Miałam fazę na smoki, rzucałam się na każdą książkę, gdzie miały występować. Była faza na Daleki Wschód, była faza na klimaty nordyckie. Wampiry i wilkołaki akurat przeszłam bardzo łagodnie, ale teraz ostro naszło mnie na elfy.

Jakoś nie udawało mi się nic nowego w temacie trafić po polsku, aż tu nagle wpadłam na Barclaya, a od niego na tę serię, która z miejsca kupiła mnie opisem. Zhańbiony przywódca powraca z wygnania, by uratować lud, który się go wyparł? Rzuciłam się na Elves jak tylko przyszło.

*****

Fabularnie jest to wszystko nieźle przemyślane. Takaar, przywódca, który przyniósł elfom tysiąclecie pokoju, który zniósł podziały między klanami, utworzył i przewodził legendarnemu oddziałowi TaiGethen, stchórzył podczas ostatniej beznadziejnej bitwy z obcą rasą, która odebrała elfom jeden z ich światów. Po dziesięciu latach, gdy przetrzebiony lud ułożył już sobie życie w dżungli na Calaius, Takaar jest wciąż obwiniany o stratę tysięcy żyć podczas nieukończonej ewakuacji z Hasuolis. Wraz z mitem Takaara, dawniej powiernika bogów, odchodzi do lamusa harmonia i równość między klanami, którą ustanowił. Sildaan, kapłanka z kasty, która rządziła elfami przed tysiącleciem, wciągna w spisek o odzyskanie władzy ludzkich najemników.

Publiczne głosowanie za formalnym wygnaniem Takaara odkrywa wszystkie spiski, a elfie społeczeństwo pogrąża się w wojnie domowej: klany zaczynają wyrzynać się o dawno zapomniane podziały i różnice w długości życia, w stolicy tworzą się getta, zbudowana ze wszystkich klanów milicja Al-Arynaar walczy o utrzymanie porządku, a ludzie od początku zamierzali skorzystać z okazji i podbić elfią dżunglę.

W całym tym chaosie samotny wojownik TaiGethen wyrusza na poszukiwanie Takaara, widząc w nim ostatnią nadzieję na odtworzenie harmonii. Chociaż Takaar utracił zaufanie jako przywódca, nadal wyczuwa chaos wśród elfów i zaburzenia energii ich dżungli, jakie niesie ludzka magia. Pozostaje też śmiertelnie groźnym wojownikiem, kiedy akurat nie kłóci się z głosem poczucia winy w swojej głowie.

*****

Akcja Once Walked With Gods jest szybka, rozdziały krótkie i treściwe. Bardzo dużo scen akcji, poprawnych, ale sporej części brakuje dramatyzmu, ładunku emocjonalnego. Potrzebowałam też czasu, żeby polubić bohaterów pierwszoplanowych, a do końca nikt nie podbił mojego serca, chociaż po opisie bardzo liczyłam na Takaara.

W sumie to bawiłam się przy pierwszym tomie Elves dobrze, ale zapowiada się raczej niezłe czytadło niż must-read. Zobaczę co dalej.

Miałam fazę na smoki, rzucałam się na każdą książkę, gdzie miały występować. Była faza na Daleki Wschód, była faza na klimaty nordyckie. Wampiry i wilkołaki akurat przeszłam bardzo łagodnie, ale teraz ostro naszło mnie na elfy.

Jakoś nie udawało mi się nic nowego w temacie trafić po polsku, aż tu nagle wpadłam na Barclaya, a od niego na tę serię, która z miejsca kupiła...