyjemna aczkolwiek może i trudno nazwać tego typu powieści bardzo ambitną literaturą. Niemniej wciąga i absorbuje szalenie fajny sposób.

Moja pierwsza pozycja z gatunku litRPG. Trafiłam na nią trochę przypadkiem ale naprawdę się zachwyciłam i wciągnęło mnie potężnie. Wielokrotnie próbowałam grać w komputerowe gry RPG ale zawsze zniechęcało mnie w nich to, że co i rusz musiałam walczyć z potworami, pająkami czy wreszcie innymi wojownikami. I to psuło mi całą zabawę ze zdobywania różnych przedmiotów i...

Troche denerwuje fakt, że bohaterowi wszystko sie udaje. Od polowy do prawie konca zwolnienie akcji. Jednak czułem się jakbym sam levelował postać. Nieźle

Troche denerwuje fakt, że bohaterowi wszystko sie udaje. Od polowy do prawie konca zwolnienie akcji. Jednak czułem się jakbym sam levelował postać. Nieźle

Nie dla mnie pomimo, że lubię RPG.

Nie dla mnie pomimo, że lubię RPG.