Niewielki objętościowo (88 stron tylko) debiut, napisany znakomitym stylem, który utrzymał moją uwagę do ostatniej strony. Dlaczego tylko 6 gwiazdek? Bo nie zgadzam się z poparciem autorki dla eutanazji. Między cierpieniem a eutanazją jest jeszcze medycyna paliatywna, tzn. taka opieka medyczna, żeby pacjent nie cierpiał. Do tego potrzebny jest specjalnie w tym kierunku wykształcony lekarz. Autorka, choć osoba z wyższym wykształceniem, nigdy o tym dziale medycyny nie słyszała? Byłoby dobrze, gdyby mogła ten temat przy pomocy literatury spopularyzować i wywrzeć nacisk na przedstawicieli świata lekarskiego, żeby się tym tematem zajęli. Nastepny temat to aborcja. To trudna decyzja dla każdej kobiety, nawet niewierzącej. Wydaje się szybkim i łatwym rozwiązaniem problemu nieplanowanej ciąży, ale nie należy zapominać o jej długofalowych skutkach, żeby potem w późnym wieku nie zaczepiać obcych mężczyzn na ulicy pytaniem ”Przepraszam, czy pan nie jest moim synem?”. Albo jak moja ciocia, na starość nie płakać za utraconym dzieckiem. Czasem nie pomogą nawet najlepsze terapie w przepracowaniu tego tematu. A tak odległej w czasie reakcji nikt nie jest w stanie przewidzieć. Nie oceniam kobiet decydujących się na aborcję, bo tak długo, jak długo opieka państwa nie zapewnia im takich warunków finansowych wychowywania dzieci jak np. w Norwegii, trudno znaleźć dobre rozwiązanie. Aborcja była i jest, i zakazami prawnymi nie można zmusić kobiet do rodzenia. Raczej stworzyć im warunki, żeby mogły nie tylko urodzić, ale i wychować. Położyć nacisk na uświadamianie o możliwościach pomocy samotnym matkom, które w Polsce są bardzo mizerne. A już zupełnie niedopuszczalne jest, żeby lekarz bał się dokonać aborcji obumarłego płodu i doprowadził tym do śmierci pacjentki, jak to miało niedawno miejsce w Polsce.
Lekturę mimo to polecam, bo dobrze napisana.

Niewielki objętościowo (88 stron tylko) debiut, napisany znakomitym stylem, który utrzymał moją uwagę do ostatniej strony. Dlaczego tylko 6 gwiazdek? Bo nie zgadzam się z poparciem autorki dla eutanazji. Między cierpieniem a eutanazją jest jeszcze medycyna paliatywna, tzn. taka opieka medyczna, żeby pacjent nie cierpiał. Do tego potrzebny jest specjalnie w tym kierunku...

„Jaśmina Berezy” Karoliny Jaklewicz to literacki debiut autorki.
Mini powieść. Duży i czytelny przekaz. Książka o zabijaniu. Ludzkim zabijaniu, gdy jest zasadne.
Temat wciąż dyskusyjny. Wybór nierozstrzygalny.
Najmocniejszą stroną tej prozy jest narracja. Ciekawa, realna i oczywista. GORĄCO POLECAM!

„Jaśmina Berezy” Karoliny Jaklewicz to literacki debiut autorki.
Mini powieść. Duży i czytelny przekaz. Książka o zabijaniu. Ludzkim zabijaniu, gdy jest zasadne.
Temat wciąż dyskusyjny. Wybór nierozstrzygalny.
Najmocniejszą stroną tej prozy jest narracja. Ciekawa, realna i oczywista. GORĄCO POLECAM!

Ciekawy temat lub może raczej tematy. Ładny, taki lekki styl. Dobrze się czyta. Ale... Ponoć to co przed "ale" w wypowiedzi jest nieważne więc przechodzę dalej. Niektóre rozdziały dodane jakby na doczepkę, z musu, żeby wyszła książka a nie broszurka. A komentowanie w jednym z rozdziałów aktualnej sytuacji w naszym kraju bardziej nadaje się na felieton bo za kilka lat nikt tego nie zrozumie (miejmy nadzieję). Pomimo tych mankamentów lektura jak najbardziej przyjemna. Warto poświęcić wieczór lub dwa żeby przeczytać i pomyśleć.

Ciekawy temat lub może raczej tematy. Ładny, taki lekki styl. Dobrze się czyta. Ale... Ponoć to co przed "ale" w wypowiedzi jest nieważne więc przechodzę dalej. Niektóre rozdziały dodane jakby na doczepkę, z musu, żeby wyszła książka a nie broszurka. A komentowanie w jednym z rozdziałów aktualnej sytuacji w naszym kraju bardziej nadaje się na felieton bo za kilka lat nikt...

Dziwne książki trafiają ostatnio pod moją strzechę. Strzechę kogoś, kto raczej nie szuka w literaturze ważnych tematów. Od czasu do czasu robię ukłon w ich stronę, ale do tego musi się trafić taki autor jak pani Jaklewicz. Jakżeż ona diablo dobrze pisze! – bo przecież od przeglądania się zaczęło i w tym trybie, a nie przez zachody wydawcy mnie zdobyła. A ja jeśli lubię polskich autorów, to takich, którzy zamiast co dziesięć stron wyliczać, jaki wykonawca leciał z głośnika i co śpiewał, bazują na czymś innym, własnym, na subtelnościach spojrzenia, na ekspresji nie kopiowanej z tytanów sprzedaży, na nieoklepanych ujęciach. Pod tym względem Jaklewicz to ekstraklasa. Aż chciałoby się samemu dostrzegać takie szczegóły, na jakich ona przez chwilę zatrzymała wzrok i pióro, mieć taki dar.

Szczególnie podobał mi się początek, powiedzmy pierwsza połowa, bo im dalej, tym bardziej robiło się tu i teraz, a to nie oznacza niczego dobrego. Ważne tematy. Drażniący dyskomfort. Z kokonu – nici. Cenny głos.

Dziwne książki trafiają ostatnio pod moją strzechę. Strzechę kogoś, kto raczej nie szuka w literaturze ważnych tematów. Od czasu do czasu robię ukłon w ich stronę, ale do tego musi się trafić taki autor jak pani Jaklewicz. Jakżeż ona diablo dobrze pisze! – bo przecież od przeglądania się zaczęło i w tym trybie, a nie przez zachody wydawcy mnie zdobyła. A ja jeśli lubię...

jest ok

jest ok