Powieść, która kreśli losy(i nie tylko) Pułaskich w czasach konfederacji barskiej. Wg mnie za mało faktów o samych Pułaskich, a za dużo wątków pobocznych, które są mało istotne dla losów konfederacji barskiej. Gdybym nie interesował się trochę tym tematem mógłbym się poczuć zagubiony. Choć z drugiej strony dzięki nim ta lektura była przyjemna i lekko mi się ją czytało. Sięgam po 2 tom, podejrzewam że mi bardziej podpasuje. ;)

Powieść, która kreśli losy(i nie tylko) Pułaskich w czasach konfederacji barskiej. Wg mnie za mało faktów o samych Pułaskich, a za dużo wątków pobocznych, które są mało istotne dla losów konfederacji barskiej. Gdybym nie interesował się trochę tym tematem mógłbym się poczuć zagubiony. Choć z drugiej strony dzięki nim ta lektura była przyjemna i lekko mi się ją czytało....

Przyznaję, że było to moje pierwsze spotkanie z tym autorem, chociaż o jego istnieniu i dorobku naukowym wielokrotnie słyszałem. Co prawda nie miałem z panem Wojciechem Kudybą styczności na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, ale inni wykładowcy tej uczelni sygnalizowali mi postać tego uczonego. Po tym jak recenzja jego książki „Imigranci wracają do domu” pojawiła się na naszym blogu myślałem, że pierwszą pozycją przeczytaną będzie właśnie ona, ale kiedy pojawiła się opcja zrecenzowania eposu „Pułascy”, postanowiłem sięgnąć do tej historii.

Na początku muszę przyznać, że przez dłuższy czas zbierałem się do tej lektury i odwlekałem moment otwarcia książki. Obawiałem się, że Kudyba napisał smętną – i zapewne trudną w lekturze i odbiorze – pozycję, w dodatku o tym wycinku historii Polski, o którym dzisiaj zapewne nikt nie pamięta. Sam ostatni raz czytałem o XVIII wieku przed zaliczeniem z oświecenia, czyli dawno, a tutaj nagle jest powrót do tamtych czasów. Zdecydowanie bardziej wolę okres XX wieku i współczesności, stąd może nie mój paraliż, ale pewna rezerwa.

Dodam tylko, że lektura pierwszego tomu „Pułascy” zbiegła się z wyborami prezydenckimi, a konkretnie z kampanią przed drugą turą i na pewno ten nastrój zamieszania politycznego w naszym kraju również niósł mnie przez karty historii Kudyby. Naturalnie w Polsce nie mieliśmy do czynienia z takim zrywem jak przy okazji konfederacji barskiej, ale już w kwestiach odpowiedzialności za kraj i postawie polityków można było znaleźć podobieństwa. Trafnie napisał o tej kwestii dr hab. Maciej Nowak, którego notę o książce można znaleźć na tylnej stronie okładki: Przedstawiony w książce splot frapujących biografii odsłania schematy ludzkich postaw i mechanizmy historii funkcjonujące również dziś. W ten sposób autor chwyta istotę polskiego losu, którego nowoczesny kształt rodził się właśnie wtedy – w drugiej połowie XVIII wieku.

Na całość zapraszam na http://przeczytane.net/pulascy-aut-vincere-aut-morii/

Przyznaję, że było to moje pierwsze spotkanie z tym autorem, chociaż o jego istnieniu i dorobku naukowym wielokrotnie słyszałem. Co prawda nie miałem z panem Wojciechem Kudybą styczności na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, ale inni wykładowcy tej uczelni sygnalizowali mi postać tego uczonego. Po tym jak recenzja jego książki „Imigranci wracają do...