Ellen wydawała się taka ... pusta? To nie jest właściwe słowo, ale tak jest. W miarę rozwoju historii zaczęła kwitnąć. Pod koniec stała się sama w sobie siłą, z którą należy się liczyć. W pewnym sensie naprawdę wierzę, że Mischa był katalizatorem jej odkrywania siebie. Bez jego okrutnych słów i kpiącego potępienia nigdy by się nie zakwestionowała. Jej brak indywidualności ... jej uległej skłonności.
Robert też miał dużo wspólnego z jej kształtowaniem, pozbawieniem jej poczucia siebie. Ale w swoim ślepym dążeniu do stworzenia niewolnicy, która miałaby oddawać cześć u jego stóp, bez intencji stał się prawdziwym katalizatorem, który ostatecznie przywołał zaciekłą kobietę, którą naprawdę była.Czasami wątpiłam, czy Ellen przeżyje nietknięta,fizycznie i psychicznie. Zło, które ją otaczało, testowało jej zdrowie psychiczne, niemal zachęcało ją do ukrywania się w zakamarkach jej umysłu.
Potwory, które żyją w tej książce, to te, które chowają się w słońcu, przy stole jadalnym obok ciebie, te, którym ufasz.
Tych, których nazwałabyś przyjacielem / rodziną.
Po tym co przeżyli Micha i Ellen zasłużyli na szczęśliwy koniec.

Ellen wydawała się taka ... pusta? To nie jest właściwe słowo, ale tak jest. W miarę rozwoju historii zaczęła kwitnąć. Pod koniec stała się sama w sobie siłą, z którą należy się liczyć. W pewnym sensie naprawdę wierzę, że Mischa był katalizatorem jej odkrywania siebie. Bez jego okrutnych słów i kpiącego potępienia nigdy by się nie zakwestionowała. Jej brak indywidualności...