Emocjonalnie wyczerpująca

Emocjonalnie wyczerpująca

Trosze mnie fabuła zmęczyła, sporo opisów które powodują że wątek i skupienie mi uciekało. Pomysł ciekawy lekko przydługi, ale mimo to idę po kolejną książkę tej autorki ☺️

Trosze mnie fabuła zmęczyła, sporo opisów które powodują że wątek i skupienie mi uciekało. Pomysł ciekawy lekko przydługi, ale mimo to idę po kolejną książkę tej autorki ☺️

Po "Zapomnianym ogrodzie" miałam apetyt na więcej Kate Norton. Niestety "Milczący zamek" dokończyłam dopiero za drugim podejściem tylko dlatego, że staram się kończyć co zaczęłam. Pierwsza połowa wieje nudą, dopiero druga połowa "meczu" nabiera tempa. Wszystko to sprawia, że trudno mi jednoznacznie ocenić czy polecić tę powieść.

Po "Zapomnianym ogrodzie" miałam apetyt na więcej Kate Norton. Niestety "Milczący zamek" dokończyłam dopiero za drugim podejściem tylko dlatego, że staram się kończyć co zaczęłam. Pierwsza połowa wieje nudą, dopiero druga połowa "meczu" nabiera tempa. Wszystko to sprawia, że trudno mi jednoznacznie ocenić czy polecić tę powieść.

Strasznie umęczyły mnie opisy i wewnętrzne rozmyślenia bohaterów. Jakby autor na siłę chciał zwiększyć ilość stron w książce. Mało dialogów, a bardzo rozbudowane opisy itp. Dla mnie mocno męczące.

Strasznie umęczyły mnie opisy i wewnętrzne rozmyślenia bohaterów. Jakby autor na siłę chciał zwiększyć ilość stron w książce. Mało dialogów, a bardzo rozbudowane opisy itp. Dla mnie mocno męczące.

Na początku nudna. ale potem się rozkręciła. Bardzo smutna historia o bardzo trudnych relacjach rodzinnych. Trzy siostry i ich dramatyczne losy. A w tle...zamek. Książka napisana pięknym językiem. Ogólnie oceniam powieść na 7.

Na początku nudna. ale potem się rozkręciła. Bardzo smutna historia o bardzo trudnych relacjach rodzinnych. Trzy siostry i ich dramatyczne losy. A w tle...zamek. Książka napisana pięknym językiem. Ogólnie oceniam powieść na 7.

To moje pierwsze spotkanie z Kate Morton, które odkładałem w czasie. Muszę przyznać, że zawiodłem się potężnie, gdyż oczekiwałem po tej powieści więcej niż dostałem. Pomysł sam w sobie jest bardzo obiecujący, jednak wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Autorka przez pierwsze 100 stron intryguje, a później to już równia pochyła ku rozciągniętej i nudnej do granic możliwości fabule. O ile linia współczesności poprowadzona jest sprawnie i z ikrą, o tyle linia z czasów wojennych opisana została przeraźliwie opieszale i, według mnie, z przymusu. Liczyłem na dobrą powieść w gotyckim duchu - zamek, tajemnicze siostry i list z przeszłości - to brzmiało obiecująco, a dostałem nudną jak flaki z olejem, męczącą książkę z przewidywalnym zakończeniem.

To moje pierwsze spotkanie z Kate Morton, które odkładałem w czasie. Muszę przyznać, że zawiodłem się potężnie, gdyż oczekiwałem po tej powieści więcej niż dostałem. Pomysł sam w sobie jest bardzo obiecujący, jednak wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Autorka przez pierwsze 100 stron intryguje, a później to już równia pochyła ku rozciągniętej i nudnej do granic...

Zaskakująca historia o trudnych, nieoczywistych relacjach rodzinnych, o błędach przeszłości, za które płaci się w najmniej oczekiwanym momencie, o przyjaźni, o tajemnicach, o utracone młodości i o odzyskanej szansie. Piękna, poruszająca i wciągająca opowieść, od której nie można się oderwać.

Zaskakująca historia o trudnych, nieoczywistych relacjach rodzinnych, o błędach przeszłości, za które płaci się w najmniej oczekiwanym momencie, o przyjaźni, o tajemnicach, o utracone młodości i o odzyskanej szansie. Piękna, poruszająca i wciągająca opowieść, od której nie można się oderwać.

Nie dałam więcej, bo książka rozkręciła się ok. 280 strony! Na 550. Wcześniej opowieść jest tak gęsto utkana, że szpilki się nie wciśnie. Aż zbyt erudycyjna, aż za dużo zdań wielokrotnie złożonych. Nie miałam przestrzeni na wnioski, odczucia nawet, bo wszystko autorka przewidziała i to opisała. Dusznk mi aż było. Ale od tej 280 strony nie mogłam się oderwać i zobaczę jak inne książki autorki. To była moja pierwsza styczność z tą australijską pisarką.

Nie dałam więcej, bo książka rozkręciła się ok. 280 strony! Na 550. Wcześniej opowieść jest tak gęsto utkana, że szpilki się nie wciśnie. Aż zbyt erudycyjna, aż za dużo zdań wielokrotnie złożonych. Nie miałam przestrzeni na wnioski, odczucia nawet, bo wszystko autorka przewidziała i to opisała. Dusznk mi aż było. Ale od tej 280 strony nie mogłam się oderwać i zobaczę jak...

"Milczący zamek" Kate Morton to mroczna, wielowarstwowa powieść.
Stare, niszczejące zamczysko, brak choćby wspomnienia o bogactwie,
zimne mury, obluzowane okiennice, zasypana, podmokła fosa, samotna wieża.
I trzy mieszkające tam siostry-staruszki, z czego jedna nieprzewidywalna.

W zamku Milderhurst nie zawsze było staro, chłodno i ponuro.
Ale teraz dla odwiedzających atmosfera wydaje się niepokojąca.

Zamek przyciąga Edith - młodą redaktorkę.

W zamku mieszkał kiedyś autor jej ulubionej powieści.
Powieść była przerażająca, a Edith chce poznać jej genezę.

Edith chce także poznać przeszłość swojej matki,
która w czasie wojny przez rok mieszkała w zamku,
a która o tym prawie wcale nie opowiada.
Ale dziwnie reaguje na list stamtąd... sprzed 50 lat.


Autorka przeskakuje między czasami, miejscami, wydarzeniami.
Wszystko opisuje ze szczegółami, co bardzo spowalnia akcję.
Opisuje postaci, okoliczności, emocje, czasem uchyla rąbka tajemnicy.
Ale historia od początku intryguje i nie można się oderwać od lektury.

Ciekawość i napięcie rosną w czasie czytania.
Podejrzewamy jakieś mroczne tajemnice.
Wszystko się splata, ale i nieco plącze.

Jest tu sekret, nawet kilka sekretów, czy niewyjaśnionych spraw.
Znajdziemy tu także miłość i to nie jedną, pasję, talent, przyjaźń,
przywiązanie, troskę, opiekuńczość, odpowiedzialność, poświęcenie,
oraz strach, koszmary i obłąkanie.

Czy to horror, czy powieść romantyczna?
Romans, czy powieść gotycka?
W każdym razie opasły tom ;-)


https://bajdocja.blogspot.com/2023/10/milczacy-zamek.html

"Milczący zamek" Kate Morton to mroczna, wielowarstwowa powieść.
Stare, niszczejące zamczysko, brak choćby wspomnienia o bogactwie,
zimne mury, obluzowane okiennice, zasypana, podmokła fosa, samotna wieża.
I trzy mieszkające tam siostry-staruszki, z czego jedna nieprzewidywalna.

W zamku Milderhurst nie zawsze było staro, chłodno i ponuro.
Ale teraz dla odwiedzających...

Bardzo cieszę się, że posiadam tę książkę w swojej domowej biblioteczce.
Piękna historia, w takim troszkę mrocznym klimacie tajemnic sprzed lat. Niektórym czytelnikom może się wydawać trochę "przegadana" czy przydługa, ale według mnie wszystkie dialogi, opisy i przemyślenia wpłynęły na specyfikę fabuły. To dzięki nim jest taki a nie inny klimat tej opowieści.
Z pewnością sięgnę po kolejne książki tej autorki.

Bardzo cieszę się, że posiadam tę książkę w swojej domowej biblioteczce.
Piękna historia, w takim troszkę mrocznym klimacie tajemnic sprzed lat. Niektórym czytelnikom może się wydawać trochę "przegadana" czy przydługa, ale według mnie wszystkie dialogi, opisy i przemyślenia wpłynęły na specyfikę fabuły. To dzięki nim jest taki a nie inny klimat tej opowieści.
Z pewnością...